Του  Δημήτρη Γιαννακόπουλου 

Στις αρχές  Σεπτεμβρίου του   2009  ο  Κώστας  Καραμανλής  ανέβηκε στη  ΔΕΘ για τελευταία φορά ως πρωθυπουργός και ως πρόεδρος της  Νέας Δημοκρατίας.  Λίγες  μέρες νωρίτερα  είχε προκηρύξει εκλογές υπό το βάρος της  ήττας  από το ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές.  Είχαν προηγηθεί επίσης το δήθεν (σσ   όπως αποδείχθηκε) σκάνδαλο της  Μονής Βατοπεδίου, τα  «Δεκεμβριανά» με τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη  Γρηγορόπουλου , η διαφυγή των  επιτελών της  Siemens  Χριστοφοράκου  - Καραβέλα,   οι πυρκαγιές  το καλοκαίρι του  2009 ,  οι παρασκηνιακές  ίντριγκες μεταξύ   του αρχηγού της  αντιπολίτευσης  Γ.  Παπανδρέου και του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας  Κ.  Παπούλια,   καθώς και πλήθος άλλων γεγονότων  ων ουκ έστι  αριθμός  αφού  ελάμβαναν χώρα  σχεδόν καθημερινά.  Η  παγκόσμια  οικονομική κρίση  που ξέσπασε τον  Σεπτέμβριο του  2008  αντιμετωπίζονταν  επιτυχώς  από τον Καραμανλή και το νέο οικονομικό του  επιτελείο  (Παπαθανασίου,  Χατζηδάκη, Σουφλιά).   Και τούτο διότι  η χώρα  εξακολουθούσε να βγαίνει στις αγορές , να δανείζεται  φθηνά και  μάλιστα πολύ φθηνά στις εκδόσεις των εντόκων  γραμματίων.   

Το πρόγραμμα που είχε εξαγγείλει στη ΔΕΘ αναφέρονταν σε πάγωμα  μισθών – συντάξεων – προσλήψεων αλλά και σε πάγωμα των τιμών λιανικής ώστε να μην επιβαρυνθεί περαιτέρω  το καλάθι της νοικοκυράς. Εκείνη  η ομιλία του στο  Βελίδειο  αποδείχθηκε   προφητική. Κατακρίθηκε  ωστόσο  όσο καμία  άλλη από την  κοινή γνώμη και τους  δημοσιογράφους.

Διαβάστε εδώ: Τσίπρας-Καραμανλής: Το τέλος μιας σχέσης

 Ωστόσο το   Καραμανλικό  ακροατήριο της  Βόρειας  Ελλάδας  χειροκρότησε θερμά την  πρωθυπουργική ομιλία  λέγοντας  στους  διαμαρτυρόμενους ότι   «ένας   Καραμανλής  ποτέ δεν υπόσχεται  κάτι που  δεν  μπορεί να εφαρμόσει»   κι  επίσης  ότι  «για  να είναι τόσο φειδωλός   ο  Καραμανλής  απέναντι στο  ‘’λεφτά υπάρχουν’’ του  Παπανδρέου σημαίνει  ότι αν παρασυρθεί   ο κόσμος θα οδηγηθούμε σε ακραίες καταστάσεις για την κοινωνία».  

ΤΟ ΛΑΘΟΣ   

Την επόμενη  μέρα ο τότε πρωθυπουργός διέπραξε το ίδιο ακριβώς  λάθος  που έκανε  χθες  και ο   Αλέξης  Τσίπρας.   Έβαλε τον  Β. Αντώναρο ,ως  κυβερνητικό εκπρόσωπο,   να επιλέξει  8-10  δημοσιογράφους  που θα του έκαναν ερωτήσεις στην καθιερωμένη  συνέντευξη τύπου αποκλείοντας  όλους τους υπόλοιπους.  Αξίζει  να σημειωθεί  ότι  εκείνη  η συνέντευξη  είχε κρατήσει ελάχιστα  με τον  Καραμανλή  να δείχνει ευθέως  ότι δεν είχε καμία διάθεση  να  απαντήσει σε τίποτα άλλο  πέραν αυτών  που ήθελε. Φυσικά η πρόταση του Αντώναρου για  «λίγες και κατευθυνόμενες ερωτήσεις» ή  έστω  η μη  εναντίωση του σε κάτι τέτοιο,  ήταν  καταστροφική για τον  Καραμανλή.  

Μέχρι τότε  ο πρωθυπουργός ήταν συνηθισμένος στα πολύ δύσκολα, γνώριζε  πώς να απαντά και να αποφεύγει με σύνεση τις κακοτοπιές.  Όμως, το  «σύστημα» που λειτουργούσε δίπλα του ήθελε τάχα  να τον  προστατεύσει και τον κατέστρεψε.  Παραμονές των εκλογών  ακόμη και όσα  ΜΜΕ  τον υποστήριζαν, αθηναϊκά και  περιφερειακά, είτε εναντιώθηκαν είτε ψυχράθηκαν μαζί του.  Ο Αντώναρος και ο κάθε  Αντώναρος  μάλλον δεν κατάλαβαν ποτέ το κακό που του έκαναν εκείνο το φθινοπωρινό μεσημέρι του 2009.  Βέβαια το βράδυ της  4ης  Οκτωβρίου  2009 όταν η ΝΔ  συνετρίβη  από το  ΠΑΣΟΚ με 10 μονάδες διαφορά  κανείς εκ των …  συνεργατών  δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο  γαλάζιο περίπτερο της πλατείας  Συντάγματος. Τόση  σχέση είχαν με την κοινωνία, τη  Νεοδημοκρατική βάση  και τους πραγματικούς  Καραμανλικούς.   

 Ο ΤΣΙΠΡΑΣ

Στη χθεσινή συνέντευξη τύπου του κ.  Τσίπρα , δεν δόθηκε το  δικαίωμα της υποβολής ερώτησης  στους εκπροσώπους  κορυφαίων ημερήσιων και κυριακάτικων εφημερίδων. Γιατί;  Είχε  κάτι  να κρύψει ή κάτι που δεν επιθυμούσε τόσο πολύ να υποστηρίξει;  Προσπερνώντας τα εύκολα  σενάρια του τύπου  «έγινε καθεστώς»  ή  «θέλει να φύγει και να φορτώσει την  επικείμενη  καταστροφή στον Μητσοτάκη», η πραγματικότητα εστιάζεται στο λάθος που διαπράττουν  συνήθως  οι  δημοφιλείς πρωθυπουργοί να οχυρώνονται πίσω  από αυταρχικές συμπεριφορές  όταν  βλέπουν τα  πολύ χειρότερα. Και βεβαίως  οι σύμβουλοι και  οι παρατρεχάμενοι διαδραματίζουν  πάντα καθοριστικό ρόλο  στην αποξένωση ενός αρχηγού κράτους  από την  κοινωνία.