Τα τελευταία χρόνια λόγω των έντονων οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο Έλληνας, είναι σπάνιο μια παράσταση να πάρει εισιτήριο για δεύτερη ή ακόμα και για τρίτη χρονιά. Στην καρδιά της Αθήνας όμως, σε ένα στενάκι παράλληλο της Πειραιώς στο Γκάζι, όπου βρίσκεται το Θέατρο Αλκμήνη, παρουσιάζονται για τέταρτη χρονιά οι «12 ένορκοι» του Reginald Rose, έχοντας κερδίσει το κοινό που δημιουργεί ουρές για να τους παρακολουθήσει.

Η επιτυχία έγκειται τόσο στην άκρως ισορροπημένη σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, που καταφέρνει να ενώσει σαν πλεκτό δώδεκα ανθρώπους επί σκηνής, όσο και στην ερμηνεία των ηθοποιών που ξετυλίγουν «βίαια» μπροστά στα μάτια του θεατή δώδεκα πεντακάθαρα ψυχογραφήματα ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

Το έργο είναι ένα συναρπαστικό δικαστικό δράμα, που φέρνει τους θεατές αντιμέτωπους με τη συνείδησή τους. Η σκηνή μετατρέπεται σε μια δικαστική αίθουσα της Νέα Υόρκη του 1957, όπου ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι ετών κατηγορείται για φόνο. Η τύχη του είναι στα χέρια δώδεκα ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο και θα του επιβάλλουν την θανατική ποινή. Οι 12 άντρες βρίσκονται κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, για να αποφασίσουν για τη ζωή ενός ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας, ο καθένας από αυτούς, τη συνείδησή του αλλά και τις συνειδήσεις των υπολοίπων. Οι συγκρούσεις είναι πολλές και έντονες σε ένα αλλεπάλληλο ψυχολογικό παιχνίδι αντιφάσεων.

Ο λόγος που αρέσει πολύ στον κόσμο αυτό το έργο είναι απλός. Στην ουσία οι 12 χαρακτήρες είναι πάνω – κάτω όλη η κοινωνία μας. Ο εγωιστής που δεν παραδέχεται το λάθος του, ο ρατσιστής που επιβάλλεται με τις φωνές του, ο φαινομενικά ελαφρόμυαλος που παρασύρεται από τη μάζα, ο καταπιεσμένος που δέχεται bullying, ο ήρεμος, ο ορθολογιστής με την τετράγωνη λογική, ο θυμωμένος εξαιτίας των κακών παιδικών του χρόνων, ο συντονιστής-διαιτητής, ο εργάτης που εκτελεί τις αποφάσεις του αφεντικού, ο αλλοδαπός ή αλλόθρησκος που βιώνει καθημερινά στο πετσί του τον ρατσισμό, αλλά και αυτός που στέκεται δίπλα στους αδύναμους και εναντιώνεται στην αδικία και την ψευτιά. Ο τελευταίος είναι και ο πιο συμπαθής ρόλος. Είναι αυτός που τολμάει να σηκώσει το χέρι, να δείξει τον ανθρωπισμό του μέσα από την αλήθεια και την αγάπη του.«Μη φοβηθείς να πράξεις αυτό που πρέπει και να σηκώσεις το χέρι, όταν οι άλλοι σιωπούν και χλευάζουν. Μίλα, πες την αλήθεια σου. Φώναξε τη. Δεν έχεις τίποτα πιο ιερό» είναι η φράση του έργου που καθηλώνει τους πάντες.

Οι 12 ένορκοι είναι οι Μ.Ζαχαράκος, Τρ.Καρατζάς, Θ.Κουρλαμπάς, Γ.Γιαννόπουλος, Π.Λιανός, Ν.Ορφανός, Κ.Μπάζας, Αλ.Πέρρος, Ορ.Τρίκας, Κ.Μουταφτσής, Κ.Αρνόκουρος, Τ.Παπαδόπουλος.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018