Δεν είναι πολλές οι φορές που ο πρώην πρωθυπουργός... χαλαρώνει όταν σκέφτεται τα συμβαίνοντα στο σύστημα εξουσίας. Βλέπει την προοπτική του κάθε αρχηγού, το διαμέτρημα του, τον βαθμό ικανότητας του στη διαχείριση των εξελίξεων ή τη συμπεριφορά του απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους.

Κατά πόσο δηλαδή τους υπολογίζει ή τους υποτιμά. Ενίοτε όμως...ξεφεύγει θεωρώντας ότι τα πράγματα κινούνται σε μη αναστρέψιμη τροχιά. Τότε και μόνον τότε εμφανίζονται ένας-δύο φίλοι από τα παλιά, ως από μηχανής θεοί, και τον ρωτούν: «Πρόεδρε μιας και το ‘φερε η κουβέντα, πόσο μας είχε κερδίσει ο Παπανδρέου το 2009; Οριακό δεν ήταν το αποτέλεσμα;»

Εκεί, ανάβει κανονικά. Δεν αντέχει να θυμάται ότι «έφαγε στο κεφάλι» 10 μονάδες από τον εξ' αρχής «τελειωμένο ΓΑΠ» ο οποίος από τον Απρίλιο του 2010 έψαχνε να παραδώσει την εξουσία και δεν την ήθελε κανείς με συνέπεια να επικρατήσει και στις δημοτικές-περιφερειακές κάλπες εκείνου του έτους.

Ό,τι και να έγινε αν ο Καραμανλής κρατούσε «ζορισμένο» συνεχώς τον Παπανδρέου από το 2004, τότε η πολιτική ατζέντα θα ήταν διαφορετική σήμερα. Ομοίως και ο Σαμαράς, βουλευτές του οποίου περπατούσαν στους διαδρόμους της Βουλής την Άνοιξη του 2014, όταν για πρώτη φορά η Ελλάδα «μηδένιζε» τους δείκτες του ελλείμματος και της αρνητικής ανάπτυξης, και έλεγαν στους ΣΥΡΙΖαίους: «Πρώτα θα μάθετε πως τακτοποιούνται τα δημοσιονομικά και μετά πως θα χάσετε με διαφορά στις εκλογές...»

Πώς το τραγουδούσε ο Σαββόπουλος στο «Φορτηγό»: «Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια νύχτα κρύα, μπορεί και οι Φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία».