Ο αγαπημένος Έλληνας των ''Times'', Άλεξ Καπράνος, που τα ''έσπασε'' στην Αθήνα και οι φωτογραφίες του Νίκου Αλιάγα στην Πλάκα

Ο αγαπημένος Έλληνας των ''Times'' τα ''έσπασε'' στην Αθήνα!

Στον συναυλιακό χαµό του τελευταίου διαστήµατος, το «S» βρέθηκε στο εκρηκτικό live των Franz Ferdinand, στο «Floyd». Ο διάσηµος, ελληνικής καταγωγής, frontman τους, Άλεξ Καπράνος, τα «έσπασε». Χοροπηδούσε σαν έφηβος στο αγαπηµένο του (και δικό µας) «Ulysses», αγκάζαρε το µπουζούκι του αφήνοντας για λίγο στην άκρη την κιθάρα του, µιλώντας στα ελληνικά στην παρουσίαση του αγγλόφωνου remix της µπάντας του στο επικό άσµα «Τα µατόκλαδά σου λάµπουν» («Black Eyelashes»), τα έδωσε όλα στον ύµνο τους, στο «Take me out» - σαν να είχε µόλις ανακαλύψει τις πιρουέτες. Κι εµείς; Υστερα από δύο περίπου ώρες ξέφρενου fun, νιώσαµε όπως στα 30. Οπως το 2004 που ξεπήδησαν οι Franz Ferdinand - σηµειωτέον, ο Αλεξ είναι αγαπηµένο παιδί των «Times», την άνοιξη φιλοξενούσαν µεγάλη συνέντευξή του. Οταν ο Αλεξ µάς µιλούσε για τα όνειρά του, όντας συγχρόνως cover boy στα µεγαλύτερα εγγλέζικα και σκωτσέζικα ΜΜΕ...

Με διεθνή ελληνική (μουσική) υπογραφή

Τις αφίσες του 66ου Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης (30/10-9/11/2025) υπογράφει ο Στέφανος Ρόκος. Τα έργα του ενέπνευσαν τα σποτ του 66ου Φεστιβάλ, δύο µικρού µήκους animation ταινίες που έφτιαξε ο ίδιος, από κοινού µε τον σκηνοθέτη και δηµιουργό animation Φωκίωνα Ξένο. Το κλου; Η µουσική του διάσηµου, ελληνικής καταγωγής, Τζιµ Σκλαβούνος, συνεργάτη θρυλικών καλλιτεχνών, όπως οι Νικ Κέιβ, Sonic Youth, The Cramps. Ο Σκλαβούνος είναι µόνιµο µέλος των Bad Seeds από το 1994, ο Κέιβ τον θεωρεί «απαραίτητό» του κι εµείς αδηµονούµε να τον συναντήσουµε εκ του πλησίον. Στη «νύµφη του Θερµαϊκού» πια, που για µια ακόµα χρονιά µάς ανοίγει την αγκαλιά της µε υπέροχα σινέ-πρότζεκτ - και παράλληλες δράσεις.

Φωτογραφίες του Ν. Αλιάγα στην Πλάκα

Σήµερα, 20 Σεπτεµβρίου, η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισµού, στην Πλάκα, παρουσιάζει φωτογραφίες του Νίκου Αλιάγα. Πρώτη φορά «κλικ» του διάσηµου Ελληνα, που µένει µόνιµα στη Γαλλία, αλλά πάντα φροντίζει να υπενθυµίζει στα πέρατα της Γης τον τόπο καταγωγής του, φιλοξενούνται στη χώρα µας, κάτι που εντείνει τη σηµασία του βερνισάζ. Η πλέον γνωστή σειρά φωτογραφιών του διάσηµου, βραβευµένου παρουσιαστή-δηµοσιογράφουφωτογράφου, υπό τον τίτλο «Η δοκιµασία του χρόνου» («L’ epreuve du temps»), περιλαµβάνει ασπρόµαυρες εικόνες µεγάλων διαστάσεων, µε πρωταγωνιστή τον χρόνο και τα σηµάδια του στον άνθρωπο. Οσο για τη (γλυκιά, κατ’ εµάς) εµµονή του στο µαυρόασπρο; «Είναι πιο ρεαλιστική», θα πει ο «beau Grec». Οσοι φοβάστε καταγραφή... ρυτίδων, ατελειών και λοιπών... συµπαροµαρτούντων αποµακρυνθείτε! Οι υπόλοιποι -φιλότεχνοισπεύστε ελεύθερα.

Από άλλο έργο

• Στον πυρετό του µπάσκετ -µε το χάλκινο µετάλλιο ανά χείρας για την Εθνική Ελλάδας-, όµως παραλίγο να το πάθουµε, όπως κι εσείς (είναι βέβαιο), το οµαδικό εγκεφαλικό στα γραφεία τoυ οµίλου του ΝΕΧΤSTEP Media την Κυριακή, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα προηγούµασταν µε δέκα και πλέον πόντους της Φινλανδίας και µας έφτασε στο µείον ένα (90-89) µια ανάσα πριν από τη λήξη... Ευτυχώς, µια ανάσα ήταν πάλι και επανήλθαµε στα κανονικά µας... Γι’ αυτό δεν αντέχω το µπάσκετ. Κάθε φορά είναι αυτή η τρελή αγωνία, που κορυφώνεται όσο πας για φινάλε, αφού το σκορ αλλάζει σε χρόνο dt. ∆εν είναι, άντρες, για εµάς τέτοια πάθη - είναι αλλοφροσύνη: είµαστε ντελικάτα πλάσµατα τα θηλυκά, θέλουµε την άνεσή µας, ένα τένις - αν δεν είναι εφικτό λόγω συνθηκών, έστω table tennis, πινγκ πονγκ για να συνεννοηθούµε. Ιππασία… Να σκανάρουµε τα πουλέν που καλπάζουν, να µας φτιάχνει η διάθεση. Με τίποτα µπάσκετ – κι ας υποσιτιζόµαστε έτσι, εκ του αποτελέσµατος, στα αθλητικά: λιώνει η µάσκαρα (µε τέτοια ζέστη ακόµα, παρά το air condition), στεγνώνει, µε χειρουργική ακρίβεια, το κραγιόν και µε τη λήξη του αγώνα µοιάζεις σαν µόλις να ξύπνησες. Οχι ότι είναι µεµπτό, µε τόσες ώρες εξάλλου στο γραφείο καλύτερα µας γνωρίζουν (και) άβαφες (και) βαµµένες (και) καλοντυµένες (και) σε casual chic διάθεση οι συνάδελφοι από τους δικούς µας ανθρώπους. Αλλά γιατί, αν είναι έτσι, να καλλωπίζεσαι, να «κουκλίζεσαι»;
• Σε αυτό το καταπληκτικό, εφηβικό ουσιαστικά κλίµα, να περιγράψω όχι φάση αγώνα, αλλά ένα ωραίο περιστατικό από το πολύ µακρινό πια 1987: γυµνασιόπαιδες τότε, ενώ όλη η Ελλάδα πανηγύριζε την πρώτη κατάκτηση της κορυφής στο ευρωπαϊκό µπάσκετ (εξυπακούεται και το τµήµα µου, από το σχολείο του Κοντόπευκου της Αγίας Παρασκευής, παραληρώντας στην πλατεία -αξέχαστη είναι η «στρατιά» από γαλανόλευκες εκεί, µαζί και οι ενθουσιώδεις κραυγές µας)-, η αγαπηµένη συνάδελφος, αρχισυντάκτρια ρεπορτάζ τώρα στην καθηµερινή «Απογευµατινή», Κλαίρη Τζωρτζάκη, βρισκόταν στο ξενοδοχείο όπου κατέλυε η Εθνική. Φυσικά για συνεντεύξεις από τα «χρυσά παιδιά» µας. Με αρχηγό τον Παναγιώτη Γιαννάκη (εννοείται). Είχε πάει σχεδόν τραυµατίας λόγω ατυχήµατος, το πόδι της δεν ήταν στα καλύτερά του και ο Γιαννάκης το αντιλήφθηκε µε το «καλησπέρα». Εξεπλάγη που είχε σπεύσει σε τέτοια κατάσταση. Πρότεινε λοιπόν στην Κλαίρη -που πάνω στη φούρια του ρεπορτάζ δεν είχε προλάβει να δει δικό της γιατρόνα την εξετάσει ο γιατρός της Εθνικής, ο οποίος βεβαίως και πανηγύριζε µαζί τους. Οπερ και εγένετο. Ετσι γλυκά κι ευγενικά, που λέτε, ήταν τα καµάρια µας – role models. Και έτσι, για να κλείσω όπως ξεκίνησα, µετεξελίχθηκαν. Γλυκά. Και φτάσαµε, είκοσι χρόνια µετά τη δεύτερη πρωτιά µας στην καλαθοσφαίριση, στα σηµερινά ευγενικά, µε τη σειρά τους, ξακουστά αγόρια του Βασίλη Σπανούλη, που µας απογείωσαν. Ευχαριστούµε. Proud. (Xαλάλι η αγωνία, που µας «έλιωσε».)

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών