Στο νέο σκηνικό που διαµορφώνεται µετά την αξιολόγηση, την πρώτη έξοδο στις αγορές και την προοπτική να ανακοινωθεί το φθινόπωρο του 2018 το τυπικό τέλος των Μνηµονίων (το ουσιαστικό έχει ήδη µετατεθεί περίπου στο… 2060), εντείνονται οι εσωτερικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ για τις πολιτικές συµµαχίες και τον συνολικό προσανατολισµό, ενόψει και των αναπόφευκτων εκλογών, που θα γίνουν, το αργότερο, τον Σεπτέµβριο του 2019. Η κυβέρνηση θα επιµείνει στο τωρινό µίγµα της ιδιαίτερα αυστηρής πολιτικής, µε σκοπό την υπερκάλυψη των δηµοσιονοµικών στόχων και επιλεκτικές επιδείξεις «κοινωνικής ευαισθησίας», προβάλλοντας παράλληλα τις «επενδύσεις» και την «έξοδο στις αγορές». Ο σχεδιασµός είναι να υπάρξει άλλη µία έξοδος στις αγορές τον Οκτώβριο και µετά το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 2018, ώστε να φανεί ότι µπορούν να καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες από τις αγορές και άρα να ολοκληρωθεί το πρόγραµµα χωρίς νέο Μνηµόνιο. ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ. Ετσι σκοπεύει να πάει στις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας βέβαια από την άλλη να αντιµετωπίσει και την επίπτωση από το κοινωνικό κόστος που είχαν και θα συνεχίσουν να έχουν τα µέτρα που δεσµεύτηκε να πάρει. Οµως, το ερώτηµα είναι µε ποιες συµµαχίες θα πάει στην επόµενη φάση.

Και το πρόβληµα έχει ονοµατεπώνυµο: Πάνος Καµµένος. Από το αρχαιοελληνικό κιτς στην παραλία της Σαλαµίνας µέχρι τις υπερ-πατριωτικές κορώνες έως το πολιτικό ζήτηµα µε τις συνοµιλίες του µε τον ισοβίτη Γιαννουσάκη, ο Πάνος Καµµένος ολοένα και περισσότερο καθίσταται persona non grata για σηµαντικό τµήµα του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα ενοχληµένος µε τη στάση του υπουργού Εθνικής Αµυνας είναι ένας ευρύτερος πολιτικός άξονας µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκινά από τον πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, και τον υπουργό Εσωτερικών, Πάνο Σκουρλέτη, περνά από τον τέως υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, και επεκτείνεται στην πάλαι ποτέ τάση των «53+». Αυτοί θεωρούν ότι, πέραν της πολιτικής ρητορικής των ΑΝ.ΕΛ., που συχνά αγγίζει τα όρια της Ακροδεξιάς, υπάρχει ζήτηµα µε τη διαφαινόµενη εµµονή στην εξυπηρέτηση επιχειρηµατιών, µε τρόπο που µπορεί να εκθέσει την ίδια την κυβέρνηση.

Στην τάση των «53+» υπάρχουν 13 βουλευτές (συµπεριλαµβανοµένης της αντιπροέδρου της Βουλής Τ. Χριστοδουλοπούλου), εκ των οποίων τρεις είναι υπουργοί. Στην τάση ανήκουν πρόεδροι δηµόσιων οργανισµών, αυτοδιοικητικά στελέχη, αλλά και ο γενικός γραµµατέας της Βουλής, Κώστας Αθανασίου. Αριθµητικά, σε επίπεδο βουλευτών, είναι περισσότεροι από την Κοινοβουλευτική Οµάδα του Καµµένου και θεωρούν ότι ήρθε η ώρα τους να παρέµβουν στους συνεταιρισµούς του Μαξίµου και να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Η δυσφορία για τους χειρισµούς του υπουργού Εθνικής Αµυνας είναι ολοένα και αυξανόµενη και επεκτείνεται και στο πρόσωπο του Νίκου Παππά, καθώς «χρεώνουν» στον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής ακριβώς την ιδιαίτερα στενή σχέση µε τον Πάνο Καµµένο και τη στήριξή του στις πρακτικές του υπουργού Εθνικής Αµυνας. Αυτό αποτύπωσε και η έκρηξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. ΡΗΞΗ. Ο πρωθυπουργός έχει επίγνωση του προβλήµατος µε τον Πάνο Καµµένο.

Οµως, εκτιµά ότι αυτή τη στιγµή είναι δύσκολο να προχωρήσει σε ρήξη µε τους ΑΝ.ΕΛ., καθώς δεν θα ήθελε την ώρα που θα προσπαθεί να επενδύσει πολιτικά στο success story της εξόδου από τα Μνηµόνια να πρέπει να µοιράζεται την εξουσία µε τον Βασίλη Λεβέντη. Εξ ου και η διαρκής πίεση προς τη Φώφη Γεννηµατά και τη ∆ηµοκρατική Συµπαράταξη, ώστε να αντικαταστήσουν τον Καµµένο ως κυβερνητικοί εταίροι, πλην όµως όσο είναι η ανοιχτή η συζήτηση για τον προσανατολισµό και την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, δύσκολα θα δούµε εξελίξεις σε αυτό το µέτωπο. Την ίδια στιγµή, έχει ενδιαφέρον ότι ακόµη και στελέχη που είναι πολύ κοντά στον πρωθυπουργό, χωρίς σχέση µε άλλες τάσεις, όπως ο ∆ηµήτρης Τζανακόπουλος και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, επίσης παίρνουν διακριτικές αποστάσεις από τον Νίκο Παππά και τα διάφορα «συστήµατα» και «υποσυστήµατά» του.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι το επόµενο διάστηµα θα ενταθούν οι παρεµβάσεις του Νίκου Βούτση, που θα λειτουργήσει τόσο ως «θεµατοφύλακας» των αξιών του ΣΥΡΙΖΑ όσο και ως αιχµή του δόρατος ενάντια στον Πάνο Καµµένο. ∆εν ήταν τυχαία εποµένως ούτε η συνέντευξη του προέδρου της Βουλής, στην οποία επέµεινε ότι δεν µπορεί η µεταµνηµονιακή Ελλάδα να έχει ιδεολογία το «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και ότι δεν χρειαζόµαστε «Ταλιµπάν της Ορθοδοξίας», ούτε η άµεση απάντηση του Πάνου Καµµένου στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι «οι δηλώσεις του προέδρου της Βουλής µάς βρίσκουν απόλυτα αντίθετους, όπως και τη µεγάλη πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ελλήνων»