Κάτι σαν… άνοιξη μες τον χειμώνα. Ο επίλογος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στα προκριματικά του Euro. Θα δούμε τα «τελικά» από την τηλεόραση, διότι δεν αξίζαμε κάτι παραπάνω (και) σε αυτό το ταξίδι. Θα το κάνουμε όμως με την ελπίδα ότι προσεχώς καλύτερα. Γιατί είναι αλήθεια πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο φινάλε δείχνει πως αλλάζει στα χέρια του Φαν Σιπ. Τελευταία απόδειξη: Η αποψινή 2-1 νίκη επί της Φινλανδίας.

Της παρέας του Πούκι που ήρθε στα μέρη μας έχοντας προκριθεί, που προηγήθηκε νωρίς έπειτα από το δώρο του Σταφυλίδη στον επιθετικό της Νόριτς (27΄) αλλά που μπήκε και εκείνη στο «ελληνικό σερί». Μετά την Βοσνία και την Αρμενία. Μαζέψαμε σε δέκα ματς, δεκατέσσερις βαθμούς. Οι εννέα στο τελευταίο τρίγωνο. Να σου λοιπόν και η προσδοκία, αν και μεταξύ μας ο καθένας καταλαβαίνει πως «θέλει δουλειά πολύ».

Το αποψινό είχε σφραγίδα… ΑΕΚ. Με τον Μάνταλο να ισοφαρίζει (47΄) από ασίστ του Μπακασέτα. Και με τον Γαλανόπουλο (70΄) να πετυχαίνει το γκολ της νίκης, ολοκληρώνοντας μια σπουδαία επιθετική προσπάθεια που ξεκίνησαν Λημνιός και Κουλούρης. Το πρώτο γκολ του 22άχρονου μέσου με το εθνόσημο, σε μια εποχή που όλοι έχουν βαλθεί να κουβεντιάσουν για το μέλλον του. Είναι ο μάνατζερ (Πολ Κουτσολιάκος) που όπως φαίνεται έχει ξεκινήσει τη διαδικασία, είναι και μια σειρά από ομάδες που ήδη έχουν βολτάρει προς τα εδώ για να τον δουν. Και ο Γαλανόπουλος της εθνικής ομάδας, είναι ο καλύτερος Γαλανόπουλος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τρεις παρουσίες στην εντεκάδα, τρεις νίκες. Αν βάζει και γκολ; Τότε ο Γενάρης του μπορεί να φέρει εξελίξεις. Και βαλίτσες…

Τι έχει η εθνική μας σε αυτά τα τελευταία ματς; Πολύ διάθεση. Να τρέξει, να ανακτήσει τη μπάλα. Να παίξει στο transition με τον Λημνιό, τον Μπακασέτα και τον Μάνταλο να λειτουργούν πολύ καλά σε αυτή την «μετάβαση». Ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που μοιάζει περισσότερο με συγκρότημα Ελπίδων που αρπάζει την ευκαιρία σε μια περίοδο που πριν από μερικές εβδομάδες έμοιαζε με «αγγαρεία». Δεν είναι φυσικά να παίρνουν «αέρα» τα μυαλά. Η Ελλάδα είναι πλέον χρόνια μακριά από την εποχή που ένιωθε πως τα πράγματα πάνε καλά για εκείνη: Λες και το ρολόι κόλλησε εκείνο το καλοκαίρι του ΄14 στα γήπεδα της Βραζιλίας.

Σε αυτά τα προκριματικά κατάφερε να χάσει από την Αρμενία (εντός), να αναδειχθεί ισόπαλη με το Λιχτενστάιν. Να γίνει… θέαμα με τις διαμάχες του τέως ομοσπονδιακού τεχνικού Άγγελου Αναστασιάδη με τους διεθνείς. Να παίζει στο ΟΑΚΑ μεταξύ συγγενών και φίλων. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν συμβεί λοιπόν, που όσο και αν μοιάζει κατανοητή η ανάγκη να προκύψουν καλύτερα νέα, δεν χρειάζονται υπερβολές. Ακόμη και αν κοιτάζοντας τη στατιστική απόψε διαπιστώνεις ότι οι τελικές ήταν 27-4 υπέρ μας!

Η Εθνική μας ήταν συνολικά καλύτερη σε ολόκληρη την διαδρομή του ματς. Με αρκετές επισκέψεις στα φινλανδικά καρέ. Και στο 0-0 αλλά και έπειτα από το 0-1. Θα μπορούσε μάλιστα να έχει ισοφαρίσει από το πρώτο ημίχρονο αν ο πορτιέρο των φιλοξενούμενων δεν αντιδρούσε με αντανακλαστικά στην κεφαλιά του Μπακασέτα (39΄). Πήρε βεβαίως το αίμα του πίσω ο διεθνής μέσο-επιθετικός στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους. Η δική του επιμονή να προλάβει τη μπάλα πριν την τελική γραμμή, και το γύρισμα «πάρε-βάλε» έφερε την ισοφάριση με τον Μάνταλο (47΄). Και άνοιξε τον δρόμο για την ανατροπή που ολοκληρώθηκε από τον Γαλανόπουλο. Ο Λημνιός έστρωσε για τον Κουλούρη που νικήθηκε από τον Γιόρονεν και ο μέσος της ΑΕΚ ήταν αυτός που πήρε το… ριμπάουντ για να κάνει… φόλοου.

Το «κλειδί»: Το αδιάκοπο τρέξιμο. Και η πολύ καλή ψυχολογία που δεν άλλαξε μετά το γκολ του Πούκι (27΄) το οποίο προέκυψε κόντρα στη ροή του ματς. Κλειδί επίσης η ευκαιρία που έχασε ο σέντερ φορ της Νόριτς στο 69΄. Ένα λεπτό πριν ο Γαλανόπουλος γράψει το τελικό 2-1. Θα μπορούσε το ματς να ήταν ήδη 1-2, άρα και ο επίλογος αναπόφευκτα διαφορετικός.

Το «δεκάρι»: Ο Δημήτρης Λημνιός. Πιθανότατα ο πιο φορμαρισμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ένα παιδί που αλλάζει τον ίδιο τον «χαρακτήρα» του σε αυτή τη σεζόν. Πρωταγωνιστής στον ΠΑΟΚ. Πρωταγωνιστής και με το εθνόσημο. Με δημιουργία, γκολ, προσωπικότητα. Μακάρι να συνεχίσει έτσι. Και βέβαια μακάρι από το 2020 να συναντηθεί στην ίδια ζώνη μεσο-επιθετικών με τον Κώστα Φορτούνη. Διότι η επιστροφή του «αρχηγού» του Ολυμπιακού είναι προφανώς ότι θα φέρει ακόμη περισσότερο ταλέντο σε αυτά τα τετραγωνικά.

Γιατί κόουτς: Γιατί δεν σε έβγαζε στα μέρη μας ο δρόμος σου νωρίτερα ίσως; Θα δείξει. Το πρώτο δείγμα γραφής από τον Φαν Σιπ είναι καλό. Ξαναλέμε όμως ότι είναι τόσες οι μαζεμένες αποτυχίες που θέλει υπομονή. Και λίγα λόγια.

Στον πάγκο: Όλος αυτός ο… θίασος της ομοσπονδίας. Εκείνοι που αποτελείωσαν την εθνική ομάδα με τις ακατανόητες πράξεις τους ή την αδιαφορία τους. Οι ίδιοι που εδώ και μερικές εβδομάδες παριστάνουν ότι συνδράμουν στη δουλειά του Φαν Σιπ και του Βίντερ. Ανάξιοι λόγου.

Ελλάδα (Τζον Φαν Σιπ): Βλαχοδήμος, Μπακάκης, Σταφυλίδης, Μπακασέτας, Γαλανόπουλος (73′ Μπουχαλάκης), Παυλίδης (64′ Κουλούρης), Χατζηδιάκος, Λημνιός, Μάνταλος (93′ Μασούρας), Κουρμπέλης, Γιαννούλης

Φινλανδία (Μάρκου Κανέρβα): Γιορόνεν, Τοΐβιο (59′ Λαμ), Λ. Βαϊσάνεν, Καμάρα, Λουντ, Πούκι, Σίλερ (77′ Γιένσεν), Σκραμπ (77′ Σοΐρι), Κάουκο, Ραϊτάλα, Σ. Βαϊσάνεν

Πηγή: to10.gr