Από τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 χρειάστηκαν περίπου 50 χρόνια για να φθάσουµε στην Τραγωδία της Κύπρου, το 1974. Και µετά χρειάσθηκαν µόλις 20 χρόνια για να φθάσουµε στα Ιµια, το 1996.
Και ακόµα λιγότερα για να µπούµε σε κατάσταση χρεοκοπίας (και καθεστώς Εντολής) το 2010! Ενώ, πριν να το καταλάβουµε, φθάσαµε στη Συµφωνία των Πρεσπών µόνον οκτώ χρόνια µετά, το 2018!
Η «µηχανή του χρόνου» τρέχει, άλλοτε πιο αργά, άλλοτε πολύ πιο γρήγορα και πυκνά, µέσα στον χώρο, την Ιστορία, τις φτωχές-µικρές ζωές των ανθρώπων, τις δικές µας. Βεβαίως ο χρόνος, όπως όλοι ξέρουµε (!), είναι σχετικός! Κι όχι µόνον – διότι, όπως ανακοίνωσαν µόλις πριν λίγες µέρες οι επιστήµονες, «σε ορισµένες περιοχές του Σύµπαντος ο χρόνος κινείται διαφορετικά από ό,τι στις υπόλοιπες. Και αυτό αλλάζει τους νόµους λειτουργίας του Σύµπαντος όπως έως τώρα τους έχουµε ορίσει» (!!).
Πλάκα έχει, και µάλλον θα βγάλουµε άκρη όταν οι αστροφυσικοί µιλήσουν µε τον Θεό. Στο µεταξύ όµως στον δικό µας χώρο, όπου κάποτε άκµασε ο ελληνορωµαϊκός πολιτισµός από τη Βρετανία έως την Αίγυπτο, τα πράγµατα χορεύουν τον χορό της Καρµανιόλας. Βρισκόµαστε στο 2022, εκατό χρόνια από την Καταστροφή της Σµύρνης και στο εβδοµηκοστό έτος της βασιλείας της βασίλισσας Ελισάβετ. Μπορεί το Ελληνικό Πολιτικό Σύστηµα να ενεργοποιήσει τον Λαϊκό Παράγοντα, ώστε η χώρα να γίνει Ατρωτη, ή θα συνεχίσει να «παίζει» µε τον χρόνο, πηγαίνοντας από το 1922 στο 1974, στο 1996, στο 2010 και ούτω καθ’ εξής;
Τι σηµαίνει «Ενεργοποίηση του Λαϊκού Παράγοντα»; Είµαι βέβαιος ότι, αν ρωτήσουµε τη Ν.∆., τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, την Ελληνική Λύση και το ΜέΡΑ25, θα µας απαντήσουν. Σε άλλον χωροχρόνο.
