Η εκλογή νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ συνέπεσε µε την επέτειο 50 χρόνων από την ίδρυση του ιστορικού του πολιτικού αντιπάλου, της Ν.∆., και την εικόνα διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. ∆ύο πολιτικών σχηµατισµών που υποδέχθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες παραδοσιακούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι το εγκατέλειψαν µαζικά µετά το 2012.

Πολλά τα αίτια για αυτή την αποψίλωση, κυρίως όµως η αίσθηση ότι το πολιτικό υπόδειγµα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ είχε την κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία και, βέβαια, ο εθισµός του πυρήνα των οπαδών του στον κυβερνητισµό και η προσδοκία ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα τους δώσει προοπτική εξουσίας. Η σηµερινή συγκυρία αναδεικνύει εκ των πραγµάτων το ΠΑΣΟΚ ως εν δυνάµει αξιωµατική αντιπολίτευση, που καλείται να κερδίσει πολλαπλά στοιχήµατα: Απέναντι στο κόµµα µε την οργανωτική ανασύνταξη, τη διοργάνωση ενός πολιτικού προγραµµατικού Συνεδρίου, την ουσιαστική συστράτευση των ∆ούκα, Γερουλάνου και ∆ιαµαντοπούλου. Απέναντι στους πολίτες διαµορφώνοντας µια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, µε έµφαση στη µείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, στον επαναπροσδιορισµό των κοινωνικών δικαιωµάτων, κυρίως στη στέγαση, τη δηµόσια Παιδεία και Υγεία, στην προστασία των οικογενειακών προϋπολογισµών από την ακρίβεια, στην ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας, στη διαµόρφωση ενός νέου παραγωγικού µοντέλου.

Ενα σύγχρονο σοσιαλδηµοκρατικό κόµµα, που θα µπορεί να συνοµιλεί µε τα δυναµικά µεσοστρώµατα χωρίς να παραβλέπει τη στήριξη των κοινωνικά αδυνάµων και βέβαια να αποτελεί αξιόπιστο συνοµιλητή στην Ε.Ε. και τη διεθνή κοινότητα, εν µέσω της σηµερινής, πρωτοφανούς ρευστότητας. Η διαµόρφωση ενός νέου αφηγήµατος για τη θέση και τον ρόλο της χώρας την επόµενη δεκαετία, που θα αγγίζει το µυαλό, αλλά και τις καρδιές των πολιτών. Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να δηµιουργηθεί µια νέα ηγετική οµάδα, που θα εκφράζει το «όλον» του ΠΑΣΟΚ, και ένα επιτελείο που θα µπορεί να επεξεργαστεί τις σύγχρονες κοινωνικές τάσεις και να κάνει ρεαλιστικές και στοχευµένες προτάσεις. Κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, µε δεδοµένο ότι δεν το έχουν καταφέρει τα περισσότερα ευρωπαϊκά σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα. Και επειδή ιστορικά στην Ελλάδα τη διαφορά την κάνουν τα πρόσωπα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ καλείται να αποδείξει ότι, πέρα από τις οργανωτικές και τακτικιστικές του ικανότητες, µπορεί να λειτουργήσει µε όρους εξωστρέφειας και να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράσεις για τη δηµιουργία νέων κοινωνικών συµµαχιών, που θα τον καταστήσουν εν δυνάµει κυβερνήτη. Μέσα στο 2025 θα γνωρίζουµε τα όρια και την προοπτική του ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτικής επιλογής σε κυβερνητικό επίπεδο.

∆ιαφορετικά, τον ρόλο αυτόν θα κληθεί, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να τον παίξει η συντηρητική ∆εξιά και το ΠΑΣΟΚ θα χάσει την ιστορική του ευκαιρία να ξαναγίνει κόµµα εξουσίας.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά στις 19/10