Του Νίκο Νικόλιζα -Εφημερίδα Freddo

Η πρώην Μις Υφήλιος αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ζωή της, το όνειρό της, αλλά και τις δυσκολίες που τη σημάδεψαν

«Δεν πιστεύω στον Θεό. Αν υπήρχε ο Θεός, θα βοηθούσε τους Σύρους πρόσφυγες… Είμαι 71 ετών και σκέπτομαι πλέον να κάνω πλαστική επέμβαση… Οταν με παράτησε ο πρώτος μου σύζυγος με τρία παιδιά στην αγκαλιά, ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ομως, στάθηκα όρθια, γιατί έπρεπε να ολοκληρώσω το όνειρό μου. Το όνειρο της οικογένειας και της Αμερικής».

Με αυτές και πολλές άλλες αποκαλύψεις μία από τις ομορφότερες διαχρονικά Ελληνίδες γυναίκες που μας εκπροσώπησαν σε πολλούς παγκόσμιους διαγωνισμούς ομορφιάς, η πρώην Μις Υφήλιος Κορίνα Τσοπέη, ανοίγει την καρδιά της στη «Freddo», σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, και μιλάει για όλα όσα έζησε, αλλά και για αυτά που θέλει να ζήσει.

Το χαμόγελό της σπάνιο! Η ομορφιά της, ακόμα και σήμερα, στα 71 χρόνια της, αστραφτερή όσο ελάχιστων γυναικών. «Ξέρεις, είμαι γιαγιά, με τρία εγγόνια, είμαι 71 ετών και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κάνω πλαστική επέμβαση», μας λέει ξεκινώντας τη διήγησή της και απαντώντας στα κομπλιμέντα που της κάνουμε. «Αν δεν τη φοβόμουν, θα την είχα κάνει ήδη. Ομως, φοβάμαι το νυστέρι και γι’ αυτό την έχω αποφύγει. Τώρα, όμως, το ωριμάζω ως σκέψη στο μυαλό μου».

Η ζωή της στην Αμερική, όπως η ίδια λέει, είναι ήρεμη. Γεμάτη αγάπη από τους συνανθρώπους της, αλλά και από την αγάπη που δίνει η ίδια μέσα από τα φιλανθρωπικά γκαλά που κάνει. «Ταξιδεύω. Ταξιδεύω πολύ. Κάθε μέρα ευχαριστιέμαι κάθε στιγμή της ζωής μου. Με τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τις φίλες μου. Κάθε χρόνο έρχομαι απαραίτητα για 6 εβδομάδες στο σπίτι μου στη Μύκονο. Μην ξεχνάτε ότι είμαι Ελληνίδα. Και το αίμα νερό δεν γίνεται», λέει και γελάει δυνατά. Δηλώνει απογοητευμένη από την παρατεταμένη κρίση στην Ελλάδα αλλά και από τους Ελληνες πολιτικούς που, όπως λέει, έφεραν τη χώρα της σε αυτό το χάλι. «Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους Ελληνες συμπατριώτες μου και συμπάσχω μαζί τους. Δεν μπορώ να πω, όμως, το ίδιο για τους πολιτικούς».

Στην πολύωρη συζήτησή μας άλλοτε χαμογελάει, άλλοτε κομπιάζει, αλλά ποτέ δεν χάνει το θάρρος της. Αυτό το θάρρος, άλλωστε, την έστειλε στην Αμερική για να κερδίσει τον σπουδαιότερο τίτλο για Ελληνίδα, αυτόν της Μις Υφήλιος 1964.

«Είχα πείσμα και πέτυχα…»

Μία φωτογραφία, μία δήλωσή, μία συνέντευξή από την Κορίνα Τσοπέη έχει πάντα διαχρονική αξία, μιας και η ίδια δεν αναλώθηκε απλώς στον τίτλο της Μις Υφήλιος, αλλά ασχολήθηκε με πολλές άλλες δραστηριότητες όλες αυτές τις δεκαετίες στην Αμερική. «Είμαι 51 χρόνια κάτοικος Αμερικής. Πλέον δηλώνω ανεπιφύλακτα πως αν δεν είχα το πείσμα τότε, δεν θα πετύχαινα. Μου δόθηκε μια ευκαιρία και στάθηκα σε αυτήν. Δεν προσπάθησα να γίνω ηθοποιός, γιατί ίσως εκεί να έχανα τα πάντα.

Αρκέστηκα σε αυτό που πέτυχα. Να φύγω από την Ελλάδα», λέει και συνεχίζει: «Ο τίτλος που πήρα τότε και που πήγα να τον πάρω, μου έδωσε τη δυνατότητα να μείνω στην Αμερική. Και αυτό το όνειρο το πέτυχα. Αν δεν μου δινόταν η ευκαιρία, θα έμενα για πάντα στην Ελλάδα. Τότε τα πράγματα στην πατρίδα ήταν το ίδιο άσχημα όπως και τώρα. Ολος ο κόσμος προσπαθούσε να φύγει από τη χώρα για ένα καλύτερο αύριο. Και για μένα ήταν ευκαιρία. Οσο για τον τίτλο, δεν σου δίνει τίποτα άλλο από μια απλή επιβράβευση. Δεν σημαίνει τίποτα για να ανέβεις επαγγελματικά μετά. Πρέπει να σκέφτεσαι συνεχώς και να δραστηριοποιείσαι. Ο τίτλος με το πέρασμα των χρόνων χάνεται. Σβήνει. Απλώς μένει ως ανάμνηση μιας κατάκτησης», λέει χαμογελώντας.

Τη ρωτάμε αν η ομορφιά έπαιξε ρόλο στην καριέρα της. «Η ομορφιά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Υπάρχουν απίστευτα όμορφες κοπέλες σε ολόκληρο τον κόσμο. Το θέμα είναι να ξέρεις να τη χρησιμοποιήσεις κατάλληλα. Εγώ προσπαθούσα να κάνω όλες τις δουλειές για να επιβιώσω εκεί. Για να μείνω εκεί. Για να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Και το πέτυχα». Οπως λέει η ίδια, τα τρία πρώτα χρόνια ήταν σκληρά για εκείνη. «Τα τρία πρώτα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου συνεχώς να κλαίει. Να είμαι απογοητευμένη. Τότε κάποιος Ελληνας μου είπε: “αν δεν μπορείς εδώ, να τα μαζέψεις και να φύγεις πίσω στην Ελλάδα”. Ομως στην Ελλάδα δεν θα είχα κανένα απολύτως μέλλον. Εκανα πέτρα την καρδιά μου και είπα “θα ζήσω μόνιμα στην Αμερική”».

«Έζησα το όνειρο»

Τα λόγια της Κορίνας Τσοπέη βγαίνουν με πάθος μέσα από τα χείλη της. Νιώθει πλέον ανακουφισμένη από όνειρα, μιας και αυτά εκπληρώθηκαν στον μέγιστο βαθμό. «Κάθε όνειρο που είχα, εκπληρώθηκε. Πήρα έναν τίτλο, έκανα παιδιά, απέκτησα εγγόνια, προσπαθώ να βοηθήσω κόσμο. Κάθε πρωί όταν σηκώνομαι λέω “δόξα τω Θεώ, δεν μου πονάει τίποτα, είμαι καλά”. Δεν έχω πλέον να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Αυτό για μένα είναι επιτυχία».

Το 24ωρο της Κορίνας Τσοπέη ακόμα και σήμερα είναι γεμάτο. «Νοιάζομαι για τα παιδιά μου και για τα εγγόνια μου, προσπαθώ να συγκεντρώνω χρήματα για ευπαθείς ομάδες, γενικά νιώθω ήρεμη ύστερα από τόσα χρόνια. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που έζησα όλα αυτά που ήθελα να ζήσω». Οταν βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέφτη απλώς χαμογελάει με τις ρυτίδες της. «Κάθε ρυτίδα είναι και μια ιστορία», λέει, ενώ στην ερώτησή μας αν έχει κάνει πλαστικές, μας απαντάει ευθέως και άμεσα: «Θα κάνω σύντομα. Αν δεν φοβόμουν, θα είχα κάνει ήδη». Τη ρωτάμε αν χρωστάει «ευχαριστώ» σε ανθρώπους που τη βοήθησαν. «Το μεγαλύτερο “ευχαριστώ” το χρωστάω στον Χρήστο Οικονόμου και στην Αντουανέτα Ροντοπούλου, όπως και στον Τομ Πάππας. Ο Χρήστος και η Αντουανέτα με έσπρωξαν στο όνειρο του τίτλου. Ο Τομ Πάππας μού έδωσε ένα γράμμα για να δω τον πρόεδρο της Fox, Σπύρο Σκούρα». Τα χρόνια πέρασαν με πάθος και πίστη στο όνειρο για τη σπουδαία Κορίνα Τσοπέη. Ωστόσο, η ίδια νιώθει όπως και τότε. «Το λέω και στα παιδιά μου τώρα: νιώθω σαν να έχει περάσει μια πενταετία μόνο. Αλλοτε τα σκέφτομαι και γελάω και άλλοτε κλαίω. Είναι οι καλές και οι κακές στιγμές της ζωής μου».

Η πιο οδυνηρή στιγμή

Η κουβέντα μας με την Κορίνα Τσοπέη κυλάει σαν νερό. Τη ρωτάμε ποια ήταν η πιο οδυνηρή στιγμή της ζωής της. Κομπιάζει. Σταματάει για λίγα δευτερόλεπτα να μας μιλάει. Μια πικρία διακρίνεται ακόμα και σήμερα στα λόγια της. «Για μένα ήταν ο πρώτος μου γάμος, που διαλύθηκε, με τον δόκτορα Ζακ. Ο άντρας μου με άφησε με τρία μικρά παιδιά σε μια ξένη πατρίδα. Ηταν εφιάλτης. Φοβόμουν για το τι θ’ απογίνουν τα παιδιά μου, πώς θα τα μεγαλώσω. Επειτα ήταν τραγικές οι μέρες εκείνες, γιατί μέχρι τελευταία στιγμή δεν το είχα πει στη μητέρα μου. Δεν ήθελα να την πικράνω. Το κρατούσα μέσα μου. Μερόνυχτα να κλαίω, χωρίς να μπορώ να το πω πουθενά. Σε μια ξένη πατρίδα, μόνη. Αργότερα έζησα οδυνηρά με τους θανάτους των γονιών μου και του δεύτερου συζύγου μου».

Τη ρωτάμε για τις ευθύνες του χωρισμού. Δεν διστάζει να απαντήσει και η φωνή της παίρνει άλλη χροιά. «Περνώντας τα χρόνια, βλέπεις τα αποτελέσματα του χωρισμού και όχι τις αιτίες. Το αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσω τον δεύτερο σύζυγό μου,  με τον οποίο πέρασα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Αν δεν με άφηνε ο πρώτος μου σύζυγός, δεν θα γνώριζα τον δεύτερο. Γι’ αυτό και δεν είμαι θυμωμένη με τον πρώην μου. Γιατί έκανα μια καλύτερη ζωή. Και δεν σου κρύβω ότι αργότερα ευχαρίστησα τον πρώτο μου σύζυγο που με εγκατέλειψε, γιατί γνώρισα έναν απίστευτο άνθρωπο. Υστερα από λίγους μήνες, γίναμε φιλαράκια με τον πρώτο μου σύζυγο και εγώ του γνώρισα την καλύτερη φίλη μου για σύζυγό του. Ηθελα τα παιδιά μου, όταν πηγαίνουν στο σπίτι του πατέρα τους, να έχουν ένα οικείο πρόσωπο. Και αυτό ήταν η καλύτερη φίλη μου». Οπως η ίδια σήμερα αποκαλύπτει για πρώτη φορά, με τον πρώην σύζυγό της δημιούργησαν ένα κοινό μέτωπο, έτσι ώστε τα παιδιά τους να μεγαλώσουν φυσιολογικά, χωρίς ίντριγκες και τσακωμούς.

«Ο καθένας φτιάχνει τη μοίρα του»

Η Κορίνα Τσοπέη μιλάει για πρώτη φορά και για τη σχέση της με τον Θεό. Ο θάνατος του δεύτερου συζύγου της έπαιξε καταλυτικό ρόλο. «Ο σύζυγός μου υπέφερε πολύ λόγω του καρκίνου στους πνεύμονες. Κάπνιζε υπερβολικά. Οταν πέθανε, λυτρώθηκε. Ο θάνατος είναι απαίσιος, όμως είναι και λύτρωση για κάποιον που δεν θέλεις να βλέπεις να ταλαιπωρείται», λέει, ενώ από τότε δεν θέλησε να ξαναφτιάξει τη ζωή της.

«Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Τα χειρότερα είναι εδώ», αναφέρει, ενώ στην ερώτησή μας αν πιστεύει στον Θεό μας λέει: «Δεν πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω στην καλοσύνη του ανθρώπου. Οσοι πιστεύουν στον Θεό, έχουν δίκιο να πιστεύουν και ίσως βοηθιούνται στη ζωή τους από αυτή την πίστη. Δεν τους κατηγορώ. Αλλά λόγω των θρησκειών έχουν γίνει τα χειρότερα πράγματα στον κόσμο. Κάνω καλό γιατί το θέλω. Οχι για να πάω στον παράδεισο. Κάθε μέρα πρέπει να κάνεις ένα καλό, για να αισθάνεσαι εσύ καλύτερα. Πιστεύω απλώς σε κάποια ανώτερη δύναμη. Ο καθένας φτιάχνει τη μοίρα του. Πού είναι ο Θεός για αυτούς τους πρόσφυγες;», αναρωτιέται και η φωνή της σπάει όταν αναφέρεται στους Σύρους πρόσφυγες.