Οι μεταγραφές έχουν πάντα κάτι ελκυστικό. Τουλάχιστον ως προς τη διαδικασία. Η αδρεναλίνη να «κλείσει ο παικταράς», να «πέσουν» οι υπογραφές και στο τέλος, τα αποκαλυπτήρια. Το γήπεδο. Διότι όλες οι μεταγραφές, όλοι οι παίκτες, όσο «μεγάλοι» κι αν είναι από πλευράς ονόματος, διασημότητας και καριέρας, εκεί που φαίνεται εάν «κάνουν» ή όχι, είναι το χορτάρι, ο αγωνιστικός χώρος. Εκεί όπου ο Ζέλσον Μαρτίνς, άρχισε να δείχνει για ποιον λόγο ο Ολυμπιακός τον απέκτησε.

Ο Ολυμπιακός και το πάθος του Μαρτίνς

Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς αναλυτικά στο ποιος είναι και τι έχει κάνει ο Ζέλσον στην πορεία του στο ποδόσφαιρο. Ένα παιδί με μεταγραφές αν των 50 εκατομμυρίων, με 20+ συμμετοχές στην εθνική Πορτογαλίας, με χαρακτηριστικά που «φωνάζουν» την ποιότητα. Εκείνο που έχει αξία και το οποίο δείχνει και τον δρόμο στον Ολυμπιακό, αναφορικά με τις επόμενες κινήσεις του, είναι ο τρόπος που έπαιξε ο 28χρονος Πορτογάλος εξτρέμ. Το πάθος, η αποφασιστικότητα, η αυτοθυσία.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται και αυτό το διάστημα σε διαδικασία απόκτησης ποδοσφαιριστών, με σκοπό να διεκδικήσει το πρωτάθλημα της Super League, αλλά και να συνεχίσει τη πορεία του στην Ευρώπη, μέσα από τα παιχνίδια με τη Φερεντσβάρος. Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι μόνο να αποκτηθούν ποδοσφαιριστές που θα ενισχύσουν το ρόστερ έως το τέλος της χρονιάς. Αλλά εάν είναι δυνατόν, να αποκτηθούν παίκτες που θα είναι στη κατηγορία Ζέλσον Μαρτίνς και Τσικίνιο.

Δηλαδή παίκτες που έρχονται για να μείνουν. Που γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή που πατούν το πόδι τους στο γήπεδο ότι αυτό είναι το «σπίτι» τους. Ότι βρίσκονται σε ένα περιβάλλον στο οποίο ήρθαν να ενταχθούν για καιρό. Είναι η «μόνιμη» δουλειά τους. Αρα, είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να πετύχει. Και έτσι είναι πιο εύκολο και να δίνουν το «κάτι παραπάνω» για να μπορέσουν να βοηθήσουν τη «οικογένειά» τους. Είναι ανθρώπινο. Το κίνητρο είναι διαφορετικό από ό,τι για έναν δανεικό ποδοσφαιριστή.

O Ολυμπιακός και η ανάγκη απόκτησης "δικών του" παικτών

Οι «δικοί σου» παίκτες είναι πάντα αυτοί που κάνουν τη διαφορά. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και από άποψη πάθους, ενέργειας, αυταπάρνησης. Είναι παίκτες που τους «φτιάχνεις», όχι για να φύγουν, αλλά για να τους έχεις, να τους βελτιώσεις, να σε απογειώσουν. Και αυτό συμβαίνει μόνο όταν ο αθλητής αισθάνεται ότι υπάρχει συνέχεια στην παρουσία του. Και η περίπτωση Ζέλσον Μαρτίνς είναι πολύ ενδεικτική για ακόμη έναν λόγο.

Ηρθε στην Ελλάδα στα 28 του χρόνια. Στην πιο παραγωγική ηλικία. Στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του. Ανενεργός για σχεδόν 11 μήνες από τη Μονακό. Είδε τον Ολυμπιακό να του δίνει τον χώρο, τον χρόνο, την αγάπη και την εμπιστοσύνη που είχε ανάγκη. Και στη νίκη με τον Αρη είδαμε απλώς κάποια ψήγματα του ταλέντου του. Διότι ο Ζέλσον Μαρτίνς είναι... κάτι άλλο. Ενας παίκτης ελίτ επιπέδου. Τον οποίο ο Ολυμπιακός τον έχει «δεμένο», έως το 2026.

Και κάτι τελευταίο. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τη μεταγραφή του Τσικίνιο.

Σύντομα θεωρώ θα αναθεωρήσουν. Καθώς πρόκειται για τον ποδοσφαιριστή που ουσιαστικά οδήγησε τη μεσαία γραμμή της Μπενφίκα στην περσινή κατάκτηση του τίτλου στην Πορτογαλία, κάνοντας μια καταπληκτική σεζόν. Με τον Γερμανό τεχνικό των «Αετών», να μην θέλει να τον αφήσει ούτε τώρα να φύγει. Και αυτό δείχνει πολλά για το τι «ψώνισε» ο Ολυμπιακός...