Σε τολμηρά, πολιτικά, αλλά και προσωπικά ερωτήματα απάντησε ο Σταύρος Θεοδωράκης στο "The 2night show" του Γρηγόρη Αρναούτογλου στον ΑΝΤ1.

Θα συνεχίσουν να τραγουδάνε οι Έλληνες το "Μακεδονία ξακουστή";

Γιατί ανάμεσα στο Ποτάμι και την τηλεόραση επέλεξε το Ποτάμι;

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα;

Μπορεί ένας πολιτικός αρχηγός να συνεχίσει στα έδρανα ενός άλλου κόμματος;

Οι πολιτικοί είναι αιώνιοι ή πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης;

Φοβάται τον θάνατο;

Πώς πρόλαβε τον καρκίνο;

Γιατί και στους «Πρωταγωνιστές» και στο Ποτάμι οι περισσότεροι συνεργάτες του είναι γυναίκες;

Ένιωσε ποτέ ντροπή για τις δουλειές που έκανε πιτσιρικάς;

Ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός στο Ποτάμι;

Ήταν μερικά από τα ερωτήματα του Γρηγόρη Αρναούτογλου.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη

Για τη Συμφωνία των Πρεσπών και τον αλυτρωτισμό των γειτόνων:

Εμείς στο Ποτάμι μιλάμε περήφανα για τη χώρα μας. Τι έχει προσφέρει ο καθένας μας στην πατρίδα και τι θεωρεί πατριωτικό, μένει να αποδειχθεί και στις πράξεις.

Έχουμε ένα μεγάλο όπλο μπροστά μας. Οι γείτονές μας θέλουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα ανά πάσα στιγμή - μέσα στα επόμενα 10-12 χρόνια, θα μπορεί να βάζει βέτο κάθε φορά που ανοίγει ένα «κεφάλαιο». Άρα είναι πολύ απλό: Εάν δεν συμμορφωθούν με αυτό που έχουμε συμφωνήσει, του κλείνουμε την πόρτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορούμε να το κάνουμε, έχουμε όλη τη δύναμη να το κάνουμε. Οπότε δεν θα σκεφτούν να παραβιάσουν τη Συμφωνία.

Για την κρίσιμη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα:

Ο κόσμος μαθαίνει ελάχιστα από τα όσα διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή. Μας αρέσει να λέμε μόνο πολιτικά συνθήματα, να λέμε ωραία λόγια, να ψάχνουμε ψηφαλάκια, δεν λέμε αλήθειες. Σήμερα ας πούμε η χώρα κινδυνεύει, όχι από τους βόρειους γείτονες μας, αλλά από μια νέα χρεοκοπία. Δεν έχουμε λεφτά στα Ταμεία, δυσκολευόμαστε να δανειστούμε στο εξωτερικό γιατί είναι μια χώρα διχασμένη. Η χώρα κινδυνεύει και συνέχεια οι αψιμαχίες και οι καυγάδες στη Βουλή είναι για πράγματα, που δεν θα αλλάξουν τη ζωή των πολιτών. Κοροϊδεύουμε κατά μία έννοια τους πολίτες. Δηλαδή μπρα ντε φερ, παιχνίδια.-
-Ποιος θα κάνει τη δουλειά ρε παιδιά; Ποιος θα κάνει τη δουλειά; Αυτό είναι το ερώτημα. Η μεγάλη αδυναμία της χώρας σήμερα είναι η μικρή της παραγωγή. Ό,τι υπάρχουν άνθρωποι και ειδικά στις μικρές ηλικίες με 500€ μαύρη εργασία. Η ανάκαμψη δεν έρχεται. Και αν δεν βάλουμε μυαλό, εάν δεν συζητήσουμε πέντε πράγματα που πρέπει να κάνουμε στη χώρα και αν δεν υπάρξει ενότητα και όχι διχόνοια, δεν θα τα πάμε καλά.

Γιατί επέλεξε την πολιτική από τη δημοσιογραφία:

Δεν ήθελα παραπάνω. Αν ήθελα παραπάνω, θα έμενα στη δημοσιογραφία. Ήθελα να κάνω ένα ακόμα χρέος για τη χώρα. Ήταν το 2013, τον χειμώνα, που σκεφτόμουν ότι η χώρα δεν βαδίζει σωστά, οι παλιοί τα έχουν κάνει μαντάρα, οι νέοι που έρχονται λαϊκίζουν και θα τα κάνουν κι αυτοί ακόμα χειρότερα, και είπα, ‘’δεν έχεις μια υποχρέωση να βγεις στην κοινωνία και να τους πεις κάποιες κοινές αλήθειες;’’. Μαζευτήκαμε κάποιοι φίλοι και φτιάξαμε χωρίς οργάνωση, χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα, ένα κόμμα. Να πούμε τις αλήθειες μας στον κόσμο. Θεώρησα ότι ο κόσμος θα πει «επιτέλους, καμία σχέση με τους επαγγελματίες πολιτικούς, τους κληρονόμους, αυτούς που έχουν μηχανισμούς, εδώ είμαστε, πάμε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά». Είπα από την πρώτη στιγμή ότι θα μείνω στην πολιτική για 10 χρόνια. Δεν το λέω σήμερα, το είπα τότε. Δηλαδή έχω άλλα 5 χρόνια. Αυτό είχα πει εξ αρχής, ένα χρέος μου απέναντι στην πατρίδα. Όπως την εννοώ εγώ την πατρίδα, δηλαδή στους φίλους μου, στα παιδιά μου, στους ανθρώπους που γνωρίζω, στη γειτονιά μου.

Για τις αντιδράσεις όταν ανακοίνωσε την απόφασή του να «κατέβει» στην πολιτική:

Θύμωσαν όλοι. Θύμωσαν όλοι, γιατί θεωρούσαν ότι έπρεπε να τους είχα ενημερώσει. Αλλά, εγώ ήθελα να είναι μυστικό, ήθελα να μην το ξέρει κανείς. Γι' αυτό κάποιοι συνάδελφοι μου επιτέθηκαν θεωρώντας ότι «ρε παιδί μου δεν μας το είχε πει». Αλλά ήθελα να είναι μυστικό για να αιφνιδιάσω το παλιό πολιτικό σύστημα και το αιφνιδίασα.

Για το αν θα μείνει στο Ποτάμι αν δεν ηγείται ο ίδιος:

Θα μείνω γιατί το Ποτάμι έχει σπουδαίους ανθρώπους. Ξέρεις πόσες φορές έχει φορέσει το εθνόσημο ως αρχηγός της ομάδας πόλο ο Γιώργος Μαυρωτάς, που είναι Αντιπρόεδρος σήμερα στο Ποτάμι και βουλευτής;

Για την επόμενη μέρα του Ποταμιού:

Δίνω τις επόμενες μάχες…. Στις ευρωεκλογές, το Ποτάμι, τον Μάιο θα πάει πάρα πολύ καλά. Γιατί όλοι θέλουν μια ευρωπαϊκή φωνή χωρίς αστερίσκο. Γιατί και ο Τσίπρας είναι ευρωπαϊστής, αλλά είναι και με τον Μαδούρο. Τι ευρωπαϊστής; Από την άλλη και ο Μητσοτάκης ευρωπαϊστής είναι, αλλά στο σημαντικό θέμα της γεωστρατηγικής, δεν είναι με την Ευρώπη. Άρα, ο κόσμος θέλει ένα γνήσιο ευρωπαϊκό κόμμα. Πιστεύω ότι στις ευρωεκλογές το Ποτάμι θα πάει πάρα πολύ καλά και οι εθνικές εκλογές αν γίνουν τον Οκτώβρη, έχοντας και την ώθηση του Μαΐου, θα φέρει το Ποτάμι δυνατό στην επόμενη Βουλή.

Για την «ημερομηνία λήξης» των πολιτικών:

Ο πολιτικός πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει να λες στον κόσμο «είμαι εδώ, προσφέρω» και μετά να επιστρέφει στη δουλειά του. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας και χτες και σήμερα και φοβάμαι και αύριο, είναι ότι έχει πολιτικούς που έχουν την πολιτική για επάγγελμα. Ρε φίλε, έχεις δουλέψει; Έχεις ανεβάσει ρολά; Εγώ δεν σου λέω να πουλήσεις κουλούρια, έχεις ανεβάσει ρολά; Μη μου πεις τώρα «ναι, είχα διοριστεί για τρεις μήνες στο γραφείο του πατέρα μου που ήταν μεγαλοδικηγόρος», δεν εννοώ αυτό. Έχεις προσπαθήσει να βγάλεις λεφτά; Να ξέρεις τι σημαίνει μεροκάματο; Το μεγάλο πρόβλημα -και το είχα πει στους ΣΥΡΙΖΑίους τότε που έζησα το bullying που στη Βουλή – είναι ότι αρκετοί δεν έχουν δουλέψει ποτέ, είναι του κομματικού σωλήνα». Αν με ρώταγες «μαγικά τι θέλεις να αλλάξεις;», θα έβαζα περισσότερη πραγματικότητα στη Βουλή, ανθρώπους δηλαδή που έχουν δουλέψει και που έχουν βασανιστεί.

Για το αν θα συνεχίσει στα έδρανα ενός άλλου κόμματος:

Θέλω να το πω αυτό με απόλυτο τρόπο. Είχα πολύ εύκολες επιλογές στη ζωή μου. Είχα πολύ εύκολες και ανέξοδες επιλογές: να χωθώ σε ένα κόμμα ακόμη και σήμερα και με την κρίση στο Ποτάμι, να χρησιμοποιήσω τη δημοφιλία μου -τέταρτος αρχηγός σε δημοφιλία- και να πω «θα ‘ρθω με τον Τσίπρα» ή «θα ‘ρθω με τον Μητσοτάκη», να βρω μια στέγη για την επόμενη πολιτική μου καριέρα στη Βουλή. Δεν θα το κάνω. Ένας αρχηγός –εκεί είμαι λίγο με τους Φαραώ- τελειώνει. Τελειώνει. Δεν μπορεί ένας αρχηγός να συνεχίζει στα έδρανα ενός άλλου κόμματος. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση να βρω καταφύγιο πουθενά. Ποτάμι και ξερό ψωμί! Αν ο κόσμος πει «δεν θέλω το Ποτάμι» δεν θέλει και τον Σταύρο, πάλι φίλοι.

Για το πώς πρόλαβε τον καρκίνο:

Είμαι καλά αλλά με αυτά τα πράγματα ποτέ δεν ξεμπερδεύεις. Πρέπει να το παρακολουθείς συνεχώς. Ξέρεις, οι Έλληνες πολλές φορές νιώθουμε υπεράνθρωποι. Και έχουμε και φίλους που δεν κάνουν εξετάσεις. Έχουμε φίλες που δεν κάνουν μαστογραφίες. Εγώ έκανα μία εξέταση υπό την πίεση ενός φίλου Και αν δεν την είχα κάνει, δεν ξέρω αν θα ήμουν σήμερα εδώ.
Είχα κάνει μια επίσκεψη στο στρατιωτικό Νοσοκομείο, ως πολιτικός και με έπιασε ένας φίλος στον διάδρομο και με ρώτησε εάν έχω κάνει PSA και με πίεσε να κάνω. Δεν ήθελα, αλλά με πήρε με το ζόρι, Μου πήρε αίμα και με πήρε τηλέφωνο μετά από τρεις μέρες και μου είπε «θέλεις να ξανάρθεις από εδώ να κάνουμε την εξέταση γιατί έχει γίνει ένα λάθος;». Ήταν τόσο υψηλά τα νούμερα, που πίστεψε ό,τι ήταν ένα λάθος.
Οφείλω πολλά σε αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί θα ξεχνιόμουν… Με ζόρισε, έκανα την εξέταση και πρόλαβα ένα μεγαλύτερο κακό.

Για το αν φοβάται τον θάνατο:

Δεν προσποιούμαι ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, έχεις πράγματα που θέλεις να δεις που αφορούν το παιδί σου, που αφορούν τη ζωή σου, που αφορούν τους ανθρώπους που αγαπάς, θέλεις να συνεχιστεί αυτό το παραμύθι της ζωής. Και η ξαφνική διακοπή είναι άσχημο πράγμα.

Για τον πατέρα του:

Ο πατέρας έφυγε ξαφνικά στα 62 του χρόνια μετά από μια σύντομη μάχη με τη λευχαιμία. Θα ήθελα να είχα ζήσει περισσότερα πράγματα μαζί του. Προσπάθησα να του πω όλα αυτά που ήθελα να του πω, αλλά έγινε ξαφνικά και δεν πρόλαβα να του πω πράγματα που σκεφτόμουν. Θα ήθελα να είχα χρόνο. Αλλά δυστυχώς δεν τον έχω πια αυτόν τον χρόνο.

Δεν ντράπηκα ποτέ για τη δουλειά του πατέρα μου. Δεν ντράπηκα για τη δουλειά του πατέρα μου, γιατί τότε νόμιζα ότι είναι η μόνη δουλειά που μπορείς να κάνεις. Δηλαδή, όταν είσαι μικρό παιδί και βλέπεις ότι ο πατέρας σου πηγαίνει πρωί – πρωί, παίρνει τα κουλούρια από την Αθηνάς και πάει στο Αρσάκειο, λες αυτή είναι η δουλειά. Εάν είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι γιατρών, θα έλεγα ότι αυτή πρέπει να είναι η δουλειά. Άρα, δεν είχα κανένα θέμα. Και τότε δεν υπήρχαν και social media… Θεωρούσα ότι είναι πολύ λογικό να είσαι δίπλα στον πατέρα σου, όποτε μπορείς τα απογεύματα, τα Σάββατα, όποτε αυτός δούλευε.

Ο πατέρας μου ήταν παλιός Κεντρώος πολύ φανατικός. Ακόμη και την περίοδο που δεν είχε λεφτά έπαιρνε πάντα μια εφημερίδα του κεντρώου χώρου τη διάβαζε φανατικά και ήθελε να ασχοληθώ με την πολιτική. Όχι με την έννοια αυτού που γίνεται τώρα, γιατί αυτό δεν το πρόλαβε, αλλά πάντα με ενίσχυε να έχω πολιτικές θέσεις και πολιτική ματιά.

Για τις γυναίκες στη ζωή του:

Η πλειοψηφία των εργαζομένων στο Ποτάμι είναι γυναίκες. Παράδοξο για ελληνικό κόμμα. Και αυτό ίσως να είναι και μια αδυναμία μου… Εγώ έχω μεγαλώσει ανάμεσα σε γυναίκες, έχω τρεις αδελφές, μια δυνατή μάνα, αγαπούσα πολύ τη γιαγιά μου, δηλαδή ο κόσμος μου ήταν… θηλυκός. Και στα πρώτα χρόνια στο σχολείο ήμουν από αυτούς που ήταν χέρι – χέρι με τα κορίτσια και όχι με τα αγόρια. Αλλά, αυτό μου έδωσε πάρα πολλά γιατί κατάλαβα το 51% της κοινωνίας που είναι και το πιο δύσκολο: τι πιστεύει, τι θέλει, και αυτό δεν μπορεί παρά να συνεχίζεται και στη ζωή μου. Δηλαδή και στους «Πρωταγωνιστές» οι περισσότεροι συνεργάτες μου ήταν γυναίκες. Και στο Κίνημα τώρα- το λέω με υπερηφάνεια- εμείς δεν έχουμε ανάγκη από ποσόστωση, οι περισσότερες είναι γυναίκες.

Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Πότε θα έρθει η στιγμή να δούμε πολιτικό Κόμμα στη Βουλή που θα έχει αρχηγό γυναίκα, εννοώ από τη γέννησή του, όχι όπως είναι τώρα η Φώφη.

ΣΤ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Μου βάζεις μια καλή ιδέα. Ο επόμενος αρχηγός στο Ποτάμι να είναι γυναίκα από τη νεότερη γενιά. Πολύ καλό και πολύ επιβαλλόμενο. Ξέρεις, ακόμη και σήμερα που υποτίθεται ότι είμαστε σε μια εποχή ισότητας σε πολλά πράγματα, οι γυναίκες είναι ριγμένες.