Ακομπλεξάριστη, χαλαρή και πιο ευδιάθετη από ποτέ. Η πρώην υφυπουργός Παιδείας και βουλευτής Μαγνησίας Ζέττα Μακρή μιλάει στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΆ» για τον λόγο που οδηγήθηκε στο χειρουργείο, το τηλεφώνημα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, αλλά και τα εγγόνια της.

Tι συνέβη τελικά με το πόδι σας;

Τέλος Αυγούστου έσπασα τον αστράγαλό μου, τελείως «άδοξα». Περπατώντας, με ίσια παπούτσια, χωρίς να τρέχω ή να βιάζομαι, εντελώς ξαφνικά έπεσα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Με τη βοήθεια συνεργάτη μου πήγα αμέσως στο ΚΑΤ. Η ακτινογραφία έδειξε το μέγεθος της βλάβης και χειρουργήθηκα την επόμενη μέρα το πρωί. Αν θυμάμαι κάτι έντονα, ήταν η ευγένεια του νοσηλευτικού προσωπικού και των γιατρών. Και για να προλάβω τυχόν σκέψεις ότι είχα ιδιαίτερη μεταχείριση, μεταφέρω την εντύπωση που μου δημιούργησε η συμπεριφορά τους στους υπόλοιπους τραυματισμένους ασθενείς και τους συνοδούς τους. Πρόθυμοι και γρήγοροι, κάποιοι με τον ενικό της οικειότητας και όχι της αγένειας, αποφόρτιζαν, όσο μπορούσαν, εμάς που υποφέραμε. Για την ποιότητα των υπηρεσιών δεν θα κουράζομαι να επαινώ γιατρούς και νοσηλευτές και δεν θα σταματήσω να το λέω με κάθε αφορμή. Και στο πρόσωπο του γιατρού μου Σταμάτη Παπαδάκη, αυτού του άριστου επιστήμονα και του εξαιρετικού σε συμπεριφορά ανθρώπου, ευχαριστώ όλη την ιατρική ομάδα του και το νοσηλευτικό προσωπικό.

Χρειάστηκε να κάνετε επέμβαση;

Χρειάστηκε να κάνω επέμβαση και χρειάστηκε, επίσης, να νοσηλευθώ για τέσσερις ημέρες. Η προοπτική της δίμηνης, τουλάχιστον, ακινησίας σε συνδυασμό με την ανάγκη να βρω τον τρόπο να οργανώσω την καθημερινότητά μου δεν μου δημιουργούσαν ιδιαίτερα καλή διάθεση. Μεγάλο κουράγιο μού έδωσαν τα τηλεφωνήματα φίλων μου, συναδέλφων μου από όλα τα κόμματα και τη στενοχώρια μου τη σταμάτησε το τρυφερό τηλεφώνημα του καλού μου φίλου Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Τα λόγια του μου έδωσαν δύναμη και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Δεν δίστασα να χρησιμοποιήσω αναπηρικό αμαξίδιο, φρόντιζα να είμαι παρούσα όπου υπήρχε προσβασιμότητα - μεγάλη κουβέντα, που αξίζει να την κάνουμε κάποια στιγμή! Ταξίδεψα, την πρώτη εβδομάδα, στη Θεσσαλονίκη, για να παρακολουθήσω την ομιλία του πρωθυπουργού στη Διεθνή Εκθεση, πήγα σε γάμο φίλων μου στην Καστοριά, έφτασα μέχρι την Κωνσταντινούπολη για την ιστορική συνάντηση Πατριάρχη - Πάπα. Ξέρω ότι επιβάρυνα την οικογένειά μου και τους φίλους μου και θέλω να ξέρουν ότι βασίστηκα σε αυτούς και ότι δεν θα τα κατάφερνα εάν δεν τους είχα.

Σε τι φάση είστε τώρα;

Εδώ και αρκετές ημέρες κινούμαι, περπατώ, με ελάχιστη ενόχληση, αλλά πολύ μεγάλη προσοχή. Ακολούθησα σχολαστικά τις οδηγίες του γιατρού μου, δεν έκανα κάτι που δεν έπρεπε, δεν βιάστηκα να περπατήσω, δεν πίεσα περισσότερο απ’ ό,τι χρειαζόταν. Ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες και ομολογώ, χωρίς να ντρέπομαι, ότι φοβάμαι πολύ μήπως μου ξανασυμβεί. Νομίζω ότι ο φόβος αυτός και η προσοχή θα με ακολουθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ισως για πάντα. Το θετικό της περιπέτειάς μου: συνειδητοποίησα την αξία απλών πραγμάτων. Ενός περιπάτου, μιας χαλαρής φιλικής κουβέντας, ενός παρηγορητικού λόγου.

Φτιάχνετε κουραμπιέδες, μελομακάρονα;

Δεν φτιάχνω ούτε κουραμπιέδες ούτε μελομακάρονα. Στη διαμάχη μεταξύ των δύο αυτών γλυκών, ψηφίζω ανεπιφύλακτα μελομακάρονα! Τα ωραία, μαμαδίστικα μελομακάρονα, χωρίς σοκολάτα, σκέτα, παραδοσιακά, παχυντικά, που τα τρώω για πρωινό και τα καταβροχθίζω και μετά το βραδινό. Εχω φάει μέχρι και είκοσι σε μία μέρα, μπορώ να στερηθώ και το φαγητό για να τα απολαύσω, δεν ντρέπομαι να το παραδεχθώ και είναι από τις ελάχιστες αδυναμίες μου στα γλυκά. Και επειδή είναι μία φορά τον χρόνο, δεν θεωρώ ότι πρέπει να με ελέγξω. Μέχρι το καλοκαίρι προλαβαίνω να συνέλθω!

Ποια χρονιά θα θέλατε να ξεχάσετε και για ποιον λόγο;

Θα ήθελα να ξεχάσω τη χρονιά που έχασα τον πατέρα μου, λίγες ημέρες μετά τη γιορτή του, του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εκείνον ήταν δύσκολα, γιατί του είχα μεγάλη αδυναμία, ήταν το στήριγμά μου, ήταν ο τρυφερός πατέρας που δεν χαλούσε χατίρι, που ήταν αυστηρός και τον σεβόμουν -μικρή τον φοβόμουν-, που ήταν όμως δυνατός και υποστηρικτικός, απαιτητικός, αλλά δίκαιος. Ηταν ο δικός μου μπαμπάς, που με προστάτευε και με στήριζε. Οπως όλοι οι καλοί, παραδοσιακοί μπαμπάδες των κοριτσιών!

Ποιος δεν θα θέλατε να σας κάνει ποδαρικό;

Δεν πιστεύω σε αυτά! Ευτυχώς, δεν είμαι καθόλου προληπτική, δεν προσέχω κινήσεις, δεν παρακολουθώ ποιος μπήκε πρώτος στο σπίτι, αλλά, μια και με ρωτάτε, θα ήθελα ποδαρικό να μου κάνουν τα εγγόνια μου.

Σε τι φάση είναι η διαμάχη που είχατε με τον δημοσιογράφο; Θα τον συγχωρούσατε ενόψει εορτών;

Μου θυμίζετε μια συμπεριφορά που θέλω να ξεχάσω. Μια εκβιαστική συμπεριφορά, που δεν άφηνε, σε μένα τουλάχιστον, κανένα περιθώριο άλλης αντίδρασης. Η Δικαιοσύνη έχει τον λόγο σε τέτοιες καταστάσεις και εκεί προσέφυγα. Δεν μετάνιωσα, ήταν εύκολη η απόφαση και, δυστυχώς, ήταν μονόδρομος.

Tι θέλετε να σας φέρει το 2026;

Το 2026 θέλω να μου φέρει τύχη. Τύχη σε μένα, τύχη στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στους δικούς μου ανθρώπους. Σταμάτησα να εύχομαι υγεία και τύχη από τότε που η αδελφή μου με ρώτησε εάν ξέρω κανέναν τυχερό που να είναι άρρωστος. Οπότε περιορίζω τις ευχές μου σε μία: «Τύχη σε όλους».




Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά