Ζωή Ξανθοπούλου στα Παραπολιτικά: Η θεατρική παράσταση "Τζιν λεμόνι" και τα όρια ανάμεσα σε ζωή και θάνατο - Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία

Η συνέντευξη της Ζωής Ι. Ξανθοπούλου στο parapolitika.gr και τον Γιάννη Ξυνόπουλο φωτίζει τη δημιουργική αφετηρία ενός έργου που τολμά να αγγίξει ένα ζήτημα βαθιά ανθρώπινο και πολυεπίπεδο, την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Μέσα από τα λόγια της πρωταγωνίστριας και συγγραφέως, αναδύονται οι προσωπικές αφορμές, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες και οι εσωτερικές συγκρούσεις που διατρέχουν την παράσταση «Τζιν λεμόνι».

Η υπόθεση της παράστασης «Τζιν λεμόνι»

Δύο άνθρωποι συναντιούνται σε μια στιγμή που μπορεί να αλλάξει τη ζωή και των δύο. Ο Χρόνης, αποξενωμένος και βαθιά πληγωμένος, δεν νιώθει πλέον κομμάτι της κοινωνίας και έχει αποφασίσει να αποχωρήσει από αυτή. Η Εύα, με τη δική της ιδιότυπη επαγγελματική ταυτότητα, προσφέρεται να τον βοηθήσει, όμως όχι χωρίς αντάλλαγμα. Μια «υπηρεσία» που κανείς δεν περιμένει να συναντήσει στο διαδίκτυο γίνεται αφορμή για ένα συναισθηματικό παιχνίδι ισορροπιών, ανατροπών και οριακών αποφάσεων. Πόσο μπορεί να επηρεάσει μια μικρή χειρονομία, ένα ποτό, ένα «τζιν λεμόνι», την πιο καθοριστική στιγμή της ζωής ενός ανθρώπου; Και ποιος έχει τελικά τον τελευταίο λόγο για το αν θα ζήσει ή αν θα φύγει;

Τι ώθησε την Ζωή Ξανθοπούλου να γράψει το έργο

Η δημιουργός κλήθηκε να εξηγήσει ποια γεγονότα και ποιες εσωτερικές διαδρομές την οδήγησαν να ασχοληθεί με ένα τόσο αμφιλεγόμενο θέμα. «Πολλά γεγονότα με ώθησαν να γράψω για το θέμα της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας… Είχα προσωπικά βιώματα, παρακολούθησα την είδηση για την πρώτη υποβοηθούμενη αυτοκτονία σε μια κοπέλα της ηλικίας μου στην Ολλανδία, διάβαζα Καρυωτάκη, Κάλβο και Κορτάσαρ. Αυτό, όμως, που με έκανε να πιστέψω πραγματικά σε αυτό το έργο είναι ότι δεν είχα συγκεκριμένη, σταθερή και αμετάκλητη άποψη πάνω στο ζήτημα. Είναι πραγματικά ένα δύσκολο και αμφιλεγόμενο θέμα, αλλά για αυτό έχει και τόσο ενδιαφέρον. Όταν συνέλαβα την ιδέα, τη συζητούσα με φίλους και έβλεπα ότι κανείς δεν ήταν σίγουρος για αυτό, που πίστευε. Ήταν μια συζήτηση, για την οποία (επιτέλους) η τεχνητή νοημοσύνη δεν είχε εμπεριστατωμένη απάντηση. Ξαναείδα μπροστά μου διαφωνίες, εντάσεις και απόψεις να αναδύονται χωρίς να ηθικολογούν ή να δειλιάζουν. Πόσα χρόνια είχα να το ζήσω αυτό! Θα έδινα τα πάντα για να το ξαναγράψω από την αρχή και να έχω αυτόν τον ενθουσιασμό του «δεν ξέρω που θα με βγάλει». Η τέχνη δίνει πρόσφορο έδαφος για τέτοιες συζητήσεις και ίσως μόνο μέσω αυτής μπορούν να απαντηθούν!».

Πώς ισορροπεί ανάμεσα στη συγγραφέα και την ηθοποιό

Η συζήτηση προχώρησε στην ιδιαίτερη ισορροπία που απαιτείται όταν κάποιος καλείται να υπηρετήσει ένα έργο και από τη θέση του δημιουργού και από τη θέση του ηθοποιού. Η ίδια τοποθετήθηκε με ειλικρίνεια. «Με τη βοήθεια των συνεργατών μου. Ο Νικόλας Σούλης, που σκηνοθετεί το έργο, με συγκρατούσε συνεχώς κατά τη διάρκεια των προβών μας. Είδε χαρακτηριστικά στο Χρόνη και στην Εύα, που τους έχουν πάει σε ένα βαθύ επίπεδο. Αν δεν είχε την ουσιαστική ματιά του, πιστεύω ότι δε θα περνούσαν ούτε τα μηνύματα ούτε το χιούμορ του κειμένου. Αυτό με έβαλε νωρίς στη διαδικασία να δω το κείμενο, σαν να μην είναι δικό μου, να το εξερευνήσω και να το χαρώ σαν μια άγνωστη σελίδα, που θέλω να μάθω τι λέει. Επίσης, ο Δημήτρης Μπούρας, που ενσαρκώνει το Χρόνη, με βοηθά, με το ταλέντο και την ψυχραιμία του, να θυμάμαι το ποια είναι η δουλειά μου εκείνη τη στιγμή. Ο συγγραφέας θέλει να εξηγεί τις σκέψεις του. Ο ηθοποιός, αν θέλει να καταλάβει ο θεατής κάτι, δεν πρέπει να του το εξηγήσει ποτέ».

Τι θέλει η Ζωή Ξανθοπούλου να νιώσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση

Η κουβέντα στράφηκε στο συναίσθημα· σε αυτό που θέλει η δημιουργός να κουβαλήσει ο θεατής μαζί του όταν φύγει από την αίθουσα. «Ο θεατής θέλω να νιώσει. Τίποτα άλλο. Συγκινούμαι όταν βλέπω τους θεατές έξω από το θέατρο να τσακώνονται για το αν πρέπει ένας άνθρωπος να έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται τη ζωη του, όπως ακριβώς θέλει. “Ναι αλλά η κοινωνία;” ακούω κάποιον να λέει. Συγκινούμαι ξανά! Το πιο όμορφο σχόλιο ήταν μιας κυρίας, που δεν της άρεσε η παράσταση. Είπε ότι είναι η πιο πρωτότυπη ιδέα, που έχει δει στο θέατρο και ότι δεν είμαστε έτοιμοι για αυτο. Αυτό με παρηγόρησε στο γιατί δεν της άρεσε η παράσταση».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ζωή Ι. Ξανθοπούλου (@xanth_zoi)

Το θεατρικό έργο «Τζιν λεμόνι» προτείνει απαντήσεις ή θέτει ερωτήματα;

Η συζήτηση συνεχίστηκε γύρω από το αν το έργο επιχειρεί να πάρει θέση ή αν επιλέγει να αφήσει τα ερωτήματα ανοιχτά. «Μόνο ερωτήματα. Κι αυτό μου έμαθαν οι δάσκαλοί μου ότι είναι ο σκοπός της τέχνης. Τους χρωστώ να το προσπαθήσω. Δυο διαφορετικές απόψεις, δυο κόσμοι, δυο άνθρωποι. Δε χρειάζεται κανείς να πολώνεται ούτε να χαρακτηρίζεται από κάποια θέση, που έχει».

Πώς απέφυγε τον κίνδυνο της ηθικολογίας

Πριν κλείσει η συνέντευξη, η Ζωή Ξανθοπούλου κλήθηκε να τοποθετηθεί για το πώς αντιμετώπισε έναν τόσο ευαίσθητο θεματικό άξονα χωρίς παγίδες ηθικολογίας. «Με χιούμορ, ειλικρίνεια και σεβασμό (και πολλές συνεντεύξεις με ψυχολόγους και ψυχιάτρους)».

Πού παρουσιάζεται το “Τζιν λεμόνι”

ΧΩΡΟΣ Κ4 (Οι άνθρωποι που ακολουθούν τη Γη)
Βεΐκου 28, Κουκάκι (πλησίον μετρό Ακρόπολης & Συγγρού-Φιξ)
Από 26 Οκτωβρίου 2025
Κυριακή στις 20:00 | Δευτέρα στις 21:00
Διάρκεια: 80 λεπτά

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νικόλας Σούλης
Κείμενο: Ζωή Ξανθοπούλου
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Μπούρας, Ζωή Ξανθοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Θετάκης
Φωτογραφίες – trailer: Χρήστος Αγγελίδης
Αφίσα: Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου
Φωνές βίντεο: Κώστας Κουτρούλης, Βασιλική Μπούρα

Εισιτήρια

Στο ταμείο του θεάτρου
Προπώληση μέσω More
Τιμές: 13 € (ταμείο), 12 € (More), 10 € μειωμένο