Νικήτας Βοστάνης στα Παραπολιτικά: "Είν' ο κόσμος που αλλάζει" - H νέα δισκογραφική κυκλοφορία σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η κυκλοφορία του δίσκου «Είν' ο κόσμος που αλλάζει» έγινε λίγους μήνες πρίν φύγει απ΄τη ζωή ο ποιητής και στιχουργός Μιχάλης Μπουρμπούλης, που τα τελευταία χρόνια συνεργαστήκαμε μαζί στενά με τον Νικήτα Βοστάνη σε όλες τις δισκογραφικες του δουλειές.

Αξίζει να δεις - Νικήτας Βοστάνης: Ο συνθέτης από την Αλεξάνδρεια με το πλούσιο έργο

Δείτε ακόμη - Ο Μιχάλης Μπουρμπούλης υπογράφει το νέο CD «Δεν νικιέται ο ήλιος» σε μουσική του Νικήτα Βοστάνη

Ο πάντα δημιουργικός Μιχάλης Μπουρμπούλης και ο Αλεξανδρινός συνθέτης Νικήτας Βοστάνης μετά την κυκλοφορία των «Εδώ Αλεξάνδρεια» (2013) και «Δεν νικιέται ο ήλιος» (2019), μας παρουσιάζουν, στην τρίτη αυτή συνάντησή τους, δέκα τραγούδια με ερμηνευτή τον Βασίλη Γισδάκη και τη συμμετοχή της Μαρίας Σουλτάτου σε δύο τραγούδια.



Δείτε επίσης - Πέθανε ο σπουδαίος στιχουργός Μιχάλης Μπουρμπούλης

Η θεματολογία των τραγουδιών μάς ανοίγει προοπτικές και προβληματισμούς γύρω από σκέψεις, που είναι παράλληλα συνηθισμένες αλλά και μοναδικές, για πρόσωπα και πράγματα που είναι κοντά μας αλλά συγχρόνως δείχνουν μακρινά και ονειρικά. Οι στίχοι του Μιχάλη Μπουρμπούλη φωτογραφίζουν το σήμερα και μας «προφητεύουν» το αύριο.


Ίσως ενδιαφέρει - Ο Νικήτας Βοστάνης και οι συντελεστές από το «Παλιό Δισκάκι» αποκαλύπτονται στο parapolitika.gr





Ο Νικήτας Βοστάνης μίλησε στο parapolitika.gr και τον στον Γιάννη Ξυνόπουλο και μας παρουσιάζει τη νέα του δισκογραφική του κυκλοφορία με τίτλο «Είν' ο κόσμος που αλλάζει», σε στίχους του καταξιωμένου ποιητή Μιχάλη Μπουρμπούλη.

Νικήτα Βοστάνη, γεννήθηκες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και μεγάλωσες με ακούσματα τόσο ελληνικά όσο και ακούσματα της Ανατολής. Παρ’ όλα αυτά, ξέροντας το έργο σου, η ελληνικότητα των τραγουδιών σου είναι μοναδική. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι σου στη μουσική;

Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε από τα παραλιακά κέντρα της Αλεξάνδρειας που τα κυριακάτικα πρωινά είχαν ελληνικό πρόγραμμα και μας πήγαινε ο πατέρας μου οικογενειακώς. Εγώ, με τον αδελφό μου, χαζεύαμε τις ορχήστρες που, τότε, έπαιζαν όλα τα λαϊκά της εποχής του ’60. Αυτά είναι βιώματα βαθιά ριζωμένα και γι’ αυτό στα τραγούδια μου βγαίνει αυτή η ελληνικότητα που λες, πιστεύοντας ότι η ελληνική μουσική έχει τεράστιο πλούτο. Ναι. Τη θεωρώ από τις πιο όμορφες μουσικές. Το ταξίδι μου στη μουσική ξεκίνησε από αυτοσχέδια όργανα από σκουπόξυλα και μια ρακέτα παλιά που τα έκανα μπουζούκι και, βέβαια, λίγο μεγαλύτερος πηγαίνοντας στην Ελληνική Φιλαρμονική Σχολή Αλεξανδρείας με μαέστρο τον Χρήστο Νεαμονίτη, όπου έπαιζα όμποε και σαξόφωνο σοπράνο.

Είσαι συνθέτης που ποτέ δεν δίνει τραγούδια δεξιά κι αριστερά αλλά επιμένει σε ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών, κάτι που εμείς το έχουμε γνωρίσει από μεγάλους συνθέτες. Οι καιροί έχουν αλλάξει, τα μέσα και η λογική που εφαρμόζονται σήμερα είναι τελείως διαφορετικά. Εσύ γιατί επιμένεις στις ολοκληρωμένες δουλειές;

Ναι, μου αρέσει να κάνω κύκλους τραγουδιών που έχουν κάτι να πουν. Όσο για την εποχή, το ξέρω ότι λειτουργεί διαφορετικά, αλλά εγώ έτσι μπορώ και εκφράζομαι. Θα έλθει, όμως, κάποια στιγμή, που όταν γίνει κάποιος απολογισμός, τότε θα φανεί τι έργο θα μείνει και τι θα χαθεί.

Μετά από 8 ολοκληρωμένες δουλειές παρουσιάζεις τώρα τον κύκλο τραγουδιών «Είν΄ο κόσμος που αλλάζει» πάνω στην ποίηση του καταξιωμένου ποιητή – στιχουργού Μιχάλη Μπουρμπούλη, που και στο παρελθόν μας έχει χαρίσει εξαιρετικά τραγούδια. Είναι η τρίτη συνεργασία σου με τον ποιητή. Πες μας γι’ αυτές τις συνεργασίες σου με τον Μπουρμούλη.

Με τον Μιχάλη Μπουρμπούλη έχουμε γράψει 24 τραγούδια, που υπάρχουν σε τρεις δουλειές: «Εδώ Αλεξάνδρεια», «Δεν νικιέται ο ήλιος» και «Είν’ ο κόσμος που αλλάζει» που μόλις κυκλοφόρησε. Είναι μεγάλη τιμή που συνεργάστηκα μαζί του και, παράλληλα, μεγάλη ευθύνη να βάλω μουσική στους στίχους του, γιατί όπως λες κι εσύ, μιλάμε για έναν άνθρωπο που μας έχει δώσει μεγάλα τραγούδια και πολλές συνεργασίες με πολύ σπουδαίους ανθρώπους της μουσικής.

«Είν΄ο κόσμος που αλλάζει», λοιπόν, μια δουλειά δύσκολη, μια δουλειά θα έλεγα όχι μιας ακρόασης, με έντονη ποιητική διάσταση και μεγάλη αλληγορική σημειολογία που ο κάθε ακροατής ακούγοντάς την κάτι θα βρει δικό του. Πώς λειτουργούν σ’ εσένα οι στίχοι του Μπουρμπούλη;

Όσο συνεργάζομαι με τον Μιχάλη Μπουρμπούλη διαπιστώνω, όλο και πιο πολύ, το πόσο με εκφράζουν αυτά που γράφει κι έτσι έχω έλθει πολύ κοντά στη σκέψη του. Η δουλειά αυτή έχει πολλά μηνύματα και συμφωνώ ότι, όπως κι εγώ, όποιος την ακούσει θα βρει κάτι δικό του.

Φαντάζομαι πως η επιλογή των ερμηνευτών εδώ ήταν μια δύσκολη υπόθεση αλλά ακούγοντας τα τραγούδια θεωρώ ότι η επιλογή του Βασίλη Γισδάκη ήταν ό,τι καλύτερο όπως και οι ερμηνείες της Μαρίας Σουλτάτου είναι εξαιρετικές. Πώς ήταν η συνεργασία σας;

Θα σου πω την αλήθεια, φτιάχνοντας τα demo, μέσα μου άκουγα ήδη τις φωνές που θα τα ερμηνεύσουν. Με τον Βασίλη Γισδάκη είχα μια συνεργασία, πιο παλιά, και ήξερα τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Τη Μαρία Σουλτάτου την παρακολουθούσα στις συναυλίες και την τηλεόραση. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να συνεργαστώ μαζί της. Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και οι δύο αυτές συνεργασίες πραγματοποιήθηκαν. Και οι δύο ερμηνευτές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Είναι εξαίρετοι και τους ευχαριστώ πολύ.

Εδώ η επιμέλεια της ενορχήστρωσης έγινε από τον κιθαριστή Δημήτρη Παπαγγελίδη, απ’ ό,τι έχω διαβάσει στο εξώφυλλο, από χρόνια συνεργάτη σου και μέσα στη δική σου αισθητική και άποψη…

Με τον Δημήτρη Παπαγγελίδη μας συνδέει μια δυνατή φιλία εδώ και αρκετά χρόνια, μιας και έχουμε συνεργαστεί και σε άλλες δουλειές. Σε αυτήν τη δουλειά ήθελα να επιμεληθεί εκείνος την ορχήστρα γιατί η τεράστια εμπειρία του και η μουσικότητά του μ΄έκαναν να ξέρω από την αρχή το ηχητικό αποτέλεσμα που βγήκε ακριβώς όπως το ήθελα!

«Είν΄ο κόσμος που αλλάζει»… Πράγματι, ο κόσμος αλλάζει κι έχει αλλάξει πολύ. Πόσο όμως έχει αλλάξει και η μουσική στον τόπο μας;

Μπορεί να έχει αλλάξει ο κόσμος αλλά αυτό πρέπει να μας κάνει εμάς πιο παραγωγικούς και πιο αυστηρούς στη μουσική μας. Δυστυχώς, καλές δουλειές και από άλλους αξιόλογους μουσικούς δεν προβάλλονται και ακούμε συνέχεια αυτό που λέμε «την ίδια κασέτα» λες και δεν βγαίνει νέο υλικό. Κάτι πρέπει να γίνει κι όχι μόνο να το συζητούμε χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Στον δύσκολο καιρό που ζούμε και που το είδος αυτό του τραγουδιού είναι απαγορευμένο από τα κεντρικά Μέσα Ενημέρωσης και Ψυχαγωγίας, τι τύχη έχει αυτή η δουλειά να φτάσει στ’ αυτιά των ακροατών;

Ο μόνος τρόπος να ακουστεί είναι από το διαδίκτυο και από τα live και, βέβαια, από στόμα σε στόμα. Τα κεντρικά Μέσα Ενημέρωσης, πλην ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, παίζουν αυτό που λέμε play list, δηλαδή αυτό που έχει σκοτώσει την ελληνική δισκογραφία.

Η παραγωγή ένας δίσκου (CD αν θέλεις) είναι σήμερα μια δύσκολη υπόθεση (πιο πολύ οικονομικά εννοώ) για τον δημιουργό. Πωλήσεις δεν υπάρχουν, πνευματικά δικαιώματα δεν αποδίδονται κ.λπ. Πώς μπορεί να επιβιώσει ένας δημιουργός σήμερα στην Ελλάδα από τη μουσική;

Ναι, είναι πολύ δύσκολο πια και κοστοβόρο γιατί, όπως ξέρεις, ούτε πωλήσεις γίνονται που να καλύπτουν τα έξοδα παραγωγής και, βέβαια, τα πνευματικά δικαιώματα που εισπράττουμε είναι γελοία. Έχω ξαναπεί, ότι αυτό που κάνουμε θέλει «γερό στομάχι» για να το αντέξεις. Απλά, ο δημιουργός, σήμερα, (μουσικός, στιχουργός και ερμηνευτής) δεν βιοπορίζεται από αυτό όπως παλιά.

Πώς εισπράττει ένας δημιουργός σήμερα αυτή τη λαίλαπα που μαστίζει την κοινωνία που είναι σε πάρα πολλά επίπεδα;

Όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος υποφέρουμε κι εμείς μαζί. Όμως εμείς πρέπει να είμαστε μπροστάρηδες να χαρίζουμε αισιοδοξία και να είμαστε φωτεινά παραδείγματα.

Τα τραγούδια αυτής της δουλειάς έχουν έντονα και τα στοιχεία του προβληματισμού, της διαμαρτυρίας με μια ποιητική προσέγγιση της και κάποια στοιχεία αλληγορίας σε μια εποχή όπου ο ρεαλισμός και η στεγνή στιχουργική γλώσσα έχουν γίνει καθεστώς. Νιώθεις ότι αυτή η δουλειά έχει της ρίζες της κάποιες δεκαετίες πίσω;

Δεν νομίζω να μας πηγαίνει πίσω κάποιες δεκαετίες, αντίθετα θα έλεγα ότι είναι του σήμερα και του αύριο, προειδοποιώντας για πράγματα που θα έλθουν.

Τελικά, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στο χώρο αυτό του «έντεχνου», ας πούμε, τραγουδιού τι είναι αυτό που πρέπει να περιμένει κάποιος δημιουργός ώστε να του δώσει δύναμη και διάθεση να συνεχίσει να γράφει;

Κάθε φορά που πάω σε κάποιους χώρους, που υπηρετούν αυτό το είδος, διαπιστώνω όλο και πιο πολύ την ανάγκη που έχει ο κόσμος να ακούσει άλλα πράγματα. Από αυτό και μόνο εμείς οι δημιουργοί παίρνουμε δύναμη και λέμε ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει.

Τελειώνοντας, θα ‘θελα να σε ρωτήσω: κατά την άποψή σου πόσο υπάρχει στη ζωή του νεοέλληνα η ψυχαγωγία και πόσο η διασκέδαση και πώς βλέπεις να εξελίσσεται το τραγούδι στον τόπο μας;

Ο Έλληνας, γενικά, ξέρει και να ψυχαγωγείται και να διασκεδάζει. Η σημερινή εποχή είναι περισσότερο στη διασκέδαση και – δυστυχώς – μια μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν διασκεδάζει όπως πρέπει. Απλώς πάει σε ένα χώρο όπου η φασαρία είναι πρωταγωνίστρια, κι έτσι περνάει η ώρα. Το τραγούδι θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη σχέση στην καρδιά μας γιατί είμαστε λαός που τραγουδάει. Πιστεύω ότι πάντα βγαίνουν καλά τραγούδια που θα αντέξουν στο χρόνο και τραγούδια που θα σβήσουν σε πολύ λίγο καιρό. Ας κάνουμε τις επιλογές μας. Άλλωστε ο χρόνος θα δείξει τι θα μείνει και τι θα ξεχαστεί.