Σε έναν φωτεινό χώρο στο κέντρο της πόλης, ο εικαστικός Νίκος Μόσχος παρουσιάζει στο κοινό τη νέα του έκθεση, «Συνθήκες προσαρµογής». Τον πετυχαίνουµε χαµογελαστό ένα συννεφιασµένο πρωινό του Σαββάτου, να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους όλων των ηλικιών, ενώ παιδιά τρέχουν στον χώρο και φίλοι και γνωστοί τού δίνουν συγχαρητήρια.
Μας υποδέχεται στην Γκαλερί Ζουµπουλάκη και µιλάει για την τέχνη του, τους γρήγορους ρυθµούς ζωής και την επίδραση που έχει η τεχνολογία στον ψυχισµό µας. Οπως και ο ίδιος πιστεύει, η ιδέα της προόδου και της εξέλιξης έχει εµπορευµατοποιηθεί σχεδόν καθολικά, µε αποτέλεσµα η τεχνολογία από µέσο να έχει γίνει σκοπός, που µας καθορίζει.
Πόσο καιρό δουλεύετε τη συγκεκριµένη έκθεση;
∆ουλεύω εδώ και τρία χρόνια - αρκετό καιρό, θα έλεγα. ∆ούλευα αρκετά πάνω στο κάθε έργο.
Οι µεγάλοι πίνακες, για παράδειγµα, έπαιρναν περίπου τρεις µήνες. Ηταν λοιπόν µια δουλειά που απαιτεί χρόνο και προετοιµασία. Παράλληλα, προσέχω τα πράγµατα που συνθέτω να έχουν µια σύνδεση µεταξύ τους, κυρίως εννοιολογική. Αυτό είναι κάτι χρονοβόρο.
Η ταχύτητα που έρχεται µε την τεχνολογία έχει αρνητικό ρόλο στη ζωή µας;
∆εν είµαι ενάντια στην τεχνολογία, πιστεύω όµως ότι µέσα από αυτήν ισχυροποιείται το ένστικτο του ανθρώπου να κερδίσει εξουσία και να επιβληθεί σε κάποιον άλλο. Η τεχνολογία γοητεύει και τελικά µια συσκευή όπως ένα κινητό γίνεται αντικείµενο λατρείας. Το αντικείµενο αυτό κατευθύνει τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Η εµµονή αυτή που δηµιουργείται µας εγκλωβίζει και µας δηµιουργεί ένα περιττό συναίσθηµα. Μια ανάγκη να αποδείξουµε ποιοι είµαστε και τι αξίζουµε. Αυτό πλέον επηρεάζει και τον δικό µου τοµέα. Αρχίζουµε να παρατηρούµε στο Ινσταγκραµ να χτίζονται καριέρες.
Η Τέχνη λοιπόν αλλοιώνεται µέσα από όλο αυτό;
Σαφέστατα και αλλοιώνεται. Οταν, για παράδειγµα, µια γκαλερί κοιτάζει τα likes του καλλιτέχνη, αυτοµάτως φτιάχνεται µια τέχνη που οριοθετείται από τα αισθητικά κριτήρια του κοινού στο Ινσταγκραµ.
Εχετε µεγαλώσει στην Κρήτη. Οι µνήµες από το νησί επηρεάζουν την τέχνη σας;
Εµένα µε επηρέασε η αλλαγή από την επαρχία στην Αθήνα. Μου φάνηκε δύσκολη η προσαρ µογή και αυτό τελικά επηρέασε και τη δουλειά µου, η αστική ζωή.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να επιβιώνει σήµερα στην Ελλάδα σε σχέση µε το εξωτερικό;
Αυτή τη στιγµή, κατά τη γνώµη µου, όσο δύσκολο µπορεί να είναι το επάγγελµα για έναν Ελληνα άλλο τόσο δύσκολο θα είναι και για κάποιον που ζει στο εξωτερικό. Το λέω αυτό γιατί οι καλλιτέχνες που εργάζονται στο εξωτερικό είναι πολύ περισσότεροι. Στην Ελλάδα είµαστε λιγότεροι, συνεπώς καταφέρνουµε να επιβιώνουµε.
Εχετε φανταστεί τον εαυτό σας να κάνει κάποια άλλη δουλειά;
Εκεί δυστυχώς υπάρχει πρόβληµα! Από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου ήθελα να γίνω ζωγράφος. Ηταν µονόδροµος η επιλογή αυτή για µένα και χαίροµαι που στάθηκα τυχερός. ∆ούλεψα βέβαια πολύ σκληρά.
INFO
∆ιάρκεια έκθεσης: 13 Φεβρουαρίου - 7 Μαρτίου 2020
