Η Λυδία Κονιόρδου μιλά στην "Κυριακάτικη Απογευµατινή" για τις "Ικέτιδες" του Αισχύλου, ένα έργο ενάντια στην ανδρική βία
"∆εν είµαι πολιτικός ούτε θα γίνω ποτέ"
Η κορυφαία τραγωδός φέτος το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στις "Ικέτιδες" του Αισχύλου, ένα έργο που αποτελεί ύμνο στη γυναικεία αυτοδιάθεση
Μαριανθη Κουνια
Η κορυφαία Ελληνίδα τραγωδός Λυδία Κονιόρδου πρωταγωνιστεί αυτό το καλοκαίρι στις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλµπαρη, κατέχοντας µάλιστα αντρικό ρόλο, εκείνον του Πελασγού, βασιλιά του Άργους, σε ένα έργο που µιλά για τον αγώνα της γυναίκας ενάντια στην ανδρική βία. «Η σκηνοθέτις του έργου είχε λόγο που µου πρότεινε αυτόν τον ρόλο.
∆εν γίνεται για εντυπωσιασµό, αλλά για να τονίσουµε ότι η εξουσία που υπήρχε στην Ελλάδα πριν από τους Αχαιούς σεβόταν και προστάτευε τη γυναίκα, ήταν εναντίον της βίας και υπέρ της λήψης αποφάσεων από τον λαό. Σε αυτό το έργο αρέσει πολύ στον κόσµο το δικαίωµα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση και η υποχρέωση του πολιτικού µε οποιοδήποτε πολιτικό κόστος να στέκεται δίπλα στο δίκαιο. Είναι ένας ύµνος στον αγώνα της γυναίκας να διαθέτει το σώµα της εκεί που αυτή θέλει», λέει η ίδια στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή». Ωστόσο η πάλη της γυναίκας µε την ανδρική βία έχει συνταράξει τη σύγχρονη ζωή τα τελευταία χρόνια. «Η γυναίκα έχει κάνει µεγάλα βήµατα µέσα στην ιστορία για να καταλάβει µια θέση στον αγώνα της για την ισότητα. Οµως αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειώσει.
Εχει πολύ δρόµο ακόµα. Πολλές φορές οι γυναίκες χάνουν τα γυναικεία τους όπλα, την πειθώ, την αλληλεγγύη, τη συµπερίληψη, και γίνονται σκληρές και επιθετικές, όπως θα ταίριαζε σε έναν άντρα, θεωρώντας ότι µόνο έτσι θα κερδίσουν την εµπιστοσύνη ενός κόσµου που διέπεται από την αντρική νοοτροπία. Οµως ο κόσµος έχει ανάγκη και από το αρσενικό και από το θηλυκό», αναφέρει.
«∆εν µου έλειψε το θέατρο τα χρόνια της πολιτικής, γιατί ήµουν συνέχεια ανάµεσα στους καλλιτέχνες και αισθανόµουν ότι βοηθάω, έχοντας µια αγάπη γι’ αυτόν τον τοµέα. ∆εν είµαι πολιτικός ούτε θα γίνω ποτέ. Βρέθηκα εκεί γιατί αισθάνθηκα ότι µπορώ να βοηθήσω». Οσο για το αν θα το ξαναέκανε, αναφέρει: «Προς το παρόν έχω επανέλθει στην οικογένεια των καλλιτεχνών και µου αρέσει πολύ εδώ που βρίσκοµαι».
Από την άλλη, πόσο εύκολο ήταν να ξαναπατήσει στο σανίδι έπειτα από αυτήν την παύση; «Με παύση ή χωρίς παύση, εγώ πάντα νιώθω ότι ξεκινάω από το µηδέν. Ξαναέχτισα όλο µου το σύστηµα του ηθοποιού, γιατί αυτά τα έργα είναι τόσο πάνω από εµάς, που δεν µπορείς να στη ριχθείς σε έτοιµα όπλα ή στις δάφνες του παρελθόντος. Χρειάζεται να σκύψεις πάλι ταπεινά. Να ξαναβρείς την περπατησιά σου», αποκαλύπτει.
Οι «Ικέτιδες» θα είναι η τελευταία παράσταση που θα παρουσιαστεί στο αργολικό θέατρο στις 23 και 24 Αυγούστου, στο πλαίσιο της µεγάλης περιοδείας τους ανά την Ελλάδα. «Η Επίδαυρος είναι ένα µοναδικό θέατρο και πάντα έχω µια λαχτάρα και µια ευχάριστη προσµονή. Είναι για µένα ένας πολύ οικείος χώρος, που βέβαια αυτήν την οικειότητα την έχω χτίσει βήµα βήµα, γιατί στην πρώτη µου εµπειρία είχα µεγάλο τρόµο.
Η πρώτη µου φορά ήταν στα 24 µου χρόνια στον ρόλο της Αντιγόνης, στις ‘‘Φοίνισσες’’, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Ηταν µια πολύ δύσκολη εµπειρία για εµένα. Επειδή ήµουν δεύτερη διανοµή, δεν είχα την απαραίτητη προετοιµασία για να παίξω αυτόν τον ρόλο. Και µπήκα στην ορχήστρα της Επιδαύρου απροετοίµαστη. Παραλίγο να εγκαταλείψω το θέατρο. Υστερα από αυτήν την τραυµατική εµπειρία έφυγα από το Εθνικό Θέατρο και πήγα στον Κάρολο Κουν. Εκεί, µε την καθοδήγησή του, µπόρεσα σιγά σιγά να διώξω αυτόν τον φόβο και να αφεθώ ταπεινά στον χώρο του θεάτρου, ώστε να ταξιδέψω σε κόσµους που δεν είχα φανταστεί. Ευτυχώς µε δέχτηκε ο Κουν στο Θέατρο Τέχνης, όπου έµεινα για 9 χρόνια. Ετσι κατάφερα να έρθω σε ειρήνη µε το θέατρο», αναφέρει.
∆εν γίνεται για εντυπωσιασµό, αλλά για να τονίσουµε ότι η εξουσία που υπήρχε στην Ελλάδα πριν από τους Αχαιούς σεβόταν και προστάτευε τη γυναίκα, ήταν εναντίον της βίας και υπέρ της λήψης αποφάσεων από τον λαό. Σε αυτό το έργο αρέσει πολύ στον κόσµο το δικαίωµα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση και η υποχρέωση του πολιτικού µε οποιοδήποτε πολιτικό κόστος να στέκεται δίπλα στο δίκαιο. Είναι ένας ύµνος στον αγώνα της γυναίκας να διαθέτει το σώµα της εκεί που αυτή θέλει», λέει η ίδια στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή». Ωστόσο η πάλη της γυναίκας µε την ανδρική βία έχει συνταράξει τη σύγχρονη ζωή τα τελευταία χρόνια. «Η γυναίκα έχει κάνει µεγάλα βήµατα µέσα στην ιστορία για να καταλάβει µια θέση στον αγώνα της για την ισότητα. Οµως αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειώσει.
Εχει πολύ δρόµο ακόµα. Πολλές φορές οι γυναίκες χάνουν τα γυναικεία τους όπλα, την πειθώ, την αλληλεγγύη, τη συµπερίληψη, και γίνονται σκληρές και επιθετικές, όπως θα ταίριαζε σε έναν άντρα, θεωρώντας ότι µόνο έτσι θα κερδίσουν την εµπιστοσύνη ενός κόσµου που διέπεται από την αντρική νοοτροπία. Οµως ο κόσµος έχει ανάγκη και από το αρσενικό και από το θηλυκό», αναφέρει.
Λυδία Κονιόρδου: «Πάντα από το µηδέν»
Η Λυδία Κονιόρδου υπήρξε υπουργός Πολιτισµού από το 2016 έως το 2018 στην κυβέρνηση Τσίπρα, διάστηµα κατά το οποίο ασχολήθηκε µεταξύ άλλων µε την επαναφορά του θεσµού των επιχορηγήσεων στο ελεύθερο θέατρο, αλλά και τα θέµατα της πνευµατικής ιδιοκτησίας.«∆εν µου έλειψε το θέατρο τα χρόνια της πολιτικής, γιατί ήµουν συνέχεια ανάµεσα στους καλλιτέχνες και αισθανόµουν ότι βοηθάω, έχοντας µια αγάπη γι’ αυτόν τον τοµέα. ∆εν είµαι πολιτικός ούτε θα γίνω ποτέ. Βρέθηκα εκεί γιατί αισθάνθηκα ότι µπορώ να βοηθήσω». Οσο για το αν θα το ξαναέκανε, αναφέρει: «Προς το παρόν έχω επανέλθει στην οικογένεια των καλλιτεχνών και µου αρέσει πολύ εδώ που βρίσκοµαι».
Από την άλλη, πόσο εύκολο ήταν να ξαναπατήσει στο σανίδι έπειτα από αυτήν την παύση; «Με παύση ή χωρίς παύση, εγώ πάντα νιώθω ότι ξεκινάω από το µηδέν. Ξαναέχτισα όλο µου το σύστηµα του ηθοποιού, γιατί αυτά τα έργα είναι τόσο πάνω από εµάς, που δεν µπορείς να στη ριχθείς σε έτοιµα όπλα ή στις δάφνες του παρελθόντος. Χρειάζεται να σκύψεις πάλι ταπεινά. Να ξαναβρείς την περπατησιά σου», αποκαλύπτει.
Οι «Ικέτιδες» θα είναι η τελευταία παράσταση που θα παρουσιαστεί στο αργολικό θέατρο στις 23 και 24 Αυγούστου, στο πλαίσιο της µεγάλης περιοδείας τους ανά την Ελλάδα. «Η Επίδαυρος είναι ένα µοναδικό θέατρο και πάντα έχω µια λαχτάρα και µια ευχάριστη προσµονή. Είναι για µένα ένας πολύ οικείος χώρος, που βέβαια αυτήν την οικειότητα την έχω χτίσει βήµα βήµα, γιατί στην πρώτη µου εµπειρία είχα µεγάλο τρόµο.
Η πρώτη µου φορά ήταν στα 24 µου χρόνια στον ρόλο της Αντιγόνης, στις ‘‘Φοίνισσες’’, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Ηταν µια πολύ δύσκολη εµπειρία για εµένα. Επειδή ήµουν δεύτερη διανοµή, δεν είχα την απαραίτητη προετοιµασία για να παίξω αυτόν τον ρόλο. Και µπήκα στην ορχήστρα της Επιδαύρου απροετοίµαστη. Παραλίγο να εγκαταλείψω το θέατρο. Υστερα από αυτήν την τραυµατική εµπειρία έφυγα από το Εθνικό Θέατρο και πήγα στον Κάρολο Κουν. Εκεί, µε την καθοδήγησή του, µπόρεσα σιγά σιγά να διώξω αυτόν τον φόβο και να αφεθώ ταπεινά στον χώρο του θεάτρου, ώστε να ταξιδέψω σε κόσµους που δεν είχα φανταστεί. Ευτυχώς µε δέχτηκε ο Κουν στο Θέατρο Τέχνης, όπου έµεινα για 9 χρόνια. Ετσι κατάφερα να έρθω σε ειρήνη µε το θέατρο», αναφέρει.
«Το θέατρο εκδικείται»
Η σπουδαία ηθοποιός, αναφορικά µε τους ακραίους πειραµατισµούς που κάποιοι σκηνοθέτες, Ελληνες και ξένοι, επιχειρούν κατά καιρούς πάνω στο αρχαίο δράµα, έχει τη δική της άποψη. «Πρέπει να διακρίνουµε ανάµεσα στις παραστάσεις ποιοι φέρνουν µια φρέσκια ανάγνωση σε αυτά τα έργα και ποιοι αγνοούν επιδεικτικά ένα έργο και το χρησιµοποιούν απλώς για να κάνουν τα δικά τους ευρήµατα. Τότε το θέατρο εκδικείται και πολύ δίκαια ο κόσµος εξανίσταται. Οταν όµως υπάρχει µια τίµια προσέγγιση µιας έρευνας πάνω στο αρχαίο δράµα, που καµιά φορά µπορεί ένας σκηνοθέτης να χρησιµοποιεί νέους τρόπους που δεν τους έχει συνηθίσει το κοινό, τότε το κοινό που αντιδρά και σε αυτά είναι άδικο. Γιατί στο αρχαίο δράµα δεν υπάρχει µια συνταγή πώς θα παιχτεί. Ακόµα και οι πιο κλασικές παραστάσεις αρχαίου δράµατος είναι πειραµατικές», καταλήγει.*Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»
