Λυγίζει όταν περιγράφει τη στιγμή του τροχαίου. Κομπιάζει. Σταματάει για να πάρει μιαν ανάσα. Βήχει για να διώξει τον κόμπο που λίγο θέλει για να μετατραπεί σε λυγμό. «Τώρα θα μου κλείσει το τηλέφωνο», σκέφτεσαι. Ομως εκείνος παραμένει στη γραμμή. Παίρνει κουράγιο από την ασίγαστη ελπίδα που κρύβει μέσα του και συνεχίζει. Το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει, παλεύοντας να κρύψει τη συγκίνησή του, είναι: «...Μιλάμε για ένα παλληκάρι, 30 χρόνων...»