Άννα Βαγενά & Δημήτρης Καταλειφός: Το μαρτύριο της άνοιας σε δυο θεατρικά έργα στο θέατρο Μεταξουργείο και στο Ίδρυμα Μ.Κακογιάννης

Δυο σπουδαίοι ηθοποιοί η Άννα Βαγενά και ο Δημήτρης Καταλειφός που αναμετρώνται φέτος στη σκηνή με δυο συγκλονιστικά θεατρικά έργα για την απώλεια της μνήμης και τη σημασία της αγάπης στην τρίτη ηλικία μιλώντας εχτές στην Κυριακάτικη Απογευματινή καταθέτουν την άποψη τους για το φλέγον αυτό θέμα που ταλανίζει πολύ κόσμο.

Άννα Βαγενά: Συναντάς κατανόηση από άτομα που δεν φαντάζεσαι

Η Άννα Βαγενά πρωταγωνιστεί στο έργο «Μνήμη Θολή» που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά από τις 18 Οκτωβρίου έως 16 Νοεμβρίου στο θέατρο Μεταγουργείο. Ένα έργο που έχει γράψει η ίδια και το έχει σκηνοθετήσει με δομή κινηματογραφικής ταινίας μυστηρίου και με μουσική υπόκρουση από την “MediaLuz” του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ένα ζευγάρι, μετά από 40 χρόνια κοινής ζωής, κλονίζεται όταν η γυναίκα αρρωσταίνει από άνοια. Ο άντρας αναγκάζεται να την κλείσει σε κλινική και τότε μια τεράστια ανατροπή συμβαίνει στη ζωή τους. «Έγραψα αυτό το έργο εμπνεόμενη από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας πάσχουν από Άνοια και Ασλτσχάιμερ. Πάντα με ενδιέφεραν τα θέματα με κοινωνικό περιεχόμενο. Προσέγγισα το θέμα με ρεαλισμό αλλά και ποίηση» αναφέρει η ίδια. Όσο για το ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, τόσο στη σκηνοθεσία, όσο και στην ερμηνεία του ρόλου μιας γυναίκας που πάσχει, τονίζει «Η μεγαλύτερη πρόκληση στη σκηνοθεσία ήταν να μην είναι προφανή τα γεγονότα από την πρώτη στιγμή. Άλλωστε, η παράσταση τολμώ να πω ότι έχει δομή αστυνομικής ταινίας με πολλά σασπένς και ανατροπές. Βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά, καλά κρυμμένα ένοχα μυστικά. Το μήνυμα είναι ότι την αγάπη και την κατανόηση μπορεί να τη συναντήσουμε σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν τις φανταζόμαστε ποτέ».

Δημήτρης Καταλειφός: Ο φόβος της άνοιας είναι και δικός μου φόβος

Ωστόσο το ίδιο θέμα διαπραγματεύεται και το έργο «Πριν ανοίξουμε φτερά» του βραβευμένου Γάλλου συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις αρχές του μήνα. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο θεατρικό κείμενο που ακουμπά ευαίσθητα θέματα όπως η φθορά της μνήμης, η οικογενειακή φροντίδα και η απώλεια. Ο Αντρέ και η Μαντλέν ζουν μαζί μια ζωή. Όμως κάτι αρχίζει να αλλάζει: η μνήμη διαρρηγνύεται, ο χρόνος διπλώνεται και το διαμέρισμά τους γίνεται ένας λαβύρινθος. Οι κόρες τους προσπαθούν να τους στηρίξουν, αλλά τι κάνεις όταν αυτός που αγαπάς αρχίζει να χάνεται μπροστά στα μάτια σου; Μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς μνήμη; Τι σημαίνει να φεύγεις όταν ακόμη είσαι παρών; Τον κεντρικό ρόλο του Αντρέ αναλαμβάνει ο Δημήτρης Καταλειφός, ενώ πλάι του παίζουν οι ηθοποιοί Ζωή Ρηγοπούλου, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Φιόνα Γεωργιάδη, Σαράντος Γεωγλερής και Ντίνα Αβαγιανού.

«Το έργο μιλάει για ένα ζευγάρι που ζει μαζί πολλά χρόνια, πολύ αγαπημένο, το οποίο έχει δυο κόρες. Και ένα από τους δυο έχει φύγει, έχει πεθάνει, αλλά ο συγγραφέας δεν προσδιορίζει ποτέ ποιος από τους δυο. Το αφήνει να αιωρείται σε όλο το έργο. Είναι ένα έργο ιδιαίτερο που ζητάει τη συμμετοχή του θεατή να δώσει τις δικές του απαντήσεις, όπως γίνεται κα στη ζωή. Σε όλο αυτό ο σύζυγος, εγώ δηλαδή, έχει δείγματα άνοιας, η οποία από την μια είναι μια κατάρα, αλλά από την άλλη είναι και ένας τρόπος να μην έχει απόλυτη συναίσθηση ότι έχει χάσει τη γυναίκα του. Και έτσι φαντάζεται ότι αυτή ζει και είναι όλοι μαζί μια χαρά. Σαν να είναι λίγο ευλογία και κατάρα μαζί» αναφέρει ο Δημήτρης Καταλειφός.

Το έργο είναι αποκαλυπτικό και όχι διδακτικό. Σε προκαλεί να θυμηθείς πριν μάθεις, να αισθανθείς πριν καταλάβεις. «Είναι πολύ θλιβερό για τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του. Οι δυο κόρες του έργου αντιμετωπίζουν το ερώτημα, όπως όλος ο κόσμος, τι θα κάνουν όταν ο γονιός τους πάθει άνοια, που είναι μια ασθένεια έντονη του καιρού μας. Είναι ένα μεγάλο μαρτύριο για τους γύρω ανθρώπους. Ο ίδιος όμως από τη μια είναι ευτυχισμένος, από την άλλη είναι και σαν να γλυτώνει από τον πόνο, γιατί γλυστράει λίγο με τη φαντασία του αλλού» αναφέρει.

Ο κ. Καταλειφός είναι αποκαλυπτικός όταν απαντάει στο ερώτημα τι τον συγκινεί από αυτήν την ιστορία. «Με συγκινεί πολύ ο φόβος αυτού του ανθρώπου που είναι και δικός μου φόβος, μην τον κλείσουν σε κάποιο γηροκομείο. Ότι τι θα γίνει αν ξαφνικά από το σπίτι σου χρειαστεί να μεταφερθείς σε ένα χώρο με άλλους που πρέπει να σε φροντίζουν. Η αγωνία για το τέλος, έχει πάντα τρομερά ερωτήματα και με συγκλονίζει γιατί είμαι 71 ετών και όλα είναι ανοιχτά μπροστά μας. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζονται περισσότερο από τους γύρω τους είναι μια τρυφερότητα και μια κατανόηση. Το μόνο που μπορεί να τους ανακουφίσει είναι να μην είναι κάποιος σκληρός και απάνθρωπος μαζί τους» αναφέρει.


Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2025