Μπορεί η Ευρώπη να τεθεί υπό μια PAX GERMANICA ; Πιθανότατα ναι αν πιστέψουμε ότι η Ουάσιγκτον, η Μόσχα και το Πεκίνο για διαφορετικούς λόγους και προτεραιότητες θα ανεχθούν κάτι τέτοιο. Γιατί κακά τα ψέματα μπορεί η Γερμανία στην παρούσα φάση , να προελαύνει επί ευρωπαϊκού εδάφους , αποκτώντας οικονομικό «ζωτικό χώρο» που θα της επιτρέψει να χαρακτηρίζεται μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις των αρχών του 21ου αιώνα , όμως δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να μπορεί να αντικρούσει από τη μία την Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια ως τελωνειακή ένωση και εμπορική ζώνη στην οποία μπορεί να συμφωνήσουν ως στόχο το Λονδίνο και η Μόσχα, ούτε στην ανατροπή των δεδομένων της αποχώρησης από την Ευρώπη και την αυτό-ένταξη της σε ένα νέο δόγμα Μονρόε από την Ουάσιγκτον , που δείχνει ευελιξία και αντανακλαστικά τέτοια , που δεν επιτρέπουν μόνιμες παραδοχές στην γεωπολιτική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευελιξίας των ΗΠΑ της εποχής του Ομπάμα τα όσα συνέβησαν μέσα σε ένα χρόνο μόνον σε σχέση με την Αίγυπτο, την Συρία, το Ιράν και τελικά την Τουρκία. Οι Αμερικανοί παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα αρνούνται να «ηττηθούν» στον τρίτο παγκόσμιο , οικονομικό αυτή τη φορά , πόλεμο στο πεδίο της Ευρώπης, του Καυκάσου και της Εγγύς Ανατολής αποχωρώντας στην δική τους ήπειρο και τον ωκεανό που τους συνδέει με την Ασία.

Στην Ευρώπη αναλαμβάνει τον πρώτο εξάμηνο του 2014 , την προεδρία η Ελλάδα. Η κομβική χώρα που ενδεχομένως συνεχίζει να αποτελεί την πλέον πιθανή να βγει από το ευρώ , με «εθελουσία» πλέον και όχι στην βάση της κατάρρευσης, ανοίγοντας τον «χορό της βροχής» για την αναδιάταξη δυνάμεων και συσχετισμών στην «Γηραία Ήπειρο». Τους έξι αυτούς μήνες δεν πρέπει θεωρητικά να αναμένουμε κάτι δραματικό , αφού στόχος όχι μόνον της Αθήνας με την κυβέρνηση συνασπισμού Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ να παραμένει στην εξουσία αλλά και στο επίπεδο των Βρυξελλών και του Βερολίνου να έχουν ως προτεραιότητα την συμπίεση του ευρωσκεπτικισμού, πριν αυτός εκφρασθεί στις κάλπες του Μαΐου .

Ο ευρωσκεπτικισμός όμως συνεχίζει να αυξάνεται και μάλιστα στη βάση συγκρουόμενων προσεγγίσεων. Από τη μία οι πληθυσμοί του Βορρά που δεν θέλουν να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα του Νότου , αλλά μόνον να κερδοσκοπούν σε βάρος του. Από την άλλη οι λαοί του Νότου που γνωρίζουν την φτωχοποίηση και την εξάρτηση σε μια Ευρώπη που έχουν πάψει να κατανοούν τι εξυπηρετεί πλην του συνδρόμου ότι «αν φύγουμε από εδώ θα καταστραφούμε».

Οι δύο όψεις αυτές του ευρωσκεπτικισμού , έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα καχεξίας και το έλλειμμα δημοκρατίας, αλληλεγγύης και συνεννόησης που χαρακτηρίζει ολόκληρο πλέον το οικοδόμημα του ευρω-μάρκου. Αλλά η ευρωζώνη συνεχίζει να εξυπηρετεί πλην των γραφειοκρατιών που ξεκινούν από τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Στρασβούργο , ελέγχοντας την κατανομή και την διάθεση τεράστιων κονδυλίων και επιχειρηματικών συμφερόντων και ισχυροποιούν όλο και περισσότερο τη θέση τους ως κέντρα αποφάσεων και επιρροής , το δίκτυο των τραπεζών υπό την ΕΚΤ, ισχυρούς πολυεθνικούς ομίλους του Βορρά που διεθνοποιούνται αλλά και μια σειρά συμφερόντων που ξεκινούν από τα πανεπιστήμια και φθάνουν στις μικρές παραγωγές, που έχουν οργανωθεί με τέτοιο τρόπο που τους φοβίζει το άγνωστο σε μια περίπτωση απαξίωσης του ευρώ.

Η νέα αυτή τάξη πραγμάτων δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να χειραγωγήσει τις μάζες της Ευρώπης, που δεν αποτελούνται από φτωχούς αλλά από μια ευρεία μέση τάξη που είχε συνηθίσει να ζει και να εργάζεται σε συνθήκες ανισότητας εντός όμως ενός πλαισίου ευημερίας και ασφάλειας των συγκροτημένων κοινωνιών του ουμανισμού και των εθνών.

Η ψευδεπίγραφη «ευρωπαϊκή ελίτ» των διευθυντηρίων των Βρυξελλών, με τους κατά τόπους αντιπροσώπους της επιχειρεί να στηρίξει την κυριαρχία της σε ένα σοκ . Την «κινεζοποίηση» των Ευρωπαίων με φτωχοποίηση και επιστροφή στην δουλοπαροικία , εμπέδωση μιας νέας φεουδαρχίας και αυτοκρατορικής αντίληψης για την πολιτική, το νόμο , το κράτος , το imperium.

Οι κάλπες του Μαΐου, όπως άλλωστε και όλες οι εναπομένουσες δημοκρατικές διαδικασίες με την άμεση συμμετοχή των πολιτών και των εθνών αποτελούν μέγιστο κίνδυνο , όχι να καταρρεύσει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο στην παρούσα φάση , αλλά να υποστεί την πρώτη δομική και καθοριστική του ρωγμή. Η αιχμή του δόρατος στον ευρωσκεπτικισμό , περιγράφεται στο Κόμμα της Ανεξαρτησίας των ’γγλων και στο Εθνικό Μέτωπο υπό την Λεπέν των Γάλλων. Η ισχύς όμως του ευρωσκεπτικισμού δεν θα κριθεί μόνον από την αποδοχή που θα έχει στις δύο χώρες της πρώην Ανταντ, αλλά στο εύρος που θα σημειώσει σε όλες τις χώρες της Ένωσης και ειδικά του ευρώ.

Στο σημείο αυτό η μικρή Ελλάδα έχει να παίξει το ρόλο της , όχι μόνον σε σχέση με την τύχη των κομμάτων και των πολιτικών του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» στις επερχόμενες κάλπες , αλλά αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ως προς την διάθεση της πλειοψηφίας των πολιτών και των εκφραστών του ευρωσκεπτικισμού , που οργανώνονται επί του ελληνικού εδάφους, να κρατήσουν την χώρα στο ευρώ με κάθε κόστος, υπογράφοντας με την ζωή και την περιουσία τους την αναδυόμενη PAX GERMANICA ή απλά να διαπραγματευθούν μαζί με τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη την εξαίρεση της Ελλάδος από το «ευρωπαϊκό σύνδρομο».