Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών πυροδότησαν έναν κύκλο εξελίξεων στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τις φωνές απογοήτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ για την εκλογική τους αποτίμηση να αντηχούν δυνατότερα απ’ότι συνέβη με το κυβερνών κόμμα, το οποίο σημείωσε μια από τις μεγαλύτερες ήττες του στα τελευταία χρόνια, χάνοντας 14 ποσοστιαίες μονάδες από τις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Στην προσπάθειά τους να κατευνάσουν την έντονη δυσαρέσκεια για τις χαμηλές πτήσεις της κεντροαριστεράς, πολλοί έσπευσαν να τονίσουν ότι η όποια αντίδραση αυτή τη στιγμή προκύπτει εντός της αντιπολίτευσης, αποσπά την προσοχή των πολιτών από την ήττα που υπέστη η Νέα Δημοκρατία στην κάλπη, η οποία και αποτύπωνε την έντονη αποδοκιμασία των πολιτών στην κυβερνητική διαχείριση πολλαπλών ζητημάτων τον τελευταίο χρόνο.

Η πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να χρωματιστεί άσπρη ή μαύρη, και όσο και αν κάποιοι θέλησαν να δαιμονοποιήσουν τις όλο και αυξανόμενες αντιδράσεις, το μήνυμα των πολιτών ήταν σαφές: Η κυβέρνηση αποτυγχάνει, και η αντιπολίτευση στο σύνολό της αδυνατεί να εμπνεύσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσέφερε αμέτρητες στιγμές εσωκομματικής έριδος όλο το τελευταίο έτος, έμοιαζε περισσότερο αποφασισμένος να μετατραπεί σε κόμμα-πείραμα, βαδίζοντας στο άγνωστο κυριολεκτικά με βάρκα την ελπίδα, παρά να ασχοληθεί ουσιαστικά με τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των πολιτών. Για άλλη μια φορά, απένειμε στον εαυτό του τον τίτλο του καλύτερου χορηγού της κυβέρνησης.

Υπό αυτή την συγκυρία, το ΠΑΣΟΚ είχε την χρυσή ευκαιρία να επισφραγίσει την ολική επαναφορά του και να καταστεί ο αντίπαλος – και ο μοναδικός σοβαρός – πόλος απέναντι στην δεξιά. Κάτι, όμως, στην πορεία στράβωσε… Το ΠΑΣΟΚ τερμάτισε τρίτο στις ευρωεκλογές, με την βάση της παράταξης, που ενθυμούμενη τις στιγμές κυριαρχίας του κραταίου κινήματος στήριξε ολόψυχα την προσπάθεια του προέδρου, να απορεί τι πήγε τόσο λάθος.

Η απάντηση βρίσκεται, δυστυχώς, εντός του ίδιου του κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να εμπνεύσει ξανά τους ψηφοφόρους, γιατί το ίδιο δεν έδωσε τη δυνατότητα στους πολίτες να εκφραστούν μέσα από αυτό. Η απομόνωση των στελεχών που δεν ανήκαν στον στενό πυρήνα της ηγετικής ομάδας και η μη αξιοποίησή τους έδρασε ανασταλτικά στον περαιτέρω εναγκαλισμό του κινήματος από μεγαλύτερες μάζες. Η μη ανασυγκρότηση της νεολαίας του κόμματος, ιδίως σε μια περίοδο που στιγματίστηκε από τις συγκρούσεις νεολαίας και κυβέρνησης, αποθάρρυνε ακόμα περισσότερο τους νέους από την ενεργό συμμετοχή στα κοινά μέσα από τις τάξεις του κόμματος. Άλλωστε, δεν υπήρχε ούτε το που ούτε το πως θα μετέχουν. Αποκορύφωμα, η έλλειψη διαδικασιών και σύγκλησης των οργάνων. Αυτή ανέδειξε τις μεγάλες διαφορές στις φωνές που εγκολπώνονται εντός της παράταξης, οι οποίες με τη σειρά τους διαμόρφωσαν την εικόνα μιας ασύνδετης μάζας, παρά ενός σοβαρού πόλου που διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία της χώρας.

Σήμερα, τα δύο κόμματα καλούνται να αντιμετωπίσουν διλήμματα διαλυτικού χαρακτήρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα ενδεχόμενο διάλυσης, έχοντας μετατραπεί σε απογευματινή σαπουνόπερα, μη θυμίζοντας σε τίποτα ότι πριν λίγα χρόνια κατείχε τα ηνία της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ έχει μια ακόμα ιστορική ευκαιρία· να γεννήσει ξανά την ελπίδα στην χώρα. Η υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα, ενός επιστήμονα που έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα επαγγελματικά και δεν εξαρτά τον βιοπορισμό του από την κομματική γραφειοκρατία, ενός ανθρώπου που προέρχεται μέσα από την κοινωνία και για αυτό μιλάει ευθέως με αυτή, ενός πολιτικού που έχει το θάρρος να παραδέχεται τα λάθη και τις ελλείψεις του κόμματος στο οποίο ανήκει, ίσως να αποτελεί την σωτήρια σανίδα που χρειάζεται η παράταξη για να επαναπροσδιορίσει την θέση της στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η κεντροαριστερά βρίσκεται, αυτή τη χρονική στιγμή, αντιμέτωπη με την πρόκληση της υπέρβασης. Το ΠΑΣΟΚ, ως το κόμμα που ταυτίστηκε με τις μεγαλύτερες αλλαγές στην χώρα μας, έχει ιστορικό χρέος απέναντι στην πατρίδα να ανακόψει την κατρακύλα στην οποία έχει επέλθει η αντιπολίτευση. Δεν χωράνε πια οι έριδες του παρελθόντος, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον.

Ο Χάρης Δούκας, με τους όρους που έχει επιλέξει να πολιτεύεται, είναι αυτός που έχει την δυνατότητα να απεγκλωβίσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και να ενώσει ξανά τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες κάτω από μια κομματική στέγη. Η 6η και η 13η Οκτώβρη είναι οι μέρες που θα σηματοδοτήσουν την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Αρκεί να αναλάβουμε την ιστορική αυτή ευθύνη και να κάνουμε την υπέρβαση.


Η Μιχαέλα Σαρρή είναι πρώην Γραμματέας ΠΑΣΠ ΕΜΠ, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Υπολογιστών