Ένα εργοστάσιο μετατρέπεται σε σκηνή. Δεκαεπτά σώματα συνυπάρχουν σε έναν χορό γεμάτο ένταση, αναπνοή και εσωτερική πάλη. Το νέο βίντεο της LOAD Dance Company με τίτλο "To_morRow", που αποτελεί τη νέα καλλιτεχνική δημιουργία του χορογράφου Τάσου Μπεκιάρη, έρχεται να ταράξει τα νερά του σύγχρονου χορού με μια δυνατή οπτικοκινητική εμπειρία. Η χορογραφία, που αποτελεί μέρος του project #RhythmOfAwareness, διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον φόβο, την αβεβαιότητα και τη συλλογική ανάγκη για παρουσία στο "τώρα". Η σωματικότητα δεν λειτουργεί απλώς ως έκφραση, αλλά ως εργαλείο αφύπνισης.
Το γύρισμα πραγματοποιήθηκε σε αυθεντικό βιομηχανικό χώρο, προσθέτοντας μια έντονα ατμοσφαιρική διάσταση στο οπτικό αποτέλεσμα, ενώ η σκηνοθετική προσέγγιση εστιάζει σε λεπτομέρειες που αναδεικνύουν την ειλικρίνεια της κίνησης. Η LOAD Dance Company, με καινοτόμες δράσεις στον χώρο του σύγχρονου χορού, συνεχίζει να αναζητά τρόπους σύνδεσης με το κοινό, θέτοντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο και την εμπειρία του μέσα από τη σωματική έκφραση.
Ποιος είναι ο χορογράφος Τάσος Μπεκιάρης
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Εκπαιδεύτηκε πάνω σε διαφορετικά είδη χορού όπως jazz, contemporary jazz,hip hop, musical, καθώς και σε τεχνικές σύγχρονου χορού όπως release, Limon από διακεκριμένους καθηγητές του χώρου. Παρακολούθησε κύκλους σεμιναρίων πάνω στο Dance Therapy και τη Χορολογία με τους Ζωή Πανερίτη και Κάτια Σαβράμη, αντίστοιχα. Από το 2004 έως σήμερα διδάσκει Hip Hop και σύγχρονο χορό σε ανώτερες επαγγελματικές και ερασιτεχνικές σχολές μπαλέτο, καθώς και σε studios χορού, ενώ παράλληλα παραδίδει κύκλους σεμιναρίων σε πολλές περιοχές της χώρας.
Έχει συνεργαστεί, επί σειρά ετών, με τη Γεωργία Κωνσταντίνα Ατζάμπου για το εκπόνηση ερευνητικών έργων, που αφορά την απεικόνιση του χώρου και ειδικότερα στο επιστημονικό πεδίο «Αρχιτεκτονική – Σχεδιασμός Χώρου», στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος του τμήματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Το καλοκαίρι του 2015 έλαβε μέρος με την Εθνική Ελληνική Συμμετοχή στη Διεθνή Έκθεση Σκηνογραφίας και Θεατρικής Αρχιτεκτονικής της Πράγας (The Prague Quadrennial of Performance Design and Space, PQ 2015), στο πλαίσιο της διαγωνιστικής Ενότητας των Εκπαιδευτικών Τμημάτων (Student). Την ομάδα αποτελούν οι υπ. διδακτορες Γ. Ατζάμπου, Χρ. Καραδήμα, οι καθηγητές Κ. Σαβράμη, Γ. Παρμενίδης και ο επόπτης Θ.Βόβολης.
Ως χορευτής και χορογράφος έχει συνεργαστεί με την ομάδα LAG για 3 χρόνια στη Νέα Υόρκη καθώς και τη Χορόδε της Μαρίας Λάζαρη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων. Έχει, επίσης, υπάρξει κριτής αγώνων χορού σε ομοσπονδίες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, με τελευταία συμμετοχή στο εφηβικό Grand Prix της Ρωσίας.
Το 2012 ίδρυσε την ομάδα LOAD Dance Company, ενώ τον Ιανουάριο του 2016 στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης γράφει σκηνοθετικά και χορογραφικά τη «Μπαλάντα της φυλακής» μια χοροθεατρική παράσταση του ομώνυμου δίσκου των Kollektiva. Τον Μάιο του 2018 θα εμφανιστεί στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ιωάννη του Βαπτιστή, στην παράσταση «Σαλώμη» σε σκηνοθεσία Σταύρου Λίτινα. Τον Ιούλιο του 2019 παίρνει μέρος ως χορευτής στο μουσικοθεατρικό έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου «Το Δικό μας Σινεμά» σε χορογραφίες Φωκά Ευαγγελινού.
Το Σεπτέμβριο του 2019 δημιούργησε μαζί με τους συνεργάτες του, τον επίσημο χώρο της LOAD, στα πλαίσια του οποίου ξεκινάει και ο εκπαιδευτικός τομέας της ομάδας. To 2021 εμπνέεται το «ROOM», το 1ο φεστιβάλ χοροθεάτρου της Αθήνας, το οποίο διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία το 2022, ως καλλιτεχνικός διευθυντής, στο θέατρο ARROYO.
Το 2021 προτείνει μια μέθοδο που την ονομάζει «LΣΥ» και στοχεύει στην εξερεύνηση του «χορευτικού» σώματος. Με αφετηρία το σύγχρονο χορό και αντλώντας πληροφορίες από το χοροθεατρικό πεδίο, στοχεύει σε μια νέα/εναλλακτική προσέγγιση της παραστασιακής διαδικασίας. Μια εξατομικευμένη βιωματική οδό που αξιοποιεί τα προσωπικά στοιχεία του χορευτή και τις υποκειμενικές του δυνατότητες.
Το 2022 πραγματοποιεί τη παράσταση «ΣΑΡΑΓΗΝΗ» όπου υπογράφει τη σκηνοθεσία - χορογραφία, στο θέατρο ARROYO. Τον Ιανουάριο του 2023 πραγματοποιεί το δεύτερο εργαστήριο της μεθόδου LΣΥ. Το 2023 συμμετέχει ως χορογράφος - χορευτής στη δημιουργική ομάδα της τελετής έναρξης των Μεσογειακών Παράκτιων Αγώνων "Ηράκλειο 2023".
Τάσος Μπεκιάρης: Ο χορός μας θυμίζει τον ρυθμό της ύπαρξης μας
Ο πολύ ταλαντούχος χορευτής Τάσος Μπεκιάρης μιλαει σήμερα στο parapolitika.gr για το νέο project του, αλλά και για τη σύνδεση των νέων ανθρώπων με την Τέχνη του χορού.
Κύριε Μπεκιάρη, μετά από μια πολυετή ενασχόληση και εμπειρία με τον χορό, τί καινούργιο θεωρείτε ότι προσφέρετε στην τέχνη αυτή;
Για να πω ότι προσφέρω κάτι καινούριο σ’ ένα «ζωντανό οργανισμό» όπως είναι η Τέχνη, θα πρέπει πρώτα να έχω βρει κάτι καινούριο μέσα μου. Και ίσως αυτό συμβαίνει τώρα. Η περίοδος που διανύω είναι τόσο μεταβατική, που το μόνο που μπορώ να κάνω με ειλικρίνεια είναι να με παρατηρώ — να με αφουγκράζομαι. Να χαμογελώ, είτε βρίσκομαι σε σκοτεινά νερά είτε σε φως. Πιστεύω πως κάθε δημιουργός που συνομιλεί αυθεντικά με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του, προσφέρει κάτι νέο. Ακόμη κι αν αυτό που φέρει δεν αγγίζει κανέναν. Ακόμη κι αν δεν ανήκει σε καμία «τάση», σε καμία κυρίαρχη αισθητική. Το να έχει κάποιος το θάρρος να δείξει την αλήθεια του, επιτρέπει και στον άλλον να αναγνωρίσει τί του ταιριάζει και τί όχι. Κι αυτό από μόνο του είναι ήδη μια συνεισφορά. Δεν έχω να δώσω τίποτα επαναστατικό στην Τέχνη — παρά μόνον τον εαυτό μου, όπως είναι σήμερα: γεμάτο ερωτήσεις, αντιφάσεις και την ανάγκη να επικοινωνήσει με αλήθεια. Αν αυτό καταστεί «συνάντηση», τότε εκεί υπάρχει το καινούριο.
Πώς αλληλεπιδρούν με τον χορό και γενικότερα με την Τέχνη οι νέοι άνθρωποι; Τί τους φέρνει σε μια σχολή χορού;
Ποιά τέχνη; Του χορού εννοούμε; Ή γενικότερα; Είναι ένα μεγάλο θέμα συζήτησης αυτό. Τί τους φέρνει ή τί θα ήταν ωφέλιμο για τους ίδιους να τους φέρει; Άραγε γνωρίζουν οι νέοι άνθρωποι την Τέχνη; Δεν μιλάω για μια μειοψηφία που ίσως έχει την «παιδεία» να ασχοληθεί, αλλά για τη πλειοψηφία. Οι νέοι κάνουν χορό για να εκφραστούν ή για να εκφράσουν την εσωτερική μανία προβολής του εαυτού τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ποιά η θέση του χορού στην παγκόσμια σκηνή; Πόσοι ακολουθούν την τέχνη του χορού για να επικοινωνήσουν το «ιερό» δώρο που μας χαρίστηκε (το σώμα και κατ’ επέκταση τη ζωή); Η απάντηση στα παραπάνω θα έδινε μια πιο εμπεριστατωμένη απάντηση στο ερώτημα σας. Όμως γενικότερα σκέπτομαι ότι, αν οι νέοι άνθρωποι προσέρχονται να διδαχτούν, να ζήσουν το χορό, απλώς για να επιβεβαιώσουν την «εικόνα» τους, τότε ίσως να μην έχουν αγγίξει στ’ αλήθεια την Τέχνη. Διότι η Τέχνη, ως πρόταση ζωής, δεν «χαϊδεύει» συνειδήσεις, δεν έχει προορισμό να "ανεβαίνει" σε stories, δεν «συμβαίνει τώρα» για τα likes. Η Τέχνη σε «γδύνει», σε φέρνει αντιμέτωπο με το μέσα σου και –αν το αντέξεις– σε επανασυνδέει με κάτι βαθύτερο. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι «τί τους φέρνει στη σχολή», αλλά αν είναι διατεθειμένοι να μείνουν όταν αρχίσει να «πονάει». Εκεί αρχίζει ο χορός. Εκεί αρχίζει η Τέχνη.
Τάσος Μπεκιάρης και η Τέχνη μέσα του ή η Τέχνη μέσα από τον Τάσο Μπεκιαρη; Μια σχέση ζωής ή η ζωή μιας σχέσης;
Η τέχνη μου, ο χορός, είναι αλληλένδετη με εμένα. Με επικοινωνώ μέσα από εκείνην και η ίδια χαρίζει - θέλω να πιστεύω- το μεγαλείο της μέσα από την ταπεινή μου συναναστροφή και αλληλοπεριχώρηση μαζί της. Εκείνη ενυπάρχει ως αυθυπόστατη μορφή και εγώ υπάρχω ως αυτεξούσια οντότητα. Στη διαρκή γνωριμία μαζί της οικοδομείται αυτό το «εμείς» που μέσα μου ηχεί σαν «ένα», ως αγάπη. Σχέση ζωής αλλά και η ζωή μιας σχέσης ταυτόχρονα. Η τέχνη γενικότερα είναι πάθος και ένας από τους τρόπους να με εξελίσσω ως άνθρωπο. Στο άκουσμα μιας μουσικής, η φέρουσα δόνηση γεννάει παρουσία μέσα μου. Κοιτώντας ένα πίνακα σε κάποιο μουσείο, ανοίγεται εμπρός μου ένα παράθυρο μεταξύ του παρελθόντος και της παρούσης στιγμής μου. Βλέποντας μια καλή παράσταση, ενεργοποιείται μέσα μου μου η διάθεση συνομιλίας και επικοινωνίας του συναισθηματικού μου κόσμου. Όλες οι μορφές της τέχνης με καθιστούν ζωντανό.
Έχετε αφιερώσει την ακαδημαϊκή χρονιά που διανύουμε στην έννοια «rhythm of awareness». Τί σημαίνει αυτό για εσάς ως πρόσωπο αλλά και ως καλλιτέχνη; Πώς στέκεστε απέναντι του ή καλύτερα μέσα σε αυτό;
Αφιερώσαμε, οι συνοδοιπόροι μου στο όραμα της LOAD και εγώ, τη χρονιά αυτή στην έννοια «rhythm of awareness» διότι νιώσαμε την ανάγκη να εμβαθύνουμε στην αλληλεπίδραση μεταξύ ρυθμού και επίγνωσης — όχι μόνο ως αισθητική ή τεχνική έννοια στον χορό, αλλά ως βαθύτερη υπαρξιακή εμπειρία. Για μένα, ως πρόσωπο, το «rhythm of awareness» σημαίνει να αφουγκράζομαι τον εσωτερικό μου ρυθμό, να παρατηρώ τις εναλλαγές της σκέψης, του συναισθήματος και της παρουσίας μου μέσα στο χρόνο. Είναι μια προσπάθεια να ζω πιο συνειδητά, να είμαι παρών, και να ακούω — όχι μόνο τον εαυτό μου- αλλά και τους μαθητές μου. Ως καλλιτέχνης, στέκομαι μέσα σε αυτό σαν σώμα σε συνεχή διάλογο: με τους άλλους, με το χώρο, με το κοινωνικό περιβάλλον. Το project «Rhythm of Awareness» χρησιμοποιεί την κίνηση και κατ’ επέκταση το σώμα ως τρόπο ώστε να φωτίσει θέματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Όχι με τρόπο καταγγελτικό, αλλά μέσα από το βίωμα και τη συλλογική παρουσία. Μέσα από το χορό, θέλω να φέρω τους ανθρώπους σε επαφή με αυτό που ίσως έχουμε ξεχάσει: το ρυθμό της ύπαρξής μας, την επιθυμία για σύνδεση, και την ικανότητα να νιώθουμε σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Ουσιαστικά, δεν βλέπω το «rhythm of awareness» ως μια έννοια έξω από μένα, αλλά ως κάτι που με διαμορφώνει καθημερινά. Είναι η πάλη μου να μείνω ξύπνιος και συνδεδεμένος, μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς στρέφει την προσοχή αλλού.
Ποια συγκεκριμένα βήματα έχετε κάνει στην πραγμάτωση αυτού του project; Μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι ετοιμάζετε με μεγάλο ενθουσιασμό ένα σχετικό βίντεο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτό;
Το «Rhythm of Awareness» δεν είναι ένα project που χτίζεται μόνο με πρόβες και βήματα. Είναι μια συνθήκη που βιώνεται. Ένα ρεύμα συνειδητότητας που γεννιέται μέσα από το ρυθμό, το σώμα, την παρουσία. Το πρώτο βίντεο που δημιουργήσαμε, «Η σκιά του νου»,υπήρξε για μένα μια κλήση προς το άγνωστο. Όμως, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους ανθρώπους που συμμετείχαν. Ήταν η πρώτη τους φορά μέσα στο χώρο του χορού, και όμως, στάθηκαν εκεί με απόλυτη αφοσίωση, με έκθεση και αλήθεια. Αντιμετώπισαν τον εαυτό τους με γενναιότητα, μετατρέποντας το σώμα τους σε πεδίο μάχης, σε έδαφος αναμέτρησης με τις σκέψεις. Χρησιμοποιήσαμε τον κρουστό ήχο του φλαμένκο -ρυθμικός, έντονος, επίμονος — ως αλληγορία των σκέψεων, όπως ακριβώς ηχούν και οι φωνές μέσα στο νου μας. Μια αλληγορία του νου όταν δεν σιωπά. Και μέσα σε αυτό το ηχητικό και κινητικό πεδίο, γεννήθηκε κάτι αληθινό: μια κοινότητα ανθρώπων που τόλμησε να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στον εσωτερικό κόσμο.
Αυτή τη περίοδο ετοιμάζουμε το δεύτερο βίντεο το οποίο κινείται βαθύτερα στην ανάγκη του ανθρώπου να διαρρήξει τα δεσμά – κοινωνικά, ιδεολογικά, υπαρξιακά. Να σταθεί ως αληθινά αυτεξούσιο ον. Σε αυτή τη φάση, χρησιμοποιούμε περισσότερα μέσα, τεχνολογία, εικόνα, ήχο και μεγαλύτερη ομάδα, όχι για να εντυπωσιάσουμε, αλλά για να μεταφέρουμε, όσο το δυνατόν, πιο ζωντανά την εμπειρία. Θέλουμε ο θεατής – και ειδικά οι μαθητές μας – να μη μείνουν απλοί απαθείς παρατηρητές, αλλά να αισθανθούν μέσα τους το κάλεσμα προς την επίγνωση. Διότι ο ρυθμός της επίγνωσης δεν είναι μόνον τέχνη. Είναι στάση ζωής. Είναι εκεί που το σώμα συναντά τη σκέψη, και όπου η σιωπή γίνεται κίνηση.
