Όταν οι Bee Gees άλλαξαν την μπάλα - Το πρωτοσέλιδο της «Bild» που έφερε τους Ολλανδούς ποδοσφαιριστές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Tο ρεπορτάζ για τα όργια στην πισίνα του ξενοδοχείου παραµονές του κρίσιµου παιχνιδιού µε τη Βραζιλία για το Παγκόσµιο Κύπελλο του 1974 καθόρισε τη µοίρα των παικτών της Ολλανδίας και δηµιούργησε µια νέα ιστορία
Λευτερης Ελευθεριου
Η πιο κρίσιμη ηµέρα του πολέµου για το πλέον πολύτιµο τρόπαιο στα σπορ, εκείνο του παγκόσµιου πρωταθλητή, ήταν η 3η Ιουλίου του 1974.
Η Ολλανδία θα αντιµετώπιζε τη Βραζιλία στο τελευταίο µατς του πρώτου ηµιτελικού οµίλου, στο «Βεστφάλεν» του Ντόρτµουντ, και η ∆υτική Γερµανία θα έπαιζε µε την Πολωνία στο «Ραϊνστάντιον» του Ντίσελντορφ, για τον δεύτερο ηµιτελικό όµιλο. Οι νικήτριες οµάδες θα περνούσαν στον τελικό, που ήταν προγραµµατισµένος για τις 7 Ιουλίου, στο Ολυµπιακό Στάδιο του Μονάχου.
Οι Ολλανδοί κουβαλούσαν, µε τις χαίτες, τα κοµποσκοίνια και τους σταυρούς τους, το άρωµα του κινήµατος των χίπις, αν και θεωρούνταν ρετρό. Επίσης, περιέφεραν µια παροιµιώδη έπαρση, στο σηµείο που ο Τζόνι Ρεπ, ένας από τους πρώτους κρυφούς κυνηγούς στην Ιστορία, είχε πει πως «δεν τους βλέπαµε τους Βραζιλιάνους, τους είχαµε 1-0 πριν µπούµε στο γήπεδο». Αυτό σήµαινε ότι ακόµα και στις 2 Ιουλίου, παραµονή του κρίσιµου µατς µε µια «σελεσάο» χωρίς τον Πελέ και την αίγλη της προ τετραετίας οµάδας, ενός συγκροτήµατος εξωγήινου, οι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές µπορούσαν να επιτρέψουν, χωρίς τέλος πάντων να προκαλέσουν τον αρκετά αυστηρό προπονητή τους, Ρίνους Μίχελς, στους εαυτούς τους µια έξοδο σε ντισκοτέκ του Μίνστερ. Ανυποψίαστοι, δεν µπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτή θα γινόταν η πηγή του κακού.
Ο εσωτερικός χώρος της ντισκοτέκ είναι ό,τι πρέπει για ένα γερµανικό καλοκαίρι που θύµιζε ελληνικό φθινόπωρο στα τέλη του, µε τα χρώµατα της µουντάδας που εµποτίζει τη µελαγχολία. Ο δηµοσιογράφος Γκουίντο Φρικ, που εργάζεται στην εφηµερίδα «Stuttgarter Nachrichten», είναι συνηθισµένος σε αυτά. Ο,τι, όµως, δεν µπορεί να επεξεργαστεί είναι οι νυχτερινές ώρες. Ο ίδιος θέλει πραγµατικά, πραγµατικά, να πάει για ύπνο. Κάνει το ρεπορτάζ της Εθνικής Ολλανδίας, αλλά στο τέλος, µε τους ποδοσφαιριστές ακλόνητους µέσα στο κέντρο διασκέδασης, παραδίδεται. Ο Φρικ αποφασίζει να πάει στο ξενοδοχείο να κοιµηθεί, αλλά δεν κρατά πολύ η επίσκεψη του Μορφέα. Τον ξυπνά ένα τραγούδι των Bee Gees. Νιώθει ιδιαιτέρως ενοχληµένος.
Την πιο εµβληµατική φυσιογνωµία στην Ιστορία, ενδεχοµένως, του ολλανδικού ποδοσφαίρου την ενδιαφέρει το ζήτηµα. Αλλωστε, αργότερα έχασε µια περιουσία επενδύοντας σε επιχείρηση µε... γουρούνια, γι’ αυτό κιόλας, αν και αποσύρθηκε το 1978, το 1981 επέστρεψε στο ποδόσφαιρο. Οι δυο τους µιλούν και για ποδόσφαιρο. Ο Γερµανός δηµοσιογράφος επιτέλους αποσύρεται, αλλά την εποµένη, ανήµερα του παιχνιδιού της Ολλανδίας µε τη Βραζιλία, γράφει το ρεπορτάζ για την εφηµερίδα του. Ωστόσο, δεν µένει εκεί: Επικοινωνεί µε την πιο γνωστή εφηµερίδα της Γερµανίας, την «Bild», οι δηµοσιογράφοι της οποίας «ψοφούν» για το ρεπορτάζ. Το αγοράζουν για 500 µάρκα. Η Ολλανδία νικάει 2-0 τη Βραζιλία, αλλά το πρωτοσέλιδο της επόµενης ηµέρας είναι καταπέλτης: «Ο Κρόιφ, σαµπάνιες, γυµνά κορίτσια και βουτιές». Στο ρεπορτάζ αναφέρεται ότι υπάρχουν στοιχεία και φωτογραφίες, αν και αυτά δεν παρουσιάζονται ούτε εκείνη τη στιγµή ούτε αργότερα.
Στην Ολλανδία, η «είδηση» γίνεται γνωστή στις 5 Ιουλίου. Οι σύζυγοι των Ολλανδών ποδοσφαιριστών γίνονται έξαλλες. Φτιάχνουν βαλίτσες µε προορισµό το Μόναχο, αφού δεν πείθονται από τα τηλεφωνήµατα των αντρών τους. Μόνο µία δεν κάνει τον κόπο να ταξιδέψει µαζί τους: η Ντάνι Κόστερ, σύζυγος του Γιόχαν Κρόιφ. Οι δυο τους είχαν παντρευτεί µικροί και η Ντάνι, που δεν ξέρει µόνο τον άντρα της, αλλά έχει απίθανη αντίληψη, του µπουρλοτιάζει το µυαλό.
Μπαίνοντας στον τελικό του Μονάχου, στις 7 Ιουλίου, οι παίκτες του Μίχελς βρίσκονται αλλού και, ταυτοχρόνως, δεν «σκοτώνουν» το παιχνίδι στο οποίο προηγούνται 1-0 από το πρώτο λεπτό, µετά τις περίφηµες 16 πάσες χωρίς να ακουµπήσουν την µπάλα και το πέναλτι του Γιόχαν Νέεσκες. Η ∆υτική Γερµανία ισοφαρίζει µε το πέναλτι του Πάουλ Μπράιτνερ και λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ηµίχρονο, µε το περίφηµο γύρισµά του, ο Γκερντ Μίλερ πετυχαίνει το γκολ της νίκης. Η µεταπολεµική κατάθλιψη επιστρέφει. Οι περισσότεροι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές χωρίζουν από τις συζύγους τους, όχι όµως ο Κρόιφ. Η Κόστερ διαδραµατίζει τόσο σηµαντικό ρόλο που στη χώρα µεταφράζουν τα B.C. και A.D., δηλαδή τη λατινική εκδοχή του προ Χριστού και µετά Χριστόν, σε Before Coster (πριν από την Κόστερ) και Anno Danny (µετά την Ντάνι) για να δείξουν τις δύο εποχές του ολλανδικού ποδοσφαίρου.
Οταν, δε, έρχεται η ώρα του Παγκόσµιου Κυπέλλου στην Αργεντινή, το 1978, ο Κρόιφ επικαλείται τη δικτατορία του Βιντέλα στη χώρα αυτή και φεύγει µε την Ντάνι για διακοπές στο Λονδίνο. Την ώρα του τελικού, οι δυο τους ψωνίζουν.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 15/7
Η Ολλανδία θα αντιµετώπιζε τη Βραζιλία στο τελευταίο µατς του πρώτου ηµιτελικού οµίλου, στο «Βεστφάλεν» του Ντόρτµουντ, και η ∆υτική Γερµανία θα έπαιζε µε την Πολωνία στο «Ραϊνστάντιον» του Ντίσελντορφ, για τον δεύτερο ηµιτελικό όµιλο. Οι νικήτριες οµάδες θα περνούσαν στον τελικό, που ήταν προγραµµατισµένος για τις 7 Ιουλίου, στο Ολυµπιακό Στάδιο του Μονάχου.
Οι Ολλανδοί κουβαλούσαν, µε τις χαίτες, τα κοµποσκοίνια και τους σταυρούς τους, το άρωµα του κινήµατος των χίπις, αν και θεωρούνταν ρετρό. Επίσης, περιέφεραν µια παροιµιώδη έπαρση, στο σηµείο που ο Τζόνι Ρεπ, ένας από τους πρώτους κρυφούς κυνηγούς στην Ιστορία, είχε πει πως «δεν τους βλέπαµε τους Βραζιλιάνους, τους είχαµε 1-0 πριν µπούµε στο γήπεδο». Αυτό σήµαινε ότι ακόµα και στις 2 Ιουλίου, παραµονή του κρίσιµου µατς µε µια «σελεσάο» χωρίς τον Πελέ και την αίγλη της προ τετραετίας οµάδας, ενός συγκροτήµατος εξωγήινου, οι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές µπορούσαν να επιτρέψουν, χωρίς τέλος πάντων να προκαλέσουν τον αρκετά αυστηρό προπονητή τους, Ρίνους Μίχελς, στους εαυτούς τους µια έξοδο σε ντισκοτέκ του Μίνστερ. Ανυποψίαστοι, δεν µπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτή θα γινόταν η πηγή του κακού.
Ο εσωτερικός χώρος της ντισκοτέκ είναι ό,τι πρέπει για ένα γερµανικό καλοκαίρι που θύµιζε ελληνικό φθινόπωρο στα τέλη του, µε τα χρώµατα της µουντάδας που εµποτίζει τη µελαγχολία. Ο δηµοσιογράφος Γκουίντο Φρικ, που εργάζεται στην εφηµερίδα «Stuttgarter Nachrichten», είναι συνηθισµένος σε αυτά. Ο,τι, όµως, δεν µπορεί να επεξεργαστεί είναι οι νυχτερινές ώρες. Ο ίδιος θέλει πραγµατικά, πραγµατικά, να πάει για ύπνο. Κάνει το ρεπορτάζ της Εθνικής Ολλανδίας, αλλά στο τέλος, µε τους ποδοσφαιριστές ακλόνητους µέσα στο κέντρο διασκέδασης, παραδίδεται. Ο Φρικ αποφασίζει να πάει στο ξενοδοχείο να κοιµηθεί, αλλά δεν κρατά πολύ η επίσκεψη του Μορφέα. Τον ξυπνά ένα τραγούδι των Bee Gees. Νιώθει ιδιαιτέρως ενοχληµένος.
Πρόσκληση
Κατεβαίνει στη ρεσεψιόν και διαρρηγνύει τα ιµάτιά του για τις ώρες κοινής ησυχίας. Αυτό που κερδίζει, όµως, είναι µια πρόσκληση σε δωµάτιο Ολλανδών ποδοσφαιριστών, στο οποίο έχει µαζευτεί όλη η οµάδα. Ο Φρικ ζωντανεύει. Ανεβαίνει και βλέπει τους παίκτες να µιλούν µεταξύ τους, να πίνουν και να καπνίζουν - άλλωστε ο Γιόχαν Κρόιφ υπήρξε «σεσηµασµένος» για τη συχνότητα που άναβε τα τσιγάρα. Στο τέλος, η ιδέα δεν είναι να ξεκουραστούν, αλλά να κατέβουν στην πισίνα. Εκεί τους περιµένουν κορίτσια. Ο δηµοσιογράφος κατεβαίνει µαζί τους. Ο Φρικ δεν µιλάει µε όποιον κι όποιον, αλλά µε τον ίδιο τον Κρόιφ. ∆εν συστήνεται ως δηµοσιογράφος, αλλά ως έµπορος ζυµαρικών.Την πιο εµβληµατική φυσιογνωµία στην Ιστορία, ενδεχοµένως, του ολλανδικού ποδοσφαίρου την ενδιαφέρει το ζήτηµα. Αλλωστε, αργότερα έχασε µια περιουσία επενδύοντας σε επιχείρηση µε... γουρούνια, γι’ αυτό κιόλας, αν και αποσύρθηκε το 1978, το 1981 επέστρεψε στο ποδόσφαιρο. Οι δυο τους µιλούν και για ποδόσφαιρο. Ο Γερµανός δηµοσιογράφος επιτέλους αποσύρεται, αλλά την εποµένη, ανήµερα του παιχνιδιού της Ολλανδίας µε τη Βραζιλία, γράφει το ρεπορτάζ για την εφηµερίδα του. Ωστόσο, δεν µένει εκεί: Επικοινωνεί µε την πιο γνωστή εφηµερίδα της Γερµανίας, την «Bild», οι δηµοσιογράφοι της οποίας «ψοφούν» για το ρεπορτάζ. Το αγοράζουν για 500 µάρκα. Η Ολλανδία νικάει 2-0 τη Βραζιλία, αλλά το πρωτοσέλιδο της επόµενης ηµέρας είναι καταπέλτης: «Ο Κρόιφ, σαµπάνιες, γυµνά κορίτσια και βουτιές». Στο ρεπορτάζ αναφέρεται ότι υπάρχουν στοιχεία και φωτογραφίες, αν και αυτά δεν παρουσιάζονται ούτε εκείνη τη στιγµή ούτε αργότερα.
Στην Ολλανδία, η «είδηση» γίνεται γνωστή στις 5 Ιουλίου. Οι σύζυγοι των Ολλανδών ποδοσφαιριστών γίνονται έξαλλες. Φτιάχνουν βαλίτσες µε προορισµό το Μόναχο, αφού δεν πείθονται από τα τηλεφωνήµατα των αντρών τους. Μόνο µία δεν κάνει τον κόπο να ταξιδέψει µαζί τους: η Ντάνι Κόστερ, σύζυγος του Γιόχαν Κρόιφ. Οι δυο τους είχαν παντρευτεί µικροί και η Ντάνι, που δεν ξέρει µόνο τον άντρα της, αλλά έχει απίθανη αντίληψη, του µπουρλοτιάζει το µυαλό.
Μπαίνοντας στον τελικό του Μονάχου, στις 7 Ιουλίου, οι παίκτες του Μίχελς βρίσκονται αλλού και, ταυτοχρόνως, δεν «σκοτώνουν» το παιχνίδι στο οποίο προηγούνται 1-0 από το πρώτο λεπτό, µετά τις περίφηµες 16 πάσες χωρίς να ακουµπήσουν την µπάλα και το πέναλτι του Γιόχαν Νέεσκες. Η ∆υτική Γερµανία ισοφαρίζει µε το πέναλτι του Πάουλ Μπράιτνερ και λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ηµίχρονο, µε το περίφηµο γύρισµά του, ο Γκερντ Μίλερ πετυχαίνει το γκολ της νίκης. Η µεταπολεµική κατάθλιψη επιστρέφει. Οι περισσότεροι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές χωρίζουν από τις συζύγους τους, όχι όµως ο Κρόιφ. Η Κόστερ διαδραµατίζει τόσο σηµαντικό ρόλο που στη χώρα µεταφράζουν τα B.C. και A.D., δηλαδή τη λατινική εκδοχή του προ Χριστού και µετά Χριστόν, σε Before Coster (πριν από την Κόστερ) και Anno Danny (µετά την Ντάνι) για να δείξουν τις δύο εποχές του ολλανδικού ποδοσφαίρου.
Οταν, δε, έρχεται η ώρα του Παγκόσµιου Κυπέλλου στην Αργεντινή, το 1978, ο Κρόιφ επικαλείται τη δικτατορία του Βιντέλα στη χώρα αυτή και φεύγει µε την Ντάνι για διακοπές στο Λονδίνο. Την ώρα του τελικού, οι δυο τους ψωνίζουν.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 15/7
