Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη, 24 ετών. Ειρήνη Νίνου, 23 ετών. Στεφανία Σάντα, 21 ετών. Χρστίνα Σιούτη, 21 ετών. Σοφία Τορνάρου, 21 ετών. Φωτεινή Τριχά, 20 ετών. Διονυσία Κουρέτα, 20 ετών. Νεφέλη Κρασσά, 17 ετών. Βλέπεις τις ηλικίες του ρόστερ της παγκόσμιας πρωταθλήτριας εθνικής Ελλάδος γυναικών και αντιλαμβάνεσαι ότι το ταξίδι της "χρυσής" ομάδας του Χάρη Παυλίδη βρίσκεται ουσιαστικά στην εκκίνησή του. Κι ας ξεκινά... από την κορυφή του κόσμου! 

Και μάλιστα, αρκετά από αυτά τα κορίτσια, με πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα ταξίδι που καθήλωσε ολόκληρη την Ελλάδα για δύο εβδομάδες! Δύο από αυτά, η ασταμάτητη πρώτη σκόρερ του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Υγρού Στίβου, Φωτεινή Τριχά και η πολύτιμη Στεφανία Σάντα, παραχώρησαν μεγάλη συνέντευξη στην εφημερίδα Παραπολιτικά και αποκάλυψαν μικρές λεπτομέρειες του αδιανόητου θριάμβου της "γαλανόλευκης" στα πέρατα της Ασίας. 

Εθνική πόλο γυναικών: Τι συνέβη στην προθέρμανση του τελικού, η αποκάλυψη της Τριχά

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας για να μπορέσει μια ομάδα να… απογειώσει στα ουράνια μια ολόκληρη χώρα και να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου, όπως το έπραξαν τα “χρυσά κορίτσια” της εθνικής πόλο γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου της Σιγκαπούρης; Ενδεχομένως η συνταγή ενός θριάμβου να κρύβεται σε ένα απλό παιχνίδι, έναν… κύκλο γέλιου και διασκέδασης!

“Πριν τον τελικό με την Ουγγαρία η αλήθεια είναι ότι ήμασταν αγχωμένες. Οπότε για να χαλαρώσουμε λίγο, μαζευτήκαμε όλες μαζί – κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης – σε έναν κύκλο κι αρχίσαμε να παίζουμε παιχνίδια! Γελάσαμε σαν μικρά παιδιά και… αυτό ήταν. Τα υπόλοιπα τα είδατε”…

H συγκεκριμένη περιγραφή ανήκει σε μια αθλήτρια που θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ο “θηλυκός Γιαμάλ” της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης! Πως αλλιώς να καταγράψεις τα μνημειώδη επιτεύγματα της Φωτεινής Τριχά στη Σιγκαπούρη; Σε ηλικία μόλις 20 ετών, η αθλήτρια του Ολυμπιακού προκάλεσε… τσουνάμι στο Aquatic Center της ασιατικής πόλης, παρασέρνοντας όλους τους αντιπάλους στο διάβα της απίθανης ομάδας που παρουσίασε ο “αρχιτέκτοντας των μεγάλων επιτυχιών”, Χάρης Παυλίδης.

Αυτή είναι μια παράμετρος του θριάμβου της εθνικής μας ομάδας που ενδεχομένως να μην έχει γίνει αντιληπτή από μεγάλη μερίδα των φιλάθλων που δεν έχουν καθημερινή ενασχόληση με το πόλο. Η κατάκτηση του “Μουντιάλ της υδατοσφαίρισης” ήρθε σε μια εποχή μετάγγισης… νέου αίματος στις φλέβες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Και δύο από τις εκπροσώπους του “νέου αίματος” που φιλοδοξούν να εδραιώσουν την Ελλάδα ως κυρίαρχη δύναμη του παγκόσμιου γυναικείου πόλο τα επόμενα χρόνια, η 20χρονη Φωτεινή Τριχά και η 21 ετών Στεφανία Σάντα ανοίγουν την καρδιά τους στα Παραπολιτικά και μας μυούν στα μυστικά της ιστορικής επιτυχίας που έβαλε ξανά την υδατοσφαίριση στα σπίτια όλων των Ελλήνων και έστειλε τη γαλανόλευκη να κυματίζει στον πιο ψηλό ιστό της Υφηλίου.

Φωτεινή Τριχά: “Μας ενώνει ο κοινός μας στόχος”

Υπάρχουν πολλές εικόνες να αναδείξεις ως κυρίαρχες στο παραμύθι που μας χάρισε η “dream team” του Χάρη Παυλίδη στη Σιγκαπούρη και ακόμη περισσότερες πρωταγωνίστριες να διεκδικήσουν τα δικά τους ξεχωριστά ατομικά παράσημα ως ανεξάρτητο κομμάτι μιας συνολικά υπέροχης ομαδικής προσπάθειας.
Τι να γράψεις, όμως, πραγματικά για τη Φωτεινή Τριχά; Χαζεύεις τον απολογισμό των 25 γκολ στη διάρκεια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, διαβάζεις τους ύμνους των ξένων ανταποκριτών για ένα “ελληνικό φαινόμενο” της πισίνας και οι λέξεις αρχίζουν κάπου να χάνουν τη δυναμική τους. Η ίδια, ωστόσο, δεν αφήνει τις… σειρήνες της αποθέωσης να την παρασύρουν. Παραμένει προσγειωμένη, ταπεινή και πάνω απ’ όλα φιλόδοξη για νέες μεγάλες διακρίσεις σε μια καριέρα που αναμένεται να είναι γεμάτη από… ατόφιο χρυσάφι, τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό.

“Είναι δύσκολο να ταξινομήσεις στιγμές και συναισθήματα. Ειλικρινά όταν ξεκινούσα μικρό παιδί το πόλο δεν πίστευα ότι θα έφτανα στο σημείο που βρεθήκαμε τις τελευταίες μέρες. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ήταν όλα τόσο έντονα! Εκείνο το λεπτό που τραγουδάγαμε όλες αγκαλιασμένες στο βάθρο τον εθνικό μας ύμνο ήταν πολύ συγκινητικό. Ίσως αυτό να είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας μας. Το πόσο δεμένες και αγκαλιασμένες ήμασταν, όχι μόνο στο βάθρο μετά από μια μεγάλη επιτυχία, αλλά σε όλες τις απαιτητικές στιγμές που υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Μας ενώνει ο κοινός στόχος σε μια διαδρομή που μοιάζει με… μονόδρομο. Αυτό ήταν το κλειδί του χρυσού μεταλλίου: Η πίστη που είχαμε η μία στην άλλη, αλλά και στην προετοιμασία που είχαμε κάνει και το πλάνο του προπονητή μας”, δηλώνει συγκινημένη η πρώτη σκόρερ του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, λίγο πριν μοιράσει τα δικά της… βραβεία πρώτου ρόλου ενός αθλητικού blockbuster!

“Ο Χάρης Παυλίδης είναι ένας προπονητής με τεράστια ιστορία. Μας εμπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Για τη Σταματοπούλου να τι πω; Και μόνο ότι αναδείχτηκε κορυφαία τερματοφύλακας του τουρνουά μιλάει από μόνο. Χαίρομαι πολύ που είναι συμπαίκτριά μου. Το σίγουρο είναι ότι οι φιλοδοξίες μας δεν σταματούν στο χρυσό μετάλλιο που κατακτήσαμε στη Σιγκαπούρη. Έχουμε μεγάλα όνειρα για το μέλλον. Ωστόσο δεν ονειροβατούμε. Ξέρουμε ότι οι στόχοι θα κατακτηθούν μόνο με σκληρή δουλειά και κάθε μέρα πρέπει να παλεύουμε για να γινόμαστε καλύτερες. Είναι πάντως στο χέρι μας να ζήσουμε ανάλογες στιγμές και τα επόμενα χρόνια, με προορισμό φυσικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028 που συνιστούν ένα πολύ μεγάλο κίνητρο για όλες μας. Πάνω απ’ όλα, όμως, θέλουμε να γεμίζουμε χαρά τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μας, τις οικογένειές μας, αλλά και όλους τους Έλληνες”.

Στεφανία Σάντα: Το... σκουφάκι με το νούμερο τέσσερα 

Το όνομα Σάντα κουβαλά… βαριά κληρονομιά στην ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον “μπαμπά Πέτρε”… να βομβαρδίζει τις αντίπαλες εστίες πριν από δύο και πλέον δεκαετίες φορώντας τα σκουφάκια του Ολυμπακού, της Βουλιαγμένης, του Πανιωνίου, του Ηλυσιακού, της Πάτρας, της Χίου και φυσικά της εθνικής Ελλάδος; Το μήλο, όχι μόνο έπεσε κάτω από τη μηλιά, αλλά ήδη σε ηλικία 21 ετών έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα επιτεύγματα του ανθρώπου που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για να… κολυμπήσει στην πισίνα.

Η Στεφανία, κόρη του Πέτρε Σάντα, δεν θεωρείται απλά μια από τις πιο ταλαντούχες εκπροσώπους της νέας γενιάς της ελληνικής υδατοσφαίρισης, αλλά και το… γούρι της εθνικής ομάδας. Τέσσερις μεγάλες διοργανώσεις, τέσσερα μετάλλια και φυσικά το σκουφάκι με το νούμερο τέσσερα, που φόραγε και ο πατέρας της. “Ίσως και να είμαι γουρλού, αλλά προφανώς είναι τυχαίο που αγωνίστηκα μόνο στις τέσσερις διοργανώσεις που κατέκτησε η εθνική μετάλλιο. Δεδομένα όμως φιλοδοξώ να είμαι μέλος της ομάδας σε όλα τα επόμενα μεγάλα ραντεβού που φιλοδοξούμε να βρεθούμε στο βάθρο. Ξεκίνησα να αγωνίζομαι με το νούμερο τέσσερα, άλλαξα κάποια στην πορεία, αλλά τώρα επέστρεψα ξανά… στο γούρικο νουμεράκι των Σάντα”, τονίζει χαμογελώντας η αθλήτρια του Ολυμπιακού θυμούμενη τα χρόνια που έβλεπε τον πατέρα της να κολυμπά στην πισίνα.

“Πάντα ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου, ήταν σπουδαίος παίκτης! Πριν τον τελικό ήταν βέβαιος ότι θα κερδίζαμε την Ουγγαρία. Μου το είπε πριν το παιχνίδι. Τώρα βέβαια μπορώ να τον… κοροϊδεύω καθώς εγώ έχω κρεμασμένο χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ εκείνος δεν τα είχε καταφέρει”, συνεχίζει απολαμβάνοντας τις στιγμές που ζει η πάντα χαμογελαστή Στεφανία και σπεύδει να συμπληρώσει: “Ζούμε ένα παραμύθι, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι είμαστε πρωταθλήτριες κόσμου. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πρόκειται για μια σχετικά καινούργια και νεανική ομάδα, κάτι που σημαίνει βέβαια ότι βρισκόμαστε ακόμη στο ξεκίνημα της πορείας μας και υπάρχει όρεξη και δίψα για πολύ μεγάλες επιτυχίες και στο μέλλον. Ταξιδέψαμε στη Σιγκαπούρη με πίστη στο πλάνο του προπονητή μας, μεγάλη αυτοεποίθηση, αλλά πιστεύω ότι η άμυνά μας ήταν εκείνη που μας βοήθησε να φτάσουμε ως το ψηλότερο σκαλί του βάθρου”.

Σε μια περίοδο που ακόμη και αθλήματα όπως το μπάσκετ δυσκολεύονται να αναδείξουν νέα ταλέντα στα τμήματα υποδομής τους, η “βαριά βιομηχανία της ελληνικής υδατοσφαίρισης” παρουσιάζει διαρκώς νέα αστέρια στο πάλκο. “Είναι αλήθεια. Νομίζω ότι πολλές ομάδες πόλο στην Ελλάδα δίνουν έμφαση στις ακαδημίες τους, επενδύοντας σε εξαιρετικούς προπονητές και ολοένα και περισσότερα παιδιά πείθονται να ασχοληθούν με το άθλημα”, υποστηρίζει η Στεφανία αφήνοντας για το τέλος τη δική της ξεχωριστή αναφορά στον “στρατηγό” της μεγάλης επιτυχίας, τον Χάρη Παυλίδη. “Μετά την ήττα μας στο πρώτο παιχνίδι με την Ουγγαρία για τον όμιλο ήταν σίγουρος ότι θα τις κερδίζαμε αν τις συναντούσαμε ξανά στο τουρνουά. Μας το είπε και πριν τον τελικό ότι… κάτι τους χρωστάμε! Τα λόγια του ήταν εκείνα που μας όπλισαν με ακόμη μεγαλύτερο πάθος και θέληση για να φτάσουμε στον τελικό θρίαμβο”.