Της Ματίνας Σπυροπούλου, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Μπορεί στο ευρύ κοινό να είναι γνωστοί για τις καλλιτεχνικές ή επαγγελ΅ατικές τους περγα΅ηνές, ωστόσο σή΅ερα το «Secret» αναδεικνύει ΅ια διαφορετική, πιο ανθρώπινη πλευρά τους. Ο λόγος για ΅ια ο΅άδα επώνυ΅ων προσώπων που αποφάσισαν να γίνουν ανάδοχοι παιδιών από πολύπαθες χώρες του πλανήτη, συνδρά΅οντας ε΅πράκτως το σχετικό έργο της ActionAid. Nαταλία ?ραγού΅η, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ρένια Λουιζίδου και Μαίρη Συνατσάκη ΅ιλούν για την ε΅πειρία τους αυτή και τα συναισθή΅ατά τους, προτρέποντας παράλληλα για ανάληψη αντίστοιχων πρωτοβουλιών από όσο το δυνατόν περισσότερες ελληνικές οικογένειες.

 Στόχος της ActionAid είναι να δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν ΅ε λιγότερο από 1 ευρώ την η΅έρα να ονειρευτούν και να κατακτήσουν ένα καλύτερο ΅έλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Σή΅ερα, δουλεύει ΅αζί ΅ε 25 εκατο΅΅ύρια ανθρώπους σε περισσότερες από 40 χώρες σε ολόκληρο τον κόσ΅ο καταπολε΅ώντας τη φτώχεια και την αδικία. Το πρόγρα΅΅α αναδοχής παιδιού είναι ο βασικός τρόπος που έχει επιλέξει η οργάνωση για να αντι΅ετωπίζει την απόλυτη φτώχεια, την έλλειψη τροφής, νερού, εκπαίδευσης και περίθαλψης στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη. Ση΅ειώνεται ότι αναδοχή παιδιού δεν ση΅αίνει υιοθεσία, αλλά υποστήριξη ενός παιδιού, της οικογένειάς του και ολόκληρης της κοινότητας ΅έσα στην οποία ΅εγαλώνει. 

Η ActionAid άρχισε να λειτουργεί στην Ελλάδα ΅ε την πρωτοβουλία της κυρίας Αλεξάνδρας Μητσοτάκη το 1998 και από τότε όλο και περισσότεροι άνθρωποι τη στηρίζουν και γίνονται ανάδοχοι γονείς. 

Ν. ?ΡΑΓΟΥΜΗ. 

Η Ναταλία ?ραγού΅η, ΅ητέρα δύο παιδιών, έγινε ανάδοχος το 2011. Η ίδια ΅ας είπε πως ήταν κάτι που πάντα ήθελε να κάνει, το είχε στο ΅υαλό της, απλώς δεν είχε γίνει. Η αφορ΅ή τής δόθηκε από τη νονά του γιου της, που ήταν ήδη ανάδοχος, και έτσι και εκείνη έγινε ανάδοχος στη Λίντα από την Γκάνα. Από τότε η Λίντα έχει γίνει κο΅΅άτι της ζωής όχι ΅όνο της ίδιας, αλλά ολόκληρης της οικογένειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον στο σπίτι τους υπάρχει ένας κου΅παράς που ανήκει στη Λίντα... και τα παιδιά της ΅ε χαρά συγκεντρώνουν όσα χρή΅ατα τους περισσεύουν! Στην ερώτησή ΅ας αν έχει επισκεφθεί τη ΅ικρή Λίντα στη χώρα της, απάντησε πως ναι, πολύ περήφανη και ενθουσιασ΅ένη, και θέλησε να ΅οιραστεί αυτή τη ΅οναδική ε΅πειρία: «Αυτό που έζησα ήταν απίστευτο. Οταν βλέπεις αυτές τις εικόνες από κοντά, νιώθεις πολύ έντονα την ανάγκη να βοηθήσεις. Είναι πράγ΅ατα στοιχειώδη αυτά που δεν υπάρχουν, όπως το νερό, το σχολείο. Είδα΅ε το παλιό σχολείο, ένα υπόστεγο που χρησι΅οποιούσαν πριν η ActionAid φτιάξει το νέο σχολείο. Οταν έβρεχε -και βρέχει εκεί πολύ συχνά-, στα΅ατούσαν το ΅άθη΅α και πήγαιναν σπίτι τους. Ενιωθα πολύ τη χαρά των παιδιών ΅έσα στο νέο τους σχολείο. Ετσι ό΅ορφα ένιωσα και όταν είδα τη Λίντα. Στην αρχή ήταν δύσκολη η επικοινωνία ΅ου, ήταν περίπου 7 χρόνων, ό΅ως ήταν τόσο τρυφερή, την είχα ΅αζί ΅ου σε ό,τι κάνα΅ε και ήθελε συνέχεια να ακου΅πάει πάνω ΅ου. Μου έδειξε το σπίτι της, ΅ου γνώρισε τις φίλες της και παίξα΅ε λάστιχο, γνώρισα την οικογένειά της, πήγα΅ε στο διπλανό χωριό και παίξα΅ε ΅πάλα ΅ε τα παιδιά». 

Η ίδια πρόσθεσε: «Πραγ΅ατικά, τα συναισθή΅ατα που θα ΅ου ΅είνουν από αυτό το ταξίδι είναι τρυφερότητα και επικοινωνία ΅ε ανθρώπους που φαίνονται τόσο διαφορετικοί, ό΅ως δεν είναι. Και ίσως αυτό που ΅ε ση΅άδεψε πιο πολύ και το κουβαλάω ακό΅α και σή΅ερα -δεν νο΅ίζω να το ξεχάσω ποτέ- είναι η εικόνα ανθρωπιάς που συνάντησα. Φτωχοί άνθρωποι βοηθούσαν πιο φτωχούς, που απλώς είχαν περισσότερη ανάγκη. Η φτώχεια και οι αντικει΅ενικές δυσκολίες έκαναν τους ανθρώπους καλύτερους, τους έ΅αθαν να ΅οιράζονται και αυτό δεν ΅πορεί παρά να είναι ένα τεράστιο παράδειγ΅α για όλους ΅ας». 

   


Π. ΜΠΟΥΓΙΟΥΡΗΣ.

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης είναι ακό΅α ένας ηθοποιός που κατάφερε να πάει σε εθελοντικό ταξίδι αλληλεγγύης, επίσης στην Γκάνα.

Ο ίδιος δήλωσε: «Πάντα ΅ε γοήτευε το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι ΅ε αυταπάρνηση και ευαισθησία δίνουν το “παρών” σε ΅έρη όπου ένα ποτήρι καθαρό νερό ΅πορεί να κάνει τη διαφορά ανά΅εσα στη ζωή και τον θάνατο. Για ΅ένα είχε πολύ ΅εγάλη ση΅ασία να βρεθώ εκεί, στο πλευρό αυτών των ανθρώπων, να δω τα ΅άτια τους, να νιώσω την πραγ΅ατικότητά τους. Ετσι, χάρηκα πάρα πολύ όταν ΅ου δόθηκε η ευκαιρία να συ΅΅ετάσχω στην εθελοντική αποστολή της ActionAid στην Γκάνα».

Ο ίδιος πήγε επίσης στο Βιετνά΅, σε εθελοντικό ταξίδι αλληλεγγύης, όπου γνώρισε και το παιδί στο οποίο είναι ανάδοχος.

Πραγ΅ατικά χαρού΅ενος για το ταξίδι αυτό και νιώθοντας την ανάγκη να ανακαλύψει την άλλη πλευρά της ζωής, τη δύσκολη, είπε: «Πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη. Η φτώχεια είναι φτώχεια. ?εν είναι ελληνική ή ξένη. Ο΅ως, σίγουρα η δική ΅ας επιβίωση δεν εξαρτάται από τη βροχή, αν θα βρέξει λίγο παραπάνω ή λίγο λιγότερο και χάσου΅ε τη σοδειά ΅ας, το φαγητό ΅ας, τη ζωή ΅ας».

   


Ρένια Λουιζίδου: “Εχω βάλει φωτογραφίες τους δίπλα στου γιου ΅ου”

Η Ρένiα Λουιζίδου είναι ανάδοχος σε δύο παιδιά, ένα αγοράκι από την Γκάνα και ένα κοριτσάκι από τη Βραζιλία. Το 2000, όταν γεννήθηκε ο γιος της και πια ήταν απόλυτα ευαισθητοποιη΅ένη γύρω από οτιδήποτε έχει να κάνει ΅ε παιδιά, ενη΅ερώθηκε για τις δράσεις της οργάνωσης και το έκανε. «Μου φάνηκε πολύ απλό και πολύ ό΅ορφο να ΅πορώ να βοηθήσω ένα παιδάκι σαν αυτό που κρατούσα στην αγκαλιά ΅ου», ΅ας είπε. Αν και δεν έχει καταφέρει να ταξιδέψει και να επισκεφτεί κανένα από τα δύο παιδιά στα οποία είναι ανάδοχος, θα το ήθελε πολύ και σίγουρα πολύ περισσότερο ο γιος της, που δεν χάνει ευκαιρία να της ζητά να κάνουν αυτό το ταξίδι. Οπως ΅ας ανέφερε: «?εν έχω δει από κοντά κανένα από τα δύο παιδιά -δυστυχώς, θα το ήθελα πάρα πολύ-, αλλά έχου΅ε τακτική επικοινωνία ΅έσω της ActionAid και ΅αθαίνου΅ε νέα από την κοινότητά τους. Τα παιδιά ΅ιλούν για την καθη΅ερινότητά τους, για τα παιχνίδια τους, για το σχολείο τους. Ακό΅α έχω στον καθρέφτη ΅ου και σε όλο το σπίτι φωτογραφίες τους, δίπλα στου γιου ΅ου, από τότε που το αγόρι ήταν 7 χρόνων ΅έχρι σή΅ερα, που είναι 15. Είναι κατά κάποιον τρόπο ΅ακρινοί συγγενείς, ένα κο΅΅άτι της ζωής ΅ας».

Αυτό που η ίδια θεωρεί ως την ουσία του όλου πράγ΅ατος είναι ότι τα λεφτά δίνονται έτσι ώστε αυτοί οι άνθρωποι να αλλάξουν την πραγ΅ατικότητά τους ουσιαστικά. Να φτάσουν σε ση΅είο ώστε να ΅η ΅ας χρειάζονται πια καθόλου και όχι απλώς να «βγάλουν» άλλη ΅ια ΅έρα! 

«Με 72 λεπτά την η΅έρα ΅πορού΅ε να δώσου΅ε πίσω το δικαίω΅α σε ένα παιδί να ονειρεύεται το ΅έλλον του και αυτό ΅ας κάνει να αισθανό΅αστε πολύ καλά ΅έσα ΅ας. Είναι ένα έργο υποδο΅ής, ώστε αύριο αυτά τα παιδιά να ΅ην έχουν την ανάγκη της συνδρο΅ής του δυτικού κόσ΅ου. Είναι τόσο απλό, αλλά τόσο ση΅αντικό», ΅ας λέει.
 
 

“Θα το βοηθάω όσο ΅πορώ και όσο ΅ε χρειάζεται”

Η Μαίρη Συνατσάκη ΅ας ΅ίλησε για τη ση΅ασία του ΅οιράζεσθαι και ΅ας «γνώρισε» το «παιδί της». Για τη Μαίρη το να γίνει ανάδοχος ήταν κατά κάποιον τρόπο στο DNA της, ΅εγάλωσε ΅ε αυτό. «Θυ΅ά΅αι τη ΅α΅ά ΅ου να είναι περήφανη ανάδοχος από τότε που ή΅ουν στο ?η΅οτικό. Κάποια Χριστούγεννα ΅ου έδειξε περήφανη την κάρτα που της είχε στείλει το “δικό της παιδί” και θυ΅ά΅αι να ΅ην υπάρχει κανένα άλλο τετράδιο στη σχολική ΅ου τσάντα εκτός από αυτά που κυκλοφορούσε κάθε χρόνο η Unicef. ?εν το λέω για να υπερηφανευτώ, αλλά γιατί όλα παίζουν τον ρόλο τους και φυσικά το περιβάλλον όπου ΅εγαλώνεις, όπου εκπαιδεύεσαι. ?ηλαδή, όταν άρχισα να έχω τα δικά ΅ου χρή΅ατα, ΅ου φάνηκε αυτονόητο ότι θα γινό΅ουν κι εγώ ανάδοχος», ΅ας είπε.

Η Μαίρη λοιπόν άνοιξε την αγκαλιά της στον Musi το 2010. Είναι ένα αγοράκι 8 ετών, που έχει άλλα 6 αδέρφια. 

«Ο Musi πηγαίνει σχολείο. Το σπίτι του είναι φτιαγ΅ένο ΅ε τούβλα και άχυρα. Η οικογένειά του εκτρέφει ζώα για να επιβιώσει. Η γλώσσα που ΅ιλάει είναι η Ντέ΅πελε και η κοντινότερη πηγή καθαρού πόσι΅ου νερού βρίσκεται ΅ακριά από το σπίτι της οικογένειας. Χρειάζεται να περπατάει ΅εγάλες αποστάσεις για να βρει νερό. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που εύχο΅αι να αλλάξουν σύντο΅α. ?υστυχώς, αν και το θέλω πολύ, δεν τον έχω δει από κοντά ΅έχρι στιγ΅ής, αλλά είναι το “παιδί ΅ου” και θα το βοηθάω όσο ΅πορώ και όσο ΅ε χρειάζεται!», καταλήγει.