Στο Βυζαντινό Μουσείο η Water Democracy
Τον κήπο του σε εκθεσιακή δράση άνοιξε για πρώτη φορά το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, όπου από χθες και έως τις 16 Απριλίου 2020 παρουσιάζεται η «Water Democracy Νερό – Λαός – Δημοκρατία». Στόχος της έκθεσης που υλοποιείται με την υποστήριξη του υπουργείου Πολιτισμού, του δήμου Αθηναίων και του δήμου Παλαιού Φαλήρου, είναι ο προβληματισμός για το ρόλο του νερού ως ζωτικό συνεκτικό στοιχείο των ανθρώπινων κοινωνιών. Η εγκαίνια εκδήλωση πραγματοποιήθηκε νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, με τη συμμετοχή - μεταξύ άλλων - εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, των διευθυντικών παραγόντων κ. Δελαπόρτα και Επιτροπάκη , εκπροσώπου της Περιφέρειας Αττικής και του κ. Στράτου Χαλκιώτη του φορέα διοργάνωσης ΑμΚε τετARTημόριο
Στην “Water Democracy”, που τελεί υπό την ειδική επιμέλεια του κ. Νέστορα Κατσιμίχα, συμμετέχουν 22 νέοι εικαστικοί, οι οποίοι δημιουργούν με τα έργα τους έναν διάλογο υψηλής αισθητικής και συμβολισμού σχετικά με το υγρό στοιχείο, το χρόνο και τον πολιτισμό. Τα ονόματα των συμμετεχόντων Καλλιτεχνών είναι: Γαλάτος Θωμάς, Κατσούλας Αριστομένης, Κούκου Βασιλική, Κρανιώτη Μαριλένα, Λαμπρινός Νίκος, Λουίζου Μαρία, Μαραγκάκη-Ξηρομάμου Ελένη, Μαρίνης Νίκος, Μπολιεράκη Κωσταντίνα, Μουρκόγιαννη Στέλλα, Μύρκα Ιωάννα, Νέσκες Νίκος, Νικολαϊδη Δανάη, Παπαδόπουλος Λάζαρος Φίλιππος, Παρασκευόπουλος Κυριάκος, Σαγκιώτη Βασιλική, Σαριγιαννίδου Στέλλα, Σοφιανού Βασιλική, Σοφρά Βασιλική, Σταθόπουλος Νίκος, Φάβιος Χρήστος, Φώσκολος Ριχάρδος.
Σύμφωνα με τον αναπτυσσόμενο προβληματισμό: «Τόσο το ανθρώπινο σώμα όσο και η επιφάνεια του πλανήτη μας, αποτελούνται κατά τα 3/4 από νερό, το οποίο και αποτελεί το απαραίτητο στοιχείο για τη συντήρηση και ανάπτυξη κάθε έμβιου όντος. Η ζωτική του σημασία υποχρέωσε τους ανθρώπους από τα πανάρχαια χρόνια να συγκεντρώνονται και να δραστηριοποιούνται γύρω από αυτό. Η βιοτική ανάγκη δημιουργίας των πρώτων οικισμών σε περιοχές άμεσα γειτνιάζουσες με υδάτινες μάζες (πηγές, ποτάμια, λίμνες), συνέδεσε εξ αρχής άρρηκτα το εν λόγω στοιχείο με τον ανθρώπινο πολιτισμό. Την εξάρτησή του από το παγκόσμιο αυτό αγαθό, ο άνθρωπος τη συνέδεσε σχεδόν αμέσως με διάφορα ήθη, έθιμα και συμβολισμούς δημιουργώντας μια εντελώς ξεχωριστή κουλτούρα όπου και πάλι η Δημοκρατία οφείλει να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαχείριση, διανομή και χρήση των υδάτων». Περαιτέρω σημειώνονται τα εξής: «Και ενώ, σε μεγάλο βαθμό, στην εποχή μας καθίσταται ευκολότερη η πρόσβαση στο νερό, ολοένα και περισσότερο βιώνουμε το παράδοξο της ακαταλληλότητας κατανάλωσής του από τον άνθρωπο. Η κλιματική αλλαγή σε συνδυασμό με τη μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων, καθιστά πλέον επιτακτική την ανάγκη σοβαρών μελετών και σχεδίων για την ανάσχεση του παραπάνω προβλήματος ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να μην κινδυνεύσει εντέλει η ίδια η ζωή του πλανήτη. Μια ορθολογική-οικολογική αντιμετώπιση του προβλήματος είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να κατανοεί τον άνθρωπο ως μέρος της φύσης και όχι ως επικυρίαρχο αυτής».
Στην “Water Democracy”, που τελεί υπό την ειδική επιμέλεια του κ. Νέστορα Κατσιμίχα, συμμετέχουν 22 νέοι εικαστικοί, οι οποίοι δημιουργούν με τα έργα τους έναν διάλογο υψηλής αισθητικής και συμβολισμού σχετικά με το υγρό στοιχείο, το χρόνο και τον πολιτισμό. Τα ονόματα των συμμετεχόντων Καλλιτεχνών είναι: Γαλάτος Θωμάς, Κατσούλας Αριστομένης, Κούκου Βασιλική, Κρανιώτη Μαριλένα, Λαμπρινός Νίκος, Λουίζου Μαρία, Μαραγκάκη-Ξηρομάμου Ελένη, Μαρίνης Νίκος, Μπολιεράκη Κωσταντίνα, Μουρκόγιαννη Στέλλα, Μύρκα Ιωάννα, Νέσκες Νίκος, Νικολαϊδη Δανάη, Παπαδόπουλος Λάζαρος Φίλιππος, Παρασκευόπουλος Κυριάκος, Σαγκιώτη Βασιλική, Σαριγιαννίδου Στέλλα, Σοφιανού Βασιλική, Σοφρά Βασιλική, Σταθόπουλος Νίκος, Φάβιος Χρήστος, Φώσκολος Ριχάρδος.
Σύμφωνα με τον αναπτυσσόμενο προβληματισμό: «Τόσο το ανθρώπινο σώμα όσο και η επιφάνεια του πλανήτη μας, αποτελούνται κατά τα 3/4 από νερό, το οποίο και αποτελεί το απαραίτητο στοιχείο για τη συντήρηση και ανάπτυξη κάθε έμβιου όντος. Η ζωτική του σημασία υποχρέωσε τους ανθρώπους από τα πανάρχαια χρόνια να συγκεντρώνονται και να δραστηριοποιούνται γύρω από αυτό. Η βιοτική ανάγκη δημιουργίας των πρώτων οικισμών σε περιοχές άμεσα γειτνιάζουσες με υδάτινες μάζες (πηγές, ποτάμια, λίμνες), συνέδεσε εξ αρχής άρρηκτα το εν λόγω στοιχείο με τον ανθρώπινο πολιτισμό. Την εξάρτησή του από το παγκόσμιο αυτό αγαθό, ο άνθρωπος τη συνέδεσε σχεδόν αμέσως με διάφορα ήθη, έθιμα και συμβολισμούς δημιουργώντας μια εντελώς ξεχωριστή κουλτούρα όπου και πάλι η Δημοκρατία οφείλει να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαχείριση, διανομή και χρήση των υδάτων». Περαιτέρω σημειώνονται τα εξής: «Και ενώ, σε μεγάλο βαθμό, στην εποχή μας καθίσταται ευκολότερη η πρόσβαση στο νερό, ολοένα και περισσότερο βιώνουμε το παράδοξο της ακαταλληλότητας κατανάλωσής του από τον άνθρωπο. Η κλιματική αλλαγή σε συνδυασμό με τη μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων, καθιστά πλέον επιτακτική την ανάγκη σοβαρών μελετών και σχεδίων για την ανάσχεση του παραπάνω προβλήματος ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να μην κινδυνεύσει εντέλει η ίδια η ζωή του πλανήτη. Μια ορθολογική-οικολογική αντιμετώπιση του προβλήματος είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να κατανοεί τον άνθρωπο ως μέρος της φύσης και όχι ως επικυρίαρχο αυτής».
