Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Αλμπέρτο Τζουλιάνι, ξέρει από κούπες, είναι εργασιομανής και λατρεύει το βόλεϊ, τη Σίλβια, τον γιο τους και τους δύο τροχούς. Αν τον συναντήσεις στον δρόμο, είναι πολύ πιθανό να δυσκολευτείς να τον αναγνωρίσεις. Διότι ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι, όταν δεν φοράει το κοστούμι του ή τη φόρμα του Ολυμπιακού, φοράει το κράνος και τότε περνά απαρατήρητος.

Ο λόγος για τον Ιταλό τεχνικό, ο οποίος οδήγησε την ομάδα βόλεϊ ανδρών του Ολυμπιακού στην κατάκτηση του 31ου πρωταθλήματος της ιστορίας της και δηλώνει γοητευμένος -μεταξύ άλλων- από τους δύο τροχούς.

Γεννημένος τα Χριστούγεννα του 1964 στο Σαν Σεβερίνο Μάρκε, στην επαρχία της Ματσεράτα, καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Ανκόνα, υπήρξε παίκτης του βόλεϊ, αλλά μάλλον ασήμαντος. Φαίνεται πως η μοίρα είχε αποφασίσει γι’ αυτόν να γίνει σημαντικός προπονητής.

Κοφτερό μυαλό απ’ ό,τι φαίνεται, με τη δική του φιλοσοφία για το βόλεϊ, μας ήρθε τις πρώτες μέρες του 2022 έχοντας μόλις αποχωρήσει από την πολωνική Ρεζόβια, στην οποία, η αλήθεια είναι, δεν τα είχε καταφέρει και τόσο καλά. Στις αποσκευές του, όμως, «κουβαλούσε» τρία πρωταθλήματα Ιταλίας, δύο αργυρά μετάλλια σε Eurovolley και κάποιους ακόμα τίτλους.


Η αρχή και η άνοδος

Ξεκίνησε από δύο μικρές ομάδες στη γενέτειρά του -Σαν Σεβερίνο, Οσίμο-, συνέχισε σε ακαδημίες, το 2000 πήγε στα τμήματα υποδομής της Λορέτο και δύο χρόνια αργότερα στην πρώτη ομάδα. Ανέβηκε επίπεδο (Α2) το 2006 με την Κορνιλιάνο, την οποία οδήγησε στην Α1 κατηγορία. Ακολούθησαν η Βερόνα, μια νέα άνοδος και μετά η Κούνεο από το 2009 έως το 2011 με την κατάκτηση πρωταθλήματος και Cev Cup το 2010, Σούπερ Καπ και Κύπελλο το 2011. Επόμενη... στάση η Λούμπε με δύο πρωταθλήματα (2012, 2014). Έπειτα νέος... σταθμός η Πιατσέντζα -για λίγο παράλληλα και η Εθνική Σλοβακίας- και μετά η τουρκική Χάλκμπανκ με την οποία πήρε το Σούπερ Καπ του 2018. Ξανά σε Εθνική, αυτή της Σλοβενίας, την οποία πήγε δύο φορές στον τελικό του Eurovolley (2019, 2021).

Για τον Αλμπέρτο Τζουλιάνι τίποτα δεν είναι τυχαίο και η φιλοσοφία του αποτελεί ουσιαστικά την εξήγηση για τον έρωτά του με αυτό το άθλημα: «Το βόλεϊ παράγει πολλούς ξεχωριστούς ανθρώπους γιατί έχει διαφορετικούς κανόνες από όλα τα άλλα αθλήματα. Για παράδειγμα, η σωματική επαφή δεν υπάρχει σε αυτό το άθλημα. Συνεπώς, κανείς δεν χρειάζεται να προσποιηθεί ότι κάποιος τον ανέτρεψε. Έπειτα, υπάρχει συνύπαρξη, με την έννοια ότι οι παίκτες μιας ομάδας βόλεϊ πρέπει να κινούνται στα 81 τετραγωνικά μέτρα του αγωνιστικού χώρου. Αυτό γεννά τη σχέση μεταξύ εκείνων που έχουν παίξει μαζί και η οποία συχνά οδηγεί σε μια αληθινή και διαρκή φιλία». 

Ο Τζουλιάνι προσθέτει στη... φιλοσοφία του: «Το μυστικό είναι να βάζουμε την καρδιά μας σε όλο αυτό».


Triumph, θάλασσα, σούσι

Ας αφήσουμε στην άκρη το βόλεϊ και ας δούμε την άλλη πλευρά του Ιταλού. Οι περισσότεροι αγνοούν ότι το motocross ήταν ο πρώτος έρωτάς του -μετά ήρθε το βόλεϊ-, τον οποίο δεν ακολούθησε, διότι ήταν ακριβό σπορ για την τσέπη του. Ο έρωτας, όμως, παρέμεινε. «Ό,τι κινείται σε δύο τροχούς με γοητεύει», έχει πει. Δεν ξεχωρίζει τις μοτοσικλέτες. «Οτιδήποτε, αρκεί να κινείται», είχε απαντήσει όταν ρωτήθηκε ποιες προτιμά και είχε προσθέσει: «Λατρεύω το off road και, τέλος πάντων, να ταξιδεύω μόνο με μηχανή». Τα social media πάντως προδίδουν μια προτίμηση στην εμβληματική βρετανική μάρκα μοτοσικλετών Triumph.



Διακοπές κάνει σπανίως, αλλά επιλέγει θάλασσα και όχι βουνό. Ίσως, γιατί εκεί έχει την ευκαιρία να δει beach volley, που επίσης λατρεύει, όπως και ο γιος του Λουντοβίκο, ο οποίος είναι επαγγελματίας βολεϊμπολίστας και λίμπερο της ιταλικής Πινέτο.

Πολλούς λόγους έχει πάντως να επιστρέφει όσο πιο συχνά γίνεται και στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, δηλαδή στο Σαν Σεβερίνο Μάρκε. Για να περπατά στην Piazza del Popolo και να απολαμβάνει αρχικά ένα απεριτίφ και στη συνέχεια σούσι στο εστιατόριο «Nude & raw», ιδιοκτησίας της Σίλβια Μπρουτσεκέσε, δηλαδή της συζύγου του και μεγάλου έρωτά του.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή / Του Κώστα Μπελιά