“Τι έχεις και είσαι έτσι; Οκ, αθλητισμός είναι. Θα έρθουν οι χαρές, θα έρθουν οι λύπες. Υγεία να υπάρχει και όλα τ’ άλλα τα βρίσκουμε”, πλησίασα άνθρωπο του Ολυμπιακού, λίγα δευτερόλεπτα μετά την άφιξη της επιστροφής των “ερυθρόλευκων” από το Final Four της Euroleague που φιλοξενήθηκε στο Άμπου Ντάμπι. Στο πρόσωπο του έβλεπα ζωγραφισμένη την απογοήτευση. Με το ένα χέρι κράταγε τη βαλίτσα του και με το άλλο το κινητό του. Το βλέμμα του δεν μπορούσε να αποτραβηχτεί από την οθόνη. Κι όλο πιο έντονοι γίνονταν οι μορφασμοί στο πρόσωπό του. “Τι βλέπεις εκεί και σε έχει κάνει τόσο χάλια” επέμεινα να ρωτάω και μόνο που δεν του άρπαξα το τηλέφωνο από τα χέρια. Η εικόνα που αντίκρισα ήταν σοκαριστική! Όχι μη αναμενόμενη για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά σοκαριστική.

Τα social media του είχαν πλημμυρίσει από υβριστικά σχόλια ανθρώπων που δήλωναν φίλοι του Ολυμπιακού. Μέχρι εδώ… πάει στα κομμάτια, ξέρεις ότι αυτή είναι η μοίρα όσων ασχολούνται από οποιοδήποτε πόστο με έναν τόσο μεγάλο αθλητικό οργανισμό όπως οι “ερυθρόλευκοι”. Θυμάμαι ακόμη την χαρακτηριστική ατάκα του Μεντιλίμπαρ στη συνέντευξη Τύπου του ΟΑΚΑ μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος με τον ΟΦΗ. “Τώρα όπου πάω με κερνάνε, αλλά ξέρω ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι καλά τα αποτελέσματα της ομάδας. Αν στραβώσουν δεν θα είναι ίδια η αντιμετώπιση που θα απολαμβάνω”, είχε πει γελώντας ο Βάσκος προπονητής.

Ο Ολυμπιακός και κάθε Ολυμπιακός στο έλεος της ασυλίας του διαδικτύου

Μισό λεπτό, όμως, γιατί η ασυλία του διαδικτύου με τον κάθε… Μήτσο από το Πέραμα, την κάθε αγανακτισμένη Μαριγώ από τις Κουκουβάουνες ή το κάθε ανώνυμο ή επώνυμο τρολ που δεν ξέρεις αν ανήκει σε “μισθοδοτούμενη” εταιρία ή σε κάποια “κότα” που δεν έχει το θάρρος να βρίζει με το όνομά της, έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Τις ύβρεις προς τον ίδιο ο κάθε αθλητής, ο κάθε προπονητής, ο κάθε παράγοντας μπορεί να τις διαχειριστεί. Άλλος με μεγαλύτερη, κι άλλος με μικρότερη ψυχραιμία. Τις κατάρες, όμως, στα παιδιά του ή άλλα μέλη της οικογένειάς του, όχι!
Και δυστυχώς στα μηνύματα που είδα με τα ίδια μου τα μάτια υπήρχαν κατάρες για μικρά παιδιά! Όπως ακριβώς το διαβάζετε! Και δεν ήταν ένας ο αποδέκτης!

Η "αρρωστημένη" μειοψηφία που δηλητηριάζει στις δύσκολες στιγμές το μυαλό της υγιούς πλειοψηφίας 

Αντί, λοιπόν, οποιουδήποτε άλλου επιλόγου της αποστολής του Ομίλου των Παραπολιτικών στο Άμπου Ντάμπι επιλέγω να σπάσω το… off the record που συνοδεύει πάντα τις πτήσεις των ελληνικών ομάδων στο εξωτερικό και να αποκαλύψω το παραπάνω περιστατικό. Όχι ρε φίλε, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταριέται ζωές μικρών παιδιών. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει έναν πατέρα να χάνει τον ύπνο του με το φόβο μην… πιάσει μια κατάρα για το γιο του και την κόρη του. Θα μου πείτε “μα καλά δεν ξέρουν οι προπονητές και οι αθλητές ότι τα συγκεκριμένα μηνύματα προέρχονται από υπανθρώπους;”…

Το γνωρίζουν! Και ξέρουν ότι αυτή η θλιβερή μειοψηφία δεν εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία των φίλων του Ολυμπιακού και οποιασδήποτε ομάδας. Την επηρεάζουν όμως! Της πιπιλούν το μυαλό με το δηλητήριο της απαξίωσης και της ισοπέδωσης. Κι όταν υπάρξουν αγωνιστικά σοκ σαν αυτό που υπέστησαν οι Πειραιώτες στο Άμπου Ντάμπι, δεν θέλει και πολύ να μετατραπεί η απογοήτευση ή και η οργή για την απόδοσή της αγαπημένης σου ομάδας σε… προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των αξιών της ίδιας της ζωής. Ευθύνη, λοιπόν, όλων μας είναι να απομονωθούν όλα αυτά τα παράσιτα που δηλητηριάζουν τα σωθικά της κοινωνίας μας. Και ευθύνη της ελληνικής Πολιτείας είναι να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο το νομικό πλαίσιο που θα περιορίζει τη διαδικτυακή τους ασυλία.

Σε ότι αφορά την ευθύνη του Ολυμπιακού, ή αν προτιμάτε το μεγάλο “πρέπει” που συνόδεψε την επιστροφή της αποστολής από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είναι όποιες αποφάσεις κι αν ληφθούν για το μέλλον της ομάδας να παρθούν με σεβασμό σε όλα τα μέλη της “ερυθρόλευκης” οικογένειας. Αλλά για την “ερυθρόλευκη” επόμενη μέρα του Final Four θα συζητήσουμε στο αυριανό μας φύλλο.

Για σήμερα σας αφήνω με τη φωτογραφία του υπέροχου οικογενειάρχη που λέγεται Κώστα Παπανικολάου, απλά ως τροφή για σκέψη. Την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε το δηλητήριο της απογοήτευσης να σας κυριεύει, να θυμάστε ότι οι παίκτες και οι προπονητές είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι!