Κάθε Δευτέρα και Τρίτη παρουσιάζεται στο Bios η "Λήθη", μια χοροθεατρική παράσταση εμπνευσμένη από το ομώνυμο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Εύας Σταυρογιάννη με τρεις χορευτές την Νίκη Σερέτη, τη Μαγδαληνή Σπίνου και τη Λένα Μποζάκη. 


Η Λήθη στο Bios


Η ΛΗΘΗ δεν αφηγείται μια ιστορία. Δημιουργεί έναν κόσμο όπου το παρελθόν δεν μένει ποτέ θαμμένο, αλλά επιστρέφει σαν παλίρροια για να δοκιμάσει την αντοχή του σώματος και του νου. Λόγος και κίνηση πλέκονται σε έναν χορό που οδηγεί στη λύτρωση. Οι λέξεις γίνονται ψίθυροι· οι ψίθυροι κραυγές· οι κραυγές ανάσες που χτυπούν τον αέρα.

Η Εύα Σταυρογιάννη μιλάει για την παράσταση που δημιούργησε με πάθος κάνοντας παράλληλα την σκηνοθεσία και την χορογραφία σε αυτήν.

Σας πρότειναν να σκηνοθετήσετε τη Λήθη του κ. Δημητριάδη ή ήταν δική σας επιθυμία και επιλογή του έργου;

Ήταν καθαρά δική μου ανάγκη και επιλογή. Η «Λήθη» δεν μου προτάθηκε, με βρήκε. Το κείμενο αυτό ήρθε σε μια στιγμή της ζωής μου που ένιωθα πως δεν ήθελα να φτιάξω μια επιφανειακή εικόνα. Ο λόγος του Δημητριάδη ήταν μια αναμέτρηση, όχι μόνο καλλιτεχνική, αλλά και προσωπική. Δεν είδα ποτέ τη «Λήθη» σαν ένα έργο που “ανεβαίνει”. Τη βίωσα ως έναν χώρο που έπρεπε να διασχίσω.

Είναι ένα δύσκολο έργο με πολύ ποιοτικό λόγο και εικόνες που σου δημιουργούνται όταν το διαβάζεις. Πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να το φέρετε στη σκηνοθετική φόρμα που εσείς επιλέξατε; Κάνατε έρευνα;

Για μένα προσωπικά χρειάστηκε σχεδόν ένας χρόνος εσωτερικής προετοιμασίας μέχρι να μπορέσω να το καθοδηγήσω σκηνοθετικά. Δεν το προσέγγισα τεχνικά από την αρχή. Πρώτα επέτρεψα στο κείμενο να με διαλύσει, να με μετακινήσει και να με υποχρεώσει να πάρω θέση απέναντί του. Η έρευνα δεν ήταν βιβλιογραφική με την κλασική έννοια, ήταν κυρίως σωματική και βιωματική. Όταν αυτό άρχισε να αποκτά μορφή μέσα μου, τότε μόνο μπόρεσε να γεννηθεί η εικαστική και σκηνοθετική γλώσσα της παράστασης.

Υπάρχει κάποια προσωπική στιγμή ή εμπειρία που σας έχει κάνει να δείτε διαφορετικά το ρόλο της τέχνης στην κοινωνία;

Ναι. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που κατάλαβα πως η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη επιβίωσης. Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει, όταν δεν μπορεί να αντέξει ούτε τον εαυτό του, εκεί η τέχνη γίνεται χώρος εκτόνωσης, συνείδησης και επανασύνδεσης. Από τότε δεν την αντιμετωπίζω ως επάγγελμα, αλλά ως ευθύνη.

Στο έργο σας «Platform B, ένας αγώνας σιωπής» καταπιάνεστε με το ζήτημα της βίας. Τι σας ώθησε να το θίξετε μέσα από τον χορό;


Με ώθησε η σιωπή γύρω από τη βία. Εκείνη η βία που δεν φωνάζει, που δεν φαίνεται, αλλά διαβρώνει τον άνθρωπο αργά. Ο χορός μου έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσω γι’ αυτήν χωρίς να την περιγράψω. Το σώμα μπορεί να δείξει τον φόβο, την ακινησία, την ενοχή, την αδυναμία πολύ πιο καθαρά από τα λόγια. Και πολλές φορές, αυτό είναι πιο δυνατό από κάθε αφήγηση.

Αν δεν ήσαστε στον χώρο της τέχνης, ποιο επάγγελμα θα σας γοήτευε;

Κάτι που θα είχε και πάλι σχέση με τον άνθρωπο. Ίσως ψυχοθεραπεία ή κάτι που αφορά τη φροντίδα, τη μετακίνηση, τη στήριξη. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από την ανθρώπινη επαφή.

Έχετε κάποιο motto που σας καθοδηγεί;

Η φράση «μη φοβάσαι τη ρωγμή, από εκεί περνάει το φως» είναι αυτή που, τον τελευταίο καιρό, νιώθω πως με ορίζει περισσότερο.


Πρωταγωνιστούν:

Νίκη Σερέτη, Μαγδαληνή Σπίνου, Λένα Μποζάκη


Credits:
Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Χορογραφία: Εύα Σταυρογιάννη
Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Sound design: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Σχεδιασμός φωτισμού: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Κόνιαρης
Ειδικές κατασκευές: Δημήτρης Φίλιος
Σχεδιασμός κουστουμιών: Μαρία Ζερβάκη

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

BIOS: Πειραιώς 84
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 (για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων)
Εισιτήρια: Από 12 ευρώ
Προπώληση: More.com
Διάρκεια: 70 λεπτά