Ένα μουσικό ταξίδι με πάθος και ψυχή θα κάνει για ακόμα Παρασκευή (5/12) στο Stage 7, στο Μεταξουργείο ο Μάνος Πυροβολάκης παρέα με πέντε μουσικούς που ενώνουν το συναίσθημα με τον ηλεκτρισμό της σκηνής. Ο αγαπημένος κρητικός λυράρης με τη χαρακτηριστική λύρα του και τη βαθιά του φωνή παρουσιάζει το δικό του «κρητικό–rock πάλκο» και ανάμεσα στα αγαπημένα του τραγούδια – «Το Χαμόγελό σου», «Τι μας ενώνει», «Αν η αγάπη», «Μπορεί να βγω» – και σε παραδοσιακές αναφορές όπως τα «Συρτά του Ροδινού» και «Στης Γραμβούσας τ’ Ακρωτήρι», δημιουργεί μια μουσική εμπειρία γεμάτη ένταση και συναίσθημα. Ο Μάνος Πυροβολάκης μίησε την Κυριακή στην Κυριακάτικη Απογευματινή για αυτήν τη σκηνική γιορτή και αποκάλυψε ιστορίες από τα πασίγνωστα τραγούδια του.

Πως συνδυάζεις το κρητικό με το rock;

Υπάρχουν κομμάτια του Ψαραντώνη που τα ακούω και νομίζω ότι ακούω Iron Maiden. Η παραδοσιακή μουσική έχει μέσα της πολύ ροκ, γιατί με έναν τρόπο έχει την σκληράδα και την ταχύτητα του ροκ. Εμένα αυτό μου προέκυψε πολύ φυσικά μιας και μεγάλωνα στην Αθήνα, στα δυτικά προάστια από κρητικούς γονείς. Άκουγα κι εγώ ότι άκουγαν και οι συμμαθητές μου στο σχολείο. Τότε ήμασταν στη φάση των eighties και τα ροκ γκρουπ ήταν πάρα πολύ δυνατά. Όταν άρχισα να κάνω την δική μου μουσική, μοιραία άρχισα να τα παντρεύω όλα αυτά.


Πως έμαθες να γράφεις μουσική από μικρός;


Τα τραγούδια μου ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας μου με τον Γιάννη Στίγκα, που ήταν τότε συμμαθητής του αδερφού μου στο σχολείο και δύο χρόνια μεγαλύτερος μου. Έπαιζε κιθάρα και του άρεσε κυρίως η ποπ μουσική και ήταν μανιακός με τους Beatles. Έτσι δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, ο Γιάννης με κιθάρα κι εγώ με τη λύρα, αρχίσαμε να παίζουμε στο σπίτι κάποια τραγούδια, όπως το Careless Whisper του Τζορτζ Μάικλ. Εγώ έκανα το θέμα του σαξόφωνου με την λύρα. Το κάναμε σαν παιχνίδι, αλλά ο Γιάννης έβαζε μια ερμηνεία που είχε να κάνει περισσότερο με ποπ μουσική. Και αφού αυτό το τεστάραμε στους γείτονές μας, είπαμε μετά να γράψουμε τα δικά μας τραγούδια.




Πως δημιουργήθηκε το τραγούδι «Στης Εκκλησιάς την Πόρτα»;


Το τραγούδι αυτό το γράψαμε μαζί με τον Γιάννη και θα έλεγα πως ήταν προφητικό γιατί είναι πολύ πιθανό να χωρίσεις από μια σχέση και ο άλλος άνθρωπος να προχωρήσει και να παντρευτεί. Αυτό το τραγούδι όμως, ενώ έχει κάπως βαρύ θέμα, όμως έχει εύθυμη μουσική. Σαν να θέλαμε, όταν το γράφαμε, να διασκεδάσουμε αυτό που περιέγραφαν οι στίχοι. Το γράψαμε το 1998 , ήταν ένα κομμάτι που πιστεύαμε πολύ. Αλλά η δισκογραφική εταιρεία δεν το πίστευε. Και είχαμε πει πως θα το κάνουμε και βίντεο κλιπ. Τα πρώτα λεφτά που πήραμε ποσοστά από τον δίσκο, είπαμε να μην τα κρατήσουμε και τα δώσαμε για το βίντεο κλιπ. Το κομμάτι όμως έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία στην εκτέλεση που κάναμε λίγο αργότερα μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου το 2004.




Το «Χαμόγελό σου» τι ιστορία έχει;

Κι αυτό το τραγούδι έχει μια παράξενη ιστορία. Το γράψαμε την μέρα του μεγάλου σεισμού στην Αθήνα το 1999. Δεν είχε σχέση με τον σεισμό, δεν γνωρίζαμε το κακό που είχε γίνει. Είχα πει στον Γιάννη να έρθει σπίτι μου να βρούμε στο πιάνο ένα ρεφρέν σε ένα κουπλέ που είχα γράψει. Στους μετασεισμούς που γίνονταν αφήναμε το πιάνο και πηγαίναμε κάτω από την πόρτα να προστατευθούμε. Μετά πάλι στο πιάνο. Φαντάσου δυο τύπους που μίλαγαν για ακόρντα, βάθος, νότες, και όταν έκανε σεισμό σταμάταγαν για λίγο. Ήταν η μέρα, που οι γείτονές μου, επιβεβαίωσαν ότι τα δύο αυτά παιδιά δεν ήταν και πολύ καλά (γέλια)... Το 1999 ήμουν 29 ετών. Μας είχε πιάσει ο οίστρος. Με αυτό το τραγούδι είχα ταυτιστεί πολύ. Το λατρεύω γιατί με κράτησε ζωντανό στον χώρο της μουσικής, όταν ήμουν φαντάρος και δεν μπορούσα να κάνω συναυλίες. Έπαιζε πολύ στο ραδιόφωνο γιατί είχε αγαπηθεί πολύ και αυτό μου έδωσε μετά το δικαίωμα να προσπαθήσω ξανά, να κάνω έναν επόμενο δίσκο.


Η μουσική στηρίζει τη ζωή σου;

Ναι φυσικά. Η μουσική είναι ένας συνοδοιπόρος της ζωής μου. Είναι το επάγγελμα μου, το οποίο στηρίζει εμένα και την οικογένεια μου. Αλλά είναι και μια γιατρειά για μένα. Όταν δεν αισθάνομαι καλά, αν πω δυο τραγούδια, αλλάζει η διάθεσή μου. Γιατί όταν τραγουδώ βγάζω από την ψυχή μου κάποια πράγματα που ίσως έχω μέσα μου και με πειράζουν. Τα εκτονώνω. Κάνω ένα μοίρασμα με τον κόσμο και μετά υπάρχει μια λύτρωση. Για αυτό το μοίρασμα και ο κόσμος πάει να ακούσει μουσική. Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε από σκηνής στον κόσμο αυτήν τη συγκίνηση. Όταν κάποιος τραγουδάει παίρνει και καλύτερη ανάσα και μιλάει πιο αργά. Αν ο κόσμος τραγουδούσε πιο πολύ, χόρευε ή έπαιζε ένα μουσικό όργανο θα είχε λιγότερη ανάγκη την ψυχολογική υποστήριξη και τα φάρμακα. Θα είχε λιγότερες ασθένειες. Σκεφτείτε πως στον χορό πιάνει ο ένας το χέρι του άλλου για να κάνουμε κύκλο. Πόσο πιο ωραίο είναι αυτό από το chat στο facebook.


Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2025