Θα έχουμε πάντα τις Βρυξέλλες… θα μπορούσε να πει κανείς, παραφράζοντας τη γνωστή κινηματογραφική ρήση για το Παρίσι. Η πολιτική πρωτεύουσα της Ενωμένης Ευρώπης βέβαια δεν θυμίζει σε τίποτα την Πόλη του Φωτός. Είναι άχρωμη και καταθλιπτική, ίσως υπερβολικά “τεχνοκρατική”.

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, ταιριάζει γάντι στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί γύρω από την ελληνική διαπραγμάτευση, με την αγωνία για την έκβασή της να κορυφώνεται, και τις στιγμές να έχουν προσλάβει δραματικό χαρακτήρα, όπως μπορεί να διαβάσει κανείς και στα διεθνή ΜΜΕ.

Η χθεσινή μέρα και το… δράμα της, οδήγησαν στο σημερινό ταξίδι στις Βρυξέλλες των Γιάννη Δραγασάκη, Νίκου Παππά, Ευκλείδη Τσακαλώτου και Γιώργου Χουλιαράκη, για συζητήσεις και ζυμώσεις με τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ αλλά και τους τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Το ΔΝΤ εκλήθη και… επιστρέφει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από το οποίο αποχώρησε, για μια ακόμη προσπάθεια να ξεπεραστούν οι διαφορές Αθήνας και δανειστών, να βρεθεί κοινός τόπος, και μέχρι το Eurogroup της 18ης Ιουνίου, να έχει καταστεί εφικτή η επισημοποίηση της συμφωνίας που θα τραβήξει την Ελλάδα από το χείλος του γκρεμού.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, ή μάλλον του Μεγάρου Μαξίμου, εκφράζεται και πάλι η βεβαιότητα ότι είμαστε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στη συμφωνία.

Είναι πράγματι έτσι; Ο χρόνος, σε κάθε περίπτωση, μετράει αντίστροφα.