Η πολυσχιδής καλλιτέχνις Ντένη Θεοχαράκη «συναρμολογεί τις μνήμες της και τις μετασχηματίζει σε τέχνη» στην έκθεση έργων της υπό τον τίτλο «Assembling Memories» στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Με αυτό τον τρόπο «δίνει ζωή» σε σχέδια συναρμολόγησης αυτοκινήτων που βρήκε στο παλιό εργοστάσιο της ΤΕΟΚΑΡ. Εξηγεί λοιπόν τώρα στην «Απογευματινή» πώς εγκαταλειμμένα αντικείμενα μετουσιώθηκαν σε έργα τέχνης και απέκτησαν μουσειακό χαρακτήρα με την καθοδήγηση του συναισθήματος.


Τα παλιά σχέδια συναρμολόγησης των αυτοκινήτων της βιομηχανίας ΤΕΟΚΑΡ αποτέλεσαν τον καμβά στα περισσότερα έργα σας που παρουσιάζετε στον «Ελληνικό Κόσμο» στο πλαίσιο της έκθεσης «Assembling Memories». Τι σας οδήγησε σε αυτή την πρωτότυπη επιλογή;

Στη ζωγραφική μου παίζει σημαντικό ρόλο το είδος χαρτιού που θα χρησιμοποιήσω. Ανάλογα με το χαρτί διαφοροποιείται συχνά και το αποτέλεσμα. Επίσης, το είδος του χαρτιού συχνά με κατευθύνει στην επιλογή των υλικών που θα χρησιμοποιήσω. Έχω μια εξαιρετική συλλογή χειροποίητων χαρτιών από διάφορα μέρη του κόσμου. Σε κάθε μου ταξίδι στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στην Άπω Ανατολή ψάχνω για χαρτιά στα πιο απίθανα μέρη.

theocharaki_erga__1_

Όταν βρέθηκα στον χώρο του εγκαταλειμμένου εργοστασίου, ήταν αδύνατο να προσπεράσω τα πεταμένα στο πάτωμα σχέδια συναρμολόγησης αυτοκινήτων. Αυτά αποτέλεσαν και την αρχή της ιδέας μου να τους ξαναδώσω ζωή μέσα από τη ζωγραφική μου. Να δημιουργήσω πάνω τους μία νέα πραγματικότητα, όπου το παρελθόν, το παρόν, ακόμη και το μέλλον θα συνυπάρχουν. Να «συναρμολογήσω» τις μνήμες μου και να τις μετασχηματίσω σε τέχνη.


Ποιες μνήμες σάς ξύπνησε η επίσκεψη στο παλιό εργοστάσιο; Μπορούν οι εικόνες της εγκατάλειψης και της φθοράς να γεννήσουν συναίσθημα;

Ατελείωτες μνήμες και ασφαλώς έντονα συναισθήματα. Από την πρώτη φορά που παρευρέθην στη θεμελίωση, σε ένα τεράστιο οικόπεδο, αλλά και αργότερα, που επισκεπτόμουν συχνά το εργοστάσιο σε λειτουργία. Θυμάμαι τα ρομπότ που συναρμολογούσαν τα αυτοκίνητα, πρωτοποριακά για την εποχή, πόσω μάλλον για την Ελλάδα. Η οργάνωση ήταν εντυπωσιακή σε όλα τα επίπεδα. Το εργοστάσιο βραβεύτηκε με το «Μεγάλο 10 στην ποιότητα», κάτι σαν ISO σήμερα. Η υψηλότερη βαθμολογία σε κάθε ένα στάδιο παραγωγής. Θυμάμαι την τραπεζαρία να σφύζει από ζωή στις πρωτοχρονιάτικες γιορτές.

Είναι δύσκολο να βλέπεις τους ίδιους χώρους εγκαταλειμμένους, άδειους από ανθρώπους και μηχανήματα, και βανδαλισμένους.

Tip: Η έκθεση «Assembling Memories» παρουσιάζεται έως τις 10/6/2024 στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».


Τι κρύβουν οι μικρόκοσμοι που σχεδιάσατε;

Μικρόκοσμοι, μακρόκοσμοι, δεν ξέρω τι να σας πω. Κρύβουν συναίσθημα; Εμπειρίες; Εναλλακτικές διεξόδους ζωής; Εικόνες καθημερινότητας; Ο καθένας από εμάς δίνει διαφορετική ερμηνεία σε κάθε έργο. Αυτό που έχει σημασία είναι η τέχνη να μπορεί να ενεργοποιεί συναισθήματα.


Κάποια αντικείμενα που περισώσατε από το παλιό εργοστάσιο της ΤΕΟΚΑΡ «συνοδεύουν» τα έργα σας.

Οι εγκαταστάσεις μου δεν συνοδεύουν τα έργα μου, αποτελούν από μόνες τους έργα τέχνης. Από εγκαταλειμμένα αντικείμενα μετουσιώθηκαν σε έργα τέχνης, απέκτησαν μουσειακό χαρακτήρα.

Οι εγκαταστάσεις μου συνδέουν το ρεαλιστικό στοιχείο των αντικειμένων με το υπερρεαλιστικό της τέχνης μου. Μιλούν με τα ζωγραφικά και φωτογραφικά μου έργα και γεφυρώνουν τον χρόνο.


Έκθεση έργων και φωτογραφίας αναμνήσεων μιας άλλης εποχής. Κλείνει ένα εικαστικό κεφάλαιο;

Δεν μπορώ να ορίσω αν κλείνει ή όχι ένα εικαστικό κεφάλαιο. Η τέχνη είναι έκφραση που αλλάζει και παίρνει χιλιάδες διαφορετικές μορφές. Δεν μπορώ να βάλω κάποιον χρονικό ή καλλιτεχνικό περιορισμό. Αφήνω πάντα το συναίσθημά μου να με κατευθύνει.


Ζωγράφος, φωτογράφος, οικονομολόγος και επιχειρηματίας. Πώς συνδυάζονται οι παραπάνω ιδιότητες στην τέχνη;

Βρίσκω χαρά και ικανοποίηση όταν ζωγραφίζω, αλλά και όταν εργάζομαι. Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου με το ένα αλλά χωρίς το άλλο. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην μπορούν να συνυπάρχουν, αντιθέτως θα έλεγα ότι λειτουργούν συμπληρωματικά. Η τέχνη μέσα από τους πειραματισμούς σε νέες ιδέες κατά κάποιον τρόπο με απελευθερώνει και μου δίνει μεγαλύτερη ευελιξία στην εργασία μου. Και τούμπαλιν. Από την εργασία μου έχω μάθει να συγκροτώ πιο γρήγορα τη σκέψη μου και να τολμώ πιο εύκολα καινούργιες καλλιτεχνικές διαδρομές.


Ποια τα επόμενα βήματά σας;

Ποτέ δεν σκέφτομαι τα επόμενά μου βήματα. Απλώς έρχονται.


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»