Δυναμικό comeback στο θέατρο κάνει φέτος η ηθοποιός Βίκυ Μαραγκάκη πρωταγωνιστώντας στο συγκλονιστικό νεοελληνικό έργο της Χρυσής Γιάντσιου «Ατζέντα», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Αμαραντίδη στο Faust Bar – Theatre – Arts στο Μοναστηράκι.
Με αφορμή μία ατζέντα, η οποία πρέπει να παραδοθεί στην κάτοχό της, και πρωταγωνιστές ένα κορίτσι και ένα αγόρι, ξετυλίγεται μια συναρπαστική ιστορία με έντονη πλοκή, που ερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο. Με παιχνιδιάρικο έως και χιουμοριστικό τρόπο, το κοινό παρακολουθεί το αγόρι να παρασύρει το κορίτσι στην αναζήτηση του «τώρα». Σχεδόν ερεθιστικά, επιχειρεί να τη βγάλει από το σκοτάδι και την ασφάλεια της μήτρας, φέρνοντάς την στο φως και την ανασφάλεια της γέννησης. Πως γίνεται αυτό; «Αυτό μόνο αν δείτε το έργο θα το καταλάβετε. Δύο δεκαεξάχρονα βρίσκουν μία πολύ ιδιαίτερη ατζέντα και προσπαθούν να εντοπίσουν την κάτοχό της για να διαλευκάνουν το μυστήριο που την καλύπτει. Η αναζήτηση τους αυτή κρύβει πολλές εκπλήξεις και ανατροπές με κεντρικό άξονα τον Χρόνο και την σχέση μας μαζί του. Εγώ υποδύομαι την Ερατώ Γαλάτη, την κάτοχο της ατζέντας» αναφέρει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ η γνωστή ηθοποιός.
Η Βίκυ Μαραγκάκη είναι γοητευμένη από την ηρωϊδα που υποδύεται και την συναρπαστική ιστορία της, αλλά δεν συμφωνεί με την στάση ζωής της. «Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, όχι δεν συμφωνώ, αλλά την καταλαβαίνω απόλυτα. Έκανε κάποιες επιλογές στην ζωή της με γνώμονα την ανασφάλεια και τον άκρατο ρομαντισμό της που οδήγησαν την ψυχή της σε σκοτεινά μονοπάτια. Η γυναίκα αυτή με την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση που έχει, ισορροπεί ανάμεσα στο γκροτέσκο και στο τραγικό. Αυτή η λεπτή ισορροπία είναι από μόνη της μία μεγάλη πρόκληση για την ηθοποιό που καλείται να την ενσαρκώσει» λέει για τον ρόλο της.
Το έργο ερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, που είναι η μόνη μας ιδιοκτησία και η διαχείρισή του το μοναδικό μας ταλέντο. Η ίδια όμως παραδέχεται ότι είναι δύσκολη η διαχείρισή του. «Τον αγαπώ και συγχρόνως με φοβίζει κατά κάποιο τρόπο. Ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση, πότε νιώθω ότι εγώ πηγαίνω πολύ αργά, ενώ αυτός τρέχει και πότε ότι εγώ βιάζομαι και αυτός είναι βασανιστικά στάσιμος. Δύσκολη η διαχείριση του...».
Όσο για το αν ο έρωτας, που είναι κύριο χαρακτηριστικό του έργου, έχει χάσει σήμερα την ρομαντικότητά του η πανέμορφη ηθοποιός απαντάει με αισιοδοξία. «Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η παντοδυναμία της τεχνολογίας ωθούν τον άνθρωπο προς αυτήν την κατεύθυνση δυστυχώς, αλλά εγώ διατηρώ τις ελπίδες μου. Πιστεύω ότι ο Έρωτας είναι αδάμαστος και πάντα θα βρίσκει τρόπο να ξεπερνά σε βάθος την απλή σωματική έλξη».
Η Βίκυ Μαρκαγκάκη, που τα τελευταία δέκα χρόνια είναι δασκάλα υποκριτικής στο Θέατρο των Αλλαγών, μετράει πολλά χιλιόμετρα στο θέατρο και την τηλεόραση έχοντας σημειώσει μεγάλες θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες και δεν διστάζει να αναφερθεί στις δυσκολίες του επαγγέλματός της και τις τρικλοποδιές που μπορεί να συναντά ένας ηθοποιός στη δουλειά του. «Το θέατρο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας μας. Μέσα σε τόσους ανθρώπους, υπάρχουν δυστυχώς και αγενείς, χυδαίοι, επιθετικοί... Το γνώριζα από την αρχή και έτσι σε δύσκολες συνεργασίες λειτουργούσα πάντα με μεγάλη επιφύλαξη. Όσο για τις τρικλοποδιές, ποιός ξέρει; Ο χώρος είναι πολύ ανταγωνιστικός».
Για την επαναφορά των καλών παραγωγών στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια νιώθει μεγάλη χαρά. «Η τηλεόραση από άποψη δραματουργίας είναι πάλι σε άνθηση και πολύ χαίρομαι γι'αυτό. Είμαι ενεργή θεατρικά κάθε χρόνο και έτσι δεν μου δημιουργείται κάποια έλλειψη για την τηλεόραση. Όμως εννοείται ότι θα έκανα με χαρά μια τηλεοπτική συνεργασία, ιδιαίτερα αν ο ρόλος ήταν κωμικός ή πολύ δυναμικός» λέει.
Το έργο
«Η ΑΤΖΕΝΤΑ», ένα σύγχρονο ελληνικό έργο της Χρυσής Γιάντσιου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή του Faust σε σκηνοθεσία της Μαργαρίτας Αμαραντίδη και με μία ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών και μουσικών επί σκηνής. Με αφορμή μία ατζέντα, η οποία πρέπει να παραδοθεί στην κάτοχό της, και πρωταγωνιστές ένα κορίτσι και ένα αγόρι, ξετυλίγεται μια συναρπαστική ιστορία με έντονη πλοκή, που ερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο.
Με παιχνιδιάρικο έως και χιουμοριστικό τρόπο, το κοινό παρακολουθεί το αγόρι να παρασύρει το κορίτσι στην αναζήτηση του «τώρα». Σχεδόν ερεθιστικά, επιχειρεί να τη βγάλει από σκοτάδι και την ασφάλεια της μήτρας, φέρνοντάς την στο φως και την ανασφάλεια της γέννησης.
Μήπως, ο χρόνος μας, τελικά, είναι η μόνη μας ιδιοκτησία και η διαχείρισή του το μοναδικό μας ταλέντο;
Εσείς, τι σχέση έχετε με τον χρόνο;
Ένα υπέροχο δειγμα σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας (πρωτότυπος τίτλος: «Του Χρόνου του Αληθές», Εκδόσεις: Δωδώνη) με τη φρέσκια σκηνοθετική ματιά της Μαργαρίτας Αμαραραντίδη ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι για λίγες μόνο παραστάσεις.
