Εδώ και µερικούς µήνες, η διακριτική στάση ανοχής του Κώστα Καραµανλή απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, όπως είχε εκδηλωθεί από τις πρώτες κιόλας ηµέρες της ανάληψης της εξουσίας από αυτόν, έχει σταµατήσει. Και η στάση αυτή είχε τη συγκεκριµένη ουσία της για την κυβέρνηση της Αριστεράς, δεδοµένου ότι ο πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός της Ν.∆. επηρέαζε και εξακολουθεί να επηρεάζει µια συµπαγή µάζα βουλευτών του κόµµατος, αλλά και της κοινωνίας.

Την ίδια, δε, επιρροή σε πολιτικό επίπεδο που είχε η στάση αυτή του Κώστα Καραµανλή -παρά το γεγονός ότι δεν εκδηλώθηκε ποτέ δηµοσίωςέχει και η σαφής απόσταση που έχει πλέον κρατήσει από την κυβέρνηση, θεωρώντας, όπως αποκαλύπτει σε συνοµιλητές του, ότι οι ερασιτεχνισµοί της και οι αυτοσχεδιασµοί που διαπιστώνονται µέχρι σήµερα έχουν κάνει κακό στη χώρα, χωρίς να έχουν βελτιώσει τη διαπραγµατευτική της θέση έναντι των ούτως ή άλλως σκληρών δανειστών. Κι αυτό δεν είναι παρά το αποτέλεσµα, κατά την άποψή του, της έλλειψης εµπιστοσύνης των θεσµών προς την ελληνική κυβέρνηση, εξαιτίας ακριβώς της ερασιτεχνικής λειτουργίας της και παρά το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας αναδείχτηκε, µετά τον εκρηκτικό Ιούλιο του 2015, σε απολύτως υπάκουο αποδέκτη των συνεχών αιτηµάτων των δανειστών, που κατέληξαν και στο συµπληρωµατικό Μνηµόνιο, το αποκαλούµενο Μνηµόνιο plus.

Ενδεικτικές της απόστασης που πλέον έχει πάρει ο πρώην πρωθυπουργός από τον νυν είναι:

- Οι έντονες επιθέσεις των «καραµανλικών» βουλευτών προς την κυβέρνηση, όταν στο παρελθόν προτιµούσαν τη σιωπή. Υπενθυµίζεται, ως ένδειξη της παλαιότερης έµµεσης στήριξης προς την κυβέρνηση -όχι λόγω συµπάθειας, αλλά για το συµφέρον της χώρας-, η υπερψήφιση, µε προτροπή του ίδιου του Κ. Καραµανλή, στη Βουλή, επί µεταβατικής προεδρίας Β. Μεϊµαράκη, του Μνηµονίου που έφερε ο Αλέξης Τσίπρας µετά την πολύωρη σύσκεψη κορυφής του Ιουλίου του 2015. n

- Η στήριξη από τον Κώστα Καραµανλή προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς θεωρεί ότι µε τη σηµερινή κυβέρνηση πελαγοδροµούσα η µόνη εναλλακτική λύση είναι η Νέα ∆ηµοκρατία, που αποτελεί, κατά την άποψή του, την οποία διατυπώνει πλέον ανοικτά, το πλέον υγιές και συµπαγές κοµµατικό σώµα του σηµερινού πολιτικού συστήµατος.

-Οι συχνές παρεµβάσεις του στενότερου κατά το παρελθόν συνεργάτη του Κώστα Καραµανλή, που σήµερα κατέχει το ανώτατο αξίωµα της Πολιτείας, του Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία µε δηλώσεις και οµιλίες του υποκαθιστά την κυβερνητική αφωνία ή αδράνεια, στέλνοντας µάλιστα διακριτικό µήνυµα στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό µε το περιεχόµενο των δηλώσεων και των οµιλιών του αυτών. Επιπλέον, οι επιτυχείς παρεµβάσεις του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας προς ξένους ηγέτες αλλά και ανώτατους αξιωµατούχους των θεσµών στο εξωτερικό είναι µια ένδειξη ότι ο Κώστας Καραµανλής, διά του άλλοτε στενού συνεργάτη του, αποδοκιµάζει τον τρόπο κυβερνητικής λειτουργίας για µείζονα ζήτηµατα οικονοµικής και εξωτερικής πολιτικής, καθώς επικροτεί, κατ’ αντιδιαστολή, τις παρεµβάσεις Παυλόπουλου.

ΑΠΟ∆ΡΟΜΗ

Ασφαλώς και η διακριτή πλέον απόσταση του πρώην πρωθυπουργού από τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι άσχετη -όπως ανέφερε στα «Π» ένας άλλος στενός συνεργάτης του πρώτουαπό τη ρεαλιστική προσέγγιση που κάνει πλέον ο Κώστας Καραµανλής στις σηµερινές πολιτικές συνθήκες, λαµβάνοντας υπ’ όψιν και τη δική του κυβερνητική εµπειρία. Συγκεκριµένα, έχει διαπιστώσει ότι οι συνθήκες πτώσης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αναστρέψιµες και αποδίδει το αποτέλεσµα αυτό όχι σε µια υποσχεσιολογία των αντιπάλων του -όπως αυτή της οποίας υπήρξε ο ίδιος θύµα, µε τις λαϊκίστικες υπερβολές του Γιώργου Παπανδρέου-, αλλά στην ίδια τη λανθασµένη πολιτική του, σε συνδυασµό µε την εφαρµογή µιας εκ διαµέτρου αντίθετης πολιτικής από αυτήν την οποία δις ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό. Υπό την οπτική αυτή, θα ήταν µάλλον πολιτικό λάθος του Κώστα Καραµανλή να συνεχίζει να δείχνει ανοχή απέναντι, πρώτον, σε µια κυβέρνηση που απέτυχε και, δεύτερον, σε µια κυβέρνηση η οποία έχει προκαλέσει την κοινωνική µήνιν.

 Οπως επεσήµαιναν συνεργάτες του που ήσαν κοινωνοί της προηγούµενης, σκόπιµα ανεκτικής και συµβουλευτικής στάσης του απέναντι στον πρωθυπουργό, ο Κώστας Καραµανλής δεν θα ήταν δυνατόν να κατηγορηθεί για πολιτικό καιροσκοπισµό από τη στιγµή που είχε δείξει ευθύς εξαρχής µια στάση του τύπου «Να βάλουµε πλάτη» και, από την άλλη, ο πρωθυπουργός ελάχιστα έλαβε υπ’ όψιν συµβουλευτικές υποδείξεις είτε του ίδιου του Κ. Καραµανλή είτε του Πρ. Παυλόπουλου. Επιπλέον, πέραν των συνθηκών αποδροµής του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην πρωθυπουργός έχει διαπιστώσει ότι, εκτός από αυτόν, και οι θεσµοί έχουν εδώ και καιρό αρχίσει να αίρουν την εµπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του, ως συνέπεια της αδυναµίας του από ένα χρονικό σηµείο και µετά να εξασφαλίσει την κοινωνική σταθερότητα, που είναι απαραίτητη για τις µεταρρυθµίσεις.

 Μιας αδυναµίας που ξεκίνησε µε την αποχή των δικηγόρων και συνεχίστηκε µε την αποχή των συµβολαιογράφων, ενώ η κοινωνική σταθερότητα καθηµερινώς κλονίζεται µε συνεχείς εκδηλώσεις διαµαρτυρίας κάθε επαγγελµατικής τάξης. Χώρια που πλέον η κοινωνική αστάθεια αποτυπώνεται στα αποτελέσµατα των δυσµενών για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλεπάλληλων δηµοσκοπήσεων.