Τη Δευτέρα 3 Ιούλιου ο πολυτάλαντος Θανάσης Αλευράς θα εμφανιστεί στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά, καθώς παρουσιάζει φέτος σε όλη την Ελλάδα, για πρώτη φορά, ένα αυτοβιογραφικό, μουσικοσατιρικό πρόγραμμα με τίτλο «40+Βγαίνω!» σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού. Ύστερα από τις sold out χειμερινές εμφανίσεις του στο VOX με την ίδια παράσταση, τολμάει να περιοδεύσει στην επαρχία για να δώσει με το γέλιο κουράγιο στον κόσμο, όπως ο ίδιος δηλώνει.
Ύστερα από τις sold out χειμερινές εμφανίσεις του στο VOX αλλά και τα τηλεοπτικά «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά, ο πολυτάλαντος Θανάσης Αλευράς παρουσιάζει σε όλη την Ελλάδα, για πρώτη φορά, ένα παράξενο, αυτοβιογραφικό, εσώψυχο μουσικοσατιρικό πρόγραμμα.
Ένα μεγάλο γενέθλιο πάρτι που ο Θανάσης Αλευράς σχεδίαζε να το κάνει όταν έκλεινε τα 40 του χρόνια, αλλά, λόγω του ιού, κάθε χρόνο αναβαλλόταν. Φέτος όμως έφτασε η στιγμή να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Σε αυτή τη μοναδική γιορτή είναι μαζί του η Ιdra Kayne και ο Jerome Kaluta, τα αδέλφια του, όπως τα λέει, οι οποίοι με τις υπέροχες φωνές τους θα μας ταξιδέψουν μουσικά σε τέσσερις δεκαετίες.
Εκεί και μια ομάδα από ταλαντούχους συγγραφείς, που έχουν γράψει τα κείμενα της παράστασης. Η παλιά αγαπημένη του συνεργάτις Ελένη Γκασούκα, ο soul mate Φοίβος Δεληβοριάς και ο απροσδόκητος Γιώργος Παυριανός, που ξαφνικά εμφανίστηκε και έδωσε κείμενα και στίχους. Κείμενα έχει γράψει επίσης ο ίδιος ο Θανάσης Αλευράς, ο οποίος έχει συμπεριλάβει και κάποιες παλιές του επιτυχίες από τη μέχρι τώρα πορεία του στο θέατρο και στα μουσικά προγράμματα.
«40 και βγαίνω
Τον φόβο ξεπλένω Με πόνο ανοίγει η ψυχή 40 και βγαίνω Βαθιά ανασαίνω
Τη νύχτα κερδίζει η αυγή».
Ο γνωστός ηθοποιός αποκαλύπτει σήμερα στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιά πως κατάφερε με σκληρή δουλειά και μεγάλη πρσοσήλωση να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, από την ημέρα που έφυγε με το ΚΤΕΛ από την πατρίδα του τα Γιάννενα έως σήμερα που είναι ένας επιτυχημένος καλλιτέχνης.
Η παράσταση αυτή ήταν ένα δικό σου όνειρο;
Ναι ήταν ένα όνειρο τριών ετών. Με την παράσταση αυτή η γενιά των 40άρηδων γελάει, αναπολεί, νοσταλγεί και συγκινείται πολύ. Είναι μια παράσταση με αφορμή την δική μου ιστορία που ξεκινάει με ένα γενέθλιο πάρτυ. Και δίχνει τι έχουμε περάσει όλοι εμείς οι σημερινοί σαραντάρηδες. Γιατί είμαστε μια γενιά που μεγαλώσαμε μια αναλογική παιδική ηλικία και μια ψηφιακή ενηλικίωση. Αυτό σημαίνει ότι εμείς ξέρουμε και το πριν την ψηφιακή ζωή αλλά και παλεύουμε να ενημερώνομαστε για το μετά.
Η γενιά των 40άρηδων σήμερα τι φοβάται;
Νομίζω πως είναι η γενιά αυτή που στην εξέλιξη του Δαρβίνου λέγεται γονιδιακή μετάλλαξη. Είμαστε για μεταλλαγμένη γενιά. Δεν νομίζω πως μας φοβίζει κάτι. Ότι ήταν να μας φοβίσει, μας φόβισε. Τα έχουμε ζήσει όλα. Έχουμε περάσει, αρρώστιες, πανδημίες, οικονομική κρίση, τεχνολογική έκρηξη, μεταναστεύσεις. Και τώρα είναι η ώρα μας. Αυτή τη στιγμή ηγείται η γενιά των 40άρηδων.
Τον περασμένο χειμώνα ένιωσες μια απελευθέρωση με την επιτυχία αυτού του προσωπικού σας εγχειρήματος;
Ναι βέβαια. Μετά από αυτήν την παράσταση πολλά πράγματα μετακινήθηκαν μέσα μου. Ένιωσα ότι αυτό που είχα στο μυαλό μου επικοινώνησε με πάρα πολύ κόσμο. Και επειδή έμεινε και πολύς κόσμος απέξω, θα την επαναλάβω το Φθινόπωρο στο Vox. Είναι μια πολύ προσωπική εξομολόγηση που όμως κουμπώνει όλη η γενιά μου. Και μετά από 24 χρόνια στο θέατρο, ένιωσα ότι στο εξής θέλω να πορευτώ πάνω σε αυτό το στυλ θεάτρου. Μου ταιριάζει πολύ το one man show, στο οποίο θα γράφουν κείμενα διάφοροι φίλοι. Θέλω να ασχοληθώ στο εξής με αυτού του τύπου παραστάσεις και να επιστρέφω στο αμιγώς θέατρο μόνο όταν εγώ νιώθω την ανάγκη να επιστρέφω. Είτε για έναν ρόλο, είτε για μια καλή συνεργασία.
Ποια είναι τα βασικά του σημεία της παράστασης;
Η ιδέα μου ξεκινάει από ένα αστείο. Επειδή τα τελευταία χρόνια γύρω μου βλέπω κύκλους να κλείνουν, κυρίως με τα επετειακά, μουσικά αφιερώματα μεγάλων καλλιτεχνών, σκέφτηκα να κάνω κι εγώ μια παράσταση με τίτλο 40 χρόνια Θανάσης Αλευράς. Για αστείο και πιάνοντας την ιστορία από την πρώτη μου μέρα, από τον Ιούνιο του '79 στα Γιάννενα. Βάζω δικές μου προσωπικές ιστορίες ως πυλώνες για να θυμηθώ τις ιστορίες της γενιάς μου όλης. Και μιλάω για όλα αυτά που ζήσαμε κάθε δεκαετία. Από τον Ζερόμ Καλούτα και την Ίντρα Κέιν η παράσταση ντύνεται μουσικά με υπέροχα τραγούδια τεσσάρων δεκαετιών. Θυμώμαστε δηλαδή τις κασέτες που βάζαμε στα πάρτι, τα 90s, τα βαρελάδικα, τα ορθάδικα, τα κλαμπ, και φτάνουμε μέχρι σήμερα. Νιώθω αυτήν την παράσταση σαν ένα άλμπουμ που το ανοίγεις και κοιτάς πίσω.
Στο κοινό είδες το χειμώνα τους 40ρηδες να ταυτίζονται μαζί σου και σε ποια σημεία;
Τρελαίνονται σίγουρα με το 1984 και το ΠΑΣΟΚ γιατί έχουν όλοι αυτήν την μνήμη. Και πολύ με το κομμάτι της διασκέδασης που ήμασταν έξω 7 μέρες την εβδομάδα και διασκεδάζαμε χωρίς να κουραζόμαστε. Νομίζω πως τα 90s ήταν και τα τελευταία αθώα χρόνια του πλανήτη. Δεν είχαμε τον φόβο και την τρέλα που έχει ο σημερινός άνθρωπος. Είχαμε χαρά, διασκέδαση, χρήματα και μπορούσαμε να ονειρευόμαστε. Και όλο αυτό δημιουργούσε μια ασφάλεια. Σε αυτό ταυτίζονται πάρα πολύ.
Ποιο σημείο αυτού του έργου «μιλάει» πιο έντονα στην ψυχή σου;
Και εγώ εκεί επιστρέφω στα 90s. Είναι γνωστό ότι η πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια και πάντα εκεί θέλουμε να γυρίζουμε. Από εκείνη την δεκαετία παίρνω πάντα κουράγιο όταν την σκέφτομαι. Είχαμε πολύ ελευθερία, έρωτα, παιχνίδι, αθωότητα.
Αλήθεια τι ξορκίζει η παράσταση με το γέλιο;
Η παράσταση ξεκινάει με το τραγούδι «40 και βγαίνω» που μιλάει για το φόβο, επειδή πολλές φορές φοβόμαστε να τολμήσουμε να κάνουμε τη ζωή που θέλουμε. Και περιμένουμε και περνάει ο χρόνος. Το 40 πιστεύω είναι για τον κάθε άνθρωπο μια κομβική ηλικία γιατί πάντα κλείνει ένας μεγάλος κύκλος ζωής. Και νιώθεις ότι δεν έχεις τον άπειρο χρόνο να αναβάλεις τη ζωή που θέλεις. Οπότε κάπου εκεί αρχίζει και το μυαλό και παίρνει ανάποδες και διεκδικεί αυτά που θέλει. Κλείνοντας την παράσταση αυτό που λέω ως Θανάσης είναι ότι δεν έχει νόημα να φοβόμαστε να τολμήσουμε. Η παράσταση όλη έχει ως παρανομαστή να διώξουμε τον φόβο, και έτσι ο θεατής φεύγοντας παίρνει ένα κουράγιο.
Εσύ έχεις απαλλαχτεί από τους φόβους σου;
Όχι καλέ, τι είμαι εγώ; Κάνω όμως μεγάλη προσπάθεια. Άργησα να απαλλαγώ από τους φόβους μου και ίσως τώρα έχω αρχίσει να απελευθερώνομαι. Τώρα βρήκα τη δύναμη να το κάνω και θέλω πάρα πολύ να το επικοινωνήσω. Και έτσι ο ένας μπορεί να συμπαρασύρει τον άλλον.
Ποιοι είναι οι μεγάλοι σου φόβοι;
Δεν είναι απλό το τι σημαίνει φόβος για τον καθένα. Είναι κάτι κρυμμένο σε βαθιές μας πεποιθήσεις στον πρώτο μας προγραμματισμό. Όπως λένε και οι ψυχολόγοι ο καθένας διαμορφώνει μια προσωπικότητα μέχρι τα 7 του χρόνια. Κι εγώ που είμαι από επαρχία υπήρχε το «μη μιλήσεις, τι θα πει ο κόσμος, μη ζητάς πολλά, να σου αρκούν τα λίγα». Ήταν και η φάση που η γενιά των γονιών μας τα ξεπούλησε όλα για μια θέση στο δημόσιο ή να πάρω ένα δάνειο να βάλω το κεφάλι μου κάτω από μια στέγη. Και τώρα εμένα δεν με αφορά καθόλου αυτός ο τρόπος σκέψης.
Πότε κατάλαβες ότι δεν σε εκφράζει αυτός ο τρόπος σκέψης;
Μετά τα 35 κατάλαβα ότι παίζω το πρόγραμμα κάποιων άλλων και ότι δεν είμαι εγώ αυτό το πράγμα. Και τότε άρχισε η πραγματική αναζήτηση. Ήθελα να μάθω που τελειώνει η μάνα μου και ο πατέρας μου και που αρχίζει ο Θανάσης. Εκεί μέσα σε αυτήν την αναζήτηση, όπως μπορεί να την κάνει ο καθένας, με ψυχανάλυση, με διάβασμα, πέταξα αρκετά πράγματα από πάνω μου και συνεχίζω να πετάω. Γιατί δεν είναι κάτι εύκολο, επειδή οι πεποιθήσεις είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας και θέλει τεράστια δύναμη να αλλάξεις όσα δεν σου αρέσουν, αλλά συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις, επειδή είναι η ασφάλεια σου.
Κάποιοι άνθρωποι δεν τον καταφέρνουν ποτέ αυτό
Ναι πάρα πολλοί. Αλλά μπορεί να είναι ο δικός τους δρόμος της ψυχής τους. Εγώ αυτήν τη στιγμή μια ανθρωπότητα σε νευρικό κλονισμό. Και νομίζω πως πέρα από τον γενικότερο φόβο (οικονομικό, αρρώστια κτλ), είναι κυρίως οι ζωές που δεν ζήσανε. Αν τα όνειρά σου δεν τολμήσεις να τα δοκιμάσεις, θα έρθουν κάποτε και θα σε εκδικηθούν. Και σε κάνουν έναν άνθρωπο ματαιωμένο, κλειδωμένο, θυμωμένο, που του φταίνε οι άλλοι και πάντα κακόκεφο. Ανέλαβε την ευθύνη της ύπαρξής σου κάποια στιγμή. Και αυτό που λέω και στην παράσταση είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά. Κάποιοι έκαναν τη μεγάλη αλλαγή στα 50 και στα 60 τους.
Από τότε που αποφάσισες να ακολουθήσεις το επάγγελμα του ηθοποιού, νιώθεις σήμερα ότι έχεις πετύχει αυτό που ονειρευόσουν;
Απόλυτα. Έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Ήμουν ένα παιδί στα Γιάννενα που ήθελα να φύγει για την Αθήνα, την Αμερική τη δική μου. Να έρθω να κάνω θέατρο και να τα καταφέρω. Και το έκανα. Με όλους τους φόβους μου και την ανασφάλεια. Ένας μόνος του άνθρωπος με το ΚΤΕΛ ήρθε εδώ και όλα μετά έγιναν βήμα – βήμα. Είμαι σίγουρος ότι έχω εκπληρώσει το όνειρό μου. Αυτή η παράσταση άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο μέσα μου.
Βρήκες στο διάβα σου εμπόδια και ανθρώπους με κακοποιητικές συμπεριφορές;
Ήμουν τόσο προσηλωμένος στο στόχο μου που δεν έβλεπα τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί και να υπήρχαν, αλλά δεν τα έβλεπα. Νομίζω πως έχει σημασία που κάνεις focus. Μπορείς έτσι να αποδυναμώσεις συμπεριφορές. Αλλά η βία που έχει το θέατρο είναι από μόνη της μεγάλη. Δηλαδή που αναγκάζεσαι κάθε μέρα να ανακαλέσεις συναισθήματα, να βιώνεις δύσκολα πράγματα στα καλά καθούμενα στις δέκα το βράδυ. Γιατί ο ηθοποιός συνέχεια σκάβει μέσα του και ξύνει τα συναισθήματα του για να φτιάξει έναν ρόλο. Αυτό στην αρχή φαίνεται σαν παιχνίδι, αλλά με τα χρόνια γίνεται πολύ ψυχοφθόρο. Όπως έλεγε και η Λαμπέτη ο ηθοποιός παίζει συνέχεια με το νευρικό του σύστημα. Και αυτό έχει μια βία, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Λες ώπα, εγώ δεν μπορώ να αφιερώνω τη ζωή μου κάθε βράδυ να πηγαίνω στο θέατρο, να προσέχω τι τρώω, να τελειώνω τη δουλειά μου 12 τη νύχτα, να πεινάω στις 2.00 το πρωϊ και να τρώω χαλώντας το στομάχι μου. Δεν είναι απλή διαδικασία να είσαι ηθοποιός. Δεν έχει μόνο τη χαρά, αλλά έχει από πίσω και πολύ εργατιά. Έτσι έχω δουλέψει σκληρά και πολύ τίμια. Και αυτό φτάνει τώρα για μένα. Ολοκληρώθηκε μέσα μου το θέατρο, γιατί έδωσα πολλή ενέργεια, πολλά χρόνια. Τώρα θέλω λίγο από το θέατρο να τραβηχτώ και να κάνω αυτό που θέλω, όπως εγώ το σκέφτομαι.
Έκανες ποτέ εκπτώσεις για χάρη της εμπορικότητας, για να βγάλεις περισσότερα χρήματα;
Όχι ευτυχώς. Γιατί εγώ πάντα πήγαινα εκεί που κάθε φορά ήθελα. Γιαυτό κι αν δεις τις δουλειές μου σας ένα βιογραφικό είναι από τα πιο αψυχολόγητα βιογραφικά που μπορείς να δεις. Δηλαδή έχω περάσει από τα πάντα. Σοου στην τηλεόραση, Επίδαυρο, επιθεωρήσεις, μουσικά προγράμματα, εμπορικές παραστάσεις. Μου αρέσει η ποικιλία. Μου έλεγαν ότι αν δεν διαλέξω ένα είδος δεν θα έχω ταυτότητα. Και εγώ έλεγα πάντα «τι λέτε καλέ, ότι θέλω θα κάνω».
Με τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, νιώθεις ότι όλα μπορούν να ξεκινήσουν από μια νέα αρχή στα θέματα του Πολιτισμού;
Ο Πολιτισμός στην Ελλάδα δεν εξαντλείται μόνο στον Παρθενώνα. Υπάρχει και ένα δυναμικό ζωντανό με εξαιρετικούς καλλιτέχνες σε όλες τις παραστατικές τέχνες. Θα έπρεπε ένα γραφείο από αυτό το Υπουργείο να ασχοληθεί με την εξαγωγή πολιτισμού. Ότι αφορά τα εργασιακά μας δικαιώματα είναι σαν να είμαστε πάλι στο 1970 και ζητάμε τα αυτονόητα. Σαφώς και εμείς θέλουμε να πληρωνόμαστε καλά, όπως θέλουν όλα τα επαγγέλματα. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό. Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε στην Ελλάδα κάτι παράξενοι τύποι που χρειάζεται να μας δώσουν σημασία. να μην μας αντιμετωπίζουν σαν κάτι ημίτρελους ή κομμουνιστές, που θέλουν πάντα να υποκινήσουν εξεγέρσεις. Δεν είμαστε αυτοί.
