Στην πορεία της ιστορίας, πολλοί σοφοί προσπάθησαν να βρουν στη θεωρία την «πανάκεια» για τη σωστή οργάνωση και λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών. Κανένας δεν τη βρήκε, ούτε πρόκειται να τη βρει. Πλούτισαν όμως το θεωρητικό οπλοστάσιο της ανθρωπότητας και πρέπει να τους σεβόμαστε. Άλλο όμως οι σοφοί και άλλο οι «κολλημένοι». Αυτοί αναμασούν ιδέες, χωρίς να τις πολυκαταλαβαίνουν. Σε κανονικές συνθήκες το παίζουν σπουδαίοι στα κανάλια, στον τύπο, στο internet, στους δρόμους. Όταν έλθει μία βαθιά κρίση, τρελαίνονται. Γιατί τα θεωρητικά τους εργαλεία και το μυαλό τους, δεν μπορούν να την ερμηνεύσουν. Συνηθισμένοι να το παίζουν σπουδαίοι, λένε κάθε λογής ανοησίες ή προφητεύουν καταστροφές.

Οι χώρες της άπω ανατολής αντιμετώπισαν μάλλον αποτελεσματικά τον ιό. Το έκαναν όλες χρησιμοποιώντας, για τα μέτρα της «δύσης», «αυταρχικές» πρακτικές. Πολλοί «δημοκράτες», «φιλελεύθεροι», «δικαιωματιστές» ή απλώς «συνταγματολόγοι», αυτό το βλέπουν σαν κίνδυνο. Ότι θα οδηγήσει τις δικές μας κοινωνίες στον «αυταρχισμό». Σε συνθήκες όπως το «1984» του Όργουελ. Δεν διαβάζουν σωστά τα γεγονότα.

Ήταν φυσικά λάθος η άποψη πως είναι δυνατό οι χώρες της μέσης ανατολής και του Μαγρέμπ να γίνουν «δημοκρατικές», αν ανατρέπονταν ένας Καντάφι ή ένας Χουσεΐν. Μεγαλύτερο λάθος είναι να πιστεύει κάποιος ότι ένας κορονοϊός θα αλλάξει τους λαούς της δυτικής Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής, ώστε να αποδεχτούν αυταρχικά καθεστώτα. Υπάρχουν μακροχρόνιες τάσεις που προσδιορίζουν τον «προγραμματισμό» των μυαλών στους διάφορους λαούς. Δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Άλλωστε από αυτά που προφήτεψε ο Όργουελ τίποτε δεν έχει γίνει. Έγιναν τα αντίθετα.

Η σωστή ερμηνεία των γεγονότων κατά τη γνώμη μου είναι άλλη. ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις, θελημένα ή αθέλητα, έβαλαν σαν πρώτη προτεραιότητα το ύψιστο «ανθρώπινο δικαίωμα», το «δικαίωμα στη ζωή». Αυτό είναι αδιανόητο για «αυταρχικά» καθεστώτα, όταν από την άλλη πλευρά έχουμε μία οικονομική καταστροφή της «συλλογικής οντότητας». Αν κοιτάξει κάποιος τις αυτοκτονίες στην Ανατολή σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, ας πούμε στη Νότια Κορέα στις αρχές της 10ετίας του 2000, θα το καταλάβει καλύτερα. Οι γέροι αυτοκτονούσαν για να μπορέσουν να ζήσουν οι νεότεροι. Τώρα οι οικονομίες καταρρέουν για να σωθεί η ζωή των γέρων. Είναι μία μεγάλη νίκη των αρχών του «ουμανισμού» και όχι της αυταρχικής διακυβέρνησης. Γιατί αυτή βάζει ως απόλυτη προτεραιότητα το συμφέρον της συλλογικής οντότητας. Όχι του ανθρώπου ως άτομο.

Εκείνο που παθαίνει ζημιά, είναι η «μπουρδολογία», όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, μας είχε πνίξει. Με τους «ψεκασμένους» της δεξιάς και της αριστεράς και τη συνομοσιωλογία τους. Με τους χορτάτους «μπαχαλάκηδες» που για χάρη της πλήξης και των υπαρξιακών τους αδιεξόδων διέλυσαν τις πόλεις μας. Με τους «καφενόβιους» και τους «περιθωριακούς», που πίστευαν πως με «πορδές βάφονται αυγά». Και από γύρω σαν γαρνιτούρα, κάποιους «διανοούμενους» «politically correct».

Που αναδείκνυαν σαν πρωταρχικό πρόβλημα της κοινωνίας μας τις σεξουαλικές σχέσεις. Ξεχνώντας πως για να υπάρξουν αυτές, οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να ζήσουν, να αισθάνονται ασφαλείς, να έχουν δουλειά. Είχαν έλθει τα «πάνω κάτω». Ο «ιός» αποδεκάτισε τη μπουρδολογία και τους θιασώτες της. Δίνει έτσι χώρο στην επιστήμη, τη λογική, το μέτρο, αλλά και το σύγχρονο ανθρωπισμό, να ξαναπάρουν το «πάνω χέρι». Αυτό τρελαίνει τους κάθε λογής «κολλημένους».