Σοφία Μουτίδου στα Παραπολιτικά: Δεν μου επέτρεπαν να γίνω ηθοποιός, σπούδασα νομικά γιατί ήμουν καλή μαθήτρια

Στην ξεκαρδιστική stand-up comedy παράσταση «Χούγια ή Θάνατος», των Κώστα Τουλάκη και Ισμήνης Βιλλιώτη θα δούμε πάλι φέτος τη Σοφία Μουτίδου από τις 4 Οκτωβρίου στο Μικρό Παλλάς. Η γνωστή ηθοποιός με τον καιτιγιστικό ρυθμό λόγου και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο θα ξεγυμνώσει στη σκηνή με χιούμορ και αυτοσαρκασμό όλα εκείνα τα χούγια που μας καθορίζουν ως Έλληνες. Η ίδια μιλώντας στο SECRET της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ αναφέρεται σε όλα όσα την οδήγησαν στο είδος του stand up, για αυτά που κάνουν τους Έλληνες να ξεκαρδίζονται, αλλά και για την άλλη της πτυχή, που έχει να κάνει με τις σπουδές στην συμβουλευτική ψυχικής υγείας.

Μόνη σου πάνω στη σκήνη ξεγυμνώνεις τα χούγια των Ελλήνων. Ποια είναι αυτά;

Η παράσταση είναι μια ιδεά των «Ancient Memes», οι οποίοι για χρόνια ήθελαν να μιλήσουν για τα χούγια και την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων. Έτσι αποφασίσαμε όλοι μαζί να το κάνουμε. Η παράσταση έχει να κάνει με όλα αυτά που κάνουμε χωρίς να υπάρχει τεχνικός λόγος, δηλαδή δεν είναι λειτουργικά. Τα χούγια αν τα παρατηρήσεις, δεν είναι λειτουργικά. Δηλαδή αν έχεις χούι να τρως πρώτα το κοτόπουλο και μετά τις πατάτες, δεν έχει κάποια λειτουργία, γίνεται απλά επειδή αρέσει σε αυτόν που το κάνει. Οπότε εμείς παρουσιάζουμε όλα τα χούγια που είναι ατομικά, αλλά και εθνικά, καθώς υπάρχουν και κάποια κοινά χούγια όλων των Ελλήνων. Για παράδειγμα γιατί βάζουμε όλοι το λάδι κάτω από το νεροχύτη και δεν το βάζει κάποιος σε ένα ντουλάπι ψηλά.

Ταυτίζεται ο Έλληνας με αυτά;

Πάρα πολύ. Έχει πολύ μεγάλη συμμετοχή ο κόσμος. Το κοινό της Αθήνας δεν σταμάτησε να μιλάει στην περσινή μας παράσταση.

Ποια άλλα ελληνικά χούγια θα ακούσουμε;

Στην παράσταση έχουμε διάφορα ελληνικά χούγια από όλους τους τομείς ζωής. Απο το σεξ, την πολιτική, τα ταξίδια μας, την εθνική μας ταυτότητα, ακόμα και τις κηδείες, στις οποίες κάποιες συνήθειες μας κάνουν ρεζίλι. Ο κόσμος μας λέει και κάποια χούγια καινούρια που εμείς τα ακούμε πρώτη φορά. Μας τα λέει όλα, υπάρχει μια εμπιστοσύνη από τον κόσμο. Μας τα λέει φωναχτά, δεν ντρέπονται οι θεατές. Μερικές φορές μαλώνουν μεταξύ τους. Και ενώ είναι κωμωδία το έργο με τα χούγια που ακούγονται, βλέπουμε τον εαυτό μας και σε πράγματα που δεν είναι τόσο αστεία.

Σε αποσυντονίζει αυτό;

Ε, όχι βρε! Αυτή είναι η δουλειά μου. Όλοι με ρωτούν πως το κάνεις αυτό. Απλά ξέρω πολύ καλά το κείμενό μου, δεν λέω ότι μου κατέβει. Κάποια στγμή έχω κάποια σημεία όπου μιλάω με τον κόσμο., ο οποίος μιλάει όταν του δίνω εγώ την άδεια. Για παράδειγμα ρωτάω γιατί όλοι έχουμε το MEGA στο κουμπί 4 του τηλεκοντρόλ.

Γιατί έχεις φωτογραφηθεί ως Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα στην αφίσα της παράστασης;

Αυτό έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι ψάχναμε να βρούμε ποια γυναίκα είναι σύμβολο της Ελλάδας στον πόλεμο. Γιατί όταν βρήκαμε τον τίτλο «Χούγια ή θάνατος», μας πήγε κατευθείαν το μυαλό μας στην Ελληνική Επανάσταση.

Εσένα ποιο σημείο αυτού του κειμένου σου αρέσει πιο πολύ;

Μου αρέσει πάρα πολύ το σημείο, που αναφέρεται στο πως είναι οι Έλληνες όταν κάνουν διακοπές στο εξωτερικό. Είναι συγκεκριμένη η ψυχοσύνθεση του Έλληνα όταν πάει στο εξωτερικό. Διακατέχεται από δυο σκέψεις. Η μια είναι πόσο ανώτεροι είναι οι Έλληνες έναντι των άλλων λαών και η άλλη πόσο κατώτεροι είναι. Αυτά τα δυο αντικρουόμενα μας αποκαλύπτουν πως φερόμαστε στο εξωτερικό. Πόσο απαξιώνουμε τα αξιοθέατα τους, που συγκρίνουμε τις Ιστορίες και βγαίνουμε πάντα νικητές. Από την άλλη τους παραδεχόμαστε για την καθαριότητα τους, αλλά εμείς φτύνουμε στον δρόμο. Επίσης το πως οι ξένοι παίρνουν τα φάρμακα με το σταγονόμετρο και εμείς με τα βαρέλια. Είναι πάρα πολλά τα σημεία που έχουν γέλιο. Επίσης αν ο Έλληνας πάει σε βόρεια χώρα νιώθει μειονεξία, αν πας Τουρκία, Ισραήλ, Αραβία, εκεί είσαι άρχοντας.

Γιατί πιστεύεις ότι το κοινό αγαπάει τόσο πολύ το stand up;

Γιατί κάποιοι άνθρωποι φτύσαμε αίμα για να το κάνουμε και έτσι εμπεδώθηκε στην κουλτούρα μας. Το stand up, όταν το ξεκίνησα εγώ οι πρώτοι δάσκαλοι ήταν η ομάδα της Λουκίας Ρικάκη στ Εξάρχεια (Θανάσης Παπαγεωργίου, Σεραφήμ Σίλας κ.α) και ήταν πολύ καλοί. Αυτοί το δίδαξαν. Και σιγά σιγά άρχισε να μπαίνει στο κοινό γούστο. Το κοινό του stand up είναι πολύ διαφορετικό από τα υπολοιπα. Πάει στην παράσταση με μεγάλη αυτοσαρκαστική διάθεση, χωρίς να παρεξηγηθεί και να παρεξηγήσει. Δεν υπάρχει κορεκτίλα. Κλείνει το μάτι για δυο ώρες και δέχεται συλλογικές αλήθειες χωρίς να τις κρίνουν.

Αυτό ακούγεται πολύ απελευθερωτικό και για τους ηθοποιούς και για το κοινό

Έτσι ακριβώς. Έχει μια ανίερη χαλάρωση.

Γιατί αγαπάς τόσο πολύ το stand up comedy, στο οποίο σε βλέπουμε τα τελευταία χρόνια; Για την επαφή σου με τον κόσμο; Για το γέλιο; Σε κούραζαν οι μεγάλες παραστάσεις με πολλά άτομα;

Όλα αυτά που είπες. Κανένα περισσότερο. Στο stand up έχω ένα πεδίο ελευθερίας με εμένα, ένα άνοιγμα του κοινού που δεν το ζω σε άλλη παράσταση. Με ενδιαφέρει πολύ να βλέπω το άτομο καθαρό και κρυσταλλένιο, όπως είναι μόνο του. Εδώ δεν υπάρχει ρόλος, υπάχουν άτομα. Εγώ βγαίνω ως Σοφία, δεν κάνω κάποιον ρόλο. Απλά μεταφέρω στον κόσμο κοινές σκέψεις. Αυτή η σύνδεση είναι μοναδική.

Από την μια στα βιντεάκια που δημοσιεύεις για την ψυχική υγεία μιλάς στην ψυχή των ακροατών με σοβαρές προσεγγίσεις της ψυχολογίας που έχεις μελετήσει σε βάθος και από την άλλη με την κωμωδία χαρίζεις το γέλιο με δυνατό τρόπο. Πως έχεις βρει στη ζωή σου αυτή την ισορροπία γέλιου-πόνου;

Δεν την έχω βρει. Είναι ένα μέρος που το δουλεύω, δεν μου είναι εύκολο, δεν μου είναι οικείο να πηγαίνω σε βάθη της ψυχής και ταυτόχρονα σε επιφάνειες. Για να μπορέσω μέσα μου να ισορρπήσω τις δύο δυνάμεις, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Το ένα βοηθάει το άλλο. Το γέλιο είναι αποφόρτιση, τρόπος άμυνας του ανθρώπου στα δεινά της ζωής του. Θέλει όμως πολύ δουλειά για να το μεταλαμπαδεύσω στον κόσμο. Από την άλλη την ψυχολογία την σπουδάζω, αλλά έχω κάνει και στον ευατό μου πολλή δουλειά με ψυχοθεραπεία.

Από την μία θέλεις να γίνεις σύμβουλος ψυχικής υγείας, από την άλλη είσαι μια επιτυχημένη κωμικός στο θέατρο.

Δεν είναι ξεχωριστά αυτά τα δύο. Είναι άλλα μέρη, αλλά όχι αντίπαλα. Από τη μια θέλω πολύ να μάθω τιν εαυτό μου, το γιατί φέρομαι έτσι, γιατί νιώθω έτσι, και από την άλλη πλευρά η κωμωδία είναι αυτό που με αποφορτίζει. Γιατί δημιουργεί μια απόσταση, δεν δημιουργεί ταύτηση. Η κωμωδία είναι λυτρωτικό κανάλι.

Αν και σπούδασες νομική, η υποκριτική σε λύτρωσε μετά;

Ξεκάθαρα ήθελα την υποκρητική πριν από τη νομική, την οποία σπούδασα επειδή το ήθελαν οι γονείς μου. Μετά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τυχαίος ο δρόμος της υποκρτικής, αλλά υπηρχε ανάγκη αποσυμπίεσης ψυχικής. Τα άτομα που κάνουν κωμωδία, συνήθως είναι επιβαρυμένα ψυχικά. Αλλά τότε δεν το καταλάβαινα. Είχα μια μεγάλη τάση στη δημόσια έκθεση και της φαιδρής πλευράς του κωμικού.

Ήσουν πάντα το καλό παιδί και δεν χάλαγες χατίρι στους γονείς σου;

Ναι με ταλαιπώρησαν πολύ όλα αυτά. Με καταπίεσαν πάρα πολύ. Δεν επιτρεπόταν να γίνω ηθοποιός, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, και γι'αυτό αναγκάστηκα να το κάνω κρυφά στην αρχή. Το περίπλοκο στο «σύνδρομο του καλού παιδιού» είναι ότι όταν το κάνεις δεν το νιώθεις. Είσαι τόσο μέσα σε μια κατάσταση (λες εγώ είμαι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, θα γίνω δικηγόρος κτλ) και το δικό σου "Θέλω" είναι τόσο πίσω που κάποιοι άνθρωποι όταν γερνούν διαπιστώνουν ότι «εγώ πάντα χορεύτρια ήθελα να γίνω».

Το καταλαβαίνεις μόνο όταν φτάνεις σε τοίχο;

Ναι, όταν αρχίζουν τα συμπτώματα άγχους να υπάρχουν έντονα, ενώ γύρω σου είναι φαινομενικά όλα μια χαρά. Δηλαδή έρχεται λίγο τιμωρητικά η φάση. Λες έχω πολλά λεφτά, έναν πλούσιο άντρα, είμαι επιχειρηματίας, έχω τρία παιδιά πανευτυχή, αλλ΄εγώ γιατί δεν είμαι καλά; Εκεί δυσφορείς και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι κάτι σου έχει ξεφύγει και πρέπει να αρχίσεις μια θεραπεία να βρεις τι συμβαίνει. Όταν το πλαίσιο της ζωής σου είναι τυπικά ευτυχές, αλλά το άτομο συνεχίζει να δυσφορεί, τότε χτυπάει το καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά.

Στην Ελλάδα γιατί είμαστε τόσο πίσω ακόμα και θεωρούμε την ψυχοθεραπεία ταμπού, ότι είναι για τους τρελούς και τους προβληματικούς;

Δεν είμαστε πολύ πίσω πια ευτυχώς. Έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία η καινούρια εκπαίδευση. Τώρα μαθαίνουμε κανούριες έννοιες. Και στην περίοδο Covid δόθηκε ένας χρόνος να κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Τώρα είμαστε σε καλό δρόμο.

Από τον κόσμο τι βλέπεις σχετικά με την ζωή στην Ελλάδα, την ακρίβεια, την κατάθλιψη, τη διαταραχή άγχους, τη μοναξιά;

Ο κόσμος αναγνώρισε τη δυσφορία, δεν ντρέπεται, ευτυχώς. Ότι νιώθει, το λέει δυανατά, έχει τη διάθεση να το μοιραστεί. Νιώθει ότι δεν είναι καλά και το λέει, ότι βαριέται να κάνει σεξ και το λέει, ότι δεν τα πάω καλά με τη μάνα μου και το λέω. Είναι σε αυτή τη φάση του μοιράσματος. Της εξωτερίσκευσης.

Με τη ζωή στην Ελλάδα πως τα πας; Και με όλα αυτά τα χούγια;

Εγω είμαι ματωμένη Ελληνίδα, μου αρέσει η Ελλάδα. Δεν θα μπορούσα να ζήσω αλλού. Αγαπώ πολύ τη Ελλάδα, όχι για το σουβλάκι της, αλλά για τον αέρα που φυσάει. Για το οικείο.

Τον Χειμώνα τι θα κάνεις;

Θα επιστρέψω στην τηλεόραση με κάτι μεγάλο...

Η παράσταση "Χούγια η Θάνατος"- Μικρό Παλλάς

Μετά από τη μεγάλη της επιτυχία, η ξεκαρδιστική και βαθιά ουσιαστική stand-up comedy παράσταση «Χούγια ή Θάνατος», των Κώστα Τουλάκη και Ισμήνης Βιλλιώτη, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Σοφίας Μουτίδου, επιστρέφει δυναμικά και ανεβαίνει τον Οκτώβριο σε ένα από τα πιο κεντρικά θέατρα της Αθήνας, το Μικρό Παλλάς.

Η Σοφία Μουτίδου σε μία ακόμη καταιγιστική σόλο εμφάνιση, υπογράφει τη σκηνοθεσία και ανεβαίνει στη σκηνή με το γνωστό της εκρηκτικό ταμπεραμέντο, για να ξεγυμνώσει – με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και τρυφερή σκληρότητα – όλα εκείνα τα χούγια που μας καθορίζουν ως Έλληνες.

Η ιδέα και τα κείμενα ανήκουν στους δημιουργούς της viral σελίδας «Ancient Memes».

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Με φόντο την ελληνική καθημερινότητα και όπλο το βιτριολικό χιούμορ, η Σοφία Μουτίδου εξερευνά – με τόλμη, τρυφερότητα και αυτοσαρκασμό – τις μικρές και μεγάλες μας συνήθειες. Αυτές που μας εκνευρίζουν, μας βολεύουν, μας ενώνουν και μας κάνουν αυτό που είμαστε.

Γιατί στην Ελλάδα:

Είναι το μικρό, το καθημερινό, το «έτσι το κάνουμε πάντα».
Είναι το λάδι κάτω απ’ τον νεροχύτη.
Είναι τα ορφανά ντολμαδάκια.
Είναι το εισιτήριο του πλοίου που κλείνουμε στο παρά πέντε.
Είναι το σταυροκόπημα όταν περάσει νεκροφόρα – ακόμα κι αν οδηγούμε μηχανάκι.

Είναι, τελικά, η ελληνική ψυχοσύνθεση σε υπερσυμπυκνωμένη μορφή. Και η Σοφία Μουτίδου την αποδομεί – όχι για να τη γελοιοποιήσει, αλλά για να την καταλάβει. Και να γελάσει μαζί της. Και μαζί μας. Και με τα ίδια αυτά χούγια, μπορείς να ξαναστήσεις ολόκληρο το έθνος.

Η παράσταση δεν απαριθμεί απλώς συνήθειες. Τις ερμηνεύει, τις ξεγυμνώνει και – κυρίως – τις φωτίζει με τρόπο που μας βοηθά να τις δούμε αλλιώς. Όχι σαν «ψεγάδια», αλλά σαν κομμάτια μιας συλλογικής ταυτότητας που, αν μη τι άλλο, μας ενώνει.

Με αιχμηρό λόγο, βιωματική αλήθεια και μια αίσθηση γλυκόπικρης αναγνώρισης, η Μουτίδου μας καλεί να διαλέξουμε: «Χούγια ή Θάνατος;»

Γιατί, όπως λέει και η λαϊκή σοφία:
«Πρώτα φεύγει η ψυχή – και μετά το χούι.»

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Διάρκεια παράστασης: 90΄λεπτά
Θέατρο Μικρό Παλλάς: Αμερικής 2 Στοά Σπύρου Μήλιου, Σύνταγμα, Αθήνα
Τηλέφωνο : 211 1000 365
Ημέρες & Ώρες παραστάσεων:
Κάθε Σάββατο στις 21.00

Εισιτήρια:
more.com
στο τηλεφωνικό κέντρο των Αθηναϊκών Θεάτρων 211.1000.365
και στο ταμείο του Θεάτρου Αλίκη, Αμερικής 4 , Aθήνα.