Οµιλούν κάποιοι (λίγοι) για «επερχόµενη επισιτιστική κρίση», αλλά η φράση µοιάζει να µην αγγίζει όσο θα έπρεπε τα κοινά αντανακλαστικά. Ακόµα και η διατύπωση «λιµός» µάς φαίνεται κάπως αδιάφορη, κυρίως διότι έως τώρα έχει χρησιµοποιηθεί (Μακρόν) µόνον για τον λεγόµενο Τρίτο Κόσµο – και, στην αντίληψή µας, ο Τρίτος Κόσµος «κείται µακράν».
Ούτε ο όρος «πείνα» φαίνεται να µας ταράσσει τους κύκλους, ενώ το παλαιότερο εκείνο «πείνα και των γονέων» µάς φαίνεται, ως προοπτική, περισσότερο φαιδρή και λιγότερο κάτι το κινδυνώδες που θα έπρεπε να µας θέτει σε εγρήγορση ή, ακόµα καλύτερα, σε συναγερµό. Ισως η διαπίστωση (στο εξώφυλλο) του «Economist», στα αγγλικά βεβαίως, να είναι πιο εγερτική: «The coming food catastrophe», η επερχόµενη διατροφική καταστροφή. «Catastrophe», µια ελληνική λέξη κι αυτή, που όµως, όταν τη χρησιµοποιούµε εµείς οι ίδιοι, φαίνεται σαν να χάνει πολύ από το ειδικό της βάρος. Ισως από την εύκολη χρήση. Ισως διότι ύστερα από αλλεπάλληλες καταστροφές την έχουµε συνηθίσει.
Οπως και να ’χει, η «επερχόµενη διατροφική καταστροφή» αντιµετωπίζεται και στη χώρα µας ή µε ευχολόγια ή αποστρέφοντας το πρόσωπο, µήπως κι έτσι εξορκίσουµε το κακό (αρχαία συνήθεια κι αυτή). Οµως η πείνα καραδοκεί! Και αυτοί που την απεργάσθηκαν την προαναγγέλλουν τώρα µε πηχυαίους τίτλους. ∆ιότι ουδείς θα τους ζητήσει ευθύνες..
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 28/5
