Αεικίνητη, δραστήρια, δουλευταρού, µε όραµα και πείσµα. Κάπως έτσι θα τη χαρακτήριζε κάποιος που την ξέρει καλά. Ο λόγος για τη ∆όµνα Μιχαηλίδου, υποψήφια βουλευτή στην Α’ Πειραιά και Νήσων µε τη Νέα Δηµοκρατία.

Τρίτη γενιά Πειραιώτισσα, που γεννήθηκε και µεγάλωσε στο µεγαλύτερο λιµάνι της χώρας, στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Μια νέα γυναίκα που πήρε όλα εκείνα τα εφόδια από την οικογένειά της τα οποία την έκαναν να παλεύει για όσα θέλει να αλλάξει, να δουλεύει σκληρά, να υψώνει τη φωνή της µε αφοβία, να νιώθει περήφανη που είναι γυναίκα.

«Βλέπω τα πράγµατα µε σοβαρότητα»

Αν συναναστραφεί κανείς µαζί της, θα καταλάβει πόσο χαρούµενος άνθρωπος είναι, γεµάτη χιούµορ και αυτοσαρκασµό. Εµαθε να βλέπει τη ζωή και να αντιµετωπίζει τις καταστάσεις µε σοβαρότητα και όχι µε σοβαροφάνεια. «Οι γονείς µου µε έµαθαν να αγαπώ και να τιµώ τους ανθρώπους. Να είµαι ανεξάρτητη, φιλοµαθής, να βλέπω τα πράγµατα όχι µε σοβαροφάνεια, αλλά µε σοβαρότητα και χιούµορ. Να µην παίρνω τον εαυτό µου πολύ στα σοβαρά, να έχω αυτοσαρκασµό, να βρίσκω γρήγορα λύσεις στα προβλήµατα που προκύπτουν, να µη φοβάµαι τις προκλήσεις, να σέβοµαι, αλλά και να µάχοµαι για την ευθύνη».

Παιδί του κέντρου του Πειραιά και της Αθήνας

Η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της παιδί του κέντρου. Είτε του Πειραιά, όπου γεννήθηκε και µεγάλωσε, είτε του κέντρου της Αθήνας, όπου εργάζεται τώρα. «Ενας από τους παράγοντες που µε διαµόρφωσαν ως χαρακτήρα είναι η ζωή στο κέντρο. Είµαι παιδί του κέντρου. Είτε του κέντρου του Πειραιά, στον οποίο µεγάλωσα, είτε του κέντρου της Αθήνας, όπου ζω τώρα. Μεγάλωσα µέσα στο κέντρο και αγαπώ το χάος του, την ταχύτητα, την ποικιλοµορφία και τη δυναµικότητά του».

«Η στιγµή που µε σηµάδεψε»

Οσο για τη στιγµή που την έχει σηµαδέψει µέχρι σήµερα; «∆εν θα ξεχάσω ποτέ τα χεράκια ενός 8χρονου παιδιού σε µια δοµή παιδικής προστασίας. Ηταν γεµάτα χαρακιές. Είχε αυτοτραυµατιστεί όταν έµαθε ότι η οικογένεια στην οποία θα πήγαινε τελευταία στιγµή άλλαξε γνώµη. Τον είχα συναντήσει ξανά και µε χαρά είχε έρθει προς το µέρος µου µε µια ζωγραφιά στα χέρια. Μέσα σε ένα αεροπλάνο µαζί µε τους θετούς γονείς του κι έναν σκύλο ταξίδευαν για να πάνε στο σπίτι τους. Μέσα στην αθωότητά του, το 8χρονο παιδί υπέδειξε στην Πολιτεία το χρέος της. Να βγάλουµε τα παιδιά από τα ιδρύµατα. Και το κάναµε. Μέσα σε τέσσερα χρόνια βρήκαµε οικογένεια (θετή ή ανάδοχη) σε πάνω από 1.200 παιδιά (τα µισά από όσα ζούσαν σε ιδρύµατα). Τα µάτια εκείνου του παιδιού δεν θα τα ξεχάσω ποτέ».

Ντόµπρα, τολµηρή, ευθύς άνθρωπος

Μια γνήσια Πειραιώτισσα Ως γνήσια Πειραιώτισσα, η ∆όµνα Μιχαηλίδου είναι ντόµπρα, τολµηρή, ευθύς άνθρωπος και προσηλωµένη στους στόχους της. «∆εν τη φοβήθηκα ποτέ τη σκληρή δουλειά. Εχω µάθει να δουλεύω πολύ και απρόσκοπτα µέχρι να πετύχω το αποτέλεσµα που επιδιώκω. Στόχος µου να προσφέρω τα µέγιστα από οποιαδήποτε θέση».

Η απώλεια του πατέρα της

Ο θάνατος του πατέρα της από καρκίνο είναι για εκείνη η πιο δύσκολη στιγµή της ζωής της. «Είχα µεγάλη αδυναµία στον πατέρα µου. Οι συµβουλές του παραµένουν φάρος µου στη ζωή. ∆ιαγνώστηκε µε καρκίνο στοµάχου σε πολύ προχωρηµένο στάδιο. Οι γιατροί του, στο δηµόσιο νοσοκοµείο όπου ήταν, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους και θα τους ευχαριστώ για πάντα, γιατί ήταν ήρωες, παρ’ όλες τις δυσκολίες του δηµόσιου συστήµατος. Μου λείπει πολύ ο πατέρας µου, όµως η δουλειά µου µού έχει δώσει ένα µέτρο. Στον πόνο, στη δυσκολία. Με βοηθά να διαχειρίζοµαι την οδυνηρή απώλειά του. Με έκανε να τη δω, όσο αβάσταχτη κι αν είναι, µε ένα µέτρο. Οταν βλέπεις καθηµερινά τόσο πόνο, σταθµίζεις διαφορετικά τα πράγµατα».

Τα καλοκαίρια στην Αίγινα και τις Σπέτσες

Τα καλοκαίρια των παιδικών και των εφηβικών της χρόνων τα πέρασε στις Σπέτσες και την Αίγινα. Η µία αδερφή της µαµάς της είχε σπίτι στο ένα νησί και η άλλη στο άλλο. «Κάθε καλοκαίρι, η µητέρα µου, έξι αγαπηµένες συµµαθήτριές µου κι εγώ περνούσαµε στο Πηγάδι του Σταυρού και στην Αγία Μαρίνα ένα γεµάτο 10ήµερο. Μπάνια, παιχνίδι µέχρι τέλους, ατέλειωτες βόλτες µε παγωτά και ποδηλατάδες».

*Δημοσιεύτηκε στο Secret στις 17 Ιουνίου 2023.