Πριν μερικά χρόνια, ούσα φοιτήτρια του ελληνικού Δημοσίου Πανεπιστημίου, παίρνω την μεγάλη απόφαση να κάνω αίτηση στο πρόγραμμα ανταλλαγής σπουδαστών Erasmus. Λίγους μήνες μετά, βρίσκομαι στη Ρεν της Γαλλίας να πραγματοποιώ το δεύτερο εξάμηνο του 3ου έτους στο πανεπιστήμιο της πόλης.
Από την πρώτη στιγμή, διαπίστωσα τις χαώδεις και ακόμη και σήμερα «δύσπεπτες» για μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας διαφορές στη λειτουργία του ακαδημαϊκού ιδρύματος.
Πρώτον, η είσοδος και έξοδος σε εικοσιτετράωρη βάση (!) από το χώρο του ιδρύματος, αλλά και της βιβλιοθήκης που βρισκόταν σε παραπλήσια περιοχή, γινόταν αποκλειστικά με τη χρήση της ατομικής ακαδημαϊκής ταυτότητας. Σε αντίθετη περίπτωση, η πρόσβαση καθίστατο αδύνατη, εκτός αν είχε προηγηθεί κάποια ειδική συνεννόηση με την Κοσμητεία.
Δεύτερον, υπήρχε διαρκής παρουσίας security στους χώρους, με γνώμονα την ασφάλεια, τόσο των εγκαταστάσεων, αλλά και των ίδιων των φοιτητών.
Τρίτον, το καθηγητικό, αλλά και το επιστημονικό προσωπικό του Πανεπιστημίου απολάμβαναν εμπιστοσύνης και σεβασμού από το σύνολο των σπουδαστών. Χωρίς παρενθέσεις και αστερίσκους.
Χωρίς μειοψηφίες να ακυρώνουν την πλειοψηφία των φοιτητών.
Μια εικόνα εκ διαμέτρου αντίθετη με την προχθεσινή φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου και διαπόμπευσε διεθνώς τη χώρα μας. Την εικόνα του Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών να βρίσκεται υπό ομηρεία. Την εικόνα του ανώτατου αξιωματούχου του ιδρύματος να υφίσταται βασανιστήρια και να έχει περασμένη στο λαιμό μια ταμπέλα με το σύνθημα «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις».
Αυτομάτως, γεννώνται και εγείρονται ερωτήματα που αφορούν άμεσα τα όργανα των πανεπιστημίων με διακριτή αποφασιστική αρμοδιότητα, τους θεσμούς, αλλά και τους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας. Τι πανεπιστήμια θέλουμε, πως και με ποιους θα φτάσουμε εκεί;
Μια δημοκρατική και ευνομούμενη Πολιτεία πρέπει να μπορεί να εγγυηθεί το αίσθημα ασφαλείας όλων, πόσω μάλλον των σπουδαστών και καθηγητών στους χώρους φοίτησης. Σε αυτήν την περίπτωση, ασφάλεια σημαίνει να τελεί υπό την αιγίδα του πανεπιστημιακού ασύλου η διακίνηση ιδεών και όχι ναρκωτικών ουσιών. Τα πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργούν ως καμίνια σκέψης και όχι ως άντρο εγκληματικών στοιχείων. Τα συστήματα ελέγχου και η ηλεκτρονική κάρτα μπορούν να εγγυηθούν αυτές τις αναγκαίες συνθήκες για την πρόοδο.
Δεν αρκούν, όμως, μόνο αυτά. Χρειάζεται και η συντεταγμένη βούληση Πολιτείας και εκπροσώπων του ελληνικού Πανεπιστήμιου. Γιατί, η επέμβαση της Ελληνικής Αστυνομίας μπορεί να διευκολύνθηκε με την κατάργηση του ασύλου ανομίας, ωστόσο απαιτεί ακόμα την εξουσιοδότηση των πρυτανικών αρχών. Όταν αυτές υποκύπτουν στο φόβο, βυθίζεται αυτομάτως μαζί τους σε αυτό το συναίσθημα και η υπόλοιπη κοινότητα.
Επιπλέον, η καθολική καταδίκη της επίθεσης ήταν ένα πρώτο βήμα, αλλά χρειάζονται πολλά παραπάνω. Το επόμενο πρέπει να είναι η σύλληψη των δραστών. Γιατί, δεν αρκεί πλέον η ιδεολογική και κοινωνική απομόνωση τους. Στην ουσία, δεν είναι αθώοι και αυτό πρέπει να αποφανθεί και από την ίδια τη Δικαιοσύνη. Αυτό είναι και το τελικό στάδιο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, θα επέλθει η κάθαρση του πανεπιστημιακού χώρου από φασίζουσες νοοτροπίες και εκφοβιστικές συμπεριφορές.
Έχει έρθει, επιτέλους, η ώρα να «γίνουμε» Ρεν, Παρίσι, Πεκίνο, Λονδίνο, Άμστερνταμ και μια σειρά άλλων πανεπιστημιακών campus που προσφέρουν σε φοιτητές και καθηγητές, πρώτα απ’ όλα, αξιοπρέπεια.
Υ.Γ. Η χθεσινή διαμαρτυρία της υγιούς ακαδημαϊκής κοινότητας έξω από την πάλαι ποτέ ΑΣΟΕΕ, αψηφώντας τους κινδύνους, μόνο ελπιδοφόρα είναι.
* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι Οικονομικός Σύμβουλος MSc, Πρόεδρος Σ.Ε.Φ., Πολιτευτής ΝΔ
