Σε πραγματική πρόκληση για δημοσκόπους και κομματικά επιτελεία εξελίσσεται η νέα πολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή δείχνει να διαμορφώνεται μετά την τραγωδία των Τεμπών και ενώ τα κύματα της λαϊκής οργής σαρώνουν τη χώρα. Με την Ελλάδα σε πένθος, χωρίς να ξεπερνά το σοκ από τον αδιανόητο θάνατο τόσων ανθρώπων, νέων στην πλειονότητά τους, προκύπτει αυτομάτως το ερώτημα κατά πόσον αυτή η, έχουσα σαφή υπερκομματικά χαρακτηριστικά, οργή, μπορεί να μεταφραστεί σε ψήφο διαμαρτυρίας. Δηλαδή να επηρεάσει την τελική απόφαση τμημάτων του εκλογικού σώματος και ειδικών κατηγοριών, π.χ. των νέων ψηφοφόρων, κάνοντας στροφή είτε προς μικρότερα κόμματα ή σχήματα, εντός ή εκτός του Κοινοβουλίου, είτε προς την απάθεια και την αποχή. Να έχουμε, με άλλα λόγια, στην κάλπη ηχηρή αποδοκιμασία ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, κόμματα τα οποία διαχρονικά κράτησαν στα χέρια τους το κυβερνητικό πηδάλιο.

Ο κόσμος που έχει οργιστεί, ο κόσμος που διαδηλώνει, στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ που έχει την ευθύνη της διαχείρισης την τελευταία τετραετία, ακολούθως, όμως, στρέφεται και κατά του ΠΑΣΟΚ και κατά του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματα συνυπεύθυνα. Το «όλοι ίδιοι είναι», εκτός από επικίνδυνη γενίκευση, μπορεί εντέλει να αποδειχθεί καταλύτης μεγάλων εξελίξεων στα πολιτικά πράγματα, διαμορφώνοντας πρωτόγνωρες καταστάσεις στο πολιτικό πεδίο. Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, που μυρίζει μπαρούτι, δεν περνούν απαρατήρητες δηλώσεις κυβερνητικών βουλευτών από τις οποίες προκύπτει ο προβληματισμός για την οργή ως στοιχείο της επόμενης μέρας. Ούτε περνούν ασχολίαστα τα σκυμμένα κεφάλια στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο. Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος αποκάλυψε ότι δεν «τόλμησε» να πάει στην κηδεία γιου ενός συμμαθητή του, στην Καισαριανή, που έχασε τη ζωή του στα Τέμπη λέγοντας «η κοινωνία ξεσηκώνεται, όχι μόνο γιατί χάθηκαν άδικα 57 άνθρωποι, αλλά κυρίως γιατί χάθηκαν νέοι άνθρωποι, που είναι το μέλλον του τόπου, και όταν το μέλλον χάνεται ο κόσμος οργίζεται». Και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου σχολίασε «καλά κάνουν και εξεγείρονται οι νέοι, κανονικά πρέπει να μας μουντζώσουν», δίνοντας εντέλει τον τόνο των ημερών και την επίδραση της τραγωδίας των Τεμπών στο πολιτικό προσωπικό.

Πρώτες διαπιστώσεις

Βάσει των πρώτων δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας, δεν εξάγεται ακριβές συμπέρασμα για τη συμπεριφορά και τις τάσεις του εκλογικού σώματος, μόνο κάποιες αποσπασματικές διαπιστώσεις. Η ΝΔ πληρώνει το τίμημα, λογικά ως κυβερνών κόμμα, μένει, όμως, να φανεί το επόμενο χρονικό διάστημα αν ο θυμός στην κοινή γνώμη θα διαρκέσει μέχρι την κάλπη, παγιώνοντας την ψήφο με αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά. Και πώς από το κυβερνητικό στρατόπεδο θα διαχειριστούν την όλη κατάσταση.

Από την άλλη, στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου σχεδόν το είχαν πάρει απόφαση πως πήγαιναν ολοταχώς σε μια ακόμη ήττα, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, καθώς η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να μην καρπώνεται ούτε στο ελάχιστο τη σφοδρή λαϊκή δυσαρέσκεια. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η μείωση των ποσοστών της ΝΔ και η μη «είσπραξη» του ΣΥΡΙΖΑ επαναβεβαιώνουν το γνωστό, ότι δηλαδή η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πάψει να κεφαλαιοποιεί τη λαϊκή οργή.

Τι θα γίνει στη συνέχεια ουδείς μπορεί να το πει ούτε, επίσης, να προκαθορίσει το αν η αξιωματική αντιπολίτευση πετύχει να αποτελέσει τελικά την εναλλακτική λύση - υπόθεση με πολλούς αστερίσκους, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την τετραετή διακυβέρνηση και την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου δείχνει να έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Κρίνοντας, δε, από πολλά άρθρα σε συριζαίικα ΜΜΕ όπου εκφράζονται φόβοι για την οργή του κόσμου γενικά και της νεολαίας ειδικά, διότι θα μπορούσαν να ενισχύσουν την Ακροδεξιά, τότε η «καμπάνα» εκτός από του Μαξίμου χτυπάει το ίδιο δυνατά και στην Κουμουνδούρου. Όσον αφορά τα υπόλοιπα κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, ΜέΡΑ25 κινούνται στα ποσοστά τους χωρίς -για την ώρα- να παρουσιάζουν κάποια σημαντική ενίσχυση.

*Σπύρος Κάραλης / Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή στις 19 Μαρτίου 2023