Του Μάνου Οικονομίδη, Twitter@EmOikonomidis

Η παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή στην τελική ευθεία της μάχης για το δημοψήφισμα της Κυριακής, έγινε πολύ εύκολα, πολύ γρήγορα, και μάλλον αναπόφευκτα talk of the town, με ηχηρό αποτύπωμα και διάχυση στα social media, στο Facebook και το Twitter, εκεί όπου κρίνονται πλέον οι μάχες του μέλλοντος, παραμερίζοντας τα συστημικά, ξεθωριασμένα και “τοξικά” ΜΜΕ.

Ο πρώην πρωθυπουργός διέκοψε την πολιτική σιωπή που επέλεξε μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2009. Έχοντας ηττηθεί από την προτελευταία ωδή στον λαϊκισμό, που ήταν η ψήφος στον Γιώργο Παπανδρέου και το “λεφτά υπάρχουν”. Διατηρώντας ωστόσο το ηθικό πλεονέκτημα να έχει πει την αλήθεια. Ανοικτά. Σε όλους. Κάθε φορά που του δόθηκε η ευκαιρία.

Το νήμα άλλωστε που ένωσε την τελευταία προεκλογική ομιλία του το 2009, και την εθνική παρέμβαση της Πέμπτης είχε τη “φωτογραφία στιγμής” της ειλικρίνειας: “Σας είπα όλη την αλήθεια”, είχε κλείσει εκείνη την ομιλία του, πριν από 6 χρόνια. “Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω την αλήθεια”, ήταν ο πυρήνας του πρόσφατου διαγγέλματός του, κατεδαφίζοντας τις ψευδαισθήσεις για το ενδεχόμενο ένα “όχι” στο δημοψήφισμα να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας. “Σφάλετε”… Όπως ακριβώς το είπε.

Η παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή ήρθε για να προσφέρει μια ανάσα αξιοπρέπειας, μετριοπάθειας και ορθολογισμού, στις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που τα τελευταία χρόνια επέλεξαν την αποχή η τη σιωπή. Επέλεξαν να γυρίσουν την πλάτη στις επιπολαιότητες και τον ρηχό πολιτικό λόγο εκείνων που θα έπρεπε θεωρητικά να εκφράζουν τις λεγόμενες ευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου. Αντί να έχουν καταστεί οι ίδιοι καθοριστικό και μοιραίο μέρος του προβλήματος. Και με την “τοξικότητά” τους να υπονομεύουν, να ναρκοθετούν και να “κονταίνουν” την εθνική συμμαχία του “ναι” στην Ευρώπη.

Ο Κώστας Καραμανλής μίλησε στη συνείδηση του μεσαίου χώρου. Του κοινωνικού κέντρου. Κάθε μετριοπαθή Έλληνα, που ανεξαρτήτως κομματικών και ιδεολογικών αφετηριών, καταλαβαίνει τα όρια της κοινής λογικής και της αυτοπροστασίας του κοινωνικού και προσωπικού γίγνεσθαι.

Ήταν λες και, για μια στιγμή, κοντοστάθηκε να τον ακούσει η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που τον πίστεψε, τον στήριξε και τον ακολούθησε το 2004, στο μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι. Τότε που η Ελλάδα θα μπορούσε, αλλά τελικά δεν γύρισε σελίδα.

Δεν ήταν όμως μονάχα εκείνοι. Τον Κώστα Καραμανλή τον άκουσαν και όσοι… δεν θέλουν να τον βλέπουν. Πρόσεξαν τι είχε να τους πει. Και αυτό δεν συνέβη με κανέναν άλλο πολιτικό αρχηγό, ή πολιτικό γενικότερα. Ούτε καν με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, από το δικαίωμα υπογραφής του οποίου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας. Σκεφτείτε μονάχα πόσοι, γύρισαν την πλάτη ή έκλεισαν την τηλεόραση μετά τις πρώτες φράσεις κάποιου από τα πολλά διαγγέλματα διχαστικής αισθητικής αυτής της εβδομάδας, που μεταδόθηκαν από το Μέγαρο Μαξίμου. Αρκεί.

Μετά την παρέμβαση Καραμανλή, και περιμένοντας την επόμενη μέρα της ετυμηγορίας της ελληνικής κοινωνίας στο δημοψήφισμα, είναι προφανές ότι το “πλαίσιο” άλλαξε.

Το πόσο άλλαξε, μένει να φανεί. Η σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων… το ξανασκέφτεται.

Αν και τις… απορίες αυτές, τις έλυσε, πολύ νωρίς στη θητεία του ο Μπαράκ Ομπάμα. Πώς το είχε πει; Α, ναι: We’ ve come too far, to turn back now…