Όσο ένα κέικ ψήνεται στον φούρνο, τέσσερις ένοικοι μιας πολυκατοικίας στην Κυψέλη του σήμερα, ξεδιπλώνουν επί σκηνής μια ιστορία γεμάτη αλήθειες, παρεξηγήσεις, λεπτό χιούμορ και απρόσμενες στιγμές τρυφερότητας. Πρόκειται για το «Κέικ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που παρουσιάζουν φέτος τα Αθηναϊκά Θέατρα στο θέατρο Εμπορικόν στο Μοναστηράκι σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, ένα έργο -γροθια στο στομάχι – για την ένοια της ξενοφοβίας. Η Φαίδρα Δρούκα, η μοναδική γυναίκα της παράστασης, που παίζει πλάι στον Ερρίκο Λίτση, τον Γιάννη Λεάκο και τον Προμηθέα Νεραττίνι Δοκιμάκη, μιλάει σήμερα στο Secret για την γλυκόπικρη κωμωδία στην οποία πρωταγωνστεί.
Ποια είναι τα μικρά δράματα της καθημερινότητας στα οποία αναφέρεται το έργο;
Είναι ένα έργο που διαδραματίζεται σήμερα σε μια πολυκατοικία στην Κυψέλη όπου οι ένοικοι της είναι ιδιοκτήτες και γνωρίζονται πολλά χρόνια. Γνωρίζουν κάποια μυστικά ο ένας για για τον άλλον. Είναι ένα γλυκό πικρό έργο γεμάτο ανθρωπιά και ρεαλισμό. Υπογραμμίζεται πάρα πολύ ο ρατσισμός, που όσο κι αν θέλουμε να το κρύβουμε σαν λαός, έχουμε τελικά πολλές ρατσιστικες συμπεριφορές. Το έργο έχει πολύ γρήγορους ρυθμούς και εξαιρετικά χρήσιμες και ανακουφίστηκες παύσεις. Δείχνει πόσο μόνος του μέσα στις νευρώσεις του είναι ο σύγχρονος άνθρωπος. Όσο πιο κατοικημένο είναι ένα μέρος, ουσιαστικά τόσο πιο μόνοι είναι οι άνθρωποι που ζουν εκεί. Ο σημερινός άνθρωπος ψάχνει ασυνείδητα να βρει τρόπους για να έρθει σε επαφή με τους άλλους ακόμα και αν είναι κάποιες αφορμές πολύ γελοίες όπως στην περίπτωση του έργου, που δεν θα αποκαλύψω. Ο θεατής στο έργο μπορεί να αναγνωρίσει πολύ εύκολα κάποια στοιχεία του εαυτού του.
Τι σας αγγίζει περισσότερο σε αυτό το έργο;
Ότι με ένα καθόλου μελό τρόπο, αλλά με χιούμορ θα έλεγα, χωρίς όμως υστερία υπογραμμισμού, φωτίζει τη μοναξιά. Και πως κάθε ένας από εμάς μέσα σε ένα διαμέρισμα που είναι σαν κουτί ή είναι λίγο μεγαλύτερο, είτε φαίνεται ότι έχει μία φάνταστική ζωή, είτε εμείς θα τον θυμόμαστε ότι είναι πολύ τυχερός που ζει πάρα πολύ όμορφα δίπλα μας, μπορεί να νιώθει μοναξιά. Πόσο στο βάθος μόνος μπορεί να αισθάνεται, ό,τι κι αν κάνει ό,τι με ό,τι κι αν ασχολείται. Στο έργο ο διαχειριστής Χιστουγεννιάτικα, αντι να επιλέγει να κάνει κάτι πιο χαρούμενο ή κάτι πιο δημιουργικό, επιλέγει να κάνει συνέλευση πολυκατοικίας με ανθρώπους που δεν είναι φίλοι του, για να νιώσει πιο κοντά με αυτούς αναγκαστικά.
Ο δικός σας ο ρόλος;
Η γυναίκα που υποδύομαι εν αγνοία της ευθύνεται για την αναστάτωση που συμβαίνει. Αλλά δεν έχει καμία κακή πρόθεση. Δεν είναι ένας κακός άνθωπος, είναι μία φαντασμένη αποτυχημένη πολύ μέτρια μιστοριογράφος που γράφει ερωτικά ρομάντζα και ξεσηκώνει χαρακτηριστικά ανθρώπων της πολυκατοικίας για να γράψει. Είναι μόνη της και εμπνέεται από όλα. Είναι αφελής και ρατσίστρια.
Στο τέλος την συγχωρείτε;
Ναι, το έργο έχει ένα πολύ λυτρωτικό φινάλε. Προκαλείται μια αναστάτωση αλλά το μήνυμα στο τέλος φέρνει μια λύτρωση ότι οι σχέσεις όλων γίνονται στο εξής πιο καθαρές. Ξεκινούν όλοι ένα restart στη ζωή τους.
Την επικαιρότητα πως την βλέπετε;
Είναι τρομακτική σε όλα τα επίπεδα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Από την άλλη καθένας από εμάς έχει ένα μερίδιο ευθύνης κατά πόσο κάποιος θέλει να συμμετέχει σε πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα και φωτίζουν μόνο κακία και ανθρωποφαγία. Το να ξυπνάς και να κοιμάσαι έχοντας μια ανθρωποφαγική τάση ξεσκίσματος, αυτό δεν αλλάζει ούτε τον πόλεμο, ούτε την ακρίβεια, ούτε τις καιρικές συνθήκες.
Λέτε για τον θυμό που βγάζει ο κόσμος τα τελευταία χρόνια;
Αυτό δεν είναι θυμός, αυτό είναι φοβιστικό. Ο θυμός έχει και κάτι υγειές. Από μόνος του έχει και μια υγεία, ότι κάτι σε στεναχωρεί, σε σφίγγει, σε έχει αδικήσει και το βγάζεις. Η ανθρωποφαγία υπάρχεια σε όλα. Λέει κάποιος μια γνώμη και κάποιοι του λένε «να πεθάνεις, να πάθεις καρκίνο, να μπεις φυλακή, να σε λιώσουν». Έτσι πάμε πολύ πίσω, νεάτερνταλ. Αυτά δεν είναι δείγματα ενός σύγχρονου, πολιτισμένου ανθρώπου.
Αυτό που οφείλεται;
Ίσως για να γίνεις θεάριστος. Γατί όσο πιο πολύ τραμπουκίζεις και απειλείς, τόσο γίνεσαι ήρωας. Και γιατί εκεί που πρέπει να εκφράσεις πραγματικά αυτά που σε ενοχλούν και σε πιο προσωπικό επίπεδο σε στεναχωρούν δεν το κάνεις. Αντί δηλαδή να λύσεις το πρόβλημα σου με την γυναίκα σου ή τον άντρα σου, είναι πιο εύκολο να εκτονωθείς σε μια οθόνη γράφωντας κατάρες. Γιατί για να λύσεις ένα δικό σου σκοτάδι θέλει πολύ κόπο, ενώ το άλλο είναι εύκολο.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ το Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2025
En
