Λαμβάνει τη μία διάκριση πίσω από την άλλη στις καταδύσεις. Ο Στέφανος Ευάγγελος Τζιβόπουλος τα τελευταία 2 χρόνια έχει αναδειχθεί πρωταθλητής κόσμου και Ευρώπης σε πολλά τουρνουά. Παραδόξως, το όνομά του στην Ελλάδα δεν έχει γίνει όσο γνωστό θα έπρεπε.
Αν και από το 2009 μένει μόνιμα στις ΗΠΑ, αισθάνεται περισσότερο Έλληνας από τον καθένα. Ο Στέφανος Ευάγγελος Τζιβόπουλος μίλησε στο iPop.gr για τις διακρίσεις του και την αγάπη του για την Ελλάδα.
Μπορείτε να μας αναφέρετε εν συντομία τις σημαντικότερες διακρίσεις που έχετε κατακτήσει στις καταδύσεις;
1) Πρωταθλητής Ελλάδος επί σειρά ετών.
2) Πρωταθλητής ΗΠΑ 2013 – Spring Nationals Colorado Springs
3) 4 χρυσά μετάλλια και Πρωταθλητής ΗΠΑ 2014 – Spring Nationals San Antonio Texas
4) 4 χρυσά μετάλλια και Πρωταθλητής ΗΠΑ 2014- Summer Nationals Rutgers New Jersey
5) 4 φορές Πρωταθλητής Αμερικανικής Ηπείρου στους Pan American Games 2013-Largo Florida
6) 3 φορές πρωταθλητής Ευρώπης 2013 Eindhoven – Netherlands
7) Χρυσό Μετάλλιο και Πρωταθλητής Κόσμου 2014 – Montreal/Canada World Masters aquatics championships
8) 2 ασημένια μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2014 Montreal Canada
9) Αθλητής της χρονιάς 2013-2014 Βραβείο T. New York Aquatics (New York City) ως ο αθλητής με τις μεγαλύτερες διακρίσεις στον υγρό στίβο.
10) Επιλογή από την Ιαπωνική Ολυμπιακή επιτροπή για να εκπροσωπήσω την Ιαπωνική συμμετοχή για την επιλογή της χώρας που θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2020 στη σύσκεψη της ΔΟΕ (Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής) στο Μπουέος Άιρες της Αργεντινής το Σεπτέμβριο του 2013. Με την εκπροσώπησή μας η Ιαπωνία πήρε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 2020 στο Τόκυο.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τις καταδύσεις;
Από την ηλικία των 4 ετών ήδη ένιωθα μέσα μου έντονα την επιθυμία να εκτελώ ακροβατικές ασκήσεις, έδειχνα έντονο ενδιαφέρον κ τάση προς την ενόργανη γυμναστική και οτιδήποτε είχε να κάνει με ακροβατικά και κυρίως ασκήσεις εδάφους.
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία 6 ετών να κλείνομαι στο δωμάτιο μου με τον αδερφό μου Δημήτρη και να κάνουμε τούμπες και φλικ φλακ μόνοι μας, να μαθαίνουμε τα πάντα μόνοι μας και οι καρποί μας να είναι πρησμένοι από τις προσγειώσεις και τις ανάποδες τούμπες.
Οπότε ο πατέρας μου αποφάσισε να μας εγγράψει σε ενα ακροβατικό άθλημα κι εκείνο τον καιρό μεσουρανούσε στην σκηνή των Ολυμπιακών αγώνων ο θρύλος των καταδύσεων Greg Louganis και έτσι αποφάσισε να με δοκιμάσει στις καταδύσεις.
Ποιος θα μου το έλεγε ότι χρόνια μετά θα ζούσα στις ΗΠΑ και ο τότε θρύλος Greg Louganis θα γινόταν ο μέντορας μου και ο καλύτερος μου φίλος; Απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ότι σύμφωνα με τα πιστεύω μου πολλά, αν όχι όλα, είναι προδιαγεγραμμένα στη ζωή μας…
Ποιοι είναι οι βασικότεροι σταθμοί στη ζωή σας: χώρες – χρονολογίες – σημαντικά γεγονότα;
1) Η ημέρα που η αγαπημένη μου μετέπειτα φίλη Βουλα Πατουλίδου έφερε το πρώτο Χρυσό στην ιστορία Μετάλλιο στα 100 μ με εμπόδια στην Βαρκελώνη. Τον Αύγουστο του 1992 και ο Ιωαννης Μελισσανιδης επισης αγαπημένος συναθλητής και φίλος, το 1996 στο Σίδνευ κέρδισε το Χρυσο Ολυμπιακο Μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους.
2) Η ημέρα που κέρδισα τον πρώτο μου Πανελλήνιο τίτλο ως μωρό παιδάκι το 1988 τον Ιούνιο στο κολυμβητήριο του Ζαππείου στην Αθηνα και μάλιστα τρία χρυσά σε τρία αγωνίσματα. Ο πρώτος μου διεθνής τίτλος στο Monheim της Γερμανίας στo International diving Meeting κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στις 5 Αυγούστου καθώς και η ημέρα που κέρδισα το ασημένιο μετάλλιο στις συγχρονισμένες καταδύσεις από βατήρα 10μ και προκρίθηκα στο πρώτο μου παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ιαπωνία, Ιούνιος 17 2001.
3) Φυσικά το χρυσό Μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στις 5 Αυγούστου 2014.
4) Τέσσερις μήνες πριν που είδα τον 7χρόνο ανηψιό μου Θοδωρή επάνω στους βατήρες των καταδύσεων να κάνει το πρώτο του σάλτο με δύναμη και χάρη. Δάκρυσα απο συγκίνηση γιατί σε εκείνους τους βατήρες είχα πρωτοανεβεί σαν 7χρονο ταλαντούχο παιδάκι εγώ χρονια πριν. Ο Θεος έδωσε ακόμα πιο πολύ ταλέντο στον ανήψιο μου. Ένιωσα να συνεχίζεται απο κάποιο δικο μου αγαπημένο μικρο «ανθρωπάκι» αυτό που τόσο αγαπω.
5) Η ημέρα που βάφτισα τη Μαρία Τζιβάνη.
6) Η ημέρα που προσγειώθηκα στο JFK αεροδρόμιο της Νέας Υορκης εκπληρώνοντας ένα απο τα μεγαλύτερα μου όνειρα, να ζήσω στις ΗΠΑ. 1 Απριλίου 2009.
7) Η Ημέρα που έφυγε απο τη ζωη ο πιο αγαπημένος μου φίλος-αδερφός, Ιωαννης Λουκοβίτης. Έξι μήνες πριν.
8) Η ημέρα που πίστεψα στο Θεο ακόμα περισσότερο. Υπηρετούσα στον στρατό Αύγουστο του 2000
Έχετε πικρία που δεν είναι ευρέως αναγνωρισμένες οι διακρίσεις σας στους Έλληνες;
Αν θα έλεγα πως είμαι χαρούμενος κάθε φορά που είτε εγώ είτε κάποιος άλλος Έλληνας αθλητής, επιστήμονας, καλλιτέχνης κλπ, πετυχαίνει κάτι πολύ υψηλό και αυτό δεν γίνεται ευρέως γνωστό….ε θα ήμουν ανειλικρινής.Ο στόχος μου και πιστεύω όλων των ανθρώπων που έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους και ξέρουν γιατί αγωνίζονται, είναι να επιτύχουν κάτι υψηλό για διαφορετικούς λόγους.
Πρώτον για να κερδίσουν αναγνωρισιμότητα η οποία θα τους αποφέρει οφέλη όπως χρήματα, ευκαιρίες, ικανοποίηση ψυχής μετά από αγώνα, θυσίες και πόνο ετών. Ο δεύτερος να χρησιμοποιήσουν αυτήν την αναγνωρισιμότητα και τη δύναμη που δίνει μια μεγάλη επιτυχία ώστε να δυναμώσουν τον τομέα τους που πχ για μένα είναι ο αθλητισμός και μέσω αυτής της δύναμης να αποκτήσουν βήμα και λόγο ώστε να διεκδικήσουν περισσότερα πράγματα για το άθλημα ή τον οποιονδήποτε τομέα υπηρετούμε και έτσι να βοηθήσουν τα επόμενα παιδιά να μπορούν να έχουν καλύτερες συνθήκες στο μέλλον για να χτίσουν ένα μέλλον πάνω στα δικά μας γερά θεμέλια.
Ένα χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο θα έπρεπε να γίνεται γνωστό πάνω από όλα γιατί δίνει κίνητρο, κάνει τα επόμενα παιδιά να πιστέψουν πως όλα είναι εφικτά κ πως είναι κι αυτά ικανά, δίνει ελπίδα κ όρεξη για δουλειά όπως έδωσε κάποτε σε μένα το μετάλλιο της Βούλας και του Ιωάννη.Πήρα τόσα συγχαρητήρια από ανθρώπους που δε με γνώριζαν. Επίσης, αυτη η νίκη έδωσε χαρά, ελπίδα και υπερηφάνεια σε Έλληνες που δεν γνώρισα ποτέ. Πάντα υπάρχουν εκείνοι που θα πουν «Α, ok άλλο ενα μετάλλιο», αλλα και εκείνοι που ειναι πολυ περήφανοι για άλλο ένα μετάλλιο γιατί ειναι πραγματικοί Έλληνες και γιατί τους γεμίζει με ελπίδα, χαρά, ευλογία κ θετική ενεργεια και καλύπτει έστω και λίγο την ανάγκη του Έλληνα για όμορφα νέα. Η επιτυχία ενός συνανθρώπου τους μεταφράζεται σε επιτυχία μιας ολόκληρης χώρας.
Πώς νιώθετε κάθε φορά που σηκώνετε την ελληνική σημαία με αφορμή κάποια νέα διάκρισή σας;
Οταν αγωνίζομαι είμαι μπλε και λευκός, είμαι Χριστιανός ορθόδοξος, είμαι η Ελλάδα η ίδια και όχι απλά ο Τζιβόπουλος. Ετσι χτυπάει η καρδιά μου. Δυνατά για την Ελλαδα ρε γαμώτο! Κι ας μας πικραίνει συχνά, είναι ο τόπος μας, είναι το χώμα μας, ειναι η μυρωδιά μας, είναι η ζωη μου όλη.
Τι σας κάνει να αισθάνεστε Έλληνας παρόλο που η «έδρα» σας είναι στο εξωτερικό;
Τίποτα δε μπορει να κανει έναν πραγματικό Ελληνα να αισθάνεται Έλληνας για έναν συγκεκριμένο λόγο. Όταν αγωνίζομαι νιώθω ολόκληρος η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες μαζί.
Δύναμη, υπερηφάνεια, αγάπη, πίστη, αφοσίωση, οικογένεια, φιλία, ιστορία, παράδοση, στόχος, ΝΙΚΗ!
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τις καταδύσεις;
Η συμβουλή που θα είχα να δώσω στα παιδιά, και όχι μονο σε αυτά που θέλουν να ασχοληθούν με τις καταδύσεις, αλλά σε όλα τα παιδια που θέλουν να κάνουν κάτι δημιουργικό, είναι το να ονειρεύονται, να φαντάζονται όμορφα και μεγάλα πράγματα. Να μη πάψουν ποτέ να αγωνίζονται κ να θυσιάζουν πράγματα προκειμένου να πετύχουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Αν είχα ένα τεράστιο χωνί, από εκείνα που έχουν οι ντελάληδες στις λαϊκές ή στις διαδηλώσεις, τότε θα φώναζα σε όλα τα παιδιά μα μείνουν παιδιά, να μην παίρνουν τίποτα τοις μετρητοίς και να μη σταματάνε ποτέ και για κανέναν λόγο να σκέφτονται σαν παιδιά.
Ένα μεγάλο χαμόγελο και κυνήγι, τρεχάλα πίσω από το όνειρο ώσπου να το φτάσουν και να το ξεπεράσουν και να πάνε για το επόμενο. Θα έρχονται δύσκολες στιγμές που θα πονέσουν, θα απογοητευτούν, θα κλάψουν. Κοιτάμε μπροστά και πετάμε ψηλά. Γιατί όπως πολύ σοφά τραγοήδησε ο Νίκος Ξυλούρης, έγραψε ο Κ.Κωδωνης και μελοποίησε ο Σ. Ξαρχάκος:
«Στου βούρκου μεσα τα νερά ρίχνω όσους με πονάνε, αυτούς που μου ζητάνε να χαμηλωσω τα φτερά. Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, ο ουρανός δικός μου η θάλασσα στα μέτρα μου, ο ουρανός δικός μου. Στα ηλιοσκαλοπατια μ’εμαθε η Μανα μου να ζω!»
Εκεί να περπατάμε παιδιά… Στα Ηλιοσκαλοπάτια, στο φως και να πετάμε στο όνειρο…
