Δεν είμαι σίγουρος ότι η περιγραφή του αγώνα μπορεί να γίνει με… αθλητικούς όρους. Εντάξει, ο Ολυμπιακός δεν «σκότωσε το θηρίο», αλλά όταν μια ομάδα παρατάσσεται με 9 ετοιμοπόλεμους, εκ των οποίων δύο… αμούστακα, με τον έναν να προέρχεται από πολυήμερη απουσία (Ποκουσέφσκι), χάνει με… κακό τραυματισμό τον Μιλουτίνοφ και νικά με 77-68 τη Βιλερμπάν, παίζοντας εξαιρετικά και στις δύο πλευρές του γηπέδου, δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις. Τα… λιοντάρια του Πειραιά, δείχνουν πολύ σκληρά για να πεθάνουν.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας γνώριζε ότι δεν μπορεί να παίξει η ομάδα του στον ρυθμό που θα ήθελε, όφειλε να προσαρμοστεί στα δεδομένα που υπήρχαν, στις ελλείψεις. Μόλις εννέα παίκτες, που μπορούσαν να πατήσουν παρκέ ήταν στα χέρια του, γι’ αυτό και από νωρίς κάλεσε τους παίκτες σε τάιμ άουτ, για να τους πει να πάνε σε πιο αργό τέμπο, να ελέγξουν τον ρυθμό και να μεταφέρουν το κέντρο βάρους στο «ζωγραφιστό».
Κράτησε όσο περισσότερο μπορούσε την αρχική πεντάδα, προσπάθησε να κάνει διαχείριση, είδε τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη να βγαίνει μπροστά και να δείχνει… σαν έτοιμος από καιρό, σαν παλικάρι. Είδε τον Έλις να ανταποκρίνεται και με το παραπάνω. Είδε τον Παπανικολάου να παίρνει ηγετικό ρόλο. Είδε τον Πρίντεζη να καταθέτει εμπειρία.
Αλλά είδε και τον Νίκολα Μιλουτίνοφ να χτυπά άσχημα στο 16:20’’ και να αποχωρεί υποβασταζόμενος. Είδε όλα όσα ήθελε και με το παραπάνω, είδε και τον χειρότερο εφιάλτη του. Κι αυτή η φάση σημάδεψε τον αγώνα. Σαν να έσβησε την απίστευτη προσπάθεια, που έκαναν οι «ερυθρόλευκοι», οι οποίοι -τηρουμένων των αναλογιών- έκαναν το τέλειο ημίχρονο, με συγκέντρωση στην άμυνα και «σημάδια» στην επίθεση.
Ο Ολυμπιακός πήγε στ’ αποδυτήρια με αέρα 10 πόντων και το σοκ της νέας απώλειας. Κι επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις μετρά αυτό που έχεις για να… κάψεις κι όχι η τακτική, τα συστήματα, το ταλέντο, οι «κόκκινοι» μπήκαν στην τρίτη περίοδο αποφασισμένοι να φύγουν νικητές. Έπαιξαν καλά και στις δύο πλευρές του παρκέ, με τον Μπόλντγουιν να ανεβάζει στροφές και να μοιράζει καλύτερα την μπάλα.
Οι «ερυθρόλευκοι» στην πραγματικότητα δεν κινδύνευσαν ποτέ κι αυτό συνέβη επειδή καθένας έκανε ένα βήμα μπροστά. Ο Νικολαΐδης έδειξε ότι το ταλέντο και η… ωριμότητα μπορούν να αμφισβητήσουν την ηλικία που γράφει η ταυτότητα, ο Έλις έδειξε ότι αν είχε επιλεγεί από την πρώτη στιγμή αντί του Ριντ ίσως όλα να ήταν διαφορετικά, ο Παπανικολάου με τον Πρίντεζη πήραν τα ηνία, ο Μπόλντγουιν ανέβηκε στη διάρκεια του αγώνα, ο Βεζένκοφ δίνει λύσεις, ο Κόνιαρης σε κακή βραδιά πρόσφερε όσο μπορούσε.
Δεν μπορείς να μην λατρέψεις τον τρόπο που παλεύουν οι «κόκκινοι». Από την άλλη δεν ξέρω πόσο μπορούν να αντέξουν με τόσους (σοβαρούς) τραυματισμούς.
