Ένας βιασμός, τρεις θάνατοι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μόνιμη φυγή και μια θετή κόρη, που παίρνει τη θέση ενός πραγματικού γιου, συνθέτουν το παζλ της ταραγμένης ζωής ενός κοριτσιού που, ακολουθώντας το πέταγμα μιας πεταλούδας, βαδίζει θαρραλέα μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της, ψάχνοντας να βρει τον δικό της δρόμο προς το φως.
Αυτή είναι η υπόθεση του νέου μυθιστορήματος της Γερακίνας Μπουρίκα με τίτλο «Ο δρόμος της πεταλούδας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
«Δυο χρόνια περίπου κράτησε η συγγραφή αυτού του βιβλίου. Η έμπνευση ήρθε από την ιστορία της γιαγιάς μιας φίλης μου. Εκείνη η γυναίκα στα νεανικά της χρόνια, βιάστηκε από έναν άντρα. Τον ίδιο άντρα που την είχε ζητήσει προηγουμένως σε γάμο κι εκείνη τον είχε απορρίψει. Ο πατέρας της και η οικογένειά της, αντί να την υποστηρίξουν σε αυτή την δύσκολη στιγμή της, την βίασαν με την σειρά τους, αυτή τη φορά ψυχολογικά, αφού όχι μόνο δεν ζήτησαν την τιμωρία του βιαστή, παρά την πάντρεψαν με το ζόρι μαζί του για να μην «ντροπιαστεί» κι άλλο η οικογένεια. Το θύμα με λίγα λόγια, δόθηκε σαν τρόπαιο στον θύτη» αποκαλύπτει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τηΜαριάνθη Κουνιάη ίδια η συγγραφέας.
Η κ. Μπουρίκα συνάντησε μια μεγάλη δυσκολία κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτής της ιστορίες. «Με δυσκόλεψε πολύ η διαχείριση του θυμού μέσα μου όταν έκανα έρευνα για αυτό το βιβλίο. Διαβάζοντας τότε ανατριχιαστικές ιστορίες γυναικών που βιάστηκαν, όπως και ακούγοντας λεπτομέρειες από πρώτο χέρι από μια γυναίκα που γνωρίζω προσωπικά και που ήταν κι εκείνη θύμα βιασμού, αρχικά πόνεσα βαθιά – ένιωθα σαν να είχε συμβεί σε εμένα την ίδια – όμως, μετά τον πόνο ήρθε ο θυμός. Θυμός και οργή για τους θύτες που ποδοπάτησαν κορμιά και ψυχές, αλλά και για το πως πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτές τις κακοποιημένες γυναίκες όταν ακούν την ιστορία τους. Αντί να τις χαϊδέψουν, τις χαστουκίζουν κι εκείνοι. Αντί να τις συμπονέσουν, προσπαθούν να ρίξουν επάνω τους την ευθύνη» αναφέρει.
Μετά όμως ερχόταν η απόλαυση από πράγματα και σκέψεις της ίδιας της ηρωϊδας της, έτσι όπως τα φανταζόταν η ίδια. «Απόλαυσα όλες τις στιγμές που η «πεταλούδα μου», μάζευε ότι δύναμη είχε απομείνει μέσα της, ίσιωνε τα τσαλακωμένα της φτερά και άρχιζε ξανά να πετά, σε πείσμα όλων όσων την τραυμάτιζαν για να την κρατήσουν καθηλωμένη στο χώμα».
Η κ. Μπουρίκα έχει την άποψη ότι τα παιδιά πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να αφήνονται ελεύθερα στο διάβασμα ιστοριών χωρίς περιορισμούς και βαθμολόγηση. «Γιατί, χωρίς καμία εξαίρεση, ένα παιδί σε νηπιακή ηλικία δεν σταματά ποτέ να ζητά να του διαβάσουμε ένα παραμύθι, απαιτώντας πολλές φορές την επανάληψη ακόμη και της ίδιας ιστορίας; Γιατί κάτι αγγίζει την ψυχή του, κάτι διεγείρει την φαντασία του προσφέροντάς του ευχαρίστηση παρόλο που δεν είναι σε θέση ακόμη να το κατανοήσει. Ας μην βάζουμε σε καλούπια λοιπόν αυτή του την απόλαυση μεγαλώνοντας, γιατί τότε θα την απορρίψει. Σκεφτείτε για παράδειγμα ένα παιδί που διαβάζει ένα λογοτεχνικό κείμενο που περιέχεται μέσα σε ένα σχολικό βιβλίο και αντί να βιώσει την αναγνωστική χαρά, πρέπει να βαθμολογηθεί για αυτό που διάβασε μέσα από μία ψυχρή εργασία. Αυτόματα το βιβλίο γίνεται ένα ψυχρό, εχθρικό αντικείμενο για εκείνο και χάνει την μεγαλειώδη υπόστασή του».
