Εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι της του 10ης Ιανουαρίου 2016, οι επιτελείς του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, άπαντες φίλοι από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ και παλαιά κομματικά στελέχη, έλεγαν ανοιχτά ότι η εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ από τη βάση θα σηματοδοτήσει και τη στρατηγική απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Οσο περνούσε η ώρα, όμως, τόσο τους έζωναν τα φίδια. Γύρω στις 10.00 το βράδυ, τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει κι άρχισαν να σκορπίζουν από το «αρχηγείο» στην περιοχή της Δάφνης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με ποσοστό 52,43% και 173.000 ψήφους, ανεδείχθη ο 10ος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (8ος εκλεγμένος). Εκατοντάδες νεοδημοκράτες συγκεντρώθηκαν στο εκλογικό του κέντρο στην Πλατεία Κάνιγγος για να τον συγχαρούν και χιλιάδες ανά την Ελλάδα έμειναν έκπληκτοι για το απρόβλεπτο και σχετικώς οριακό αποτέλεσμα.

Από την πρώτη στιγμή ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνειών. Ζήτησε εκλογές, αίτημα το οποίο ουδέποτε εγκατέλειψε, στηλίτευσε τη «διγλωσσία Τσίπρα» για το τρίτο μνημόνιο και όσες φορές αντιπαρατέθηκαν στη Βουλή το κλίμα ήταν ιδιαιτέρως τεταμένο με προσωπικές αναφορές εκατέρωθεν.

Εναν χρόνο μετά, την 11η Ιανουαρίου 2016, η ΝΔ εμφανίζεται δημοσκοπικά με διπλάσια διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυρ. Μητσοτάκης υπερέχει σε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του βασικού του αντιπάλου, το πρόγραμμα δραστικής μείωσης των φόρων και αύξησης της απασχόλησης που εξήγγειλε στη ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβριο αυξάνει την απήχησή του, ενώ ο ίδιος πιστεύει ότι «ο Τσίπρας έχει περιέλθει σε πραγματικό αδιέξοδο», το οποίο θα οδηγήσει «σύντομα σε κάλπες».

Δυσαρέσκεια

Παρά το γεγονός ότι δεν αμφισβητείται από κανένα εσωκομματικό «καπετανάτο», όπως, άλλωστε, κανείς αρχηγός στη ΝΔ δεν αμφισβητήθηκε πριν από εκλογές, εντούτοις υπάρχει δυσαρέσκεια για ορισμένες εκ των επιλογών του και για το ότι δεν έκλεισε την πόρτα του νέου κτιρίου της ΝΔ στην οδό Πειραιώς σε παλαιές και νεότερες «βαρονίες».

Τις αρχικές δεσμεύσεις του ότι θα... ξεμπερδέψει σύντομα με το παλιό διαδέχτηκαν οι επιλογές του στη λογική «πάμε όπως ήμασταν και ύστερα βλέπουμε». Οι προσκείμενες στον Κ. Καραμανλή και τον Αντ. Σαμαρά ομάδες συνεχίζουν να δίνουν εν πολλοίς τον τόνο, οι περισσότεροι εκ των βουλευτών δείχνουν απροθυμία να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να επικοινωνήσουν τις θέσεις της ΝΔ, ενώ ο ίδιος προχώρησε σε ευρύτατες αλλαγές στον κομματικό μηχανισμό, τοποθετώντας σε καίριες θέσεις (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) ανθρώπους άγνωστους στην παραταξιακή βάση και ιδιαίτερα άπειρους στην ανάπτυξη του εκλογικού μηχανισμού. Οι μεν καραμανλικοί θέτουν «βέτο» όταν ο Κυρ. Μητσοτάκης επιχειρεί ανοίγματα προς το «μεταρρυθμιστικό Κέντρο» και τη Σοσιαλδημοκρατία. Οι δε σαμαρικοί, όταν δεν κινδυνολογεί ή δεν σκανδαλολογεί. Μοιραίως, λοιπόν, ήταν αναπόφευκτοι οι συμβιβασμοί, με αποτέλεσμα σήμερα να θέτει ως πρώτο στόχο την πτώση της κυβέρνησης, δεύτερο την αυτοδυναμία και τρίτο «την ευρύτερη δυνατή συναίνεση μετά τις εκλογές».

Κανείς δεν υιοθετεί και τους τρεις στόχους. Αλλοι λένε ότι, αν η ΝΔ εκλεγεί αυτοδύναμη, θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, καθώς θα υποχρεωθεί να υπογράψει τέταρτο μνημόνιο μόνη της. Πολλοί, επίσης, πιστεύουν ότι ο δίαυλος επικοινωνίας με «το ΠΑΣΟΚ του 5%» θα οδηγήσει σε επανάληψη του φαινομένου συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, το οποίο αποδοκιμάστηκε έντονα το 2014 (δημοτικές εκλογές και ευρωεκλογές) και το 2015. Και, φυσικά, οι περισσότεροι βουλευτές δεν επιθυμούν κυβερνητική αλλαγή μέσα από κάλπες, γνωρίζοντας, όπως απεδείχθη στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις, ότι η επανεκλογή τους είναι αμφίβολη, αφού, ούτως ή άλλως, ο Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να ανανεώσει σε συντριπτικό ποσοστό την Κοινοβουλευτική Ομάδα του.

Στείρα αντιπαράθεση

Υπό κρίση έχει τεθεί η στάση της «στείρας αντιπαράθεσης» του προέδρου της ΝΔ απέναντι στην κυβέρνηση, όπως και η απουσία οποιασδήποτε πρότασης για τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους και τις ευπαθείς τάξεις. Οι διαφωνούντες εκτιμούν ότι ο κ. Τσίπρας επενδύει σε ένα σκηνικό ρήξης με τους δανειστές, ώστε να περιορίσει τις εκλογικές του απώλειες και, διαβάζοντας τις μετρήσεις, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η κεντροδεξιά παράταξη δεν απορροφά στον μέγιστο δυνατό βαθμό τους δυσαρεστημένους, αλλά συσπειρώνει το εναπομείναν κομματικό της ακροατήριο. Προτάσσουν την «εθνική συνεννόηση», χαρακτηρίζοντας λανθασμένη την επιλογή της ακραίας πολιτικής έντασης σε μια Ελλάδα η οποία εισήλθε στον έβδομο χρόνο των εξοντωτικών μνημονίων και, ως εκ τούτου, οποιαδήποτε ελάχιστη παροχή, όπως ο «χριστουγεννιάτικος μποναμάς», δύναται να κρατά «καθηλωμένους» τους ψηφοφόρους.

Οι λεπτές ισορροπίες και η ανάγκη για εφεδρείες

Σε επίπεδο κορυφής, οι ισορροπίες είναι λεπτές, αλλά διατηρούνται. Στη θέση των αντιπροέδρων βρίσκονται, από τη μια, ο μετριοπαθής και χαμηλών τόνων Κωστής Χατζηδάκης και, από την άλλη, ο εκρηκτικός και με «δεξιό» ακροατήριο Αδωνις Γεωργιάδης, που δέχεται, άλλωστε, και τα ομαδικά πυρά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, το θέμα της αναζήτησης εκλογικών «εφεδρειών» παραμένει ανοιχτό και αποτελεί πόλο εσωκομματικών αντιπαραθέσεων και αναζητήσεων, την ώρα που η συσπείρωση της ΝΔ εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να έχει πιάσει «οροφή». Ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει, πάντως, να ενδιαφέρεται στην προσέλκυση ψηφοφόρων που βρίσκονται σε απόσταση από τα κόμματα και αποτελούν εν δυνάμει την «κρίσιμη μάζα» για τη νίκη στις προσεχείς εκλογές. Το αν αυτό γίνει κατορθωτό μένει να αποδειχτεί. Η αναζήτηση κοινής γλώσσας περνά μέσα από τη διασαφήνιση των προγραμματικών στόχων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά προσκρούει και στις αγκυλώσεις, που εξακολουθούν να παραμένουν στον κομματικό ιστό.