Είναι γνωστή από χρόνια η στάση και ο αγώνας της Μαρίας Τζομπανάκη ενάντια στο έθιμο αυτοδικίας της κρητικής βεντέτας που στηρίζεται στον άγραφο «νόμο του αίματος», καθώς όσες φορές η γνωστή ηθοποιός έχει ερωτηθεί για το θέμα, καταδικάζει απερίφραστα τα άγρια περιστατικά και τις καταστροφικές συνέπειες του «πόλεμου» μεταξύ οικογενειών. «Μανάδες μη μεγαλώνετε τα παιδιά σας με δηλητήριο» δηλώνει συχνά η ίδια, ενώ και για την οπλοκατοχή είναι διαχρονικά αντίθετη.  


Το μήνυμα της Μαρίας Τζομπανάκη στα παιδιά της Κρήτης 

Η σπουδαία, Ελληνίδα ηθοποιός, που γεννήθηκε στα Χανιά, όπου και μεγάλωσε, σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής σήμερα στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, απευθύνει μήνυμα προς τα μικρά παιδιά της Κρήτης απαντώντας στο ερώτημα τι θα τους έλεγε η ίδια για την κρητική βεντέτα.

«Θα έλεγα στα παιδιά πως όλα τους είναι όπως τα μούρελα, τα νέα δεντράκια ελιάς, προορισμένα να γίνουν όμορφα, χρήσιμα και δυνατά δέντρα. Αν όμως από τότε που είναι μικρά, εκείνος που τα φροντίζει, σταλάξει λίγο-λίγο κάποιο δηλητήριο στις ρίζες του, θεωρώντας πως έτσι θα τα κάνει πελώρια και άτρωτα, δυστυχώς τα καταδικάζει. Γιατί καθώς περνάει ο καιρός με τις ρίζες τους φαρμακωμένες, δεν θα μπορέσουν να ριζώσουν βαθιά και να στεριώσουν. Στενάχωρα θα μεγαλώνουν και όταν θα ανθίσουν, οι καρποί τους μαραζωμένα θα ωριμάζουν γιατί στη ρίζα τους έχουν σταλάξει από νωρίς το δηλητήριο και αυτό δεν το ξεχνάει ούτε ο κορμός, ούτε οι κλώνοι του. Έτσι ακριβώς τραυματίζει σαν φαρμάκι η εκδίκηση την ψυχή του ανθρώπου. Τον στεγνώνει από τη χαρά της ζωής, τον αποδυναμώνει, τον κάνει έρμαιο κάθε «ανέμου» γιατί πάντα θα νομίζει πως φυσά ενάντια του και στραβά.

Σε όσους αναθρέφουμε νέους ανθρώπους, προορισμένους να γενούν δεντριά δυνατά, αν είναι να συντηρήσουμε μνήμες που πονούν, ας μην διαλέξουμε να διαιωνίσουμε το κακό της ανταπόδοσης. Να διαλέξουμε να διδαχτούμε από τον πόνο. Να τον ξεφλουδίσουμε, να τον γυμνώσουμε από την επιθυμία της ανταπόδοσης. Να διαιωνίσουμε μόνο την επιθυμία να ξορκίζουμε με σύνεση, ότι μπορεί να δηλητηριάσει το μέλλον των παιδιών μας. Δεν συμβαίνει μόνο στην όμορφη πατρίδα μου την Κρήτη να παρασύρει τον νου ο θυμός και να τον τυφλώνει η θλίψη. Το ακούμε καθημερινά να συμβαίνει ανάμεσα στα ζευγάρια, μέσα σε οικογένειες, ανάμεσα σε ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο γλεντούσαν μαζί. Ανάμεσα σε λαούς που για εκατοντάδες χρόνια γειτονευαν μαθαίνοντας ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Ας μην χαραμίζουμε τις ζωές μας και πιο πολύ την προοπτική να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο πιο όμορφο και ειρηνικό για τα παιδιά μας. Αλλιώς δεν αξίζουμε σαν γονείς, ούτε καν σαν ένα μάτσο ξερόκλαδα που πετάνε στη φωτιά».