H πρόεδρος του Δικτύου και πρώην Επίτροπος, Άννα Διαμαντοπούλου, μιλώντας στο αναλυτικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, με αφορμή τους θανάτους των Ζακ Ντελόρ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είπε: «Οι δύο αυτές προσωπικότητες έχουν ορισμένα κοινά, δηλαδή είναι πολύ μεγάλου μεγέθους πολιτικοί, είναι πολύ δημοφιλείς στις χώρες τους.

Διαμαντοπούλου για Ντελόρ: Είχα πάντοτε μια πολύ στενή σχέση μαζί του


Ήταν και οι δύο σε μία φάση να γίνουν αρχηγοί των κρατών τους, ο μεν Ντελόρ να διαδεχθεί τον Μιτεράν, ο δε Σόιμπλε τον Γκωλ. (…) Προσωπικά έζησα πολύ περισσότερο τον Ντελόρ» τόνισε η κ. Διαμαντοπούλου.

«Είχα πάντοτε μια πολύ στενή σχέση μαζί του. (…) Βρεθήκαμε κοντά, αποκτήσαμε μια φιλική σχέση που για μένα είναι ένας θησαυρός».

«Άφησε ιστορία, γιατί μπόρεσε να κάνει όραμα την Ενωμένη Ευρώπη, γιατί άφησε ένα χαρακτηριστικό δρόμο, τον οποίο ακολούθησαν πολλοί και έγιναν ρεύματα στο όνομά του».

«Εμείς θεωρώ ότι πολύ δίκαια έχουμε την άποψη που έχουμε για τον Ντελόρ, γιατί δεν είναι μόνο τα πακέτα, είναι μόνο τα χρήματα. Ο Ντελόρ ουσιαστικά έδωσε πάρα πολύ μεγάλο βάρος στο να γίνει η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών, πολιτική».

Η κ. Διαμαντοπούλυ υπογράμμισε ότι «εξακολουθούν να υπάρχουν τα πακέτα Ντελόρ με τη μορφή των ΕΣΠΑ. Δηλαδή υπάρχουνε πολύ μεγάλες χρηματοδοτήσεις και στο Νότο και στις ανατολικές χώρες, άρα η πολιτική της υποστήριξης των ανισοτήτων μεταξύ των χωρών ώστε να υπάρξει συνοχή, υπάρχει».

Διαμαντοπούλου για Σόιμπλε: "Έγινε ο άνθρωπος που λατρεύουμε να μισούμε στην Ελλάδα"


«Ο Σόιμπλε έγινε ο άνθρωπος που λατρεύουμε να μισούμε στην Ελλάδα» είπε στην αρχή για τον Γερμανό. «Ο Σόιμπλε ήταν αυτός που υπέγραψε την τεράστια μείωση του ελληνικού χρέους. Σας θυμίζω ότι στην αρχή της κρίσης δεν μιλούσε κανένας για μείωση. Απαγορευόταν η λέξη κούρεμα του χρέους. (…) Τον γνώρισα προσωπικά μετά το ’15, δηλαδή ήμουν εκτός πολιτικής εγώ και τον γνώρισα μέσα από συνέδρια και τραπέζια που βρεθήκαμε από κοινού. Ήταν ένας άνθρωπος πάρα πολύ ευθύς. Ήξερες με ποιον είχες να κάνεις. Ήταν Γερμανός στην αντίληψη και τη νοοτροπία. Δηλαδή, όπως ο Γάλλος Ντελόρ ήθελε την κοινωνική αλληλεγγύη, στο Σόιμπλε έβγαινε όλο το δράμα της Γερμανίας που δεν ήθελε καθόλου χρέη, που δεν ήθελε καθόλου παράκαμψη των κανόνων».