Ο Εµανουέλ Μακρόν µίλησε όχι για ενδεχόµενη, αλλά για ερχόµενη επισιτιστική κρίση (στη ∆ύση) – διότι για την Αφρική και την Ασία οµίλησε για λιµό! (Που, µε τη σειρά του, θα προκαλέσει, εκτός των άλλων, και θεόρατα κύµατα προσφύγων.) Στη Γερµανία οι πολίτες εκλήθησαν να προµηθευθούν προληπτικώς εφόδια για δέκα µέρες.
Εδώ δεν µιλάµε για τέτοια πράγµατα. Μπορεί να οµιλούν ή να γράφουν δηµοσιογράφοι, αναλυτές, καθηγητές και όποιοι άλλοι, αλλά το κυρίαρχο πολιτικό σύστηµα (και παραδόξως ο λαός στην πλειονότητά του) δεν οµιλούν κι ούτε θέλουν να ακούουν για τέτοια θέµατα. Αντιµετωπίζουµε έναν πόλεµο, την πανδηµία, ενεργειακή κρίση, κλιµατική διαταραχή, ελαύνουσα επισιτιστική κρίση και, όταν γίνεται λόγος για όλα αυτά, η µόνιµη επωδός είναι ότι έχουµε βρει λύσεις, ότι θα βρούµε λύσεις κι ότι εν τέλει όλα θα πάνε καλά. Μιλάµε µεταξύ µας σαν να κάνουµε προπαγάνδα ο ένας στον άλλον -τα κόµµατα- κι όλοι µαζί στον λαό.
Ο οποίος φέρεται σαν να µη θέλει να ακούσει. Αλληλοπαραµυθιαζόµαστε! Οι αρχηγοί (άντε, οι ταγοί) λένε ό,τι θέλουν να ακούσουν οι οπαδοί. Αν κάποιος µιλήσει για τους πολλούς και µεγάλους κινδύνους, αντιµετωπίζεται σαν να φταίει ο ίδιος για αυτούς. Αλλά, κι αν όντως φταίει, επαγγέλλεται λύσεις πανοµοιότυπες µε τις αιτίες των προβληµάτων.
Και ο λαός, κουρασµένος, απογοητευµένος, ξεγελασµένος, δεν θέλει πια να ακούει, αντιθέτως θέλει την παραµυθία φρούδων ελπίδων. Είναι σαν να βιώνουµε µια γενικευµένη δοµική παράλυση. Πολιτικό σύστηµα και λαός από κοινού. Και κάτι ακόµα χειρότερο: η «σιωπηλή πλειοψηφία» έχει πια τη φωνή των τρολ και των λαϊκών δικαστών ή την αφωνία των φοβισµένων. Ζούµε µια κατάσταση πραγµάτων που δεν µιλά τα ελληνικά που χρειάζονται για να συνεννοούµεθα…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 14 Μαΐου
