Σε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη προχώρησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, που μίλησε τόσο για πιο προσωπικής φύσης ζητήματα όσο και για θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ, το στεγαστικό, οι φόροι, η εγκληματικότητα, η δεύτερη τετραετία της ΝΔ. «Η Ελλάδα σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο έχει διπλάσια ανάπτυξη» τόνισε, μεταξύ άλλων, στο Podcast «Θα Σας Ειδοποιήσουμε» με τους Κωνσταντίνο Κίντζιο και Σπύρο Ανδριανό.

«Την πρώτη τετραετία ήμουν γραμματέας του κόμματος, την δεύτερη τετραετία τώρα, είμαι κυβερνητικός εκπρόσωπος. Μπορώ να σας πω ότι στη δεύτερη τετραετία έχουμε αδικήσει τον εαυτό μας ως προς τις πολιτικές τις οποίες έχουμε εφαρμόσει» σημείωσε σε άλλο σημείο της συνέντευξής του. Για τον ΟΠΕΚΕΠΕ υπογράμμισε τα εξής: «Ακόμα είναι στα κακά. Δεν είναι στα καλά. Μην κοροϊδευόμαστε τώρα. Άλλο τι κάνανε και οι προηγούμενοι. Δεν με νοιάζει ακόμα και όλα λάθος να τα κάνανε οι προηγούμενοι. Εμείς έχουμε την ευθύνη μας και θα κριθούμε αυτοτελώς για αυτήν».

Κάνοντας, με έναν τρόπο, απολογισμό της κυβέρνησης, σημείωσε μεταξύ άλλων τα εξής: «Νομίζω ότι το δρόμο μας τον έδειξε το ψηφιακό κράτος του Κυριάκου Πιερρακάκη την πρώτη τετραετία. Αυτό δηλαδή που εφάρμοσε τις πρακτικές των καλύτερων εταιρειών. Γρήγορες λύσεις, γρήγορα γκολ, ενταγμένες σε ένα μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχέδιο. Τι μας λείπει πολλές φορές; Το απτό, ορατό, γρήγορο αποτέλεσμα».



Παύλος Μαρινάκης: Η πολιτική δεν είναι για πάντα 

«Όπως μιλάτε on κάμερα, μιλάτε και off. Βλέπω δύο κανονικούς ανθρώπους και αντίστοιχα καταφέρνετε οι καλεσμένοι σας όταν έχετε έναν καλεσμένο να μιλάνε κι αυτοί όπως μιλάνε off camera. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε στον κόσμο. Είτε είμαστε πολιτικοί, είτε είμαστε δημοσιογράφοι, είτε είμαστε οτιδήποτε. Ο καθένας έχει μία ιδιότητα. Εγώ είμαι δικηγόρος που το ένα έφερε το άλλο και μπήκα στην πολιτική. Υπάρχει τεράστια απόσταση με τους πολιτικούς. Γιατί υπάρχει απόσταση; Για πάρα πολλούς λόγους. Ένας από τους λόγους είναι ότι πολλοί πολιτικοί αναγκάζονται και μπαίνουν σε μια μανιέρα, μιλώντας ξύλινα. Και το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος που τους βλέπει, είναι να αλλάζει κανάλι. Είναι μια κανονική συζήτηση, ανθρώπινη, η οποία μπαίνει σε πολύ λεπτά θέματα της εργασίας και δεν φτάνει ούτε στο ένα άκρο να πανηγυρίζει, σε μια χώρα που ακόμα έχει προβλήματα και πρέπει να τα λύσουμε, ούτε και να μηδενίζει ούτε να ισοπεδώνει. Είναι τίμιο αυτό που γίνεται. Είναι δίκαιο, είναι δίκαιο και για μας. Αυτό χρειάζεται και η κάθε κυβέρνηση και εμείς. Δεν θέλει ούτε αυλοκόλακες, αλλά ούτε η χώρα χρειάζεται ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να μηδενίζουν τα πάντα και να κάνουν το μαύρο άσπρο…

Η πολιτική δεν είναι για πάντα. Είναι ότι πιο εφήμερο, ότι πιο προσωρινό υπάρχει. Αν πηγαίνεις μόνο σε «ήσυχα νερά» και πηγαίνεις με μια λογική να πάω μόνο στην πεπατημένη, εντάξει, δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι. Εντάξει, οκ, μπορεί να γίνει και ένα λάθος, μπορεί να ειπωθεί και κάτι που δεν πρέπει και κάποια στιγμή θα σου πει και ο κόσμος δια της ψήφου του ότι βαρέθηκε, κουράστηκε, θέλει κάτι άλλο. Αλλά το θέμα είναι σε αυτή την διαδρομή να αφήσεις και κάτι, να πεις και κάτι, να αλλάξεις και κάτι να προτείνεις και κάτι. Είναι καλό τα κόμματα να έχουν μια θέση, έχουν θέση και η κυβέρνηση έχει απαντήσεις. Κάθε βράδυ στέλνουμε ενημερώσεις στους υπουργούς, βουλευτές, τα στελέχη μας, αλλά από ένα σημείο και μετά με βάση αυτόν τον καμβά μπορείς να ξεδιπλώσεις και εσύ τις δικές σου απόψεις. Δεν είμαστε στις εποχές ούτε των ακραίων σταλινικών, φασιστικών καθεστώτων. Είμαστε σε μια δημοκρατία εδραιωμένη, πρέπει να έχουμε κι εμείς τη θέση μας, την άποψή μας, να «φεύγουμε λίγο από τη γραμμή», να το πάμε παρακάτω, να το επεκτείνουμε και να κουβεντιάζουμε και το ίδιο. Πρέπει να το επιδιώκουμε αυτό.

… Εγώ δεν είμαι αντικειμενικός. Εδώ και περίπου δυόμισι χρόνια εκπροσωπώ την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό και είναι τιμή μου αυτό, έτσι, αυτή η θέση ευθύνης. Νομίζω ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μια κυβέρνηση που πάει μπροστά τον τόπο. Δηλαδή είναι μια κυβέρνηση η οποία έχει δημιουργήσει μισό εκατομμύριο νέες δουλειές σε μια πολύ δύσκολη περίοδο πολλών κρίσεων, τις οποίες δεν έχει δημιουργήσει: Ούτε την πανδημία την δημιουργήσαμε, ούτε την εισβολή στην Ουκρανία από την Ρωσία την προκαλέσαμε, ούτε τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ούτε τα παρεπόμενα της πανδημίας. Σε μια τέτοια περίοδο έχει αυξήσει τους μισθούς έχοντας απορροφήσει μια πολύ μεγάλη ακρίβεια, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, έχουμε καταφέρει μια χώρα η οποία ήταν το μαύρο πρόβατο σε όλα τα επίπεδα, να έχει διπλάσια ανάπτυξη από την Ευρώπη… Η Ελλάδα μέχρι το ‘19 ήταν μια χώρα η οποία χρησιμοποιούνταν ως αντιπαράδειγμα,  «μη γίνουμε Ελλάδα». Κι αυτό πρόσβαλε τον κόσμο που έχει κάνει τόσες θυσίες. Θυμάμαι φίλους μου πολλούς που ήταν στο εξωτερικό, που μου έλεγαν ότι πηγαίναμε σε παρέες και λέγαμε ότι είμαστε Ελληνες και μας ταύτιζαν με την πτώχευση, με την χρεοκοπία. «Είναι αυτοί που χρωστάνε», ενώ οι πολίτες δεν χρώσταγαν. Οι πολιτικές του κράτους οδήγησαν εκεί την Ελλάδα. Ε, τι σχέση έχει αυτό με την εικόνα στο Κογκρέσο, με την Ελλάδα να πρωταγωνιστεί στο Ταμείο Ανάκαμψης, στη διαδικασία εμβολιασμού, στην πανδημία; Όλα όσα έχουμε καταφέρει με τους εξοπλισμούς μας, με την παρουσία του πρωθυπουργού, είναι μια χώρα η Ελλάδα που πλέον πατάει γερά στα πόδια της. Μπορώ να σας πω πάρα πολλά τα οποία έχουν γίνει έτσι. Τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Εγώ μπήκα σε όλο αυτό που λέμε εν ευρεία έννοια πολιτική, ως φοιτητής. Δεν μπορούσα να δεχτώ γιατί να υπάρχει άσυλο ανομίας στα πανεπιστήμια και γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα με την Κούβα να έχει μη κρατικά πανεπιστήμια; Είκοσι χρόνια μετά -σκεφτείτε πόσο καθυστερήσαμε ως κράτος- έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε μη κρατικά πανεπιστήμια».

Για τα social media

Νομίζω ότι πρέπει να είσαι σε όλα μέσα με μέτρο και με το σωστό τρόπο, δηλαδή ανθρώπινα, απλά, κατανοητά.

Για την υπόθεση στα Βορίζια Κρήτης και την εγκληματικότητα

«Εντάξει, υπάρχει μια αυξημένη σε κάποιες, σε κάποιες πτυχές της παραβατικότητα. Θα ήταν ψέματα αν το λέγαμε αυτό, αλλά θα ήταν ψέματα να λέγαμε ότι αυτό το πρόβλημα είναι στη Κρήτη. Ή ότι όλοι οι  Κρητικοί είναι παραβατικοί. Είναι μια ισοπέδωση η οποία νομίζω ότι είναι εκτός πραγματικότητας. Οι εγκληματίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και μάλιστα το βασικό πεδίο ενασχόλησής μου δικηγορικά είναι το ποινικό. Και δεν υπάρχει κυβέρνηση η οποία θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα έχει εξαφανίσει την εγκληματικότητα. Η καλύτερη κυβέρνηση στην ιστορία της υφηλίου… Αυτό το οποίο πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις είναι με την πολιτική τους, με τη λειτουργία των αρχών, της αστυνομίας, με τους νόμους που εισάγουν και ψηφίζουν στη Βουλή, να έχουν καλύτερα αποτελέσματα. Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πεδία η αντιμετώπιση της παραβατικότητας, της εγκληματικότητας, των φαινομένων που έχουμε καταφέρει αρκετά σημαντικά πράγματα, έτσι;

Παραδείγματα. Γήπεδα. Πόσα χρόνια ακούμε υπουργούς Αθλητισμού ή Προστασίας του Πολίτη μετά από μια τραγική δολοφονία; Ένα αιματηρό περιστατικό; «Θα μπει τέλος, το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο…» Άλλη μια φορά που έγινε αυτό ήταν πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, όταν είχε γίνει αυτή η τραγική δολοφονία του αστυνομικού του Γιώργου Λυγγερίδη. Ήταν η πρώτη φορά που οι υποσχέσεις έγιναν πράξεις.

Πανεπιστήμια. Ήμουνα νιος και γέρασα. Έχω τελειώσει δημόσιο πανεπιστήμιο στη Νομική Κομοτηνής. Κάθε λίγο και λιγάκι μπαίνανε οι γνωστοί άγνωστοι, δήθεν δημοκράτες της αριστεράς και της «προόδου» και μας έκλειναν το πανεπιστήμιο. Γιατί δεν τους άρεσε ο τρόπος διδασκαλίας, γιατί θέλανε να κάνουν εκδρομές και να ψήνουν λουκάνικα… Έχουμε χάσει εξάμηνα -από τα μη κρατικά πανεπιστήμια που ήταν μια αναγκαιότητα που έγινε 20 χρόνια μετά, μέχρι γιατί ήθελαν να απελευθερωθεί ένας κρατούμενος στις φυλακές,  ξέρω ‘γω, Δομοκού. Δηλαδή δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμία ενεργή κατάληψη μετά από δυστυχώς πολλές δεκαετίες χαμένες και παιδιά που χάσανε προθεσμίες για μεταπτυχιακά για τις σπουδές τους, οι γονείς τους χάσανε λεφτά. Τέλος οι καταλήψεις. Γίνονται καταλήψεις και σταματάνε μετά από λίγο.

Έκανε έναν απολογισμό η Διεύθυνση Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος είναι μια νέα υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, μια νέα δομή πολύ οργανωμένη και αξίζει τον κόπο να το δείτε. Πολλές εγκληματικές οργανώσεις, πάνω από 2.000 συλλήψεις, προφυλακίσεις. Συνεχίζει να υπάρχει εγκληματικότητα; Αυτό που έγινε στην Κρήτη ήταν μετά από μια τυχαία συνάντηση. Δεν μπορεί να είναι αστυνομικός σε κάθε γωνία. Αυτό που πρέπει να κάνει η αστυνομία είναι αυτό που κάνει: να αυξάνει τις επιτυχίες της. Και βέβαια και κάτι τελευταίο: Έχουμε αλλάξει στον ποινικό κώδικα και πλέον οι ποινές είναι εντελώς διαφορετικές. Πλέον μπαίνεις μέσα και για πλημμέλημα. Τα 20 χρόνια φυλάκιση δεν είναι 5 και 6, είναι πολύ παραπάνω. Και βέβαια όλο αυτό δημιουργεί και μια εικόνα παραδειγματισμού.

…Βέβαια και έχουν γίνει και λάθη και υπάρχουν πράγματα τα οποία στα οποία αργήσαμε. Για παράδειγμα, αυτή η πολύ σοβαρή δουλειά που γίνεται στις καταλήψεις κι όχι μόνο στις καταλήψεις και σε άλλα πράγματα τα οποία βλέπουμε να γίνονται στα πανεπιστήμια, έχει πολύ μεγάλο αποτέλεσμα. Γιατί το ‘19 άλλαξε νόμος για το άσυλο, το άσυλο ανομίας. Ποιο άσυλο; Αυτό το άσυλο ήταν ένα άσυλο εγκληματιών. Το άσυλο το πραγματικό είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Έγινε πρώτα μια άλλη προσπάθεια με την πανεπιστημιακή αστυνομία, που ήταν ατυχής προσπάθεια. Δεν πέτυχε τον στόχο της γιατί απεδείχθη εκ του αποτελέσματος και εφαρμόστηκε πολύ σωστά τα τελευταία δύο χρόνια, ότι η παραβατικότητα στα πανεπιστήμια δεν χρειαζόταν ένα ειδικό σώμα, άοπλο. Πολλές φορές χρειάζεται την πιο οπλισμένη και την πιο έμπειρη και πιο εκπαιδευμένη αστυνομία. Έτσι λοιπόν, αυτό που έχει σημασία είναι να μην είσαι δογματικός, δηλαδή να μη λες «α επειδή πήρα μια απόφαση ως κυβέρνηση, ως υπουργός θα πάω μέχρι να πέσω στον τοίχο με το κεφάλι». Όχι, θα πρέπει να αλλάζεις. Θα πρέπει να δέχεσαι την κριτική, θα πρέπει να προσαρμόζεσαι. Υπάρχουν πράγματα τα οποία εν κινήσει οφείλουμε να τα αλλάξουμε.

Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν αυτό. Και ναι, υπάρχει κόσμος που ακόμα έχει σοβαρότατα παράπονα. Η πολιτική καταλήγει στις εκλογές. Μια τετραετία μιας κυβέρνησης, ενός δημάρχου, ενός περιφερειάρχη. Τι είναι οι εκλογές; Είναι ένα ζύγι που κάνει κάθε πολίτης. Στη μία πλευρά βάζει τα θετικά, στην άλλη πλευρά, βάζει τα αρνητικά. Ο στόχος μας ποιος είναι; Να βάλουμε όσο γίνεται με τις πολιτικές μας περισσότερα, -να βάλει ο κόσμος με βάση την κρίση που θα έχει, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι παραπάνω στη μια πλευρά. Δεν υπάρχουν τέλειες κυβερνήσεις. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις οι οποίες δεν κάνουν λάθη, αλλά στο τέλος της ημέρας, -στόχος μας είναι, ο κόσμος θα μας κρίνει- να κάνουμε περισσότερα σωστά παρά λάθη».

Για την επικοινωνία της πολιτικής που αφορά σε επενδύσεις και μακροοικονομικά μεγέθη αλλά και τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών

«Αυτό που περιγράφεις είναι περισσότερο ουσία παρά επικοινωνία- που είναι επικοινωνία. Λόγω αυτής της πραγματικότητας, με την οποία επίσης θα έρθω να συμφωνήσω, γιατί εγώ θεωρώ ότι δεν πρέπει να ακυρώνουμε, να «εξαφανίζουμε» τα προβλήματα επειδή ανήκουμε σε ένα χώρο ή εκπροσωπούμε κάτι, εν προκειμένω μια κυβέρνηση. Δεν δίνεται τόσο πολύς χώρος και χρόνος σε συζητήσεις μέσα από τις οποίες θα προβάλλουμε αυτά που έχουμε κάνει. Να σου πω ένα παράδειγμα. Πάω σε ένα κανάλι, έχω σκοπό να πω αυτές τις μέρες έρχονται τρεις υπουργοί των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, θα συζητήσουν πολύ σημαντικά ενεργειακά θέματα για τη χώρα. Βγήκε ένας πληθωρισμός στις προηγούμενες μέρες που συγκριτικά- γιατί όλα είναι συγκριτικά στη ζωή- είναι χαμηλότερος απ’ ό,τι σε άλλες χώρες της Ευρώπης είναι ο δεύτερος χαμηλότερος στα τρόφιμα, ο 5ος χαμηλότερος συνολικά και πάει λέγοντας. Και δεν γίνεται σε μένα καμία τέτοια ερώτηση. Ξέρετε, οι χρόνοι -το έχετε δει στην τηλεόραση, δεν βοηθάνε. Είναι λογικό. Σε είκοσι λεπτά θα σε ρωτήσουν για τον ΟΠΕΚΕΠΕ θα σε ρωτήσουν για τα ΕΛΤΑ… Δεν υποτιμώ τα θέματα… Θα σε ρωτήσουν για υποτίθεται «εσωκομματικά μαχαιρώματα». Πουλάει πάρα πολύ η παραπολιτική κουζίνα. Άρα ναι, υπάρχει ένα κομμάτι επικοινωνίας που θεωρώ ότι είναι ζήτημα, γιατί η δημόσια συζήτηση γίνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους από τη συζήτηση που γίνεται σε ένα σπίτι που μας βλέπει τώρα ένας ας πούμε στον καναπέ του και μετά από μια δύσκολη μέρα κάθεται να δει τι είπαμε και αυτό το έχω επισημάνει πάρα πολλές φορές, αλλά νομίζω περισσότερο είναι θέμα ουσίας. Και ποια είναι η ουσία. Και ειδικά αυτό αφορά και τις νεότερες γενιές.

Είμαστε μια χώρα που έφαγε στο κεφάλι τη μία κρίση μετά την άλλη, υπερ-δεκαετή οικονομική κρίση, η οποία εκεί που πήγε να τελειώσει και να βγούμε στο ξέφωτο, ήρθε η υπερήφανη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ κτλ κτλ. Χωθήκαμε πιο βαθιά στην κρίση. Ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο. Ξανά να κάνουμε υπομονή. Να βγούμε από όλο αυτό. 120 δισ. στο κεφάλι. Εκεί που η Ελλάδα πήγε να μπει σε μια σειρά μετά το ‘19, να κάνει κάποια βήματα, ήρθε η πανδημία. Να μείνουμε στο σπίτι μας, Να ξανακάνουμε υπομονή. Εντάξει, μπορεί εμείς να έχουμε να πούμε πράγματα που έχουμε κάνει, αλλά δεν έχουν όλοι την όρεξή μας. Δεν ξυπνάνε όλοι κάθε μέρα και λένε «α να δω τι καλά που τα κάνανε αυτοί». Και υπάρχει και κόσμος που το αναγνωρίζει και το αναγνώρισε και το ‘23. Είναι πολύ μεγάλη τιμή να σε επανεκλέγουν και μάλιστα με μεγαλύτερο ποσοστό σε διπλές εκλογές, με τέτοια πόλωση. Άρα νομίζω ότι η βασική αιτία είναι τα πάρα πολλά χρόνια που η Ελλάδα έμεινε πίσω. Δεύτερη αιτία που έχει να κάνει με την πρώτη είναι η τελευταία κρίση- η πιο μεγάλη για μένα, η εισαγόμενη αλλά πολύ σοβαρή πληθωριστική κρίση. Ξέρεις, όταν ανεβάζεις τον μισθό με την πολιτική σου, τον κατώτατο μισθό, τον μέσο μισθό, μειώνεις τους φόρους -που θεωρώ ότι έχουμε κάνει πολύ μεγάλη δουλειά στις μειώσεις των φόρων και πρέπει να συνεχίσουμε- όταν ένα μεγάλο μέρος από αυτό, το τρώει η ακρίβεια, ο άλλος θα σου πει «ναι, όντως αυτός προσπάθησε, μου ανέβασε το μισθό» -γιατί τον μισθό τον ανεβάζει η πολιτική της κυβέρνησης, οι τιμές διαμορφώνονται από διάφορους παράγοντες- θα σου πει «εσύ φταις και για την ακρίβεια».

Η πολιτική δεν είναι όπως την «παραγγείλεις». Οφείλεις να λύσεις και θέματα που μπορεί να μην έχεις δημιουργήσει. Δική σου δουλειά είναι. Άρα, θεωρώ ότι είναι περισσότερο αποτέλεσμα μιας πολύ δύσκολης δεκαετίας, πάνω στην οποία ήρθε, της οικονομικής κρίσης, που ήρθε να «κολλήσει» μια πολύ δύσκολη περίοδος εισαγόμενων κρίσεων και όλο αυτό έχει κάνει πολύ δύσκολη την επικοινωνία με όρους κανονικότητας. Τώρα, εκεί που υπάρχουν πολλά μεγάλα στα οποία μπορώ να σας πω σημαντικά πράγματα, υπάρχουν και ζητήματα όπως αυτά που περιέγραψες, η κίνηση, η δυσκολία να φτάσεις στον προορισμό σου… Τα οποία βέβαια έχουν πολλές και πολυπαραγοντικές αιτίες. Δηλαδή να πούμε ότι σε μια Αττική που αντέχει έναν Χ αριθμό ανθρώπων είμαστε 30 -40% παραπάνω. Γι’ αυτό και πρέπει να τρέξουμε πολιτικές αποκέντρωσης κλπ. Ναι, οι πολιτικές συζητήσεις δεν γίνονται όπως γίνονται συζητήσεις σε ένα καναπέ και σ’ ένα σπίτι και σε ένα τραπέζι. Μακάρι να γίνονταν, όπως γίνονται τώρα. Γι’ αυτό και αυτές είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Αλλά νομίζω ότι… μην αδικούμε τον κόσμο. Ο κόσμος υπέφερε πάρα πολύ στη χώρα μας. Είμαστε η χώρα που έφυγαν 650.000 νέοι για το εξωτερικό. Έχουν γυρίσει 350.000 εξ αυτών, αλλά μιλάμε για «ξεριζωμό» κανονικό οικονομικό».

Για το στεγαστικό

«Αυτό είναι μακράν η πιο καυτή πατάτα. Το στεγαστικό… Δεν το συζητάμε. Ειδικά όσοι νοικιάζουμε, όσοι μένουμε δηλαδή σε σπίτι το οποίο νοικιάζουμε, το καταλαβαίνουμε περισσότερο και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι που μας ακούνε και ανήκουν στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα. Γιατί είμαι ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης και η οικογένειά μου και εγώ, αλλά υπάρχει κόσμος ο οποίος, ειδικά όσοι είναι στον κατώτατο μισθό, που ναι έχει αυξηθεί πάρα πολύ, το αντιλαμβάνεται περισσότερο. Τώρα το στεγαστικό είναι από τα πιο δύσκολα θέματα να λύσει μια κυβέρνηση. Μπορεί να κάνει πράγματα και κάνουμε πράγματα, αλλά είναι δύσκολα γιατί είναι περιουσία του άλλου, είναι προσφορά και ζήτηση. Δεν θα σας πω για τα προγράμματα Σπίτι μου 1, Σπίτι μου 2 που είναι για μένα σημαντικά γιατί βρήκε κόσμος σπίτι, δικό του σπίτι, το αγόρασε πληρώνοντας λιγότερα από ότι θα έδινε για ενοίκιο. Θα σας πω ότι αξίζει τον κόπο αυτά να τα προβάλουμε και παραπάνω. Όλες τις φοροαπαλλαγές και τις φοροελαφρύνσεις που έχουμε βγάλει για να πέσουν σπίτια στην αγορά. Τι κάνουμε; Παράδειγμα: Έχεις ένα σπίτι που το έχεις κλειστό, έχεις τριετή φοροαπαλλαγή για να το ανοίξεις και να το νοικιάσεις, -αλλά μακροχρόνια μίσθωση- ή παράδειγμα έχεις ένα σπίτι που το δίνεις βραχυχρόνια μίσθωση. Αν το κάνεις μακροχρόνια, δηλαδή για έναν που θέλει να βρει ένα σπίτι να νοικιάσει, πάλι έχεις φοροαπαλλαγή. Πολλά προγράμματα επίσης ανακαίνισης και αναβάθμισης σπιτιού. Εμείς ήμασταν αυτοί που μειώσαμε τον ΕΝΦΙΑ. Πάρα πολλούς φόρους. Το ΦΠΑ στην οικοδομή. Δεν φτάνουν αυτά. Και γιατί δεν φτάνουν αυτά; Γιατί όσο κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί κάπως, θα το πω. Η Ελλάδα σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο έχει διπλάσια ανάπτυξη. Όλο αυτό ήρθε και την βρήκε μετά την υπερ-δεκαετή κρίση. Και όταν υπάρχει ανάπτυξη τότε πολύ δύσκολα πέφτουν οι τιμές. Υπάρχουν και άλλες αιτίες στο στεγαστικό. Νομίζω ότι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να ανεβάζεις συνεχώς τους μισθούς, να εφαρμόζεις πολιτικές που ρίχνουν σπίτια στην αγορά. Υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα αποκέντρωσης, γι’ αυτό και καταργείται ο ΕΝΦΙΑ στα χωριά, για να μείνει ο κόσμος όσο γίνεται, να μετακινηθεί, να πάει εκτός αστικών κέντρων. Δεν υπάρχει περίπτωση να λυθεί ή να αλλάξει δραστικά απ’ την μια μέρα στην άλλη το ζήτημα το στεγαστικό. Τι θα γίνει και θα συνεχίσει να γίνεται; Να μειώνονται οι φόροι, να αυξάνεται το εισόδημα των πολιτών, να αντέχουν περισσότερο αυτά τα ενοίκια και μέσα από τις πολιτικές που εφαρμόζουμε».

Για την "παροχολογία" στην πολιτική

«Διάβασα το βιβλίο "Παράδοξη χώρα" του Τάκη Παππά που συγκρίνει τρεις χώρες, την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία τα τελευταία 50 χρόνια και προσπαθεί να δείξει γιατί οι άλλες χώρες αναπτύχθηκαν μέσα από πάρα πολλές δυσκολίες και μνημόνια κλπ κλπ κλπ. πιο γρήγορα. Βρίσκει πολλές αιτίες. Η βασική είναι αυτή η ατέρμονη παροχολογία της εκάστοτε αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, η οποία τι έλεγε; «Πόσα δίνει η κυβέρνηση; 10. 20 Θα σου δώσω εγώ». Ξεκίνησε από τα μπλε και τα πράσινα καφενεία. Όλο αυτό για να μην κρύβουμε τα λόγια μας, στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά το καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ του ‘80, το υιοθέτησαν στη συνέχεια και άλλα κόμματα, κάποιες φορές και το δικό μας. Ναι, αλλά αυτό έχει σφραγίδα, έχει όνομα και λέγεται ΠΑΣΟΚ του ‘80. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Δημιούργησε δηλαδή μία ανάγκη σε όλο τον κόσμο να μετακινηθεί στα αστικά κέντρα, ότι «το κράτος θα τα λύσει όλα». Έχει και καλά όλο αυτό, δηλαδή ένα μέρος ενός κοινωνικού κράτους που συνεχίστηκε. Δημιουργήθηκε το ΕΣΥ; Εγώ δεν τα μηδενίζω. Που σε άλλες χώρες τέτοια περίθαλψη χωρίς εξαιρέσεις για όλους, ανασφάλιστους κλπ δεν την βλέπεις ως αυτονόητη παροχή -με τα προβλήματα που έχει το ΕΣΥ- μην θεωρηθεί ότι τα ωραιοποιώ. Αλλά ναι, αυτό το οποίο εντοπίζεις, υπάρχει. Δηλαδή αυτός ο κρατισμός, αυτή η λογική, αλλά το κράτος την καλλιέργησε. Δηλαδή δεν είναι ότι ο κόσμος το απαίτησε. Όταν βέβαια ο κόσμος το βίωσε, προφανώς για κάποια χρόνια που υπήρχαν λεφτά, το απολάμβανε περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Για να παραφράσουμε την ιστορική αυτή φράση, ότι κάποια στιγμή τελειώνουν τα λεφτά των άλλων. Ποια είναι τα λεφτά των άλλων; Τα λεφτά του κόσμου. Ποια είναι τα λεφτά αυτά, τα οποία τελείωσαν; Τα λεφτά των επόμενων γενεών. Και τα λεφτά των παππούδων μας, οι οποίοι εκεί που πλήρωναν, πλήρωναν, πλήρωναν, πλήρωναν, πλήρωναν για να πάρουν μια αξιοπρεπή σύνταξη, επειδή κάποιες κυβερνήσεις, με πρώτες και κυριότερες εκείνες του ‘80, ήθελαν να είναι ευχάριστες στον κόσμο, υποθήκευσαν τις επόμενες γενιές. Αυτό είχε δύο μεγάλες συνέπειες. Η μία είναι το ότι φτάσαμε στο «και δέκα», ούτε καν στο «και πέντε». Εκεί το 2009 - 2010 ήρθε και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Και εκεί που θα έπρεπε να παγώσουμε μισθούς, να πάρουμε δυσάρεστα μέτρα, είπε «λεφτά υπάρχουν» και ψήφισε έναν προϋπολογισμό που αύξανε τις δαπάνες και μπήκαμε στα μνημόνια με τη συνέχεια, με όσα έγιναν. Αυτό που είπαμε το 2015, μην κάτσουμε και κάνουμε τώρα ιστορική αναδρομή. Η πρώτη συνέπεια ήταν οικονομική. Δεύτερη συνέπεια είναι αυτό που περιγράφεις: Όταν μια χώρα ζει σε αυτή τη λογική, κάνει εκλογές που είναι ουσιαστικά ένας διαγωνισμός πλειοδοσίας, όλο αυτό περνάει. Η πρώτη φορά, γιατί το ‘19 ήταν μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο κόσμος εξαπατήθηκε. Έγινε ότι έγινε. Η πρώτη φορά που θυμάμαι εγώ κυβέρνηση να επανεκλέγεται με πρόγραμμα το οποίο δεν ξεπερνούσε τα 7 - 8 δισεκατομμύρια έναντι αντιπολιτεύσεων άλλων κομμάτων που είχαν προγράμματα 20, 30, 40 δισ. ήταν το 2023. Αυτό δεν είναι να μας κάνει να εφησυχάζουμε».

Για την αίσθηση του κόσμου ότι η πρώτη τετραετία ήταν καλύτερη

«Υπάρχει πολύς κόσμος που το λέει αυτό. Άρα για να το λέει κάτι, κάτι έχει παρατηρήσει. Θα σας πω ότι επειδή έχω ζήσει και τις δύο από κάποια πόστα τα οποία είναι νευραλγικά. Την πρώτη τετραετία ήμουν γραμματέας του κόμματος, την δεύτερη τετραετία τώρα, είμαι κυβερνητικός εκπρόσωπος. Μπορώ να σας πω ότι στη δεύτερη τετραετία έχουμε αδικήσει τον εαυτό μας ως προς τις πολιτικές τις οποίες έχουμε εφαρμόσει. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι. Δηλαδή, δεύτερη τετραετία είναι τα μη κρατικά πανεπιστήμια, που για μένα είναι μια ιστορική μεταρρύθμιση. Δεύτερη τετραετία. Συντελείται μια μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση, να απαλλαγεί ο κόσμος από κάποια σημαντικά βάρη, τα οποία φορτώθηκε ειδικά τα χρόνια των μνημονίων. Την δεύτερη τετραετία έγινε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στη Δικαιοσύνη που ο κόσμος ακόμα δεν την έχει καταλάβει. Γιατί τώρα από εδώ και στο εξής οι αποφάσεις θα βγαίνουν στο μισό χρόνο απ’ ότι έβγαιναν στο παρελθόν. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ κακό το ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση για όλους. Αντιπολίτευση με πρόγραμμα, αντιπολίτευση με συγκρίσιμα μεγέθη.

… νομίζω ότι τη δεύτερη τετραετία περισσότερο πληρώσαμε κάποιες προτεραιότητες λανθασμένες στο τι προτάξαμε ως σημαντικό, έτσι όπως θα σας πω κάποια παραδείγματα. Παράδειγμα. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Φορολογική μεταρρύθμιση η προηγούμενη που ήταν για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση. Γιατί για πρώτη φορά, για μένα είναι κοινωνική πολιτική το να μαζεύει χρήματα το κράτος από την παραοικονομία και να τα επιστρέφει στην κοινωνία με μειώσεις φόρων και κάποια επιδόματα, κυρίως μειώσεις φόρων με μόνιμα χαρακτηριστικά. Πχ. το επίδομα μητρότητας, το να παίρνει μία μαμά εννέα μήνες τον κατώτατο μισθό είναι σημαντικό, δεν το έπαιρνε μέχρι να έρθουμε εμείς στα πράγματα. Η φορολογική μεταρρύθμιση είχε δώδεκα πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες. Ούτε μία, ούτε δύο. Δώδεκα. Τα POS, IRIS… Τη μεταβίβαση ακινήτων που να μην είναι με μετρητά. Και είχε και μία από τις δώδεκα που ήταν το τεκμήριο που και αυτό σε κάποιες περιπτώσεις, δηλαδή όταν κάποιος έχει δέκα εργαζόμενους ο ίδιος, δίνει στους εργαζόμενους και τον κατώτατο μισθό και δηλώνει και αυτός στον κατώτατο μισθό, ε συγνώμη, εκεί κάτι δεν πάει καλά. Το τεκμήριο όμως μονοπώλησε τη συζήτηση. Δεν φταίει ο κόσμος σε αυτό. Ήταν κάτι το οποίο πιάστηκε αντιπολίτευση, μονοπώλησε τη συζήτηση. Υπήρξαν και κάποιες επικοινωνιακές αστοχίες. Κατηγορήθηκαν συλλήβδην από κάποιες τοποθετήσεις οι ελεύθεροι επαγγελματίες ότι είναι όλοι κλέφτες. Δεν είναι όλοι κλέφτες. Είμαι και εγώ ελεύθερος επαγγελματίας. Ειδικά οι αυτοαπασχολούμενοι. Και εκεί που γινόταν μια ιστορική μεταρρύθμιση η οποία έχει φέρει χρήματα μέχρι και σήμερα 2 δισ. παραπάνω την προηγούμενη χρονιά, τα οποία δόθηκαν μαζί με την αύξηση της απασχόλησης, αυτές ήταν οι βασικές πηγές εσόδων. Εκεί συζητούσαμε μόνο για το τεκμήριο στο οποίο όπως έχετε δει μπαίνουν φίλτρα, εξαιρέσεις και όσο αποδίδουν τα υπόλοιπα μέτρα τότε αρχίζει και είναι λιγότερο σημαντικό».

"Γίνεται να αυξάνεις τα έσοδα μειώνοντας φόρους;"

«Εδώ φαίνεται ο οικονομικός αναλφαβητισμός της αντιπολίτευσης. Το οποίο είναι λυπηρό που το λέω, αλλά γίνεται να μειώνεις φόρους, δεν έχουμε αυξήσει ούτε ένα φόρο, έχουμε μειώσει- καταργήσει 83 φόρους και να αυξάνεις τα φορολογικά έσοδα. Και αυτό κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τι κάνει; Μειώνει τους φόρους, τον ΕΝΦΙΑ, τον φόρο εισοδήματος, τον φόρο των επιχειρήσεων, την προκαταβολή φόρου που ακόμα είναι υψηλή αλλά πήγε από το 100 στο 50% και στο 80% για νομικά πρόσωπα. Πρέπει να μειωθεί κι άλλο, ναι. Πάρα πολλούς ΦΠΑ. Όχι μόνο δηλαδή άμεσους φόρους. Και ναι, έχει παραπάνω έσοδα. Πρώτον γιατί όπως είπαμε πριν αντιμετωπίζει τη φοροδιαφυγή. Και δεύτερον γιατί δημιουργεί δουλειές με την πολιτική της. Αν ένας άνθρωπος είναι άνεργος, τι κάνει; Πληρώνεται από το κράτος το επίδομα ανεργίας. Άρα κοστίζει στο κράτος. Όταν με την πολιτική του το κράτος τον κάνει να βρει δουλειά., τότε ο άνθρωπος αυτός πληρώνει στο κράτος φόρους και εισφορές, οι οποίοι είναι μειωμένοι και οι φόροι και οι εισφορές. Έτσι λοιπόν γίνεται και να μειώνεις φόρους και να αυξάνεις τα έσοδα με τα οποία μπορείς να χρηματοδοτήσεις και άλλες μειώσεις φόρων.

… Αυτή λοιπόν η κουβέντα για μένα, θα έπρεπε να είναι η βασική κουβέντα κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού. Ήμουν ομιλητής ως υφυπουργός. Είχα αυτή την τιμή να μιλήσω στη Βουλή και στην προηγούμενη διαδικασία και στην προ -προηγούμενη. Και πρώτα ο Θεός, θα μιλήσω και στην επόμενη. Ούτε το 10% των ομιλιών των κομμάτων δεν ήταν σε αυτή τη λογική. Δηλαδή, παιδιά, πώς θα μεγαλώσουμε την πίτα για να έχουμε παραπάνω λεφτά, για να μειώσουμε παραπάνω φόρους και να έρθει να πει το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποιοσδήποτε, ότι εγώ δεν συμφωνώ με αυτό. Θέλω να μειώσετε εκείνο το φόρο, αλλά να μας πεί από πού θα βρει τα λεφτά. Όλη η κουβέντα ήταν, «δίνετε ψίχουλα, έχετε αυξήσει τους φόρους» γιατί μπέρδευαν είτε σκόπιμα είτε άθελά τους τα έσοδα με τους φορολογικούς συντελεστές και χανόταν η μπάλα. Δεν γινόταν καμία ουσιαστική κουβέντα. Εμείς λέγαμε το πρόγραμμά μας και οι άλλοι έλεγαν τα δικά τους.

… Είναι χαμηλοί αυτοί οι φόροι; Δεν είναι χαμηλοί, αλλά είναι πολύ πιο χαμηλοί από αυτούς που ήταν πριν. Φτάνει στον κόσμο γιατί πληρώνουν λιγότερους φόρους. Γιατί δεν το καταλαβαίνει τόσο πολύ ο κόσμος; Γιατί ταυτόχρονα αυτή την περίοδο είχαμε μία πολύ μεγάλη πληθωριστική κρίση. Γιατί είχαμε πληθωριστική κρίση; Γιατί έγινε ένας πόλεμος, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που αύξησε πάρα πολύ το κόστος της ενέργειας και τα παρεπόμενα. Είχαμε μια πανδημία που έκλεισε η οικονομία, κάτι που είχε να γίνει ολόκληρες δεκαετίες. Δεν είχε ξανασυμβεί. Δεν το θυμόμαστε αυτό εμείς, ούτε οι παππούδες μας, όχι οι γονείς μας, οι παππούδες μας και έπρεπε να στηριχθεί η οικονομία και όλο αυτό εκτόξευσε τις τιμές. Άρα τι πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις; Να βρίσκουν λεφτά σε αυτή την κατάσταση. Να χρηματοδοτούν φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις για να κρατήσουν την κοινωνική συνοχή και ειδικά τη μεσαία τάξη και το λέω και το ξαναλέω, την οικογένεια».

Για την ανταποδοτικότητα των φόρων

«Ένα από τα πιο συνηθισμένα σχόλια που μου γράφουν άνθρωποι που προφανώς δεν με ξέρουν, είναι. «Πόσα ένσημα έχεις εσύ ρε φίλε; Τι δουλειά κάνεις; Από την κλαδική της ΟΝΝΕΔ είσαι;» που εννοείται και στην ΟΝΝΕΔ ήμουν και πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ ήμουνα, εγώ δουλεύω -και δεν είναι κάτι να πανηγυρίζω- όπως οι περισσότεροι άνθρωποι από 22 ετών από τότε που πήρα το πτυχίο μου.

Είχα κάνει μια ανάρτηση τη βλέπω σχεδόν κάθε χρόνο που μου τη βγάζει ως ανάμνηση το Facebook. Όταν είχε περάσει ο περιβόητος νόμος Κατρούγκαλου. Δεν ξέρω αν το θυμάστε το 2016, όπου είχε μετατρέψει το ασφαλιστικό σε ένα νέο φορολογικό. Τι είχε κάνει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; -γιατί το λέμε «Νόμος Κατρούγκαλου» αλλά είναι άσχημο να στοχοποιούμε ένα πρόσωπο που ήταν υπουργός- Είχε βάλει τις ασφαλιστικές εισφορές να είναι ποσοστό επί του εισοδήματος. Τότε λοιπόν είχε γίνει ένας υπολογισμός και είχε φτάσει για έναν ελεύθερο επαγγελματία, για έναν φορολογούμενο τέλος πάντων αυτοαπασχολούμενο, να πληρώνει περίπου το 90%, αν βάλεις το 100% προκαταβολή φόρου, το 29% πού είχε φτάσει ο φόρος εισοδήματος και όλα αυτά τα τρελά στο κράτος. Αυτό έχει πέσει αρκετά. Δεν είναι εκεί που πρέπει. Άρα δικαιολογημένα ακόμα νιώθεις ότι είναι πολύ.

Επί 45 χρόνια τι γινόταν; Μπαίνανε φόροι για να χρηματοδοτηθεί αυτό το οποίο συζητούσαμε πριν. Ένα κράτος το οποίο έδινε, έδινε, έδινε… Δεν έδινε δίκαια, δεν έδινε στους νοικοκυραίους το ίδιο. Δηλαδή ποιοι είναι οι νοικοκυραίοι που τους κοροϊδεύουν; Α, «δεξιά στροφή η κυβέρνηση,  θέλει λέει να μιλήσει τους νοικοκυραίους». Γιατί οι νοικοκυραίοι είναι μόνο σε έναν πολιτικό χώρο; Τι είναι νοικοκυραίοι; Είναι αυτό που περιγράφεις. Είναι αυτοί που για ολόκληρες δεκαετίες πλήρωναν τον ένα φόρο μετά τον άλλο για να κάνουν κάποιες κυβερνήσεις πολιτική για να είναι ευχάριστες.

… Γι’ αυτό ακριβώς εμείς δεν έχουμε αυξήσει κανέναν φόρο. Έχουμε μειώσει αρκετούς. Είπα 83 φόρους. Θεωρώ ότι πρέπει να το κάνουμε με μεγαλύτερη ένταση. Ναι, το λέω ξεκάθαρα. Ο κόσμος θέλει να βλέπει μειώσεις φόρων κι όχι επιδόματα. Τα επιδόματα έπαιξαν έναν ρόλο σημαντικό σε κρίσεις, όπως είναι η πανδημία. Κράτησαν την κοινωνία όρθια. Αλλά ναι, έχει δίκιο η κοινωνία. Μειώστε κι άλλους φόρους και αυτό κάνουμε. Είναι στοίχημα.

Εννοείται το μεγάλο για μένα εξίσου σημαντικό με τη συζήτηση «θέλω λιγότερους φόρους» είναι και «θέλω κάπου να πηγαίνουν τα λεφτά μου».

Θα σου πω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα που θεωρώ ότι είναι η πυξίδα για το που πρέπει να πάει η χώρα και να συνεχίσει την πεπατημένη, μια λογική. Ψηφιακό κράτος. Πόσο καλύτερα νιώθεις όταν με τους φόρους που πληρώνεις, δηλαδή τον ιδρώτα σου, μπορείς να μπαίνεις να κάνεις ανθρώπινα κάποιες αυτονόητες υπηρεσίες που ήταν ζητούμενες μέχρι το 2019, να μη στήνεσαι σε ουρές για μια εξουσιοδότηση και για πολλές άλλες τελοσπάντων υπηρεσίες οι οποίες πλέον είναι πάρα πολλές.

Και μια άλλη περίπτωση προληπτικές εξετάσεις, είναι ο ορισμός του αυτονόητου. Είναι όμως ο ορισμός του πολιτισμού. Να έρχεται το κράτος σε εσένα και να σου λέει «ρε άνθρωπε, αγάπα τον εαυτό σου». Και εκατομμύρια άνθρωποι το έχουν κάνει αυτό. Το ότι μπορεί αν κάνεις αύριο μεθαύριο μια οικογένεια και θες τα παιδιά σου να σπουδάσουν σε μη κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα σου, μπορεί να θες και στο εξωτερικό, μπορεί να θες και σε δημόσιο, αν θες να μπορείς να τα πας. Και πολλές άλλες περιπτώσεις. Τα έργα τα οποία προχωρούν, η Πατρών Πύργου. Αυτό είναι το κράτος».

Για το πόσο "μεγάλο" είναι το κράτος

«Πρόσεξε, υπάρχουν περιπτώσεις που χρειάζονται ενίσχυση. Δεν είναι σωστά κατανεμημένο. Είναι μηδενιστική η λογική να πούμε «α, έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους». Το θεωρώ μια ισοπέδωση η οποία δεν θα λύσει το πρόβλημα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου χρειάζονται πολλοί παραπάνω. Η υγεία: έχει αυξηθεί, το προσωπικό 10%, αλλά δεν φτάνει αυτό το πράγμα. Έτσι το κράτος σε πολλές περιπτώσεις ήταν υδροκέφαλο και το είδαμε αυτό στην πράξη όταν ήρθαν οι δύσκολες αποφάσεις των μνημονιακών χρόνων. Πιο έξυπνα λειτουργικό πρέπει να γίνει το κράτος. Γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, πρέπει να γίνει περισσότερο. Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί. Εμείς τι έχουμε προτεραιοποιήσει; Έχουμε προτεραιοποιήσει την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική προστασία και τις μεταφορές. Η κυβέρνηση έχει προωθήσει ένα πολύ σημαντικό πρόγραμμα αντικατάστασης των λεωφορείων. Στο τέλος της ημέρας το ισοζύγιο θα είναι θετικό, αλλά πρώτον υπήρχαν λεωφορεία τα οποία ήταν για πάρα πολλά χρόνια, πάνω από 10- 15 χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις. Ταυτόχρονα γίνεται μετά από δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια μια προσπάθεια να εκσυγχρονιστεί το μετρό στην Αθήνα, το μετρό Θεσσαλονίκης να λειτουργεί με στόχο να χρησιμοποιηθούν όλο και περισσότερα μέσα για να τα χρησιμοποιεί ο κόσμος. Έτσι να τη δω αυτή την έρευνα που λες, γιατί δεν θέλω να πετάω τίποτα. Όμως τα στατιστικά δείχνουν ότι και εκσυγχρονίζεται ο στόλος.

… Οι μεταφορές ήταν για πάρα πολλά χρόνια στο μαύρο τους το χάλι. Είχαμε τραγικές συνέπειες αυτού. Με πολιτικές ευθύνες, κάποιοι πήγαν να τις μπλέξουν, αναφέρομαι στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, τις πολιτικές με τις ποινικές – τις ποινικές τις βλέπει η δικαιοσύνη και δεν θα κάνουμε εμείς τους δικαστές. Αλλά δεν είναι μόνο τα τρένα στα οποία έπρεπε να είχε γίνει πολύ καλύτερη και πολύ πιο υπεύθυνη δουλειά από όλες τις κυβερνήσεις και τη δική μας και τις προηγούμενες. Μην πάμε τώρα να πούμε ποιος φταίει περισσότερο και λιγότερο εδώ. Ειδικά όταν είχαμε αυτή την τραγική κατάληξη πριν από περίπου 3 χρόνια στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Αλλά δεν είναι μόνο τα τρένα, είναι οι δρόμοι. Γιατί ξέρεις κάτι; Υπάρχουν και οι μάνες και οι πατεράδες που χάσανε τα παιδιά τους στην Πατρών- Αθηνών, που άργησε τόσα χρόνια να γίνει, στην Πατρών Πύργου, σε τόσους άλλους δρόμους, στην Κεντρική Ελλάδα, στην Ήπειρο, παντού. Μην καθίσουμε τώρα και να το βάλουμε κάτω. Υποδομή είναι και το 112, αν το σκεφτείς… Αυτό που λέμε «που πάνε οι φόροι μου»; Έτσι είχαμε αυτό που συνέβη στο Μάτι, να μπορεί το κράτος να σε ειδοποιεί πότε κινδυνεύεις… Το να σώζει το κράτος ζωές είναι πολιτική. Είναι τεράστιας αξίας πολιτική. Και ναι, υπάρχουν ακόμα πράγματα τα οποία πρέπει να τα τρέξουμε. Δηλαδή εκσυγχρονισμός των βαγονιών, στο μετρό, στον ηλεκτρικό που είναι σε χειρότερη μοίρα απ’ ότι είναι οι γραμμές του μετρό. Εγώ δεν τα αρνούμαι αυτά. Επιστρέφουμε σε αυτό που είπα πριν, το ζύγι. Πρέπει να τρέξεις ούτως ώστε στην πλευρά των θετικών να είναι παραπάνω από όσα είναι στην πλευρά των αρνητικών».

Για την παρατήρηση ότι ο πολιτικός διάλογος όπως γίνεται, δεν αφορά τους πολίτες

«Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα μαζί με τους συνεργάτες μου, μαζί με το παραδοσιακό μπρίφινγκ στους δημοσιογράφους να ξεκινήσουμε το μπρίφινγκ για τους πολίτες. Τι παρατήρησα; Έχω κάνει έως τώρα 8 τέτοια και συνεχίζω. Ότι μόνο το 10 - 20% των ερωτήσεων που μου γίνονται στο παραδοσιακό μπρίφινγκ μου γίνονται από τους πολίτες. Δηλαδή ένα 80% είναι διαφορετικές. Η κοινωνία τι ρωτάει; Περίπου αυτά που συζητάμε εδώ και με βάση και την επικαιρότητα. Τι σημαίνει αυτό το επίδομα; Γιατί δεν δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στις φοροελαφρύνσεις; Πράγματα πάρα πολύ λογικά για την υγεία, για την παιδεία, για τις υποδομές.

Δεν ρωτάνε παρά ελάχιστοι, κάποιες φορές και κανένας για το αν υπάρχει ζήτημα μεταξύ του ενός και του άλλου υπουργού, για το αν υπάρχει ζήτημα με τον Α ή τον Β πρώην πρωθυπουργό. Το αν θα κάνει κόμμα, δεν υποτιμώ τα πρόσωπα, αλλά οι πολίτες δεν μιλάνε ούτε για υποθετικά κόμματα. Δε μιλάνε ούτε για υποθετικούς συσχετισμούς. Τα κοιτάνε, τα παρατηρούν. Άρα το μυστικό βρίσκεται στο αυτονόητο που είναι η κοινωνία. Δεν υποτιμώ καμία πολιτική συζήτηση».

Ο «δεν έχω απάντηση»

«Απαντάω σε όλα τα ερωτήματα πάντοτε, αφού έχω την αντίστοιχη ενημέρωση. Μάλιστα, κάποιες φορές κάποιοι με ειρωνεύονται και μου λένε «Περιμένει, λέει, ενημέρωση από τα υπουργεία». Σόρρυ φίλε, με όλο το σεβασμό, αλλά είναι πολύ υπεύθυνη αυτή η διαδικασία. Δεν θα ρίξω τη χώρα στα βράχια και μία κυβέρνηση στα βράχια για να πω εγώ την αποψάρα μου για ένα εξειδικευμένο θέμα, εάν δεν έχω πάρει εξειδικευμένη ενημέρωση από το συγκεκριμένο υπουργείο που πρέπει να πάρω. Υπάρχουν και μάλιστα και κάποιες σατιρικές εκπομπές ο Θεός να τις κάνει σατιρικές εκπομπές που κάποιοι άνθρωποι κάνουν καριέρα με το να είναι ιεροκήρυκες. Απομονώνουν την 5η απάντηση που έχεις δώσει για το ίδιο θέμα και σου λένε «Ο δεν έχω απάντηση», «Ο θα πάρω απάντηση από το υπουργείο». Προτιμώ εγώ να είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου, στην συνείδησή μου, στον πρωθυπουργό που με εμπιστεύτηκε και στην κοινωνία, το κυριότερο, παρά να είμαι ένας εξυπνάκιας ξερόλας που θα τα απαντάει όλα σε λίγα δευτερόλεπτα».

Για τον διάλογο στη Βουλή

«Είναι κατάσταση αυτή που επικρατεί στο ελληνικό κοινοβούλιο αυτή τη στιγμή; Είναι δυνατόν μία πολιτική αρχηγός, η κυρία Κωνσταντοπούλου, μας έχει πει δολοφόνους, έχει βρίσει νεκρούς μηχανοδηγούς, κουνάει το δάχτυλο για τους πάντες και τα πάντα. Ένας άλλος πολιτικός αρχηγός, ο κύριος Φάμελλος, πήγε να κατηγορήσει- κατηγόρησε τον Πρωθυπουργό για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ που δεν είχε δώσει τέτοια δείγματα γραφής τα προηγούμενα χρόνια, δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, ούτε ήμουν ποτέ, ούτε πιστεύω ότι θα γίνω ποτέ. Άλλο αν κρύβουμε όλοι, όπως είπατε, λίγο, ΠΑΣΟΚ μέσα μας, έτσι; Ποτέ μου δεν ήμουνα. Πάντοτε εντελώς απέναντι σε ό,τι πρεσβεύει το ΠΑΣΟΚ, συνειδητά ιδεολογικά. Παρά τις πολλές διαφορές μας με το ΠΑΣΟΚ, συμφωνούσαμε στα μεγάλα: να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη. Μαζί την κρατήσαμε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Μέχρι και το ΠΑΣΟΚ μιλάει για χαμένα βαγόνια, ρε παιδιά. Μέχρι και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι ο Πρωθυπουργός είναι ενορχηστρωτής της συγκάλυψης, δηλαδή ότι ήρθε ο Πρωθυπουργός να συγκαλύψει ένα λαθρέμπορο πάνω σε ένα τραγικό δυστύχημα. Κατέρρευσαν όλα αυτά στη συνέχεια, αλλά έμειναν. Λοιπόν, θα κουνάμε το δάχτυλο στα πολιτικά πάνελ τη στιγμή που αυτός ο διάλογος γίνεται στο ναό της Δημοκρατίας; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα κάτσει να δει αυτές τις συζητήσεις; Την πληρώνουμε και εμείς στο τέλος, γιατί και εμείς σε αυτή τη Βουλή συμμετέχουμε; Την πληρώνουμε. Έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας; Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, αλλά δεν θεωρώ ότι σε αυτό είναι ίδιες οι ευθύνες. Θεωρώ ότι ο δικός μας πολιτικός χώρος, με τα λάθη του, με κάποιες κακές συμπεριφορές που πλήρωσε, τέτοια εικόνα δηλαδή η οποία παραπέμπει σε κατάντια στη Βουλή, δεν έφτασε. Το ξαναλέω, υπάρχουν εξαιρέσεις κακών συμπεριφορών, αλλά δεν ήταν ο κανόνας».

Για την εικόνα που επικρατεί για τους πολιτικούς

«Θα σας πω μια ιστορία που δεν την έχω πει. Την έχω πει σε πάρα πολλές κουβέντες που έχω κάνει και στον Βόρειο τομέα και με φίλους μου. Μεγαλώνουμε το μικρό μόνοι μας, τώρα είναι δύο ετών, ήταν περίπου ενός έτους. Ήμουν εγώ στο γραφείο και χρειάστηκε η γυναίκα μου στο σπίτι έναν υδραυλικό. Εμείς μένουμε σε ένα κανονικό σπίτι 95 τετραγωνικών. Ήταν ο μπέμπης στο σπίτι. Ήρθε ο κύριος να κάνει τη δουλειά του. Τελείωσε τη δουλειά του. Τον πληρώνει η γυναίκα μου και βλέπει κάποιες φωτογραφίες. Δεν ήξερε ποιος μένει στο σπίτι και κοιτάει τις φωτογραφίες και βλέπει εμένα. Κάτι του θύμιζα, λέει «αυτός δεν είναι που βγαίνει στην τηλεόραση; Ο πολιτικός» λέει «ναι», «ο κυβερνητικός εκπρόσωπος». Λέει ναι. Και μένει λέει σε αυτό το σπίτι; Λέει ναι. Σε ποιο σπίτι να μένει; Λέει Εντάξει, λέει, «περίμενα, λέει, οι πολιτικοί να μένουν σε ανάκτορα». Λέει όχι η γυναίκα μου. Όχι ότι κάποιος μένει σε μεγάλο σπίτι είναι πρόβλημα, αλλά αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει στον κόσμο. Γιατί με κάποιες κακές συμπεριφορές, με μια αλαζονεία που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια, ο κόσμος ταύτισε τους πολιτικούς με κάτι τέτοιο. «Αυτός τα έχει λύσει όλα τα προβλήματα, δεν έχει ένσημα στη ζωή του» που υπάρχουν πολλοί που έχουμε και πρέπει να υπάρξουμε όλο και περισσότεροι στην πολιτική που να έχουμε. Και «τι να καταλάβει τώρα αυτός που θα μένει σε αυτό το σπίτι το μεγάλο και δεν έχει δουλέψει μια μέρα στη ζωή του, απ’ τη δική μου τη ζωή;».  Γι’ αυτό επιμένω. Θεωρώ ότι πρέπει να επιμένουμε σε όλα τα κόμματα, ο καθένας αυτό το οποίο πιστεύει. Να επιμένουμε, να επιμένουμε, να επιμένουμε, κανονικοί άνθρωποι, να παλεύουμε γι αυτό που πιστεύουμε σωστό, για να αλλάξουμε και αυτή την εικόνα.

Όταν βλέπουμε κακές περιπτώσεις, κακές υποθέσεις, όπως είναι για παράδειγμα ο ΟΠΕΚΕΠΕ, που εκεί δεν είναι η παραδοσιακή περίπτωση που κάποιος υπουργός ή κάποιος πολιτικός «βρέθηκε με την γίδα στην πλάτη». Όμως είναι μια μαύρη ιστορία που έχει κακοφορμίσει για πάρα πολλά χρόνια, που έχει κοστίσει δισεκατομμύρια στη χώρα, άρα στον Έλληνα φορολογούμενο. Γιατί κάποιοι έπαιρναν επιδοτήσεις είτε με τα στραβά μάτια κάποιων, είτε γιατί κάποιοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, τον έλεγχο. Και εγώ πολλές φορές λέω ότι όλο αυτό είναι άλλη μια περίπτωση όπου εκεί που πας λίγο να ανέβεις μια ανηφόρα και να πείσεις ένα μέρος της κοινωνίας ότι κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν, ο κόσμος σου γυρίζει την πλάτη. Γι’ αυτό και πρέπει να υπάρχει μια αντιμετώπιση ακαριαία και μια λογική κάθαρσης, όχι μηδενισμού. Όχι δηλαδή να πάμε έναν υπουργό κατηγορούμενο επειδή εφάρμοσε μια απόφαση κακή ή έναν άλλον επειδή αντίστοιχα εφάρμοσε μια πολιτική προηγούμενων ετών. Αυτό έχει πολιτικές ευθύνες. Περισσότερες… Λιγότερες… Αυτό θα το αξιολογήσουν οι πολίτες, αν έχει πολιτικές ευθύνες ή αν όχι, αλλά γι’ αυτό και επιμένω ότι το γεγονός ότι τώρα σε ένα τραγικό δυστύχημα όπως τα Τέμπη έχουμε 36 κατηγορούμενους, 33 εκ των οποίων για κακούργημα και δύο πολιτικούς, δύο υπουργούς, να πηγαίνουν στο φυσικό δικαστή να δικαστούν, είναι κάτι το οποίο πρέπει να ακολουθούμε, εφόσον υπάρχουν, ξαναλέω, και κάποια δεδομένα, να παραπεμφθεί κάποιος, όταν αναφέρομαι σε υπουργούς, το οποίο πρέπει να το ακολουθούμε και άλλες τέτοιες, πάρα πολλές κινήσεις. Το άρθρο 86 που για να μας καταλαβαίνει ο κόσμος είναι στο Σύνταγμα και έχει ένα ειδικό φίλτρο για το αν θα παραπεμφθεί ή όχι ένας υπουργός ή υφυπουργός στη Δικαιοσύνη. Ποιο είναι το ειδικό φίλτρο: είναι η Βουλή. Άρα τι σου λέει ο άλλος; Όποιος έχει παραπάνω βουλευτές είναι δηλαδή στην κυβέρνηση, κρατάει τη μοίρα των ανθρώπων αυτών στα χέρια του. Το κάθε τέτοιο κόμμα. Ε, αυτό έχουμε πει, το είπε ο πρωθυπουργός πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα. Όλα τα κράτη έχουν ένα ειδικό φίλτρο αλλά πρέπει το ειδικό φίλτρο αυτό να μην είναι η Βουλή».

Για τον ΟΠΕΚΕΠΕ

«Στο περιβόητο ζύγι, ο ΟΠΕΚΕΠΕ ακόμα είναι στα κακά. Δεν είναι στα καλά. Μην κοροϊδευόμαστε τώρα. Άλλο τι κάνανε και οι προηγούμενοι. Δεν με νοιάζει ακόμα και όλα λάθος να τα κάνανε οι προηγούμενοι. Εμείς έχουμε την ευθύνη μας και θα κριθούμε αυτοτελώς για αυτήν. Στον ΟΠΕΚΕΠΕ πριν έρθει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία στείλαν όλοι οι υπουργοί, όλοι, όλοι, όλοι και ο Βορίδης και ο Αυγενάκης που κατηγορήθηκαν από την αντιπολίτευση, 5.200 ΑΦΜ στις αρχές για έλεγχο. Γίνανε πάρα πολλές προσπάθειες να μπλοκαριστούν ΑΦΜ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά ήταν ελλιπή. Γι’ αυτό και φτάσαμε στο σημείο αυτό που φτάσαμε. Τριάντα χρόνια πλήρωσε η Ελλάδα 2,7 δισ. σε πρόστιμα. Ελπίζω να έρθει η κάθαρση και πιστεύω ότι θα έρθει η κάθαρση. Ποια είναι η κάθαρση; Να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα και οι επόμενες πληρωμές με την ΑΑΔΕ, η οποία είναι μια ανεξάρτητη αρχή με εντελώς άλλη λογική και εντελώς άλλο δόγμα αντιμετώπισης, τα λεφτά να πηγαίνουν στους κανονικούς αγρότες και κτηνοτρόφους.

Την ποινική διάσταση δεν την γνώριζε κανείς. Το πρόβλημα στο ζήτημα των αγροτικών επιδοτήσεων, δεδομένου του γεγονότος ότι αυτή η κυβέρνηση έχει στείλει 5.200 πρόσωπα στις αρχές, προφανώς και το γνώριζε. Όταν για κάτι έχεις πληρώσει κοντά 3 δισ. για 30 χρόνια, δεν μπορεί να μην το γνωρίζεις. Και οι προηγούμενοι είχαν πληρώσει πρόστιμα και όλοι. Το πρόβλημα είναι ότι, όπως έγινε σε άλλες περιπτώσεις, σε όλες αυτές τις πολλές εγκληματικές οργανώσεις που έχουν πιαστεί στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια, οι εγκληματικές οργανώσεις, σε εφορίες, σε φυλακές, οι ηλεκτρονικές συνταγογραφήσεις, πολλά κυκλώματα συνελήφθησαν, αυτό δεν έγινε με τέτοια ένταση και αποτελεσματικότητα στον ΟΠΕΚΕΠΕ και γι’ αυτό και μας το χρεώνει δικαίως ο κόσμος και πρέπει με τις κινήσεις που θα γίνουν να δείξουμε ότι κάτι αλλάζει και εκεί».

Για την πολιτική και την επιστροφή των πολιτών σε αυτήν

«Η πολιτική είναι πολιτικές και είναι πρόσωπα που τις υπηρετούν. Πάρα πολύ απλά αν θέλουμε ξανά να γυρίσει ο κόσμος -και σε ένα ποσοστό επιστρέφει, αλλά έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε και ειδικά ο νέος κόσμος - πίσω και να έχει ενδιαφέρον, πρέπει να γίνουν κάποια απλά πράγματα. Πρώτο και κυριότερο αν ξεκινάμε από τα πρόσωπα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι με ένσημα και παρουσία στη ζωή και όχι μόνο νέοι στην ηλικία να μπαίνουν στην πολιτική -γιατί μπορεί να μπει ένας πενηντάρης που δουλεύει μια ζωή, νέος είναι κι αυτός ή μπορεί ένας να είναι 30 και να μην έχει πάει ποτέ για δουλειά στη ζωή του- αυτός δεν είναι νέος με την έννοια του φρέσκου στην πολιτική- αλλά το πρώτο είναι τα πρόσωπα. Μόνο με τέτοιους ανθρώπους μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα. Πρέπει να γίνουμε όλο και περισσότεροι άνθρωποι με ένσημα που βγαίνουμε μπροστά. Δεύτερον: Έχουν κάνει και καλά και κακά τα νέα Μέσα. Σε αυτή τη συζήτηση βοηθάει το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να φτιάξει ένα κανάλι, να συμμετέχει σε μια τέτοια χαλαρή συζήτηση και να κάνει μια πολύ πιο διαφορετική καμπάνια, όπως αυτή που έχω σκοπό να κάνω εγώ και κάποια άλλα νέα παιδιά, καμπάνια προεκλογική που χρειάζεται πολύ λιγότερα χρήματα, λιγότερα φυλλάδια, λιγότερα σταυρωμένα ψηφοδέλτια, για να πάει να κάνει εκλογές.

Και το τρίτο νομίζω, είναι οι αποφάσεις των κυβερνήσεων. Δηλαδή αυτό που είπαμε πριν αποσβεστικές προθεσμίες να φεύγουν, να ξέρεις ότι δεν παραγράφονται όλα σε λίγα χρόνια, να ξέρεις ότι άμα σε κατηγορήσουν για κάτι δεν θα σε κρίνει το κόμμα σου, άρα οι βουλευτές του κόμματος σου να αξιολογήσουν δηλαδή την ποινική ευθύνη, αλλά θα σε κρίνει ένα σώμα ανεξάρτητων δικαστών του Αρείου Πάγου και στο τέλος της ημέρας νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια μπορεί να πολλαπλασιάζονται κάποιες άλλες παθογένειες, αλλά εδώ νομίζω τα πράγματα είναι από λίγο ως πολύ καλύτερα. Τώρα βγαίνουν πολύ πιο εύκολα πράγματα στο φως. Όλοι πρέπει να είναι πολλαπλά προσεκτικοί. Έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ οι μηχανισμοί ελέγχου. Είναι άλλες πλέον οι εποχές. Όλα τα κοιτάει ο κόσμος. Είναι όλα στο μάτι του κυκλώνα και ορθώς είναι alert.

…Το να πάρεις τη δύσκολη απόφαση να μπεις στην πολιτική, αλλάζει πάρα πολύ τη ζωή σου. Αξιολογείσαι, κρίνεσαι. Μπορεί να βρεθείς σε ένα σημείο να βρίζουν εσένα και την οικογένειά σου επειδή δεν αρέσουν αυτά τα οποία λες. Άλλο πράγμα να πεις λες μπούρδες και άλλο ένα πράγμα να πεις εύχομαι… τα έχω δει μηνύματα, «εύχομαι Τέμπη σε εσένα και στο παιδί σου». Έτσι θα μιλάμε τώρα; Εντάξει, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι… Είναι πολλά ακόμα. Από την άλλη, παιδιά, πως θα αλλάξουν κάποια πράγματα αν δεν πάρουμε απόφαση -πάρετε απόφαση με τον τρόπο που πιστεύετε- μπορεί να είναι με τη δημόσια παρέμβασή σας. Μη νομίζετε ότι επειδή δεν έχετε αποφασίσει, μακάρι να το πιστέψετε, να το πιστέψετε κάποια στιγμή και να το κάνετε να βγείτε μπροστά με την παραδοσιακή έννοια του όρου ,ότι δεν ασκείτε πολιτική. Ο τρόπος αυτός εδώ διαλόγου πολιτική είναι. Το ότι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν να ανοίξουν καιρό ένα κανάλι, να δούν μια πολιτική εκπομπή που και εκεί λέμε πράγματα κατά καιρούς, που κάποια μπορεί να είναι σωστά, κάποια μπορεί να μην τους αρέσουν. Πολιτική κάνετε και μ αυτό».

Για την κατάσταση στην Αθήνα

«Είχε γίνει μια πολύ καλή δουλειά- και δεν το λέω επειδή ο προηγούμενος δήμαρχος ανήκει στο δικό μας χώρο, ο Κώστας Μπακογιάννης- είχε γίνει μια πολύ καλή δουλειά στο δήμο της Αθήνας με την καθαριότητα. Μετά τις εκλογές, με τη νέα διοίκηση είχαμε κάποιες αστοχίες. Ίσως επειδή ο νέος δήμαρχος είναι περισσότερο ένας άνθρωπος ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει «αρχηγός της πλατείας» και όχι ο δήμαρχος. Αλλά εντάξει, θα κριθεί κι αυτός στις επόμενες εκλογές. Ας μην βιαζόμαστε. Υπάρχουν περιοχές οι οποίες είναι σε λιγότερο καλή κατάσταση. Δεκαπέντε χρόνια που είμαι στην Αθήνα, μπορώ να σου πω ότι και παραπάνω αστυνομία βλέπω- χρειάζεται περισσότερη, στις γειτονιές;- χρειάζεται, αλλά υπήρχαν περίοδοι που έψαχνες να βρεις πού είναι η αστυνομία. Δηλαδή αρχίζω και βλέπω αστυνομία, όπως έβλεπα για παράδειγμα την περίοδο 2012 - 2015. Άρα είναι και θέμα προτεραιοτήτων. Και τότε είχε αστυνομία παραπάνω σε περιοχές που θεωρούνταν άβατα και τώρα έχει αστυνομία παραπάνω. Αλλά προφανώς η αστυνόμευση στις γειτονιές είναι από αυτό που λέμε αυτά που δύσκολα σε ρωτάνε σε μια παραδοσιακή πολιτική συζήτηση αλλά ρωτάει πάρα πολύ ο κόσμος. Και δεν είναι μόνο το κέντρο. Εγώ σε πάρα πολλά σπίτια, συζητήσεις σε καφέ που κάνω στο βόρειο τομέα που έχει πολύ κουβέντα της μεσαίας τάξης, άνθρωποι οι οποίοι είναι που συζητάνε αυτό που λέω κι εγώ συνέχεια νοικοκυραίοι άνθρωποι της μεσαίας τάξης είναι από τα βασικά ζητήματα που μου θέτουν. Η αστυνομία έχει τεράστιες επιτυχίες στη μεγάλη και στη μεσαία εγκληματικότητα. Εκεί νομίζω που πρέπει να δώσει μεγαλύτερη ώθηση και είναι στις προτεραιότητες του υπουργού, είναι στη μικρο -παραβατικότητα και στην αστυνόμευση στις γειτονιές».

Για την ανάγκη αποτελεσματικότερης συνεννόησης των αρχών

«Στον Βόρειο τομέα υπάρχουν πάρα πολλοί δήμαρχοι… 14 δήμαρχοι, όπως αντίστοιχα και στην Αθήνα και στον Νότιο Τομέα και σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν δήμαρχοι οι οποίοι εκλέγονται ξανά και ξανά. Υπάρχουν δήμαρχοι οι οποίοι κάνουν μία θητεία, μπορεί να είναι και καλοί και αυτοί, αλλά να μην έχουν προλάβει να κάνουν το έργο τους, τα αντίστοιχα και οι περιφερειάρχες αντίστοιχα και οι βουλευτές. Στη Δημοκρατία αυτά είναι τα βασικά θέματα που αξιολογεί ο κόσμος. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι η δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι και όχι μόνο οι δήμαρχοι και οι αντιδήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι στην Τοπική αυτοδιοίκηση. Το ζήτημα αρμοδιοτήτων για πρώτη φορά το πιάνει τώρα ο Θοδωρής Λιβάνιος, ο οποίος κάνει το νέο κώδικα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έκανε μια εντυπωσιακή παρουσίαση σε ένα από τα προηγούμενα υπουργικά συμβούλια και αρχίζει και πιάνει το νήμα της αντιμετώπισης της πολυνομίας. Είναι όπως η μεταρρύθμιση για τη Δικαιοσύνη, που τη θεωρώ από τις πιο σπουδαίες της δεύτερης τετραετίας. Μην περιμένετε να δείτε θεαματικά αποτελέσματα μέσα σε έναν- δυο μήνες, αλλά πιστεύω ότι αν και οι επόμενες κυβερνήσεις βαδίσουν πάνω σε αυτή τη λογική και δεν πουν «να το ακυρώσουμε επειδή το έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη», τότε και σε αυτό το κομμάτι μπορούμε να δούμε καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά πριν και πάνω απ’ όλα έχει να κάνει με το πόσο νοικοκύρης είναι ένας δήμαρχος ή μία δήμαρχος αντίστοιχα και οι συνεργάτες τους.

Κατ’ αρχάς, για πρώτη φορά έχουμε αξιολόγηση όλων αυτών από τους πολίτες, όπως και στην Υγεία πλέον. Δηλαδή ξέρουμε ανά ταχυδρομικό κώδικα, πάντοτε με όλες τις προβλέψεις για τα προσωπικά δεδομένα. Τι συμβαίνει σε κάθε Δήμο; Πλέον έχουμε data, έχουμε εικόνα, υπάρχει διακύμανση. Υπάρχουν Δήμοι και δήμοι. Υπάρχουν δήμοι που παίρνουν πάρα πολύ καλές αξιολογήσεις».

Για το τι συμβαίνει όταν ένας δήμος έχει κακή αξιολόγηση

«Το υπουργείο Εσωτερικών κοιτάει τι συμβαίνει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό… και τι άλλο συμβαίνει; Οι εκλογές. Τώρα, όπου μπορεί να έρθει το κεντρικό κράτος να παρέμβει και να επέμβει, το κάνει, -όπου υπάρχει ζήτημα χρηματοδότησης. Γιατί μπορεί να πει ένας δήμαρχος ή μια δημοτική αρχή, δεν έχω λεφτά. Το κοιτάει αυτό το υπουργείο Εσωτερικών, αλλά το ίδιο το Υπουργείο Εσωτερικών, το ίδιο κράτος είναι και σε ένα δήμο που έχει κλείσει όλες τις λακκούβες και σε έναν Δήμο που έχει κάνει πολλές και ωραίες παιδικές χαρές και σε έναν δήμο που είναι καθαρός. Το ίδιο κράτος, το ίδιο υπουργείο Εσωτερικών, το ίδιο κεντρικό κράτος, η ίδια κυβέρνηση δηλαδή, είναι και σε έναν «κακό» δήμο. Άρα στο τέλος της ημέρας όλοι μας και τις κυβερνήσεις και τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες και όλους, τους επανεκλέγουμε ή τους στέλνουμε σπίτι τους.

(Για τα παραδοτέα έργα και τον έλεγχο)…Μπορούν να γίνουν δύο πράγματα. Εγώ δεν θεωρώ ότι το ένα αποκλείει το άλλο. Το ένα είναι μέσα από αυτή την αξιολόγηση να δει και η κοινωνία, για παράδειγμα ένας δημότης του Α δήμου τι γίνεται σε έναν άλλον δήμο και πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα και να δει ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Και μετά είναι μια άλλη συζήτηση περί αρμοδιοτήτων. Εγώ είμαι πολύ υπέρ του να αφήσουμε και να πιστέψουμε στην Τοπική αυτοδιοίκηση, να αφήσουμε αρμοδιότητες, αλλά να συμφωνήσουμε ότι όταν υπάρχουν αυτές οι αρμοδιότητες και τις έχει η τοπική αυτοδιοίκηση, είναι η κουβέντα που κάνουμε για το κράτος «πατερούλη». Το κράτος που παρεμβαίνει, το κεντρικό κράτος, την κυβέρνηση δηλαδή. Εδώ πρέπει να πούμε ότι από τη στιγμή που θέλουμε κι εγώ θέλω να έχει αρμοδιότητες αυτοδιοίκηση, να της έχει τις αρμοδιότητες, να χρηματοδοτείται επαρκώς για να μην τα ρίχνουμε όλο το «ανάθεμα» κάθε φορά στους δημάρχους και να αξιολογούνται και εκείνοι όπως και εμείς, για αυτά τα οποία πρέπει να κάνουν ή δεν κάνουν».

Για το δημογραφικό

«Για να μην κάνω ανάλυση- αγόρευση περί των μέτρων, θεωρώ ότι είμαστε η πρώτη κυβέρνηση που βάζει την οικογένεια στο επίκεντρο και έναν άνθρωπο που έχει οικογένεια και θέλει να τη μεγαλώσει και έναν άνθρωπο που θέλει να κάνει οικογένεια, να παντρευτεί, να κάνει το παιδί του, τα παιδιά του, τις μονογονεϊκές οικογένειες. Πώς το κάνει αυτό; Με φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις, με έμφαση, με επίκεντρο τις οικογένειες με παιδιά. Δηλαδή την αύξηση του αφορολόγητου που έχουμε κάνει τώρα, ο φόρος εισοδήματος που μειώνεται παραπάνω με βάση τα όσα παιδιά έχεις, με επιδόματα, που είναι τα επιδόματα που πρέπει να μείνουν, να κρατηθούν όπως είναι το επίδομα μητρότητας. Μια μαμά γεννούσε το παιδί της και έπαιρνε εφάπαξ 850 ευρώ. Τώρα παίρνει 9 μήνες τον κατώτατο μισθό συν 2.000 ευρώ επίδομα γέννησης. Θα μου πεις και πάω στο βασικό της απάντησής μου. Θα αποφασίσεις αν θα κάνεις δεν θα κάνεις παιδί επειδή θα πάρεις εσύ και η γυναίκα σου, η μαμά του παιδιού, αύριο μεθαύριο ένα δεκάρικο; Όχι. Είναι σημαντικό όμως να έρχεται το κράτος εκεί που δεν σου έδινε τίποτα, ενώ έχεις πληρώσει τόσους φόρους σε όλη σου τη ζωή, να σου δίνει αυτά τα λεφτά και να σου μειώνει και κάθε χρόνο τους φόρους; Είναι σημαντικό. Η μεγάλη όμως εικόνα του δημογραφικού είναι ότι είναι και οικονομικής φύσεως πρόβλημα, για εμένα και νομίζω και για όσους μεγαλώνουν παιδιά, δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι περισσότερο περισσότερο ζήτημα καθημερινότητας, όσοι μεγαλώνουν παιδιά, ειδικά σε μεγάλα αστικά κέντρα, θα με καταλάβουν και ειδικά όσοι δυσκολεύονται παραπάνω. Γιατί αλλάζει εντελώς η ζωή σου. Είναι άλλη πίστα. Είναι το πιο ωραίο συναίσθημα. Είναι το πιο όμορφο χρονικό σημείο της ζωής σου όταν ξεκινάς κτλ., είναι και ό, τι πιο δύσκολο και υπεύθυνο για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Θεωρώ λοιπόν ότι ποτέ δεν θα νιώσει κάποιος έτοιμος έτσι όπως το περιγράφεις. Πάντα θα νιώθει κίνδυνο, πάντα θα νιώθει μια ανασφάλεια τι θα συμβεί, αν θα κρατήσει αυτή τη δουλειά που έχει, αν τα πράγματα θα πηγαίνουν καλά. Αλλά οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας μεγάλωσαν πολλά περισσότερα παιδιά, οι γενιές αυτές εννοώ, με πολύ δύσκολες συνθήκες. Αυτό που θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξουμε είναι το πώς η κοινωνία αναγνωρίζει το πώς και πόσο η κοινωνία αναγνωρίζει, για παράδειγμα, μια μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί.

Χάσαμε πάρα πολλά χρόνια στο να υποτιμούμε αυτή τη γυναίκα, αυτή τη γυναίκα που μπορεί να μένει πίσω ή έναν πατέρα που μπορεί να μένει κάποιες μέρες πίσω, κάποιες φορές για τα πρώτα χρόνια, όπως και η γυναίκα μου, να χάνει χρόνια από τη δουλειά της, από τη ζωή της την επαγγελματική για να μεγαλώσει το παιδί και κάποιες άλλες γυναίκες να κάνουν και τα δύο πράγματα ταυτόχρονα. Ήταν πολύ πιο ψηλά στο κοινωνικό status η ανώνυμη μαμά  και γιαγιά, ο ανώνυμος μπαμπάς, παππούς ήταν πιο ψηλά. Τώρα τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω των εξελίξεων, των τεχνολογικών, κάποιων άλλων προτύπων, της πολιτικής ορθότητας, όλων αυτών τέλος πάντων της μιας μόδας που λίγο πήγαμε από το ένα άκρο που ήταν κάποιοι άνθρωποι αόρατοι, πήγαμε στο άλλο άκρο. Χάσαμε λίγο τις προτεραιότητές μας. Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι το δημογραφικό είναι θέμα πολιτικών. Συνεχώς θα παίρνουμε τέτοιες πρωτοβουλίες. Κοίταξε, ξεκινάει από Ιανουάριο να εφαρμόζεται μια φορολογική μεταρρύθμιση, η μεγαλύτερη φορολογική μεταρρύθμιση με επίκεντρο τη στήριξη της οικογένειας. Κάθε παιδί που, που θα κάνεις θα έχεις 2% λιγότερο φόρο. Στο τρίτο πας από το 22 που ήταν 29 στο 9% και από το τέταρτο και μετά μηδέν».

Για το μεταναστευτικό

«Θεωρώ ότι η χώρα μας πρέπει στην παράνομη μετανάστευση να μην βάζει καθόλου νερό στο κρασί της, πάντοτε σεβόμενη όλες τις προβλέψεις του νόμου. …Αργήσαμε πολύ, αργήσαμε πολύ. Ζήσαμε μια περίοδο όχι πριν από είκοσι και τριάντα χρόνια, πριν από περίπου δέκα χρόνια που λέγαμε ότι «δεν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα που λέγαμε, εντάξει, έρχονται και λιάζονται». Σεβόμενοι τα δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να ξέρουν όσοι έρχονται στην Ελλάδα παράνομα ότι υπάρχουν δύο επιλογές. Φυλακή ή επιστροφή. Αλλά να διευκολύνουμε νόμιμες διόδους μετανάστευσης, δηλαδή ένας άνθρωπος που θέλει να ‘ρθει στην Ελλάδα να δουλέψει, υπάρχουν τέτοιες διακρατικές συμφωνίες γιατί υπάρχει και τεράστιο ζήτημα εργατικών χεριών και να εκπέμψουμε παράλληλα και τα δύο ζητήματα. Επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση που όταν συμβαίνουν πολύ κρίσιμες καταστάσεις όπως η υβριδική απειλή στον Έβρο, αντιδρά και αντίστοιχα και στην Κρήτη με τις αποφάσεις που πήρε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία δίνει ή δεν δίνει άσυλο σε 1 και 2 μήνες και όχι σε 2 και 3 χρόνια. Γιατί τι γινόταν; Πώς συνέβαινε μέχρι το ‘19; Αργούσαν οι αιτήσεις να εξεταστούν 2 - 3 χρόνια αυτοί όλοι οι αιτούντες, κάποιοι ήταν τελικά πρόσφυγες, κάποιοι δεν ήταν. Στο όνομα της αίτησης που είχαν κάνει, κυκλοφορούσαν στη χώρα χωρίς να ξέρουμε αν είναι ή δεν είναι. Πλέον αυτό έχει αλλάξει. Να ξέρει ο κόσμος ότι οι αιτήσεις εξετάζονται το πολύ σε δύο μήνες, άντε τρεις σε κάποιες περιπτώσεις και έκοψε το υπουργείο τις δυνατότητες, παρελκυστικών, νέων αιτήσεων. Τώρα λοιπόν πλέον αυτό που ισχύει είναι ότι όποιος εισβάλει παράνομα στη χώρα είτε φυλακίζεται είτε επιστρέφει».

Για το προσωπικό κόστος ενασχόλησης με την πολιτική

«Θα ρωτήσω τη γυναίκα μου αν έχει πάρει το κινητό σου να σε βάλει να μου κάνεις αυτή την ερώτηση, η οποία βέβαια παράλληλα είναι το άτομο, ο άνθρωπος που με έχει στηρίξει σε όλο αυτό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Και επειδή με αγαπάει, πολλές φορές μου τα λέει όλα αυτά. Δεν υπάρχει μια απάντηση. Σίγουρα μια απάντηση είναι ότι είναι πετριά. Μικρόβιο. Πες το όπως θες. Μια δεύτερη απάντηση είναι το ότι το ένα έφερε το άλλο. Εγώ δεν ξεκίνησα να γίνω πολιτικός. Είχα πάντοτε μια πολιτική ενασχόληση από φοιτητής, αλλά δικηγόρος ήμουν, δικηγόρος είμαι, αλλά οι πολύ σημαντικές ευκαιρίες που μου έδωσε ο Πρωθυπουργός, η δουλειά μου ή όποιες ικανότητες έχει ο καθένας, η τύχη, οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου, με έφεραν σε αυτήν τη θέση. Υπάρχει όμως και κάτι τρίτο. Ως φοιτητής δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να χάνω χρόνο από τις σπουδές μου και να πηγαίνει πίσω η ζωή μου, η δουλειά που ήθελα να ξεκινήσω επειδή κάποιοι ήθελαν να κάνουν κατάληψη. Στη συνέχεια ως δικηγόρος, ως μάχιμος επαγγελματίας, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί περίπου το 80% των εισοδημάτων μου να πηγαίνουν στο κράτος. Στη συνέχεια δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ενώ υπάρχουν τα κανονικά δικαστήρια, γίνονταν δικαστήρια στην τηλεόραση και έβλεπες τον έναν μετά τον άλλον να κάνουν τον εισαγγελέα. Η ίδια η ζωή σε αναγκάζει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Όχι τον νόμο στα χέρια σου. Αυτό που μπορείς να κάνεις εσύ, να βγεις μπροστά, να εκτεθείς, να μιλήσεις. Αυτό που μου δίνει την μεγαλύτερη δύναμη είναι όταν συναντάω ανθρώπους που δεν τους είχα γνωρίσει στο παρελθόν, σε μια ταβέρνα, σε ένα καφέ, στο δρόμο, που θα μου πουν το παράπονο, ότι δείτε τι θα κάνετε να πάρουμε πιο γρήγορα τις συντάξεις μας, καταργήστε την προσωπική διαφορά, οι νέοι, κάτι άλλο, θα πουν μια καλή κουβέντα, όχι μόνο για κάτι που μπορεί να πω, για μια πρωτοβουλία που θα πάρουμε, για το ότι εκπέμπω και αρχίζω και το βλέπω και σε κάποιους άλλους ανθρώπους, ότι αρχίζουμε πλέον στην πολιτική και υπάρχουμε και εμείς οι κανονικοί άνθρωποι. Αυτό είναι η «βενζίνη», η κινητήριος δύναμη, αυτό το οποίο με κρατάει και μου δίνει την ώθηση για όλα τα επόμενα».

Για τη συνεργασία του με τον πρωθυπουργό

«Νομίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας δίκαιος άνθρωπος, εργατικός και προσαρμοστικός. Δηλαδή δεν έχει πρόβλημα όταν δει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, να το αλλάξει. Νομίζω ότι εκτιμήθηκε η πολύ καλή δουλειά που έγινε και από μένα και από την υπόλοιπη ομάδα στη Νέα Δημοκρατία, όταν ήμουν γραμματέας του κόμματος. Το αποτέλεσμα των εκλογών του 2023 και το γεγονός ότι όλοι εμείς τότε στο κόμμα γυρίσαμε όλη την Ελλάδα ξανά και ξανά, κάθε γειτονιά της Αττικής και της ελληνικής περιφέρειας, χωρίς να περιμένουμε να έρθει η ώρα των εκλογών. Δύο χρόνια πριν τις εκλογές, από τότε που εξελέγην, μαζί με μια ομάδα ανθρώπων νεότερων και εμπειρότερων, πήγαμε σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά και όταν ήρθε η ώρα των εκλογών κανείς δεν μας είδε για πρώτη φορά. Και πήγαμε για να ακούσουμε περισσότερο απ’ ότι για να μιλήσουμε. Αυτό ακριβώς προσπαθώ να εφαρμόσω κάθε μέρα και τώρα, μέχρι τις εκλογές, ενάμιση χρόνο αλλά και μετά τις εκλογές και στο Βόρειο Τομέα Αθηνών».

Για το αν ο Πρωθυπουργός δίνει τη δυνατότητα να διαφωνείς μαζί του

«Το επιδιώκει και πρέπει να το κάνεις με σεβασμό στο σωστό χρόνο. Το επιδιώκει και μάλιστα θεωρώ ότι είναι ένα από τα κριτήρια από τα οποία εξαρτάται κάθε φορά η πορεία μιας κυβέρνησης. Να έχει και ο εκάστοτε πρωθυπουργός αλλά και οι υπουργοί, συνεργάτες, οι οποίοι να θέλουν και να είναι χρήσιμοι και όχι μία «αυλή» που να λένε όλοι μόνο τα ευχάριστα.. Η πολιτική ιστορία του τόπου έχει αποδείξει ότι η πλειονότητα των συνεργατών, είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία της αυλής. Νομίζω ότι έχεις χρέος απέναντι σε έναν άνθρωπο που σου έχει δώσει τέτοιες ευκαιρίες να λες αυτό το οποίο πραγματικά πρέπει να πεις, αφού πρώτα -γιατί δεν είναι παιχνίδι όλο αυτό- το έχεις τεκμηριώσει και έχεις και το κυριότερο αυτό το έχει ο πρωθυπουργός, «τι προτείνεις;». Το να μπεις και να πεις εγώ δεν θεωρώ ότι είναι σωστή αυτή η πολιτική-Μην κάτσουμε τώρα και αναλύσουμε, δεν λέει κάτι, τι προτείνεις».

Για το εάν έχει κληθεί να υπερασπιστεί θέσεις με τις οποίες διαφωνεί

«Δεν υπάρχει κάτι από αυτά τα οποία κάνει η κυβέρνηση που να με βρίσκει αντίθετο. Έχω κατά καιρούς διαφωνήσει στην προτεραιοποίηση πολιτικών, δηλαδή ότι αν φέρουμε αυτό τώρα το νομοσχέδιο, αυτή την απόφαση θα συζητάμε 2 - 3 μήνες για αυτό, ενώ ταυτόχρονα έχουμε καταφέρει και έχουμε τη χαμηλότερη ανεργία των τελευταίων 17 ετών. Μάλιστα, υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις που λέω τώρα ρε γαμώτο, γιατί ήρθε αυτό το νομοσχέδιο τώρα, τη στιγμή που ξέρεις ότι η λαϊκίστικη αντιπολίτευση θα αποσπάσει ένα άρθρο του και θα συζητάμε μόνο για αυτό, αλλά δεν θα ήμουνα και -τόσο μάλιστα- ενεργός υπέρ μιας κυβέρνησης αν δεν πίστευα την πολιτική. Και πιστεύω πολύ προσωπικά πιστεύω και στην πολιτική που εφαρμόζουμε με τα λάθη που πρέπει να διορθώσουμε και πιστεύω πάρα πολύ στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρώ ότι είναι ένας σύγχρονος Ευρωπαίος πολιτικός και ένας αληθινός πατριώτης που μεγαλώνει την Ελλάδα όχι με κορώνες ψευτο- πατριωτισμού, αλλά με μια ενεργητική εξωτερική πολιτική».

Τι θα συμβούλευε τον πρωθυπουργό

«Να συνεχίσει να ακούει όλο και περισσότερο τους ανθρώπους οι οποίοι δεν ωραιοποιούν καταστάσεις».

Για το ποιες πρέπει να είναι προτεραιότητες

«Νομίζω ότι το δρόμο μας τον έδειξε το ψηφιακό κράτος του Κυριάκου Πιερρακάκη την πρώτη τετραετία. Αυτό δηλαδή που εφάρμοσε τις πρακτικές των καλύτερων εταιρειών. Γρήγορες λύσεις, γρήγορα γκολ, ενταγμένες σε ένα μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχέδιο. Τι μας λείπει πολλές φορές; Το απτό, ορατό, γρήγορο αποτέλεσμα. Τι κατάφερε και έκανε ο Πιερρακάκης με την ομάδα του υπό τη σκιά της πανδημίας και όλο αυτό το οποίο συνέβη; Έφερε αποτελέσματα όπου ο κόσμος τα έβλεπε από βδομάδα σε βδομάδα, αλλά είχε και τη μεγάλη εικόνα την οποία προσπαθούσε να υπηρετήσει. Άρα τι έχουν καταφέρει οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις; Έχουν καταφέρει να κάνουν ορατά τα αποτελέσματά τους κάποιες φορές και σε λίγους μήνες, έχοντας πάντοτε όμως ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο».